Ανεκδοτάκι

Μια και το παραβάρυνα με τα βαρύγδουπα, διαβάστε κι αυτό:



Ένας κυνηγός πάει σαφάρι στην Αφρική και παίρνει μαζί το σκύλο του. Ενώ ο σκύλος περιφέρεται στη ζούγκλα, βλέπει μια λεοπάρδαλη να κατευθύνεται προς το μέρος του, φανερά πεινασμένη.
- "Ωχ μπλέξαμε!", σκέφτεται ο σκύλος.
Τότε βλέπει κάτι κόκαλα και αρχίζει να τα ροκανίζει με την πλάτη γυρισμένη στην λεοπάρδαλη. Ενώ εκείνη είναι έτοιμη να του χιμήξει, ο σκύλος λέει:
- "Μμμμ... Πολύ νόστιμη αυτή η λεοπάρδαλη. Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν άλλες εδώ τριγύρω..."
Η λεοπάρδαλη παγώνει, και εξαφανίζεται πίσω από κάτι δέντρα.
- "Λίγο έλειψε να την πατήσω", λέει, "αυτός ο σκύλος θα μ'έτρωγε..."
Ένας πίθηκος, παρακολουθώντας όλο το σκηνικό από ένα δέντρο, σκέφτεται ότι μπορεί να εξασφαλίσει την εύνοια της λεοπάρδαλης και να γλιτώσει το τομάρι του εξηγώντας της αυτό που είχε συμβεί. Πάει προς το μέρος της και εξηγεί τα πάντα. Η λεοπάρδαλη, έξαλλη για την κοροϊδία, λέει στον πίθηκο:
- "Ελα, πίθηκε. Ανέβα στη ράχη μου να δεις από κοντά τι πρόκειται να πάθει ο σκύλος!!"
Ο σκύλος βλέπει τη λεοπάρδαλη να έρχεται προς το μέρος του με τον πίθηκο καβάλα.
- "Τι θα κάνω τώρα;" σκέφτεται.
Κάθεται, λοιπόν, με την πλάτη γυρισμένη στους δυο. Όταν η λεοπάρδαλη και ο πίθηκος έχουν πλησιάσει αρκετά, ο σκύλος μουρμουράει:
- "Που είναι αυτός ο ηλίθιος ο πίθηκος; Ποτέ δεν μπορώ να τον εμπιστευτώ! Τον έστειλα πριν από μισή ώρα να μου φέρει άλλη μια λεοπάρδαλη κι ακόμα να φανεί..."

Περιουσιακά στοιχεία

Σαν άνθρωπος, είμαι συχνά μίζερος. Κι όλο με πιάνουν κάτι εναγώνια ερωτήματα, του τύπου τι έχω κάνει στη ζωή μου που ν' αξίζει, ποιο το νόημα τηςκαθημερινότητάς μου, και άλλα ψυχοβγαλτικά.

Έχω μια καλή φίλη- κοντά δέκα χρόνια μετράμε, από τότε που διασταυρώθηκαν οι πορείες μας. Από τους λίγους ανθρώπους που, παρουσία τους, μπορώ να είμαι στ' αλήθεια ο εαυτός μου. Μπήκαν γιορτές κι είχαμε καιρό να τα πούμε. Και σ' ενα μαίηλ που μού 'στειλε, μου έγραψε, έτσι, στο άσχετο, πως νιώθει τυχερή που με γνώρισε. Συγκινήθηκα βαθιά. Καλύτερο δώρο δεν θα μπορούσα να λάβω! Ήρθε τη στιγμή που το χρειαζόμουν.

Δεν ξέρω γιατί με επηρέασε τόσο πολύ, στη συγκεκριμένη συγκυρία, αυτός της ο λόγος. Αλλά κάτι τέτοιες ώρες, είναι που νιώθω στ' αλήθεια πλούσιος. Και δε φοβάμαι τότε τα λάθη, τα ελλείμματα στους προσωπικούς μου απολογισμούς - όλα αυτά που είναι, αναπόφευκτα, σύμφυτα με την ανθρώπινη κατάσταση. Κάτι τέτοιες στιγμές, κι ο ίδιος ο θάνατος μοιάζει να χάνει το κεντρί του.