Μια κακοτυπωμένη φωτογραφία σήμερα μου θύμισε μια συγκινητική συγκέντρωση στα μέσα του Νοέμβρη, όταν βρεθήκαμε, κοντά δεκαοκτώ χρόνους μετά, κάμποσοι παλιοί συμμαθητές.
Βλέμματα που βάθυναν, καθώς υποχώρησε η ανεμελιά κι η αναπόφευκτη αλαζονεία της νιότης.
Μάτια πλαισιωμένα από τις πρώτες ψιμυθιές που άφησε ο καιρός.
Φραγμοί που υπήχαν ανάμεσά μας πια εξατμίστηκαν, ως ανυπόστατοι. Ο μάγκας της τάξης τώρα στοργικός πατέρας. Ένας παλιόφιλος, από τον οποίο έτρωγα και τη σχετική καζούρα, να εξομολογείται πως με ζήλευε κάποιες φορές - σάστισα, δεν σκέφτηκα να του πω πως εκείνος έβλεπε να έχω κάτι που του έλειπε, αλλά κι εγώ έβλεπα σ' αυτόν κάτι που δεν είχα. Ζήλευα κι εγώ, κι ας μην το συνειδητοποιούσα ίσως τότε.
Και μάτια, μάτια, μάτια.
Κι έτσι θυμήθηκα εκείνο το γλυκό τραγουδάκι των Connells, το "'74-'75" και σας το προσφέρω εδώ, ενώ έξω χιονίζει.
Ίσως και να μην το θυμόμουν πια, αλλά το κλιπάκι τού προσέδωσε μια αύρα ανθρωπιάς και νοσταλγίας που δεν ξέρω αν θα την είχε από μόνο του. Και κάποια πρόσωπα, κάποια βλέμματα έγραψαν μέσα μου- όπως το σφαγμένο βλέμμα του κουστουμαρισμένου εκείνου μαύρου κυρίου με το χαρτοφύλακα, ή η αόρατη σκιά που πέφτει επάνω στη ματιά του κυρίου με το υπογένειο, ή η έκδηλη αγωνία της πάλαι ποτέ ντίβας της τάξης για το αν περνά ακόμη η μπογιά της-ησυχάστε, καλή μου, είστε ακόμα όμορφη. Αλλιώς όμορφη.
Πριν από 5 εβδομάδες
