Το μικροσκοπικό, χαριτωμένο πλάσμα εμφάνισε νωρίς τα συμπτώματα της ασθένειας: καταρροή, αδυναμία, αφαγία. Το έκπληκτο, αθώο βλέμμα του, με το οποίο ανακάλυπτε έναν κόσμο που αντίκρυζε για πρώτη φορά, έχασε τη σπιρτάδα του.
Δεν υπήρχε τίποτε που να μπορεί να κάνει κανείς. Κι αυτό και η μάνα του ήταν σωστά αγρίμια - αδύνατον να δεχτούν να πάρουν φάρμακα.
Μέρα τη μέρα, παραπονιόταν με ολοένα πιο αδύναμη φωνή.
Η μητέρα του, στην οποία έμοιαζε εντυπωσιακά, παρέστεκε πλάι του, αδύναμη να προσφέρει κάποια ουσιαστική βοήθεια. Απλώς στεκόταν μαζί του, στα σκαλιά, ρουφώντας λίγο φθινοπωρινό ήλιο και το άγγιζε, το αγκάλιαζε και απαντούσε στα αδύναμα κλαυθμυρίσματά του με παρηγοριές ειπωμένες στην παράξενη γλώσσα τους.
Δεν άντεξε πολύ το μικρό. Η μαμά γάτα θα το ξεχνούσε, ασφαλώς, πολύ σύντομα - ήταν ήδη ασυνήθιστη για το είδος της η φιλοστοργία που είχε επιδείξει κατά τις τελευταίες ημέρες του μικρού της.
Ο παρατηρητής, στην αυλή του οποίου έλαβαν χώρα τα γενόμενα, το βρήκε ψόφιο μετά από λίγες ημέρες και περισυνέλεξε το πανάλαφρο, άψυχο κορμάκι, νιώθωντας αίφνης να γίνετα θολή και ασαφής η νοητή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο ζωώδες και το ανθρώπινο.
