Η καλύβα του Παππού: 6 Μαρ 2007

6 Μαρ 2007

Σαρακοστιανό

Τέλειωσε το καρναβάλι, τέλειωσαν κι οι φωτογραφίες από τη Βενετία.
Η άνοιξη προελαύνει κι η Σαρακοστή προχωρά.

Σαρακοστή.
Περίοδος μετανοίας, άσκησης, προετοιμασίας για τη Χαρά του Πάσχα.

Για ποιον σημαίνουν, άραγε, σήμερα κάτι αυτές οι λέξεις; Πώς ηχούν στ' αυτιά μας; Πώς ηχούν στα δικά μου αυτιά, τι συνειρμούς προκαλούν;

Μετάνοια: Λέξη φορτωμένη με νόημα βαρύ, αλλοιωμένο από παρανοήσεις φρικτές στο διάβα των αιώνων. Ακούμε για μετάνοια κι ο νους συχνά πηγαίνει στην κατάθλιψη και την ενοχή. Την ενοχή, που ποτέ δεν βοήθησε κανέναν ν' αλλάξει το παραμικρό.

Μετα-νοώ, όμως, θα πει: αλλάζω νου, αλλάζω οπτική, αλλάζω τρόπο θέασης του εαυτού μου και του κόσμου.






Ξαναδιαβάζω τους "Αδελφούς Καραμάζωφ", για πολλοστή φορά. Αυτό το κομμάτι δεν το είχα προσέξει παλιότερα:

"....σηκωνόταν κάθε μέρα απ' τον ύπνο όλο και πιο καλόκαρδος, όλο και πιο τρυφερός, χαρούμενος, πάλλοντας όλος από αγάπη. Ερχόταν ο γιατρός, ένας γέρος Γερμανός, Άιζενσμιτ τον λέγανε:
-Τι λέτε λοιπόν, γιατρέ; Θα ζήσω ακόμα καμιά μέρα; αστειευόταν αυτός.
-Όχι μονάχα μία, μα πολλές, απαντούσε ο γιατρός, και μήνες, και χρόνια!
-Τι να τους κάνεις τους μήνες και τα χρόνια, αναφωνούσε αυτός. Για πιο λόγο να μετράμε τις μέρες; Και μια μέρα φτάνει για να γνωρίσει ο άνθρωπος όλη την ευτυχία. (...)
Πουλάκια του Θεού, χαρούμενα πουλάκια, συγχωρέστε με και σεις γιατί κι απένατί σας είμαι αμαρτωλός. (....)

Όλη η δόξα του Θεού ήταν γύρω μου: τα πουλάκια, τα δέντρα, τα λιβάδια, οι ουρανοί. Μονάχα εγώ ζούσα στη ντροπή, μονάχα εγώ τα ατίμασα όλα και δεν μπόρεσα να δω την ομορφιά και τη δόξα. (...) Δεν κλαίω από τη λύπη μου, μα γιατί είμαι ευτυχισμένος. (...) Παραδέχομαι πως έκανα σ' όλους κακό. Όμως όλοι θα με συγχωρέσουν. Αυτό ίσα-ίσα είναι ο Παράδεισος."


Χαρά: Θυμάμαι πριν χρόνια, βραδιά Ανάστασης σε μοναστήρι Αιγειοπελαγίτικου νησιού. Μετά το Χριστός Ανέστη, ο ιερέας απηύθυνε έκκληση στους πιστούς, να μη φύγουν ".... να μείνετε, να χαρούμε όλοι μαζί την Ανάσταση του Κυρίου". Η φωνή, οι κινήσεις, το βλέμμα, όλα απέπνεαν πηχτή κατάθλιψη. Γι' αυτή τη "χαρά " μιλούμε; Είχε δίκιο ο Νίτσε, λοιπόν, σαν όριζε τους Χριστιανούς ως εκείνους "....που έχουν χάσει τη χαρά";

Κύριε, όχι μ' αυτούς. Ας γίνει αλλιώς το θέλημά Σου. (*)


Άνοιξη. Έρωτας. Ζωή.

Ο φίλος Μπάμπης απ' το Τζάντε ζωγράφισε έναν ανοιξιάτικο Χριστό, να βαδίζει, φωταυγής και λαμπρός, πάνω στα κύματα . Πίσω του, ένα λιβάδι γιομάτο παπαρούνες και ολάνθιστα δεντράκια. Και στον αέρα δυο χελιδόνια να ερωτεύονται.


Αν είναι Αυτός η αιτία, το κέντρο, ο Λόγος που όλα ερωτεύονται και ποθούν τη Ζωή, τότε να κάνω πέρα μ' όσο κουράγιο μπορώ να μαζέψω όλα τα θλιβερά φαντάσματα που μιμούνται τη μορφή Του και να Τον γνωρίσω.
Κι αν είναι Αυτός εκείνος που μπορεί να γλυτώσει τη ζωή μας όλη απ' τις δαγκάνες όλων των καθημερινών θανάτων, τότε να Τον πιστέψω.

Πήρα την εικόνα, την έβαλα απέναντι από το κρεβάτι μου. Να είναι αυτό που βλέπω κάθε βράδυ πριν βυθιστώ για "...εκεί, που όλα ανταμώνουν τα νερά" (**), και κάθε πρωί, σαν επανέλθω στον κόσμο.


*Γ. Σεφέρης, Υστερόγραφο
**
T.S.Eliot, Marina