Τα όσα ζούμε όλον τον τελευταίο χρόνο, δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια αμφιβολίας:
Όλες οι αξίες μας -όσες έχουμε, τέλος πάντων-, όλος ο... σπουδαίος πολιτισμός μας, η "Ενωμένη" μας Ευρώπη, ο μικρός μας τόπος, που συχνά-πυκνά αρεσκόμαστε να λέμε πως έδωσε τα φώτα στην οικουμένη (τρομάρα μας!), αποδεικνύονται πεπερασμένα, λειψά, τραγικά ανεπαρκή, σαθρά και ετοιμόρροπα.
Η παράδοσή μας στα πιο πρωτόγονα ένστικτά μας ήδη συντελείται, ντυμένη εκλογικέυσεις, λιγότερο ή περισσότερο βαθυστόχαστες, του τύπου "καλά του κάνανε του Χατζηδάκη, αφού όλοι τους ίδιοι είναι", ή "σιγά μη δώσω εγώ τα φράγκα μου, που με κόπο κι αίμα μάζεψα! Όλοι αυτοί που κλαίγονται πως είναι φτωχοί, είναι παράσιτα, π' ανάθεμα το κράτος πρόνοιας που τους κακομαθαίνει". Τακτικές γνωστές σε όλους μας - παλιά θα τις λέγαν, θαρρώ, "προφάσεις εν αμαρτίαις".
Αυτή ήταν, είναι, θα είναι η φύση μας.
Πόσο εύκολη μοιάζει η κατακρήμνιση στην κτηνωδία.
Πόσο έντονη η ανάγκη για τον Ερχόμενο.
Καλά σας Χριστούγεννα - κι αντίς για τα συνήθη κάλαντα, δείτε αυτό:
Από την ταινία "Joyeux Noel" του 2005, βασισμένη στο πραγματικό γεγονός της ανακωχής των Χριστουγέννων του 1914.
My pet
24 Δεκ 2010
Posted by Christophorus at 7:01 μ.μ. 2 comments
14 Δεκ 2010
Εγκαίνια
Αντιγράφω από το ιστολόγιο του Μπάμπη:
Η μπουγάδα είναι η διακριτική δημοσιοποίηση των πιο προσωπικών μας αντικειμένων: εσώρουχα, σεντόνια, πιτζάμες, νυχτικά... Όλα έκθετα στο φως, αλλά σε περιορισμένο κοινό. Είναι απομυθοποίηση η απλωμένη μπουγάδα: Όλοι σε κάποιο σεντόνι θα κοιμηθούμε, κάποιο εσώρουχο θα φορέσουμε- και οι ποιο ένδοξοι και οι πιο ταπεινοί και οι πιο πλούσιοι και οι πιο φτωχοί. Είναι η μπουγάδα η κοινή μας καταγωγή, είμαστε σχετικώς γυμνοί."
Μια και τα αποκτήματά μας, τα..."κεκτημένα "μας, τα σπίτια μας, οι ζωές μας όπως τις ξέραμε ως τα τώρα ακροπατούν στο χείλος του γκρεμού, καιρός να θυμηθούμε ξανά τον πλούτο αυτών που διαμοίβονται μεταξύ μας.
Posted by Christophorus at 10:26 π.μ. 1 comments
20 Νοε 2010
Από την περασμένη Τρίτη, αρκετοί επιδίδονται σε φιλιππικούς εναντίον της κ. Μέρκελ και εμφανίζουν τον Γιώργο Παπανδρέου να υψώνει το ανάστημά του απέναντι στη Γερμανία, που καταδικάζει τις περιφερειακές χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης στο σταυρό της χρεοκοπίας. Η ανατροπή ήταν απροσδόκητη, καθόσον οι ίδιοι άνθρωποι ευγνωμονούσαν τους Γερμανούς ως σωτήρες όταν μας επέβαλαν το Μνημόνιο και κατακεραύνωναν ως λαϊκιστές όσους τολμούσαν να αρθρώσουν ετερόδοξο λόγο.
Αναρωτιέται κανείς προς τι η άκρως βραδυφλεγής έκρηξη του Γ. Παπανδρέου. Γιατί δεν αντέδρασε στους επαχθείς όρους που επιβλήθησαν στη δική του χώρα και ένιωσε την ανάγκη να ανακατευτεί στη διένεξη του Βερολίνου με το μικρό έθνος των τεσσάρων εκατομμυρίων κατοίκων; Εκτός αν δεχθούμε ότι το αξίωμα του Ελληνα πρωθυπουργού επιβάλλει τη σύνεση του φτωχού συγγενή, ενώ εκείνο του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς τη γενναιότητα του διεθνιστή.
Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Παπανδρέου επέλεξε το χειρότερο δυνατό πεδίο αντιπαράθεσης: εμφανίστηκε βασιλικότερος του βασιλέως στην υπεράσπιση των τραπεζών, για τις οποίες η κ. Μέρκελ είχε ζητήσει να επωμιστούν μέρος του κόστους ενδεχόμενης χρεοκοπίας. Γιατί θα πρέπει να υπομένουν οι λαοί της Ευρώπης βαρύτατες θυσίες και οι τράπεζες, που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την κρίση, να μη θίγονται στο ελάχιστο;
Δείτε τι έγινε στην Ιρλανδία. Το 2009, όταν έσκασε η φούσκα της αγοράς ακινήτων που είχαν δημιουργήσει οι τράπεζες, η κυβέρνηση απέλυσε κατά κύματα εκπαιδευτικούς και νοσηλευτές, αλλά στάθηκε στο πλευρό των τραπεζών, στις οποίες δώρησε δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής, την οποία εκθείαζαν τότε Βρυξέλλες και Βερολίνο, ήταν να εκτοξευθεί το έλλειμμα στο τερατώδες 32%, πράγμα που δεν εμπόδισε τις τράπεζες να φτάσουν και πάλι στο χείλος της κατάρρευσης. Και τώρα; «Δείχνοντας ότι δεν έμαθαν τίποτα από το χάλι της Ιρλανδίας, ΔΝΤ και Ε.Ε. απαιτούν νέες περικοπές δημοσίων δαπανών με αντάλλαγμα πιστώσεις, μεγάλο μέρος των οποίων θα πάει για τη διάσωση των τραπεζών, διογκώνοντας ακόμη περισσότερο το δημόσιο χρέος», γράφουν οι New York Times. Από την πλευρά τους, οι Financial Times σημείωναν: «Είναι αδιανόητο να προσφέρουν οι φορολογούμενοι κι άλλο αίμα στα ζόμπι των τραπεζών. Ωστόσο, αυτό ακριβώς ζητούν από τους Ιρλανδούς - να δανειστούν χρήματα από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό διάσωσης για να ενισχύσουν τα κεφάλαια των τραπεζών τους». Και η σύνταξη της βρετανικής εφημερίδας καταλήγει στο κεφαλαιώδες συμπέρασμα, που ισχύει εξίσου για Ιρλανδία και Ελλάδα: «Η Ευρώπη δεν φαίνεται έτοιμη να εγκαταλείψει τη διαβολική συμφωνία που θέλει τις χώρες του πυρήνα να δανείζουν τις περιφερειακές ώστε να στηρίξουν τις τράπεζές τους, μόνο και μόνο για να μη χάσουν τα λεφτά τους οι τράπεζες του πυρήνα. Αυτό το παιχνίδι των ύπουλων διασώσεων δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο».
Εδώ βρίσκεται η ουσία. Αν ο κ. Παπανδρέου ήθελε όντως να ορθώσει ανάστημα απέναντι στην κ. Μέρκελ στο έδαφος της λογικής, θα έπρεπε να υψώσει όχι τη σημαία που λέει «κάτω τα χέρια από τις τράπεζες», αλλά εκείνη που γράφει «αναδιαπραγμάτευση του επαχθούς χρέους», που εξυπηρετεί όχι τον ελληνικό λαό, αλλά τις ξένες τράπεζες και μόνο. Ιδού τι γράφει στον βρετανικό Guardian ο κατά το ήμισυ Γερμανός δημοσιογράφος Αλαν Πόζενερ:
«Η ελληνική κρίση τροφοδότησε ένα αποκρουστικό κύμα ελάχιστα καλυμμένου ρατσισμού εναντίον των τεμπέληδων και σπάταλων λαών της Μεσογείου... Ωστόσο, ο Γερμανός φορολογούμενος δεν πλήρωσε ούτε ένα ευρώ. Πρόκειται για δάνεια, όχι για δώρα. Επειτα, η διάσωση της Ελλάδας ήταν ουσιαστικά διάσωση των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών, που είχαν μαζέψει ελληνικά ομόλογα... Αλλωστε, οι Γερμανοί εξαγωγείς επωφελήθηκαν από το ενιαίο νόμισμα περισσότερο από τον καθένα... Θα ήταν κατανοητό Ιρλανδία και Ελλάδα να επιλέξουν να φύγουν από την Ευρωζώνη. Αλλά η Γερμανία; Ας γελάσουμε...».
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι το επαχθές χρέος της Ελλάδας είναι εντελώς αδύνατον να εξυπηρετηθεί χωρίς να σπάσει η σπονδυλική στήλη της οικονομίας και της κοινωνίας. Και μόνο το γεγονός ότι η πολιτική του Μνημονίου, με όλες τις οδύνες και την οργή που συσσωρεύει στην ελληνική κοινωνία, κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες να… ανεβάσει το χρέος από 126% σε 143%, καταδεικνύει το απόλυτο αδιέξοδο.
Από την "Καθημερινή' - οι υπογραμμίσεις δικές μου.
Posted by Christophorus at 12:24 μ.μ. 0 comments
18 Νοε 2010
Θεσσαλονίκη
Μακάρι ο Γιάννης Μπουτάρης να αποδειχθεί καλή επιλογή - όπως και νά 'χει, χάρηκα πολύ που οι Θεσσαλονικείς τον εξέλεξαν δήμαρχο-αν μη τι άλλο, για να μεταχειριστώ έναν στίχο του Καβάφη,
"το ουσιώδες είναι που έσκασε".
Αλλά αντί να σας πω ποιον εννοώ, προτιμώ να παραθέσω κάποιες φωτογραφίες από την πρόσφατη εκδρομή μας στην πάντα αγαπημένη πόλη.
Στο Τσινάρι. Εκεί μέχρι και τα νεόκτιστα σπίτια ακολουθούν (συνήθως) την Μακεδονίτικη αρχιτεκτονική.
Άγιος Νικόλαος Ορφανός. Εξαίσιες τοιχογραφίες - δυστυχώς δεν μας επέτρεψαν να φωτογραφήσουμε. |
Το Δημαρχιακό Μέγαρο. Δεν είναι κι άσχημο, αν και η φωτό το αδικεί. |
Αγία Σοφία |
Αριστοτέλους |
Οι γάτες της Ροτόντας. |
Ουδέν σχόλιον... |
Posted by Christophorus at 8:24 μ.μ. 1 comments
5 Νοε 2010
Πέρασε στα "ψιλά"....
Posted by Christophorus at 4:40 μ.μ. 0 comments
9 Οκτ 2010
Σκόρπιες στιγμές καλοκαιριού
Σχοινούσα. Αχινός της άμμου, τον έβγαλε ο μικρός Διονύσης. Αφού τον φωτογραφίσαμε, τον ξαναρίξαμε μέσα.
Έτσι είναι τα κελύφη τους.
Κάναμε καλή μπάζα!
Eκεί στα βουνά, το φθινόπωρο είχε ήδη φτάσει.
(Φωτογραφία της Ν.).
Posted by Christophorus at 10:30 π.μ. 1 comments