Η καλύβα του Παππού: 3 Ιουν 2010

3 Ιουν 2010

Και μια άλλη απόχρωση... γιατί ο κόσμος μας δεν είναι βολικός κι ασπρόμαυρος.

Ισραηλινό ρεσάλτο και Διεθνής Αμνηστία

Tου Διονυση Γουσετη / diongus@otenet.gr

Οι ισραηλινές δυνάμεις επιτέθηκαν προχτές στα έξι πλοία με διεθνείς ακτιβιστές, που για πολλοστή φορά έπλεαν προς τη Γάζα με ανθρωπιστική βοήθεια. Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι η βία που άσκησαν ήταν υπερβολική και δυσανάλογη προς οποιαδήποτε ενδεχόμενη απειλή εναντίον τους. Ομοίως, δεν έχω καμιά αναστολή να καταδικάσω τη συλλογική τιμωρία που το Ισραήλ επέβαλε στην κοινωνία της Γάζας, στο όνομα του αποκλεισμού των τρομοκρατών της Χαμάς. Ούτε να δεχτώ ότι αυτή η τιμωρία παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο. Αλλωστε, τα ίδια φρονεί και η Διεθνής Αμνηστία, χωρίς ωστόσο να λησμονεί ότι το Ισραήλ είναι το μόνο κράτος της περιοχής με δημοκρατία και πολυκομματικό καθεστώς.

Είναι φανερό ότι η ακραία αυτή πολιτική των δεξιών κυβερνήσεων του Ισραήλ ωφέλησε τη Χαμάς, κάνοντάς την συμπαθέστερη στη διεθνή κοινή γνώμη και τροφοδοτώντας τον εξτρεμισμό της. Κατά τον Ταλλεϋράνδο είναι χειρότερη από εγκληματική. Είναι λάθος. Αντίστοιχα, η ακραία πολιτική της Χαμάς τροφοδοτεί τον εξτρεμισμό της ισραηλινής Δεξιάς. Στην Ελλάδα το γνωρίζουμε καλά αυτό το παιχνίδι. Το παίζουν χρόνια οι ημέτεροι και οι Τούρκοι εθναμύντορες, τροφοδοτώντας οι μεν τον εθνικισμό των δε.

Από την άλλη μεριά, οι διεθνείς ανθρωπιστές, τουλάχιστον οι Ελληνες που βρίσκονται μεταξύ τους, δεν είναι όσο αμερόληπτοι θα όφειλαν να είναι. Στους καθοδηγητές των ελληνικών ανθρωπιστικών αποστολών μετέχουν άτομα γνωστά για τις αριστερίστικες απόψεις τους. Μετέχουν ακόμη και μέλη της οργάνωσης με τον εύγλωττο τίτλο «ιντιφάντα»! Ενας τέτοιου είδους ανθρωπιστικός ακτιβισμός απέχει πολύ από την τήρηση της ρήτρας της αμεροληψίας. Είναι ιδεολογικός και γι’ αυτό επιλεκτικός. Αλλά και η ελληνική κοινωνία γενικότερα, καθώς είναι ανεξοικείωτη προς τις έννοιες του ανθρωπισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν ενοχλείται από αυτή τη μεροληψία. Μεροληπτεί και η ίδια και μάλιστα με πάθος. Η Αθήνα είναι η μόνη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα όπου, απ’ όσα πληροφορήθηκα, οργανώθηκε διαδήλωση έξω από την ισραηλινή πρεσβεία. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Η δε πείρα μας έμαθε ότι σχεδόν όλες αυτές οι διαδηλώσεις κρύβουν αντισημιτισμό κάτω από τη μάσκα του αντισιωνισμού.

Η ελληνική ιδιαιτερότητα χτύπησε μέχρι και το Ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας. Την ώρα που η οργάνωση κεντρικά απηύθυνε έκκληση στο Ισραήλ για «αξιόπιστη και ανεξάρτητη έρευνα για τον φόνο, από τις ένοπλες δυνάμεις του, τουλάχιστον 10 ακτιβιστών (τελικά περιορίστηκαν στους 9)», το ελληνικό Τμήμα αποφάσιζε –στηριγμένο προφανώς σε ανεπίτρεπτες για τη Δ. Αμνηστία φήμες– ότι οι νεκροί ήσαν 19 και καλούσε τα μέλη του σε συμμετοχή στη δυναμική διαδήλωση στην ισραηλινή πρεσβεία. Αποτέλεσε έτσι το μοναδικό στον κόσμο Τμήμα της Δ. Αμνηστίας που απέκλινε τόσο πολύ από την κεντρική γραμμή της οργάνωσης –δεν μπορείς να κάνεις έκκληση και συγχρόνως να απαιτείς με διαδήλωση– αν εξαιρέσει κανείς το... Τουρκικό Τμήμα.

Οι καιροί είναι δύσκολοι. Στις οικονομικές αποκλίσεις από τους εταίρους μας, ας μην προσθέτουμε και τις πολιτικές μας «ιδιαιτερότητες».

(Από τη χθεσινή Καθημερινή)

«Εγκλημα και βλακεία»

NAFTEMPORIKI.GR Τετάρτη, 2 Ιουνίου 2010 15:08

«Καμιά εξήγηση δεν μπορεί να δικαιολογήσει ή να συγκαλύψει το έγκλημα που διέπραξε το Ισραήλ και τη βλακεία τόσο της κυβέρνησής του όσο και του στρατού του. Το Ισραήλ δεν έστειλε τους στρατιώτες του να σκοτώσουν αμάχους εν ψυχρώ, αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε να συμβεί. Κι όμως, μια μικρή τουρκική οργάνωση, με ιδεολογία φανατική, θρησκευτική και εχθρική προς το Ισραήλ, στρατολόγησε μερικές εκατοντάδες ακτιβιστές και πέτυχε να παρασύρει το εβραϊκό κράτος σε μια παγίδα, ακριβώς επειδή γνώριζε ότι ήταν καταδικασμένο, σαν μαριονέτα, να αντιδράσει με τον τρόπο που αντέδρασε».

Αυτά γράφει ο γνωστός ισραηλινός συγγραφέας Νταβίντ Γκροσμάν σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην ιταλική «Ρεπούμπλικα».

Πόσο ανασφαλές και φοβισμένο -γράφει- πρέπει να αισθάνεται ένα έθνος για να συμπεριφερθεί, όπως συμπεριφέρθηκε το Ισραήλ! Προσφεύγοντας σε υπερβολική χρήση βίας, σκότωσε και τραυμάτισε αμάχους έξω από τα χωρικά του ύδατα, συμπεριφερόμενο σαν μια συμμορία πειρατών. Είναι σαφές ότι ορισμένοι από τους ακτιβιστές δεν ήταν ειρηνιστές με ανθρωπιστικά κίνητρα. Όπως είναι επίσης σαφές ότι οι απόψεις μερικών από αυτούς σχετικά με την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ είναι απαράδεκτες. Αυτή την ώρα, όμως, όλα αυτά είναι άσχετα. Οι απόψεις δεν τιμωρούνται με την ποινή του θανάτου.

Η δράση που ανέλαβε το Ισραήλ εναντίον του στολίσκου δεν είναι παρά η συνέχεια του παρατεταμένου και άδικου αποκλεισμού της λωρίδας της Γάζας, συνεχίζει ο Γκροσμάν. Και ο αποκλεισμός αυτός δεν είναι παρά η φυσιολογική προέκταση της επιθετικής και αλαζονικής προσέγγισης της ισραηλινής κυβέρνησης, η οποία είναι αποφασισμένη να κάνει τον βίο αβίωτο σε ενάμιση εκατομμύριο κατοίκους της Γάζας, προκειμένου να εξασφαλίσει την απελευθέρωση ενός στρατιώτη. Ο αποκλεισμός είναι επίσης η φυσική συνέχεια μιας στείρας και αδέξιας πολιτικής, όπου κάθε φορά που χρειάζεται μυαλό, ευαισθησία και δημιουργικότητα επιλέγεται η ωμή και υπέρμετρη βία, λες και αυτή είναι η μοναδική δυνατή λύση.

Ταυτοχρόνως, όλες αυτές οι βλακείες -συμπεριλαμβανομένης της παράλογης και φονικής επίθεσης εναντίον του στολίσκου- μοιάζει να αποτελούν μέρος μιας διαδικασίας εξαχρείωσης που είναι όλο και πιο εμφανής στο Ισραήλ. Εχει κανείς την αίσθηση ότι οι κυβερνητικές δομές είναι σάπιες και διεφθαρμένες. Ισως, λόγω του άγχους που έχουν προκαλέσει οι ενέργειές τους και τα λάθη τους κατά τις τελευταίες δεκαετίες, οι δομές αυτές μοιάζουν αποκομμένες από την πολύπλοκη πραγματικότητα, σαν να έχουν χάσει τη φρεσκάδα, την πρωτοτυπία και τη δημιουργικότητα που χαρακτήριζαν παλιότερα τόσο τις ίδιες όσο και ολόκληρο το Ισραήλ.

Ο αποκλεισμός της Λωρίδας της Γάζας απέτυχε, επισημαίνει ο ισραηλινός αρθρογράφος. Στην πραγματικότητα έχει αποτύχει εδώ και τέσσερα χρόνια. Δεν είναι μόνο ανήθικος, αλλά και αναποτελεσματικός, το μόνο που κάνει είναι επιδεινώνει την κατάσταση και να βλάπτει το Ισραήλ. Τα εγκλήματα των ηγετών της Χαμάς που κρατούν ως όμηρο τον Γκιλάντ Σαλίτ και έχουν εκτοξεύσει χιλιάδες ρουκέτες εναντίον κατοικημένων περιοχών του Ισραήλ θα έπρεπε να αντιμετωπιστούν με τη νόμιμη οδό, με τη χρησιμοποίηση όλων των ένδικων μέσων που έχει στη διάθεσή του ένα κράτος. Η παρατεταμένη απομόνωση ενός άμαχου πληθυσμού δεν περιλαμβάνεται σε αυτά τα μέσα.

Θα ήλπιζε κανείς ότι το τραύμα από την πολύνεκρη επιχείρηση της περασμένης Δευτέρας θα οδηγούσε στην επανεξέταση της κατάστασης και στην απαλλαγή των Παλαιστινίων από τα βάσανά τους και των Ισραηλινών από τη ρετσινιά του αποκλεισμού. Το πιθανότερο είναι όμως ότι θα συμβεί ακριβώς το αντίθετο: ότι οι μηχανισμοί της βίας και του μίσους θα συνεχίσουν να λειτουργούν, άγνωστο ακόμη με πόση δύναμη.

Περισσότερο όμως από ο,τιδήποτε άλλο -καταλήγει ο Γκροσμάν- η παράλογη επιχείρηση εναντίον των ακτιβιστών δείχνει σε ποιο σημείο έχει φτάσει το Ισραήλ. Δεν χρειάζονται λόγια. Οποιος έχει μάτια βλέπει, αισθάνεται και καταλαβαίνει. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι στο αμέσως προσεχές διάστημα το (φυσιολογικό και δικαιολογημένο) αίσθημα ενοχής πολλών Ισραηλινών θα μετατραπεί σε κατηγορία εναντίον ολόκληρου του υπόλοιπου κόσμου.

Πηγή: La Repubblica, ΑΠΕ-ΜΠΕ