Η καλύβα του Παππού: 9 Δεκ 2008

9 Δεκ 2008

-Ένα παλληκαράκι, νεκρό από σφαίρα Αστυνομικού. "Ένας νεκρός στην αγκαλιά, αδύνατον να τον αναστήσεις, ή να τον φορτωθείς", καθώς έλεγε ο Διονύσης τριάντα-τόσα χρόνια πριν.

Κι ο τραγικός θάνατος είναι η θρυαλλίδα για το ξέσπασμα που ζούμε, ξέσπασμα που σαν από θαύμα δεν έχει οδηγήσει σε περισσότερους νεκρούς.

-Ξέσπασμα, με πρωταγωνιστές παιδάκια, άλλες τραγικές φιγούρες κι αυτά: Μεγαλωμένα με στέρηση ουσιαστικής παρουσίας τα πιο πολλά, αλλά με πληθώρα υλικών αγαθών, μαθημένα σε μια κουλτούρα "αγώνων" στους οποίους όλα επιτρέπονται, anything goes. Τρομαγμένα, ανασφαλή, με συχνά δικαιολογημένη οργή, υγιές δυναμικό, αλλά και καλομαθημένα, ευνουχισμένα, δίχως όρια, με μόνο πρότυπο αυτό του "αντιεξουσιαστή" που τα βάζει με την Αρχή- συχνά, την όποια Αρχή.
Κι οι ντεμέκ αριστεροί πολιτικάντηδές μας, ανίκανοι -κι ολότελα απρόθυμοι- να δείξουν κάποιον άλλο δρόμο σ' αυτά τα παιδιά, μια και υπολογίζουν μόνο στην ψήφο τους- σαν πραματευτήδες, μόνο κολακεύουν τον υποψήφιο "πελάτη", λέγοντας πως ό,τι κι αν κάνει είναι καλώς καμωμένο, ίσα για να ψωνίσει το εμπόρευμά τους. Μοιάζουν να είναι οι μόνο ιπου ενδιαφέρονται για τα παιδιά, αλλά στην πραγματικότητα τα εκμεταλλεύονται κυνικότατα.

-Αφελώς αναρωτιέμαι: Πόσο διαφέρει το μηδενιστικό ξέσπασμα της τυφλής βίας, από τον ένστολο που τραβά πιστόλι για να υπερασπιστεί τον... ανδρισμό του, ή την τιμή της μανούλας του; Κι αν υπάρχει διαφορά στα κίνητρα, όταν το μέσο είναι το ίδιο -η βία- γιατί να περιμένουμε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα;

-Απλουστευτικό, καταπραϋντικό βαθύτερων φόβων μας και λαϊκίστικο άλλοθι για πάσα χρήση: να δαιμονοποιείται αυτός που διαπράττει το Κακό, ένστολος ή όχι.

Μα όσο πιο βαθύ το εσώτερο κενό, τόσο πιο εύθραυστος και τραγικός είσαι, τόσο πιο εύκολα κλονίζεσαι. Ακόμη κι από έναν ψευτοτσαμπουκά πιτσιρικάδων.
Κι όσο πιο ταλαίπωρος είσαι, τόσο πιο εύκολα τραβάς όπλο.

Μακάριοι όσοι βλέπουν τον κόσμο σε ασπρόμαυρο. Μακάριοι όσοι μπορούν να αποκλείουν ενδεχόμενα. Εγώ δεν μπορώ. Ξέρω καλά, και κάθε μέρα διαπιστώνω, πως θα μπορούσα -όχι πολύ δύσκολα- να βρεθώ κι από τις δυο πλευρές του περιστρόφου.

Μα συνεχίζουμε να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από ασπρόμαυρα γυαλιά, έρμαιοι των δογματισμών μας, των ψυχολογικών μας άλλοθι, των ιδεοληψιών μας. Κι είναι μ' αυτόν τον τρόπο, που προετοιμάζουμε τους επόμενους θανάτους.

Όμως όλοι οι νεκροί διαλύονται και σαπίζουν στο χώμα το ίδιο. Οι νεκροί δεν έχουνε χρώμα, στολή ή ιδιότητα άλλη, πέραν μιας: Αυτής του νεκρού.

UPDATE:

Λέω παραπάνω διάφορα ψύχραιμα κατά της βίας, κλπ. Και δεν είμαι ο μόνος: Η φίλη Stassa έγραψε νωρίτερα σήμερα ένα από τα καλύτερα κείμενα που διάβασα αυτές τις μέρες- αντιγράφω:

"
Δεν έχω τίτλους...

Το ξαναλέω μ' άλλα λόγια, αυτό που είπα και σ' αυτό το σχόλιο- αυτό που σκέφτομαι αυτές τις μέρες. Γιατί έγινε της πουτάνας μετά που σκοτώσανε τον πιτσιρικά; Ήταν αφορμή, λέει, αυτό, για να ξεσπάσει η κρυμμένη οργή που σιγόκαιγε τόσον καιρό.

Πόσον καιρό; Ένα χρόνο; Πέρσι το καλοκαίρι κάηκε όλη η Ελλάδα, και πεθάναν τόσοι άνθρωποι. Γιατί δεν ξεχείλισε τότε η οργή; Και γιατί δεν έγινε της πουτάνας όταν την πέφτανε οι χρυσαυγίσκοι στους Πακιστανούς, ή οι μπάτσοι στους Κούρδους και τους Αφγανούς στην Πάτρα; Τη χώρα την κυβερνάνε σόγια, ένας Καραμανλής κι ένας Παπανδρέου, και πού είναι οι δημοκρατικοί πολίτες να τα κάνουνε λαμπόγυαλο, η γενιά του 114 και του Πολυτεχνείου που βγάζανε σπυριά στην ιδέα της ολιγαρχίας; Με τί ιδανικά μεγαλώσανε τα παιδιά τους- τί τα μάθανε, να γκρινιάζουνε τη μια χρονιά γιατί παίρνουνε μόνο 600 ευρώ και την επόμενη γιατί παίρνουνε μόνο 700; Αυτό είναι το όραμα της νεολαίας, ένας καλός μισθός; Τα σπάμε γιατί μετράμε τα πάντα με τα φράγκα, και κάποιος πρέπει να πληρώσει που δεν έχουμε αρκετά;

Το 85, δολοφονήθηκε ο Καλτεζάς και για βδομάδες μετά επικρατούσε το χάος, καήκαν πάλι τα πάντα, όπως σήμερα. Από τότε, γίνανε μπάχαλα πολλά κι οι μπάτσοι σκοτώσαν άλλους τόσους- και προχτές ξαναγίναν τα ίδια, άλλος ένας δεκαπεντάχρονος νεκρός, με τον ίδιο τρόπο, από το ίδιο χέρι. Τα μπάχαλα δεν αλλάξανε τίποτα, δεν καταφέραν να σώσουν κανέναν αθώο από κανέναν άδικο θάνατο.

Η βία φέρνει μόνο τη βία- σπέρνουμε φόνους και θερίζουμε μπάχαλα, σπέρνουμε μπάχαλα και θερίζουμε φόνους. Τα σπάμε, τα καίμε κι η οργή μας εκτονώνεται. Και δεν καταλήγει ποτέ πουθενά παρά μόνο σε περισσότερο αίμα και περισσότερη βία.

Η βία είναι η εύκολη λύση. Μόνο που δεν είναι λύση. Είναι το πρόβλημα. Είναι η αρρώστια που μας τρώει. Κι εμείς την αγκαλιάζουμε με πάθος. "

Και μετά.... λοιπόν, αντιγράφω από Stassa και πάλι:

"Στο γραπτό υπόμνημα του ενός κατηγορούμενου αναφέρονται τα ακόλουθα: «Δεχτήκαμε επίθεση από αναρχικούς και πυροβολήσαμε τρεις φορές. Όπως έχουμε πληροφορηθεί οι νέοι αυτοί κατοικούν σε περιοχές των βορείων προαστίων αλλά συχνάζουνη στα Εξάρχεια και στα γήπεδα, όπου προκαλούν επεισόδια, τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με την ηλικία τους. Μάλιστα, ο θανών είχε αποβληθεί από τη Σχολή Μωραΐτη και άλλαζε συχνά σχολεία εξαιτίας αυτής της απρεπούς συμπεριφοράς του».

Η Σχολή Μωραϊτη διαψεύδει:

"Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος φοίτησε στη Σχολή Μωραΐτη από την Α΄ τάξη του Δημοτικού ως τη Γ’ Γυμνασίου. Μετά την κανονική αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο, η μητέρα του, με την οποία το Σχολείο είχε πάντα άριστη συνεργασία, αποφάσισε, όπως συμβαίνει και σε άλλες περιπτώσεις, να τον εγγράψει σε άλλο Λύκειο χωρίς καμία επέμβαση της Σχολής. Σε όλο το διάστημα της φοίτησής του ο Αλέξανδρος είχε λαμπρές σχέσεις με τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές του, ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στο διδακτικό προσωπικό, είχε πολύ καλή συμπεριφορά και η διαγωγή χαρακτηριζόταν (και ήταν) πάντα κοσμιότατη."

Έχει κι άλλο:"Όλα είναι, δυστυχώς, μια παρεξήγηση" είπε ο αξιότιμος κ. Κούγιας.

Δηλαδή, ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος μπήκε στο χώμα από παρεξήγηση; Μήπως να του το εξηγήσουμε, μπας και αναστηθεί, και μας βγάλει όλους από τη δύσκολη θέση;

Δε γαμιέστε, ρε, ν' ασπρίσετε;

Μετά από τόση απροκάλυπτη χυδαιότητα, άντε να πείσεις τους πιτσιρικάδες πως δεν κυριαρχούν μόνο οι Κούγιες και οι Κορκονέοι σ' αυτόν τον τόπο. Άντε εσύ να τους πείσεις να μην τα κάνουν όλα λαμπόγυαλο από τώρα και για έξι μήνες σερί.