Η καλύβα του Παππού: 02/01/2008 - 03/01/2008

16 Φεβ 2008

Κυλάει, κυλάει ασταμάτητα

Μια κακοτυπωμένη φωτογραφία σήμερα μου θύμισε μια συγκινητική συγκέντρωση στα μέσα του Νοέμβρη, όταν βρεθήκαμε, κοντά δεκαοκτώ χρόνους μετά, κάμποσοι παλιοί συμμαθητές.

Βλέμματα που βάθυναν, καθώς υποχώρησε η ανεμελιά κι η αναπόφευκτη αλαζονεία της νιότης.

Μάτια πλαισιωμένα από τις πρώτες ψιμυθιές που άφησε ο καιρός.

Φραγμοί που υπήχαν ανάμεσά μας πια εξατμίστηκαν, ως ανυπόστατοι. Ο μάγκας της τάξης τώρα στοργικός πατέρας. Ένας παλιόφιλος, από τον οποίο έτρωγα και τη σχετική καζούρα, να εξομολογείται πως με ζήλευε κάποιες φορές - σάστισα, δεν σκέφτηκα να του πω πως εκείνος έβλεπε να έχω κάτι που του έλειπε, αλλά κι εγώ έβλεπα σ' αυτόν κάτι που δεν είχα. Ζήλευα κι εγώ, κι ας μην το συνειδητοποιούσα ίσως τότε.

Και μάτια, μάτια, μάτια.



Κι έτσι θυμήθηκα εκείνο το γλυκό τραγουδάκι των Connells, το "'74-'75" και σας το προσφέρω εδώ, ενώ έξω χιονίζει.

Ίσως και να μην το θυμόμουν πια, αλλά το κλιπάκι τού προσέδωσε μια αύρα ανθρωπιάς και νοσταλγίας που δεν ξέρω αν θα την είχε από μόνο του. Και κάποια πρόσωπα, κάποια βλέμματα έγραψαν μέσα μου- όπως το σφαγμένο βλέμμα του κουστουμαρισμένου εκείνου μαύρου κυρίου με το χαρτοφύλακα, ή η αόρατη σκιά που πέφτει επάνω στη ματιά του κυρίου με το υπογένειο, ή η έκδηλη αγωνία της πάλαι ποτέ ντίβας της τάξης για το αν περνά ακόμη η μπογιά της-ησυχάστε, καλή μου, είστε ακόμα όμορφη. Αλλιώς όμορφη.

12 Φεβ 2008

".... βροχή ή χιονόνερο στα ανατολικά και νότια και χιόνια στα ορεινά. Σταδιακή βελτίωση από τα βόρεια και τα δυτικά" (από τη σημερινή πρόγνωση).

Winter kept us warm, covering

Earth in forgetful snow, feeding

A little life with dried tubers.


Ο χειμώνας μας κράτησε ζεστούς, καλύπτοντας

Τη γη με χιόνι λησμονιάς, ταϊζοντας

Μια μικρή ζωή με ξερούς βολβούς.

T.S. Eliot, από την "'Έρημη Χώρα".


Να βαστούσε λίγο ακόμα,

Να σαβανώσει ό,τι νεκρό,

Να παγώσει τις μνήμες

που δαγκώνουν σαν ρεύμα ηλεκτρικό σαν τις αγγίζεις,

Να αγνίσει την επιφάνεια -έστω!-

Σκεπάζοντας λευκά τα άμορφα σπαράγματα,

Ως ανάχωμα απωθώντας

Μελανοχίτωνες σκέψεις.


For further reading: "Ο έρωτας στα χιόνια" του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.

Μπροστά σ' αυτό το διήγημα, πλείστα όσα είναι απλώς οδοντόπαστες.

Update:

"(...) ...Eξεπιάσθη από την λαβήν του. Eκλονήθη, εσαρρίσθη, έκλινε και έπεσεν. Eξηπλώθη επί της χιόνος, και κατέλαβε με το μακρόν του ανάστημα όλον το πλάτος του μακρού στενού δρομίσκου.

Άπαξ εδοκίμασε να σηκωθή, και είτα εναρκώθη. Eύρισκε φρικώδη ζέστην εις την χιόνα.

«Eίχαν οι φωτιές έρωτα!... Eίχαν οι θηλιές χιόνια!»

Kαι το παράθυρον προ μιας στιγμής είχε κλεισθή. Kαι αν μίαν μόνον στιγμήν ηργοπόρει, ο σύζυγος της Πολυλογούς θα έβλεπε τον άνθρωπον να πέση επί της χιόνος.

Πλην δεν τον είδεν ούτε αυτός ούτε κανείς άλλος. K’ επάνω εις την χιόνα έπεσε χιών. Kαι η χιών εστοιβάχθη, εσωρεύθη δύο πιθαμάς, εκορυφώθη. Kαι η χιών έγινε σινδών, σάβανον.

Kαι ο μπαρμπα-Γιαννιός άσπρισεν όλος, κ’ εκοιμήθη υπό την χιόνα, διά να μη παρασταθή γυμνός και τετραχηλισμένος, αυτός και η ζωή του και αι πράξεις του, ενώπιον του Kριτού, του Παλαιού Hμερών, του Tρισαγίου."