Η καλύβα του Παππού: 01/01/2008 - 02/01/2008

31 Ιαν 2008

Μνημόσυνο

Στις 30 Ιανουαρίου 1948, ο δούλος του Θεού Μοhandas Karamchand Gandhi, γνωστός ως Mahatma (Μεγάλη Ψυχή), ο άνθρωπος που οδήγησε στην ελευθερία το λαό του χωρίς ν' ανοίξει μια Βρεταννική μύτη, ο άνθρωπος που αποκήρυττε τη βία σε κάθε της μορφή, ετελείωσε τον επίγειο βίο του, χτυπημένος από τις σφαίρες ενός φανατικού Ινδουιστή.

Είπε:

"Το "οφθαλμόν αντί οφθαλμού" μας κάνει όλους τυφλούς"

"Όταν απελπίζομαι, θυμάμαι πως διαμέσου της ιστορίας η οδός της αλήθειας και της αγάπης πάντα νικά. Υπήρξαν τύραννοι και φονιάδες και, για έναν καιρό, έμοιαζαν αήττητοι, αλλά στο τέλος πάντα πέφτουν-σκεφτείτε το: πάντα"

"Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους είμαι έτοιμος να πεθάνω, αλλά κανένας για τον οποίο είμαι έτοιμος να σκοτώσω".



«Οι γενιές που θα έρθουν δεν θα μπορούν να πιστέψουν ότι κάποτε ένας τέτοιος άνθρωπος περπάτησε πάνω στη Γη».
Άλμπερτ Aϊνσταϊν, για τον Μαχάτμα Γκάντι


Περισσότερα για τον άνθρωπο και τη ζωή του εδώ.

25 Ιαν 2008

Αντισταθείτε

Πέρα και έξω από ύποπτες συναλλαγές, DVD, σκάνδαλα, άλματα στο κενό παραγόντων της εξουσίας, καταβαραθρώσεις χρηματιστηρίων, γενικευμένο τίποτα που ποζάρει ως πρόταση lifestyle, κενά βλέμματα, γλοιώδεις υπερασπιστές της Ηθικής, κυνικές γκριμάτσες και παιδαριώδη επιχειρηματολογία "κομιστών", πτωματοφάγα όρνεα που αλληλοσπαράζονται, πολυδιαφημισμένες -και κερδοφόρες- λυκοφιλίες που διαλύονται με κρότους ηχηρών πορδών σε ζωντανή μετάδοση,

υπάρχει το Αληθές, η Ζωή, που καλεί κι αντιστέκεται.




My friend, blood shaking my heart

The awful daring of a moment's surrender

Which an age of prudence can never retract

By this, and this only, we have existed

Which is not to be found in our obituaries

Or in memories draped by the beneficent spider

Or under seals broken by the lean solicitor

In our empty rooms.




Φίλε μου, αίμα που την καρδιά μου ανακινεί

Η φοβερή η τόλμη μιας στιγμής παραδομού

Που ένας αιώνας φρόνησης ποτέ δεν θ' αναιρέσει

Μ' αυτήν, μ' αυτήν και μόνο, έχουμε υπάρξει

Που στις νεκρολογίες μας δεν θα βρεθεί ποτέ,

Μήτε σε μνήμες, που με πέπλα κάλυψε η ελεούσα αράχνη,

Ή κάτω από σφραγίδες που έσπασε ο ισχνός συμβολαιογράφος

Στις αδειανές μας κάμαρες.


T.S.Eliot, από την Έρημη Χώρα, με επιφύλαξη παντός δικαιώματος για τη μετάφραση.
Η φωτογραφία είναι της Julia Margaret Cameron.


Πήρα τη σκυτάλη από τον Αλέξη. Πασάρω στη Φιλομήλα, το Γιώργο, την Credit και την -μπλογκικώς άστεγη- Athanasia.

19 Ιαν 2008

A Song for Europe


Είναι Νοέμβρης, πέντε χρόνους πριν, σουλάτσο αμέριμνο στις Βρυξέλλες, τη Μπρυζ και την Αμβέρσα. Χάζι στην παράξενη, μπαρόκ ωραιότητα των πόλεων, υποδυόμενος τον περιηγητή, γράφοντας ολίγους, μάλλον δήθεν, στίχους, για"... έναν καθεδρικό επιβλητικό, από καιρό ακατοίκητο κι εκείνη -την όποια εκείνη- απούσα πάντοτε". Xα!





Κι έπειτα, δυο χρόνια πιο μετά, Αγία Πετρούπολη ...

- προσκύνημα στον τάφο του Μεγάλου Αμαρτωλού...

...κι έπειτα Μόσχα, περίπατος στην οδό Αρμπάτ..




...και τβόλτα στο Κρεμλίνο, θλιβόμενοι με τα καζίνα σε κάθε δεύτερη γωνιά και τα δροσερά κοριτσάκια που περιμένουν στο lobby του ξενοδοχείου να εμφανιστεί ο ματσωμένος πελάτης, που ορέχτηκε άγουρη σάρκα. Παρέα μου καλοί φίλοι, άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο δεμένοι, καλά περνάμε.


Ένα χρόνο πιο μετά, καλοκαίρι, επαφή πρώτη με το Βερολίνο, την άπλα και την ανοχή του, τα όμορφα του σπίτια, τα πάρκα και τις λίμνες, με την ανθρώπινη...


...αθώα άνεση των Γερμανών να ξαπλώνονται ολόγυμνοι στον ήλιο. Συντροφευμένος τούτη τη φορά, με τη Ν., ν' ανασαίνουμε λίγο ένα γλυκό "μαζί" στην όμορφη πόλη, σουλατσάροντας στο Nikolaiviertel... ...και στους δρόμους του Potsdam. Αγάπησα την πόλη αυτή, πήγαμε και το άλλο καλοκαίρι- ήταν, ίσως, ακόμα πιο όμορφα- παρέα μ' άλλους δυο φίλους.

Φλεβάρης πέρυσι, καρναβάλι, επίσκεψη ιαματική στην παλιά αρχόντισσα πόλη- ποίηση τα παλιά αρχοντόσπιτα, η σοφίτα που μέναμε, τα ζευγάρια των μασκαρεμένων Βενετσιάνων- παντού μια γλυκιά αύρα νοσταλγίας, βόλτες και μπίρα στο Campo Santo Stefano και στην Academia, εγώ ν' ανακτώ δυνάμεις βαθμιαία και να ξεδιαλύνω τα μέσα μου κουβάρια, χάρη στη Ν. που παρέστεκε υπομονετικά κι ανεχόταν.



Kαι τώρα Μόναχο, στο κρύο τοπίο της κεντρικής Ευρώπης- τα είδατε τις προάλλες.



Κι έπειτα προσγείωση στην πόλη που με γέννησε, και που πάντα θα κουβαλάω μαζί μου, είτε το νιώθω, είτε όχι. Στον εαυτό μου και στο σπίτι μου, σ' έναν τόπο που, στην καλύτερη περίπτωση, ψάχνει να βρει ποιος είναι, όταν δεν φτιασιδώνεται στον καθρέφτη και δεν πιθηκίζει διάφορα, αλλότρια και ξένα.




Πίσω στη ρουτινιέρικη, ανιαρή δουλειά, στα απογέματα παρέα με τα X-files μέχρι να νυστάξω, στους διαλόγους με την αφεντιά μου, στο ιστολόγιο τούτο, καθώς και τα δικά σας, στην κιθάρα που πασχίζω να γρατζουνίσω λίγο καλύτερα, στους φίλους με τους οποίους ξεμακρύναμε, ψάχνοντας να ξαναπιαστεί το νήμα, με τη Ν. να ψάχνουμε χρόνο να βρεθούμε, και μέ τον Ε. ...


...τον όμορφο και απλό στο νου μακρινό μας εξάδερφο, που ήρθε ως εξ ουρανού, κρατώντας κλειδιά για πόρτες κλειστές στο στόμα του, χωρίς να το ξέρει.




Όχι, να μην πιστέψω τον κ. Bryan Ferry, τον ευγενή δανδή, il y a plus que le passe, πρέπει να υπάρχει και κάτι ακόμα να μας συνδέει, μεταξύ μας και με τον τόπο, όχι μόνο το παρελθόν -ένα παρελθόν, απ' το οποίο επιλεκτικά διαλέγουμε ένδοξες στιγμές και γαντζωνόμαστε, αφήνοντας ένα παρόν σχεδόν ανύπαρκτο, να παραπαίει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα στο ρεύμα του ανέμου.


Έτσι, καθώς κυλά ο Γενάρης ετούτου του χρόνου.

16 Ιαν 2008

Τι ωραία που θα είναι,
αν οι δύο ύαινες καταφέρουν
να αλληλοσπαραχθούν
μέχρι εξαφανίσεως...

15 Ιαν 2008

Καμαρώστε μας!

«Γκέτο» εξαθλιωμένων μεταναστών

Στα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης οι συνθήκες διαβίωσης περίπου τριών χιλιάδων ξένων εργατών στην περιοχή της Αρτας

Του Σπύρου Καραλη


Μετά την αποκάλυψη της «Κ» την περασμένη Πέμπτη για τις συνθήκες διαβίωσης των ξένων εργατών στην Αρτα και την άγρια εκμετάλλευση που υφίστανται από δουλέμπορους και ορισμένους πορτοκαλοπαραγωγούς, τοπική κοινωνία και τοπικές αρχές παρακολουθούν αμήχανοι την κατάσταση, αδυνατώντας να διαχειριστούν ένα πρόβλημα που δίχως καμία διάθεση υπερβολής αγγίζει τα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης. Οι περισσότεροι μετανάστες έπειτα από ένα δίμηνο (τουλάχιστον) κακουχιών και εξαντλητικής εργασίας είναι άρρωστοι από φυματιώσεις, πνευμονίες και άλλες σοβαρές ασθένειες, με καταπληγιασμένα σώματα από παρασιτικές μολύνσεις και σηψαιμικά συμπτώματα εξαιτίας, κυρίως, της παντελούς έλλειψης υγιεινής. Η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου και η σοβαρότητα της κρίσης απαιτεί συγκροτημένη επιχείρηση παροχής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης από το υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας, ειδάλλως κινδυνεύει η ζωή των ανθρώπων αυτών, ενώ είναι ορατός και ο κίνδυνος εκδήλωσης επιδημιών στην ευρύτερη περιοχή.

Σάββατο βράδυ σε μια παλιά αποθήκη λίγο έξω από την πόλη, οι εικόνες σοκάρουν ακόμη και τον πλέον ψύχραιμο και αποστασιοποιημένο παρατηρητή. Καμιά σαρανταριά Αφγανοί, ξαπλωμένοι καταγής ανάμεσα σε κάθε λογής μικροπράγματα που τους έδωσαν ή βρήκαν στα σκουπίδια, τυλιγμένοι με κουβέρτες, προσφορά εκείνων που δεν τους αντιμετώπισαν σαν ζώα, κοιτάζουν σαστισμένοι. Νομίζουν ότι είμαστε γιατροί. «Ντόκτορ, αυτός μπιγκ πρόμπλεμ». Δείχνουν με τα δάχτυλά τους προς όλες τις κατευθύνσεις και δεν ξέρεις πού να πρωτοκοιτάξεις. Νεαρά παιδιά, 12, 14, 15, 18 ετών σε απόγνωση που ελπίζουν ακόμη (επί ματαίω;) σε λίγη ανθρωπιά και στοιχειώδη φροντίδα. «Αυτό που βλέπετε είναι πολυτέλεια. Οταν πρωτοήρθαν στην περιοχή τον Νοέμβριο ήταν ξυπόλητοι, με κοντομάνικα και κοιμόντουσαν στα χωράφια, χωρίς κουβέρτες, χωρίς παπούτσια, χωρίς τίποτα μέσα στο κρύο», μας λέει ο παπα-Χαράλαμπος, εφημέριος στη Γραμμένιτσα, ένας εκ των επτά ιερέων που υπέγραψαν την επιστολή-ράπισμα στο προσωπείο της κοινωνικής Ελλάδας του 21ου αιώνα.

Ο π. Χαράλαμπος, με άλλους τρεις παπάδες βρίσκεται εκεί για να μοιράσει κουβέρτες και τρόφιμα. «Μετά το δημοσίευμα της «Κ» έχει δημιουργηθεί σάλος στην περιοχή. Τους λένε να φύγουν από την Αρτα, να πάνε στην Αθήνα. Να φύγει δηλαδή το πρόβλημα από την περιοχή. Το πού θα πάνε οι άνθρωποι αυτοί κι αν πεθάνουν στον δρόμο έτσι άρρωστοι και καταβεβλημένοι που είναι, δεν αφορά κανέναν. Αρκεί να κρυφτεί το πρόβλημα, να μη φαίνεται. Αυτή είναι η Ελλάδα...» λέει.

Σε μια γωνία της αποθήκης ένας νεαρός, διπλωμένος στα δύο, δεν μπορεί να κουνηθεί από τον πυρετό και τους πόνους. Δείχνει να μην έχει επαφή με το περιβάλλον. Οι σύντροφοί του, ανήσυχοι επειδή η κατάστασή του είναι σοβαρή, επιχειρούν να σηκώσουν το παντελόνι για να μας δείξουν τις κακοφορμισμένες πληγές που έχει από το γόνατο και κάτω, και να μας πείσουν ότι πρέπει να μεταφερθεί στο νοσοκομείο. Σφαδάζει, παρά τις προσεκτικές κινήσεις των φίλων του. «Χοσπιτάλ, χοσπιτάλ», λένε, αλλά ποιο «χοσπιτάλ» και ποια «ιατρική φροντίδα»; Το νοσοκομείο της Αρτας δεν έχει δερματολόγο και παρά τα εκτεταμένα δερματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι περίπου τρεις χιλιάδες ξένοι εργάτες, ουδείς ενδιαφέρθηκε να συντάξει κάποιο υπόμνημα για να έλθουν δερματολόγοι από άλλους νομούς και να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Οσον αφορά την ιατρική φροντίδα, ούτε λόγος. Είναι ανύπαρκτη.

Οι ιερείς, τελικά, ενημερώνουν το ΕΚΑΒ και καλούν ασθενοφόρο να παραλάβει όσους δεν μπορούν να περπατήσουν, τους υπόλοιπους θα τους μεταφέρουν οι ίδιοι με τα αυτοκίνητά τους. Λίγη ώρα αργότερα, τα επείγοντα περιστατικά του νοσοκομείου γεμίζουν από ρακένδυτους καταπληγιασμένους Αφγανούς. Εμβρόντητοι γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό μπροστά στο θέαμα παγώνουν, δεν ξέρουν τι να κάνουν. Ρωτούν περισσότερο για να σπάσουν την αμηχανία τους «ποιοι είναι οι συνοδοί». Οι ιερείς απαντούν «εμείς» για να δεχθούν αμέσως μετά την (πώς να τη χαρακτηρίσει κανείς;) ερώτηση από νεαρή γιατρό. «Γιατί τους φέρατε στο νοσοκομείο; Δεν ξέρετε ότι έχουν ασθένειες;».

Κυριαρχούν ρατσισμός, υποκρισία, αδιαφορία και σκληρότητα...

Από τον Νοέμβριο τα καρτοτηλέφωνα της Αρτας και των χωριών του νομού έχουν κυριολεκτικά καταληφθεί από τους ξένους εργάτες. Με μια κουβέρτα για να προφυλαχθούν από το βραδινό κρύο, το πρώτο πράγμα που κάνουν αμέσως μετά τη δουλειά καθ’ οδόν για τα υποτυπώδη καταλύματα δεν είναι να φάνε, αλλά να τηλεφωνήσουν στην πατρίδα τους, στις οικογένειές τους, στις μητέρες και στις γυναίκες τους. «Η τηλεκάρτα είναι η σύνδεση με τη ζωή. Προτιμούν να μη φάνε για να αγοράσουν τηλεκάρτες και να επικοινωνήσουν με τους δικούς τους χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στο Αφγανιστάν ή στο Πακιστάν», εξηγούν οι ιερείς.
«Αυτό που είναι εντυπωσιακό στους ανθρώπους αυτούς, είναι η αξιοπρέπειά τους. Τους φέρονται λες και είναι ζώα, ενώ στην πραγματικότητα διαθέτουν κώδικες ηθικής και υψηλές αξίες. Είναι χαρακτηριστικό ότι τις πρώτες ημέρες όταν κατά λάθος, χωρίς κι εμείς να σκεφτούμε, τους δώσαμε κονσέρβες χοιρινού αρνήθηκαν ευγενικά να τις φάνε καθώς απαγορεύεται από τη θρησκεία τους. Πεινούσαν και κρύωναν, αλλά προτίμησαν να μείνουν νηστικοί από το να πάνε κόντρα στη θρησκεία τους. Αλήθεια, πόσοι από εμάς θα έκαναν το ίδιο εάν βρίσκονταν σε ανάλογη ανάγκη;». «Ερχονταν στις εκκλησίες για να πάρουν λίγο πρόσφορο και να ξεγελάσουν την πείνα τους» λέει ο π. Ευθύμιος από του Κωστακιούς. «Παραμονές Χριστουγέννων έπιασε φωτιά σ’ ένα παλιό πτηνοτροφείο στο χωριό και παραλίγο να είχαμε θύματα. Εβλεπες την απόγνωση των ανθρώπων αυτών και σφιγγόταν η καρδιά σου. Πώς μπορείς να σωπάσεις όταν βλέπεις τέτοια δυστυχία;».

«Μιλάμε για ένα κανονικό δουλεμπόριο, για δουλέμπορους και δούλους και απορώ. Δεν υπάρχει ευνομούμενη πολιτεία με τα αρμόδια όργανά της να κάνει κάτι για τους ανθρώπους αυτούς; Γιατί να είναι μια ολόκληρη περιοχή στην ομηρία των δουλεμπόρων;», συμπληρώνει ο π. Χαράλαμπος και καταλήγει «Εκανα το καθήκον μου σαν παπάς. Εντάξει. Πήγα μερικές κουβέρτες και κάτι τρόφιμα από τις αποθήκες μου και είμαι καλός χριστιανός. Εχω ήσυχη τη συνείδησή μου, γιατί υποτίθεται ότι έκανα το καθήκον μου και μπορεί να πάω και στον Παράδεισο. Και ο άλλος έδωσε κι αυτός το κατιτίς του, οπότε και αυτός είναι καλός χριστιανός και αυτός θα πάει στον Παράδεισο. Και ο αστυνομικός επίσης έκανε το καθήκον του και ο τάδε και ο δείνα. Δεν είναι όμως έτσι. Θα πρέπει επιτέλους να αναγνωρίσουμε ότι σαν κοινωνία πάσχουμε από μια βαρύτατη ασθένεια που έχει πολλά ονόματα. Ρατσισμός, υποκρισία, αδιαφορία, σκληρότητα... Είναι άπειρες οι ονομασίες της ασθένειάς μας».

Τη λένε τρελή επειδή βοηθάει...

«Φοβάμαι ότι δεν θα βοηθήσει τα Αφγανάκια αν γράψετε για μένα. Ξέρετε, εδώ στην Αρτα με λένε τρελή». Λέγεται Ευαγγελία Ζήση, συνταξιούχος δασκάλα, και είναι η «ιδιαίτερη» περίπτωση της πόλης, συγκεντρώνοντας τα ειρωνικά σχόλια των συμπολιτών της. Η κ. Ζήση, πέραν των άλλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει, πάσχει και από ανίατη ασθένεια που επιδεινώνεται καθημερινά. Τίποτα όμως από τα δεινά αυτά δεν την εμποδίζει να βρίσκεται εδώ και 47 ημέρες, από τα ξημερώματα μέχρι τα μεσάνυχτα, κοντά στους νεαρούς μετανάστες και στις ανάγκες τους. Πηγαίνει τρόφιμα, κουβέρτες και ρουχισμό, πατάει ξυπόλυτη «όπου και εκείνοι πατούν ξυπόλυτοι» και συγκεντρώνει βοήθειες. Βλέποντας τη γυναίκα αυτή, τον αγώνα της και την αγάπη που κρύβει μέσα της, δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς: ποιοι είναι τελικά οι ψυχικά διαταραγμένοι του κόσμου αυτού; Η κυρία Ζήση ή εμείς, οι επαναπαυμένοι στις αξιούλες και τα ηχηρά κενά μας;
Aπό τη σημερινή "Καθημερινή". Οι υπογραμμίσεις δικές μου.

12 Ιαν 2008

Χριστουγεννιάτικο

«Ο Χριστός φέτος γεννήθηκε στη γέφυρα»


Ιερείς επτά χωριών στην Αρτα ξεσηκώθηκαν κατά των συγχωριανών τους και της πολιτείας για την άγρια εκμετάλλευση λαθρομεταναστών


Του Σπυρου Καραλη



Συνέβη σε μια από τις ξεχασμένες περιοχές της χώρας, στο νομό Αρτας. Εκεί, οι εφημέριοι των χωριών Γραμμενίτσας, Ελαιούσας, Καλαμιάς, Κωστακιών, Ρόκκα, Χανόπουλου, Χαλκιάδων ξεσηκώθηκαν κατά εκείνων των συγχωριανών τους που εκμεταλλεύονται άγρια μετανάστες εποχικούς εργαζόμενους στο μάζεμα πορτοκαλιών. Αφορμή αποτέλεσε ένα παρολίγον τραγικό δυστύχημα παραμονές Χριστουγέννων, όταν 120 περίπου Ρουμάνοι, οι οποίοι ζούσαν μαζί με τις οικογένειές τους σ’ ένα παλιό πτηνοτροφείο στους Κωστακιούς, κινδύνευσαν να καούν ζωντανοί από πυρκαγιά που ξεκίνησε από αυτοσχέδια ξυλόσομπα που χρησιμοποιούσαν για να ζεσταθούν.
Τις μέρες αυτές η περιοχή έχει κυριολεκτικά κατακλυστεί από ταλαιπωρημένους μετανάστες που ψάχνουν για δουλειά στα χωράφια. Τους συναντά κανείς παντού, στα κεντρικά σημεία της Αρτας, στις πλατείες των χωριών, στις στάσεις λεωφορείων, εικόνες που θυμίζουν πλατεία Ομόνοιας του 1991 με μόνη διαφορά ότι δεν είναι Αλβανοί αλλά Πακιστανοί ή Ρουμάνοι, οι περισσότεροι παράνομοι, χωρίς άδεια εργασίας. Φοβισμένοι και κουρασμένοι περιμένουν υπομονετικά μέσα στο κρύο τους ντόπιους να περάσουν με τα αγροτικά και να τους φορτώσουν στις καρότσες με προορισμό τους πορτοκαλεώνες όπου θα δουλέψουν από την αυγή μέχρι τη δύση του ηλίου έναντι εξευτελιστικών ημερομισθίων. Το πού θα κοιμηθούν μετά την εξαντλητική δουλειά δεν είναι ευθύνη των εργοδοτών τους, αλλά δική τους, αφού η «συμφωνία» δεν περιλαμβάνει διαμονή σε κάποιο προφυλαγμένο χώρο. Μόνο στην Αρτα αυτό το διάστημα βρίσκονται περίπου 3.000 αλλοδαποί εργάτες, κυρίως Ρουμάνοι, Πακιστανοί, Αφγανοί και Ιρακινοί, ενώ εκατοντάδες άλλοι απασχολούνται στην Πρέβεζα και στα Γιάννενα σε πτηνοτροφικές και κτηνοτροφικές μονάδες. Οι άνθρωποι αυτοί κοιμούνται όπου βρουν χωρίς καμία μέριμνα, εκτεθειμένοι στη βροχή και στο κρύο του χειμώνα.

Οι ιερείς των επτά χωριών, κρίνοντας ότι η σιωπή είναι συνενοχή και επιλέγοντας να μη σιωπήσουν, βλέποντας τις άθλιες συνθήκες στις οποίες αναγκαστικά ζουν και δουλεύουν οι μετανάστες με τις οικογένειές τους, συνέταξαν ανοιχτή επιστολή που δημοσιεύτηκε στις τοπικές εφημερίδες με αποδέκτη την ίδια την κοινωνία υπό τον σημειολογικό τίτλο «Ο Χριστός φέτος γεννήθηκε στη γέφυρα».


«Ποιο χριστιανικό έθνος και ποια ορθόδοξη Ελλάδα;».
Ο τίτλος δεν μπήκε τυχαία καθώς πέραν των άλλων συμβολισμών υποδεικνύει ένα από τα πολλά υπαίθρια καταφύγια που έχουν βρει οι ξένοι του νομού και που δεν είναι άλλο από το γεφύρι της Αρτας (κάτω και γύρω από το ιστορικό γεφύρι φώλιασαν από το κρύο και έστησαν υποτυπώδη καταλύματα).

«Οπως και “τότε” έτσι και φέτος δεν βρισκόταν χώρος για να γεννηθεί. Ολα τότε ήταν γεμάτα, έτσι και τώρα. Καρδιές, στομάχια, χέρια! Ούτε να συμπονέσουν, ούτε να αισθανθούν, ούτε να δώσουν μπορούσαν...», γράφουν στην επιστολή τους οι εφημέριοι θέτοντας εαυτούς και αλλήλους προ των ευθυνών τους. Και συνεχίζουν με έντονο ύφος. «...Oπως κάθε χρονιά έτσι και φέτος γιορτάσαμε τη γέννησή Του. Σαν γεγονός ή σαν επέτειο; Σαν επέτειο βέβαια. Επετειακά λειτούργησαν οι εκκλησίες. Επετειακά ειπώθηκαν κάλαντα. Επετειακά επίσημοι άρχοντες θρησκευτικοί και κοσμικοί αντάλλαξαν ευχές και είπαν Καλά Χριστούγεννα. Για ποιον ευχές; Για τον Χριστό; Για μας; Ή για κάποιους στα πέριξ (αποθήκες, στάβλοι, και τσαντίρια) του ένδοξου και ιστορικού μας γεφυριού, της Αρτας. Δεκάδες άτομα από μακρινές χώρες βρίσκονται έξω από την πόρτα μας γυμνοί και αναγκεμένοι.

Παντελής έλλειψη οίκτου και ντροπής ξαναφέρνει έναν εργασιακό μεσαίωνα και στις μέρες μας. Ο άνθρωπος εργαλείο. Δεν μας ενδιαφέρουν οι ανάγκες του, η αρρώστια του, ο πόνος του. Φθηνά μεροκάματα. Τι θα φάει; Αδιάφορο. Πού θα κοιμηθεί; Οπου θέλει. Ποιο χριστιανικό έθνος και ποια ορθόδοξη Ελλάδα. Αρκεί να είσαι λίγο τσακάλι και έχεις όλο τον κόσμο στα πόδια σου. Τέτοια τσακάλια εκμεταλλεύονται την ανάγκη αυτών των ταλαίπωρων» σημειώνουν στοχεύοντας εφησυχασμένες συνειδήσεις και υποκριτικές συμπεριφορές για να καταλήξουν προτρέποντας τους συγχωριανούς να αλλάξουν συμπεριφορά. «...Πώς μπορούν να εμποδιστούν και τι πρέπει να επιβληθεί για να σταματήσει η “αφαίμαξη” των δύστυχων αυτών, ας το δει η ευνομούμενη δημοκρατική μας πολιτεία. Εμείς όμως; Δεν είμαστε χριστιανοί αν δεν γίνει ο πόνος και η ανάγκη τους δικός μας πόνος και ανάγκη, αν δεν πιέσουμε όπου μπορούμε νομικά και κοινωνικά για να σταματήσει αυτό το δαιμονικό δουλεμπόριο. Αν κάποιου δεν του αρέσει ας βρίσει τον Χριστό που έγινε με όλους αδελφός και ταύτισε το πρόσωπό Του με όλους».


Καθημερινή, 10-01-2008 (οι υπογραμμίσεις δικές μου.)


Πάλι καλά...

8 Ιαν 2008

Μόναχο



Δευτέρα 24, παραμονή, φύγαμε για Μόναχο.


Μετά από κάτι λιγότερο από δύο ώρες, φάνηκαν οι Άλπεις.

Εξαίσιο το θέαμα - επίσης, καθώς με είχε κόψει η πείνα, συνειδητοποίησα πως μάλλον οι Άλπεις ήταν αυτές που παρείχαν στους maitres της ζαχαροπλαστικής την έμπνευση για τη δημιουργία του γνωστού γλυκού Black Forest - Μέλας Δρυμός, επί το ελληνικότερον.

Για δείτε κι εσείς... Δε μοιάζει;!




Kαθώς κατεβαίναμε, είδαμε αυτό το τοπίο κι αρχίσαμε να υποψιαζόμαστε πως θα νιώθαμε Χειμώνα.










Κι εδώ κάποιες απόψεις της περιοχής που μέναμε, το Schwabing. Όμορφη γειτονιά, γεμάτη εξαιρετικά σπίτια, των αρχών του 20ού αιώνα τα περισσότερα - έχω κάποια αδυναμία στα Altbauten (=παλαιά κτίρια, σπίτια- για τα Γερμανικά μου έχω κάποιες αμφιβολίες). Αυτό που ασπρίζει στις στέγες είναι παγετός (οι καιρικές συνθήκες ήταν κάπως ασυνήθιστες: χαμηλές θερμοκρασίες και καθόλου χιόνι.)









Η παραπάνω φωτογραφία είναι από τη Χριστουγεννιάτικη αγορά της περιοχής.




Είπαμε, η περιοχή -και η πόλη, γενικά- είναι πολύ όμορφη, αυτό όμως δε σημαίνει πως δε βλέπει κανείς και μερικές αηδίες σαν την παρακάτω...









Λίγες φωτογραφίες από το πανέμορφο σπίτι που μείναμε. Πέμπτος όροφος, Dachgeschoss, δηλαδή "στεγόσπιτο", κοινώς σοφίτα. Χωρίς ασανσέρ. Ο Π. και η Π. που μας φιλοξενούσαν, φίλοι της Ν. από παλιά, πολύ φιλόξενοι, ενδιαφέροντες και ευχάριστοι.






Ακριβώς από πάνω, η Ferdie, που ενθουσιάστηκε με το παιχνιδάκι που της χαρίσαμε (τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ράτσας της, δεν επιτρέπουν τον ενθουσιασμό να φανεί στο πρόσωπό της...)



Στη Marienplatz.











Χριστούγεννα μας κάλεσαν ο Κ. και η Μ., έλληνες που ζουν στο Μόναχο χρόνια. Ήταν πολύ ζεστά, οικογενειακά, όμορφα.




Η γειτονιά, αρκετά εκτός του κέντρου, απλή και προσεγμένη, με χαμηλά σπιτάκια, καθένα από τα οποία είχε κι ένα κηπάκι. Τους κοινόχρηστους χώρους, από παρκάκια μέχρι παιδικές χαρές, τους περιποιούνται όλοι μαζί, αυτονόητα, και περνούν πολύ καλά.

Κάτι τέτοια είναι που με κάνουν και ντρέπομαι, που σ' εμάς εδώ κάτι τέτοιο είναι η εξαίρεση των εξαιρέσεων. Πώς συνέβη, πώς λησμονήθηκε αυτό το ήθος -πείτε το κοινή λογική, αν προτιμάτε-, πώς γίναμε ένας λαός κακομαθημένων που τα αξιώνουν όλα από το Μεγάλο Μπαμπά-Κράτος, είναι αντικείμενο μακροσκελούς συζήτησης.







Το σούρουπο κάναμε μια μεγάλη βόλτα στο κρύο τοπίο.







Το κτίριο της Alte Pinakothek, όπου θαυμάσαμε -εν τάχει- έργα των Giotto, Greco, Da Vinci και άλλων.








Το κτίριο της Νέας πινακοθήκης -Neue Pinakothek. Το βρήκα εξαίρετο, οι φωτογραφίες το αδικούν. Μακάρι και τα μουσεία που χτίζουμε εδώ να ήταν ανάλογης αισθητικής - αλλά ας μην αρχίσω.



Είδαμε Van Gogh...





Gauguin...

και Klimt...






...αυτός ο πίνακας του Ferdinand Hodler, όμως, με τίτλο "Αυτοί που κουράστηκαν απ' τη ζωή", μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση.



Το είχα παρατηρήσει και στο Βερολίνο αυτό, την αστεία, για τα δικά μου μάτια, εμμονή να γίνονται άκρως περιγραφικοί στους τίτλους των έργων.






Ο παρακάτω πίνακας έχει τον απροσδόκητο τίτλο "Έλατα στο χιόνι".

Δεν φτάνει, βέβαια, το κορυφαίο "Ερείπια Πύργου με Δράκο", που είχα θαυμάσει στο Βερολίνο, και απεικόνιζε-μαντέψατε; Έναν ερειπωμένο πύργο, στην κορυφή του οποίου κοιμόταν ένας δράκος...




Στον πανέμορφο Αγγλικό Κήπο, δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων. Λιακάδα, το νερό παγωμένο, ο κόσμος να αψηφά τις προειδοποιητικές πινακίδες και να χαίρεται παντοιοτρόπως τον πάγο... άλλη μια ρωγμή στο στερεότυπο που έχουμε στο νου για τους Γερμανούς...



























Το παραπάνω κουτάκι παρέχει σακκουλάκια, με τα οποία μαζεύει ο καθένας τα περιττώματα του σκύλου του. Μια ιδέα που αν κάποιος λάνσαρε εδώ, μάλλον θα πτώχευε λίαν συντόμως.




Και κάποιες σκόρπιες φωτογραφίες από την πόλη.







Μια μέρα πήγαμε στο Garmisch, το πιο δημοφιλές θέρετρο της Βαυαρίας. Περπατήσαμε την περίμετρο της παγωμένης λίμνης Eibsee. Τι άλλο να πω, οι φωτογραφίες είναι αρκούντως εύγλωττες, νομίζω.



Ακούσαμε και τη "φωνή" του πάγου, ένα άγριο, υπόκωφο βρυχηθμό, ήχος που παράγεται όταν ο πάγος σπάει και τα κομμάτια του τρίβονται μεταξύ τους.





Το ίδιο το Garmisch είναι ωραίο και γραφικό, αν και αρκετά τουριστικό.








Άποψη του Isar, του ποταμού που διατρέχει την πόλη του Μονάχου.









Στο ζωολογικό κήπο, όπου είχα την τύχη να δω τους ελέφαντες να παίρνουν το μπανάκι τους. Παρά τη μελαγχολία του βλέμματος στην παρακάτω φωτογραφία, το απολάμβαναν με την ψυχή τους!




Το μεγάλο τζερτζελέ έκαναν οι πιγκουίνοι, προς τέρψιν μικρών και μεγάλων.






Λόγω γωνίας λήψης, η διαφορά μεγέθους ανάμεσα στον άνθρωπο και την αρκούδα, που περιμένει λαίμαργα το φαγητό της, έχει υπερτονιστεί. Ακόμα κι έτσι, όμως, είναι τεράστιο ζώο. Σε λίγα χρόνια, κατά πάσα πιθανότητα, μόνο σε ζωολογικούς κήπους θα υπάρχουν πια.





Αν θυμάμαι καλά, πρόκειται για θαλάσσιους λέοντες. Όμορφα πλάσματα, απροσδόκητα άγρια η φωνή τους.










Στη Γλυπτοθήκη. Mεταξύ των άλλων, εκτίθενται τα αετώματα από το ναό της Αφαίας, στην Αίγινα, αλλά δεν τα φωτογράφησα.

Μικρό και πολύ περιποιημένο μουσείο, ιδανικός χώρος στέγασης τέτοιων γλυπτών.






Ο κάτωθι κοιμώμενος Φαύνος, κάπως αναιδώς ξαπλωμένος, to say the least, έχει ενδιαφέρουσα ιστορία - περισσότερα εδώ.










Σούρουπο στο Lenbachhaus, άλλοτε οικία του ζωγράφου Lenbach, σήμερα μουσείο με αξιόλογη συλλογή με έργα εξπρεσιονιστών -Kandinsky, κτλ.







Παραμονή Πρωτοχρονιάς, και μας έκανε την τιμή να χιονίσει για λίγο. Φωτό τραβηγμένες πέριξ της Virktualienmarkt, της κεντρικής υπαίθριας αγοράς τροφίμων της πόλης.










Μετά το.... άκρως υγιεινό δείπνο της παραμονής - fondue με κρέας και λαχανικά μέσα σε ζωικό λίπος (γενικά υπάρχει μια μανία με την υγιεινή ζωή, αλλά τα αλλαντικά έχουν την τιμητική τους καθ' εκάστην στη Βαυαρία, πράγμα που μοιάζει να ακυρώνει όλα τα υπόλοιπα, βιολογικά αυγά, ντοματάκια, κτλ), οι οικοδεσπότες και οι άλλοι καλεσμένοι πήγαν λίγο έξω από την πόλη, να θαυμάσουν τα πυροτεχνήματα.


Εμείς βαριόμασταν και προτιμήσαμε να τα δούμε απ' το παράθυρο.














Πρωτοχρονιά στις 09:30, ώρα Γερμανίας, φύγαμε.








Το Βερολίνο είναι η πρώτη αγάπη, και μάλλον θα παραμείνει. Αλλά και το Μόναχο με κέρδισε.

Θα ξαναπάω...

Καλή χρονιά σε όλους.