Η καλύβα του Παππού: 06/01/2010 - 07/01/2010

8 Ιουν 2010

Αρχές του 2012, ώρα μηδέν για τον δανεισμό της Ελλάδας

Του Σωτηρη Nικα

Tο αργότερο στις αρχές του 2012 η Eλλάδα θα πρέπει να γυρίσει στις αγορές, θέλοντας και μη. Oι όροι της συμφωνίας που υπέγραψε η κυβέρνηση με το Διεθνές Nομισματικό Tαμείο (ΔNT), την Kομισιόν και την Eυρωπαϊκή Kεντρική Tράπεζα (EKT), είναι δεσμευτικοί και αυστηροί.

H χώρα θα πρέπει να αναχρηματοδοτήσει μόνη της το 75% (25,1 δισ. ευρώ) των ομολόγων που λήγουν το 2012 (33,4 δισ. ευρώ). Δηλαδή, η οικονομική βοήθεια θα υπάρχει, αλλά δεν θα είναι ο μοναδικός τρόπος χρηματοδότησης της χώρας, όπως είναι τώρα.

Θα είναι περισσότερο «επικουρικού χαρακτήρα» και θα καλύπτει οριακά τις λήξεις των ομολόγων, αφού αυτές θα ανέλθουν στα 24 δισ. ευρώ.

H κατάσταση αυτή είναι και ο λόγος που αρκετοί διεθνείς αναλυτές εμμένουν στην άποψη ότι, αργά ή γρήγορα, η Eλλάδα θα χρειαστεί να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του χρέους της. Για την ακρίβεια, οι περισσότεροι υποστηρίζουν ότι αυτό θα συμβεί προς τα τέλη του 2011, οπότε και η χώρα θα πρέπει να ξαναγυρίσει στις αγορές με ένα δημόσιο χρέος που θα βρίσκεται στο 145,1% του AEΠ, ενώ θα αναμένεται νέα αύξησή του τόσο το 2012, όσο και το 2013. Για τον λόγο αυτό και έχουν χαρακτηρίσει τον μηχανισμό στήριξης της Eλλάδας ως μία απλή «παράταση ζωής» και τίποτε άλλο.

Οι δύο βασικότερες μορφές αναδιάρθρωσης χρέους είναι η επιμήκυνσή του (να πληρωθούν αργότερα από ό,τι κανονικά λήγουν τα ομόλογα) και το «κούρεμα» (δηλαδή, να πληρωθούν λιγότερα από ό,τι κανονικά θα έπρεπε).

Αν και στο Μνημόνιο Συνεννόησης αναφέρεται ότι οι προβλέψεις των δανειακών αναγκών και του μεγέθους της χρηματοδότησης μπορεί να αναθεωρηθούν, αξίζει να δούμε τι έχει συμφωνήσει η κυβέρνηση για κάθε ένα από τα χρόνια που θα λαμβάνει την οικονομική βοήθεια:

1. Το 2010, προβλέπεται ότι η Ελλάδα θα δεχτεί βοήθεια 38 δισ. ευρώ και κατά τη διάρκεια του δευτέρου εξαμήνου θα αντλήσει από μόνη της 8 δισ. ευρώ στο πλαίσιο της αναχρηματοδότησης των εντόκων γραμματίων.

2. Την επόμενη χρονιά (2011) και πάλι δεν προβλέπεται ο Οργανισμός Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ) να εκδώσει ομόλογα. Ωστόσο, θα πρέπει να εκδώσει έντοκα γραμμάτια ύψους 17 δισ. ευρώ, με την Ελλάδα να αντλεί από τον μηχανισμό στήριξης άλλα 40 δισ. ευρώ.

3. Το 2012, ξεκινάει εκ νέου ο δανειακός «Γολγοθάς» της χώρας, καθώς θα πρέπει ξαφνικά να ξαναβγεί στις αγορές, με την ελπίδα πως όλα θα έχουν πάει «καλά» μέχρι τότε. Δηλαδή, όλα τα μέτρα που έχουν ληφθεί, να έχουν αποδώσει τα αναμενόμενα, να έχουν προωθηθεί οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και φυσικά οι εξελίξεις αυτές να έχουν αναγνωριστεί από τις αγορές, έτσι ώστε να έχουν μειωθεί το κόστος δανεισμού του Δημοσίου και τα spreads (διαφορά απόδοσης των ελληνικών ομολόγων από τα αντίστοιχα γερμανικά) των ομολόγων.

Εκείνη τη χρονιά, το Δημόσιο θα πρέπει να δανειστεί από τις αγορές 25,1 δισεκ. ευρώ μέσω ομολόγων και άλλα 18 δισεκ. ευρώ μέσω γραμματίων, ενώ από ΔΝΤ και Ευρώπη θα αντλήσει 24 δισεκ. ευρώ. Συνολικά, δηλαδή, η χώρα θα δανειστεί 67,1 δισεκ. ευρώ.

Ωστόσο, οι λήξεις του 2012 ανέρχονται σε περίπου 33,4 δισ. ευρώ και των γραμματίων σε περίπου 17 δισ. ευρώ, ενώ αν το έλλειμμα μειώνεται βάσει του προγραμματισμού που υπάρχει αυτή τη στιγμή, θα είναι περίπου 15 δισ. ευρώ. Συνολικά, οι χρηματοδοτικές ανάγκες θα ανέλθουν στα 65,4 δισ. ευρώ. Φαίνεται ότι έχει προβλεφθεί και ένα μικρό «αβάντζο» σε περίπτωση που υπάρξει κάποια μικρή απόκλιση στο έλλειμμα.

4. Η συμφωνία αναλύει το δανειακό πρόγραμμα της Ελλάδας μέχρι το δεύτερο τρίμηνο του 2013. Στο διάστημα αυτό, το υπουργείο Οικονομικών καλείται να έχει δανειστεί από τις αγορές 17,4 δισεκ. ευρώ μέσω ομολόγων και 8 δισεκ. ευρώ μέσω γραμματίων. Το ΔΝΤ και οι χώρες της Ευρωζώνης θα δίνουν τις τελευταίες δόσεις της βοήθειας, που θα φτάσουν τα 8 δισεκ. ευρώ.

Καθημερινή, 06.06.2010

6 Ιουν 2010

«Φάσλα» στα ισραηλινά σημαίνει…

Tου Τακη Καμπυλη

…Kάτι σαν «τα θαλασσώσαμε και τώρα μπλέξαμε». Δεν επαρκεί πλήρως για να εκφράσει κανείς, και μόνο με μία φράση, το κλίμα στο Ισραήλ μετά το παράλογο αιματηρό ρεσάλτο. Ωστόσο, ως πολύ κοινή, καθημερινή φράση σηματοδοτεί μάλλον την απόγνωση ότι τα πράγματα σε ξεπερνούν ή -πλέον- σε ξεπέρασαν.

Η παράλογη ισραηλινή επιχείρηση είναι το ζήτημα της δημόσιας κατακραυγής. Είναι όμως και η παγίδα: Να αποδεχθούμε -όχι πάντα άρρητα!- το «παράλογο» ή το «κτηνώδες» ως εγγενές χαρακτηριστικό μιας ολόκληρης κοινωνίας. Και τα πρώτα σημάδια μιας τέτοιας ισοπεδωτικής αντίληψης είναι ορατά. Για παράδειγμα, όλο και πιο συχνά ακούω από Ισραηλινούς φίλους (κάθε άλλο παρά μιλιταριστές ή ένθεους) το παράπονο ότι η πληροφόρηση που μοιραζόμαστε είναι όλο και πιο ελλιπής. Πως λείπει μια επίσης βασική αφήγηση, αυτή της άλλης πλευράς. «Την ισραηλινή καθημερινότητα δεν την έχετε δείξει στην Ελλάδα. Τον φόβο να πας στο σούπερ μάρκετ, αν το παιδί σου γυρίσει ζωντανό. Οχι ότι αυτό δικαιολογεί την τραγωδία. Ολες οι ισραηλινές εφημερίδες και τα μίντια, δύο μέρες τώρα φωνάζουν, αλλά και αυτή η είδηση πέρασε στα ψιλά. Ούτε στον φόβο ούτε στην καταδίκη υπάρχουμε για σας».

Μπορεί άραγε αυτή η «ελλιπής» ενημέρωση να βλάψει; Να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο το είδωλο του «παράλογου» του «κτηνώδους» μιας κοινωνίας ώστε τα ρεπορτάζ (γνώσης) να αντικαθίστανται από (τηλε)δίκες - καταδίκες; Και, επομένως, μήπως μέσα από την απλουστευτική δημοσιογραφία του «καλού και του κακού» να οδεύει η «Κοινή Γνώμη» στην αντίληψη πως τελικά το παλαιστινιακό ζήτημα εντοπίζεται στην «παθολογία ενός λαού» - ή και σε άλλες ακόμη πιο ολοκληρωτικές αντιλήψεις; Και όσοι δεν πιστεύουμε ούτε στην κυκλικότητα της Ιστορίας, ούτε στη γονιδιακή συνενοχή, καλό είναι να δούμε πόσο «μισογεμάτο» το εννοούν το ποτήρι οι Ισραηλινοί φίλοι μου και πόσο «μισοάδειο» επιμένουμε να το βλέπουμε εμείς.

Η πρώτη παρατήρηση έχει να κάνει με το πόσα λίγα πράγματα μάθαμε για την τουρκική ΜΚΟ, την ΙΗΗ. Το βέβαιο είναι πως δεν πρόκειται για μία τυχαία ΜΚΟ. Πρωτοεμφανίστηκε στα τέλη του ’90 με σκοπό τη βοήθεια στους μουσουλμάνους στη Βοσνία στα γεγονότα της κατάρρευσης της Γιουγκοσλαβίας. Με κύριο χαρακτηριστικό της το Ισλάμ και την αρετή της φιλανθρωπίας, βρέθηκε σε όλες τις ευαίσθητες ή ευπαθείς μουσουλμανικές περιοχές του κόσμου. Πριν από την έλευση του Ερντογάν είχε πέσει σε δυσμένεια και πολλές φορές είχε χαρακτηριστεί από διεθνή ινστιτούτα περίπου παρακλάδι του τρομοκρατικού Ισλάμ. Παρότι -λέει ο συνήγορος του διαβόλου- αυτές οι σχετικές έρευνες ελέγχονται ως προς την αμεροληψία τους σε κλίμα έντονης ισλαμοφοβίας στη Δύση, εντούτοις αυτή η εικόνα επικρατούσε διεθνώς. Μάλιστα, στο κομμάτι που αφορούσε έντονα το Ισραήλ, πιθανολογούνταν και οι σχέσεις της οργάνωσης με τη Χαμάς. Το ΑΚΡ άλλαξε τα πράγματα. «Ξέπλυνε» την οργάνωση με νέα μέλη και στελέχη. Ανάμεσά τους και εκπρόσωποι της νέας επιχειρηματικής ελίτ. Η σχέση της οργάνωσης με το Ισραήλ είναι ιδιαίτερα εχθρική και μετά τη σύλληψη και φυλάκιση ακτιβιστή. Μάλιστα, σε ισραηλινά Μέσα είχαν εκφραστεί ανησυχίες για τον κατάπλου του «Μαρμαρά».

Με λίγα λόγια, αυτό που παρουσιάστηκε ως «κεραυνός εν αιθρία» έχει μια προϊστορία, η οποία βέβαια δεν αναιρεί τον «καλό» και τον «κακό» της συγκεκριμένης τραγωδίας. Αλλωστε αυτό είναι ζήτημα της ενημέρωσης;

Η (τηλεοπτικά) ανθρώπινη διάσταση με τους συγγενείς των θυμάτων ήταν ανεπιφύλακτα ορθή επιλογή. Αλλά οι επαναλήψεις των θολών εικόνων και οι μαρτυρίες επί μαρτυριών που δεν θα οδηγούσαν άλλωστε στη λύση κανενός μυστηρίου (ξέραμε ποιος και τι έκανε) ήταν το γέμισμα του τηλεοπτικού χρόνου από την περιβόητη δημοσιογραφία του «human story». Ετσι το ρεπορτάζ άρχισε να γίνεται τηλε-δίκη, αφού βέβαια η άλλη πλευρά δημοσιογραφικά δεν ενδιέφερε. «Αφού τον ξέρουμε τον ένοχο, τι να μας πει;».

Με μοναδική ευκολία πολλοί σοβαροί άνθρωποι, συμπολίτες μας, ακολούθησαν την πρόσκληση της Χαμάς για διαδηλώσεις σ’ όλες τις ισραηλινές πρεσβείες - αλλά που οι ίδιοι επίσης διεκδικούν για τον εαυτό τους το δικαίωμα να διαμαρτύρονται απέναντι στον ισλαμικό φονταμενταλισμό. Δεν είναι απαραίτητο να ταυτίζεται κανείς με τη Χαμάς όταν διαδηλώνει εναντίον του Ισραήλ. Αλλά τότε γιατί αφήνεται να ταυτιστεί κάθε τι το ισραηλιτικό με το «παράλογο», με το «κτηνώδες» στο πλαίσιο μιας διαχρονικής, ισοπεδωτικής καταδίκης;

Η ταύτιση αυτή γίνεται και μέσω της «μισής» ενημέρωσης. Οταν δεν μαθαίνουμε πως και ο «άλλος» στο Ισραήλ συζητάει τα ίδια πράγματα με μας. Ούτε μαθαίνουμε ότι ανάμεσα στην ισραηλινή κοινωνία υπάρχουν πολλοί που υποφέρουν για ό,τι έγινε - ίσως και περισσότερο από μας. Συμπορευόμαστε με ανθρώπους που δύσκολα θα δεχτούν να καταγγείλουν σφαγές στο Κουρδιστάν (διότι αναγνωρίζουμε τον ρόλο της πολιτικής, δεν είμαστε αφελείς), αλλά τελικά αρνούμαστε να συμπορευτούμε με ανθρώπους σαν κι εμάς μέσα από το Ισραήλ. Δεν τους δίνουμε τον ίδιο χώρο ούτε στα κατηγορώ ούτε στις πρωτοβουλίες μας. Πιθανόν για να μη μας τρομάξει ο Φόβος αυτής της κοινωνίας.

Ιnfo

- «Τι είναι λαϊκισμός», αφιέρωμα του περιοδικού Νέα Εστία, τ.1816, Αθήνα, Νοέμβριος 2008

- Χάννα Αρεντ «Ο Αϊχμαν στην Ιερουσαλήμ», Θεσσαλονίκη 2009, εκδ. Νησίδες

- «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie», η ιστορία μιας Αμερικανοεβραίας που σκοτώθηκε το 2003 στα Κατεχόμενα της Γάζας από μπουλντόζα του ισραηλινού στρατού, Αθήνα 2010, εκδ. Αιώρα

Από τη σημερινή Καθημερινή

3 Ιουν 2010

Και μια άλλη απόχρωση... γιατί ο κόσμος μας δεν είναι βολικός κι ασπρόμαυρος.

Ισραηλινό ρεσάλτο και Διεθνής Αμνηστία

Tου Διονυση Γουσετη / diongus@otenet.gr

Οι ισραηλινές δυνάμεις επιτέθηκαν προχτές στα έξι πλοία με διεθνείς ακτιβιστές, που για πολλοστή φορά έπλεαν προς τη Γάζα με ανθρωπιστική βοήθεια. Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι η βία που άσκησαν ήταν υπερβολική και δυσανάλογη προς οποιαδήποτε ενδεχόμενη απειλή εναντίον τους. Ομοίως, δεν έχω καμιά αναστολή να καταδικάσω τη συλλογική τιμωρία που το Ισραήλ επέβαλε στην κοινωνία της Γάζας, στο όνομα του αποκλεισμού των τρομοκρατών της Χαμάς. Ούτε να δεχτώ ότι αυτή η τιμωρία παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο. Αλλωστε, τα ίδια φρονεί και η Διεθνής Αμνηστία, χωρίς ωστόσο να λησμονεί ότι το Ισραήλ είναι το μόνο κράτος της περιοχής με δημοκρατία και πολυκομματικό καθεστώς.

Είναι φανερό ότι η ακραία αυτή πολιτική των δεξιών κυβερνήσεων του Ισραήλ ωφέλησε τη Χαμάς, κάνοντάς την συμπαθέστερη στη διεθνή κοινή γνώμη και τροφοδοτώντας τον εξτρεμισμό της. Κατά τον Ταλλεϋράνδο είναι χειρότερη από εγκληματική. Είναι λάθος. Αντίστοιχα, η ακραία πολιτική της Χαμάς τροφοδοτεί τον εξτρεμισμό της ισραηλινής Δεξιάς. Στην Ελλάδα το γνωρίζουμε καλά αυτό το παιχνίδι. Το παίζουν χρόνια οι ημέτεροι και οι Τούρκοι εθναμύντορες, τροφοδοτώντας οι μεν τον εθνικισμό των δε.

Από την άλλη μεριά, οι διεθνείς ανθρωπιστές, τουλάχιστον οι Ελληνες που βρίσκονται μεταξύ τους, δεν είναι όσο αμερόληπτοι θα όφειλαν να είναι. Στους καθοδηγητές των ελληνικών ανθρωπιστικών αποστολών μετέχουν άτομα γνωστά για τις αριστερίστικες απόψεις τους. Μετέχουν ακόμη και μέλη της οργάνωσης με τον εύγλωττο τίτλο «ιντιφάντα»! Ενας τέτοιου είδους ανθρωπιστικός ακτιβισμός απέχει πολύ από την τήρηση της ρήτρας της αμεροληψίας. Είναι ιδεολογικός και γι’ αυτό επιλεκτικός. Αλλά και η ελληνική κοινωνία γενικότερα, καθώς είναι ανεξοικείωτη προς τις έννοιες του ανθρωπισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν ενοχλείται από αυτή τη μεροληψία. Μεροληπτεί και η ίδια και μάλιστα με πάθος. Η Αθήνα είναι η μόνη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα όπου, απ’ όσα πληροφορήθηκα, οργανώθηκε διαδήλωση έξω από την ισραηλινή πρεσβεία. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Η δε πείρα μας έμαθε ότι σχεδόν όλες αυτές οι διαδηλώσεις κρύβουν αντισημιτισμό κάτω από τη μάσκα του αντισιωνισμού.

Η ελληνική ιδιαιτερότητα χτύπησε μέχρι και το Ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας. Την ώρα που η οργάνωση κεντρικά απηύθυνε έκκληση στο Ισραήλ για «αξιόπιστη και ανεξάρτητη έρευνα για τον φόνο, από τις ένοπλες δυνάμεις του, τουλάχιστον 10 ακτιβιστών (τελικά περιορίστηκαν στους 9)», το ελληνικό Τμήμα αποφάσιζε –στηριγμένο προφανώς σε ανεπίτρεπτες για τη Δ. Αμνηστία φήμες– ότι οι νεκροί ήσαν 19 και καλούσε τα μέλη του σε συμμετοχή στη δυναμική διαδήλωση στην ισραηλινή πρεσβεία. Αποτέλεσε έτσι το μοναδικό στον κόσμο Τμήμα της Δ. Αμνηστίας που απέκλινε τόσο πολύ από την κεντρική γραμμή της οργάνωσης –δεν μπορείς να κάνεις έκκληση και συγχρόνως να απαιτείς με διαδήλωση– αν εξαιρέσει κανείς το... Τουρκικό Τμήμα.

Οι καιροί είναι δύσκολοι. Στις οικονομικές αποκλίσεις από τους εταίρους μας, ας μην προσθέτουμε και τις πολιτικές μας «ιδιαιτερότητες».

(Από τη χθεσινή Καθημερινή)

«Εγκλημα και βλακεία»

NAFTEMPORIKI.GR Τετάρτη, 2 Ιουνίου 2010 15:08

«Καμιά εξήγηση δεν μπορεί να δικαιολογήσει ή να συγκαλύψει το έγκλημα που διέπραξε το Ισραήλ και τη βλακεία τόσο της κυβέρνησής του όσο και του στρατού του. Το Ισραήλ δεν έστειλε τους στρατιώτες του να σκοτώσουν αμάχους εν ψυχρώ, αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε να συμβεί. Κι όμως, μια μικρή τουρκική οργάνωση, με ιδεολογία φανατική, θρησκευτική και εχθρική προς το Ισραήλ, στρατολόγησε μερικές εκατοντάδες ακτιβιστές και πέτυχε να παρασύρει το εβραϊκό κράτος σε μια παγίδα, ακριβώς επειδή γνώριζε ότι ήταν καταδικασμένο, σαν μαριονέτα, να αντιδράσει με τον τρόπο που αντέδρασε».

Αυτά γράφει ο γνωστός ισραηλινός συγγραφέας Νταβίντ Γκροσμάν σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην ιταλική «Ρεπούμπλικα».

Πόσο ανασφαλές και φοβισμένο -γράφει- πρέπει να αισθάνεται ένα έθνος για να συμπεριφερθεί, όπως συμπεριφέρθηκε το Ισραήλ! Προσφεύγοντας σε υπερβολική χρήση βίας, σκότωσε και τραυμάτισε αμάχους έξω από τα χωρικά του ύδατα, συμπεριφερόμενο σαν μια συμμορία πειρατών. Είναι σαφές ότι ορισμένοι από τους ακτιβιστές δεν ήταν ειρηνιστές με ανθρωπιστικά κίνητρα. Όπως είναι επίσης σαφές ότι οι απόψεις μερικών από αυτούς σχετικά με την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ είναι απαράδεκτες. Αυτή την ώρα, όμως, όλα αυτά είναι άσχετα. Οι απόψεις δεν τιμωρούνται με την ποινή του θανάτου.

Η δράση που ανέλαβε το Ισραήλ εναντίον του στολίσκου δεν είναι παρά η συνέχεια του παρατεταμένου και άδικου αποκλεισμού της λωρίδας της Γάζας, συνεχίζει ο Γκροσμάν. Και ο αποκλεισμός αυτός δεν είναι παρά η φυσιολογική προέκταση της επιθετικής και αλαζονικής προσέγγισης της ισραηλινής κυβέρνησης, η οποία είναι αποφασισμένη να κάνει τον βίο αβίωτο σε ενάμιση εκατομμύριο κατοίκους της Γάζας, προκειμένου να εξασφαλίσει την απελευθέρωση ενός στρατιώτη. Ο αποκλεισμός είναι επίσης η φυσική συνέχεια μιας στείρας και αδέξιας πολιτικής, όπου κάθε φορά που χρειάζεται μυαλό, ευαισθησία και δημιουργικότητα επιλέγεται η ωμή και υπέρμετρη βία, λες και αυτή είναι η μοναδική δυνατή λύση.

Ταυτοχρόνως, όλες αυτές οι βλακείες -συμπεριλαμβανομένης της παράλογης και φονικής επίθεσης εναντίον του στολίσκου- μοιάζει να αποτελούν μέρος μιας διαδικασίας εξαχρείωσης που είναι όλο και πιο εμφανής στο Ισραήλ. Εχει κανείς την αίσθηση ότι οι κυβερνητικές δομές είναι σάπιες και διεφθαρμένες. Ισως, λόγω του άγχους που έχουν προκαλέσει οι ενέργειές τους και τα λάθη τους κατά τις τελευταίες δεκαετίες, οι δομές αυτές μοιάζουν αποκομμένες από την πολύπλοκη πραγματικότητα, σαν να έχουν χάσει τη φρεσκάδα, την πρωτοτυπία και τη δημιουργικότητα που χαρακτήριζαν παλιότερα τόσο τις ίδιες όσο και ολόκληρο το Ισραήλ.

Ο αποκλεισμός της Λωρίδας της Γάζας απέτυχε, επισημαίνει ο ισραηλινός αρθρογράφος. Στην πραγματικότητα έχει αποτύχει εδώ και τέσσερα χρόνια. Δεν είναι μόνο ανήθικος, αλλά και αναποτελεσματικός, το μόνο που κάνει είναι επιδεινώνει την κατάσταση και να βλάπτει το Ισραήλ. Τα εγκλήματα των ηγετών της Χαμάς που κρατούν ως όμηρο τον Γκιλάντ Σαλίτ και έχουν εκτοξεύσει χιλιάδες ρουκέτες εναντίον κατοικημένων περιοχών του Ισραήλ θα έπρεπε να αντιμετωπιστούν με τη νόμιμη οδό, με τη χρησιμοποίηση όλων των ένδικων μέσων που έχει στη διάθεσή του ένα κράτος. Η παρατεταμένη απομόνωση ενός άμαχου πληθυσμού δεν περιλαμβάνεται σε αυτά τα μέσα.

Θα ήλπιζε κανείς ότι το τραύμα από την πολύνεκρη επιχείρηση της περασμένης Δευτέρας θα οδηγούσε στην επανεξέταση της κατάστασης και στην απαλλαγή των Παλαιστινίων από τα βάσανά τους και των Ισραηλινών από τη ρετσινιά του αποκλεισμού. Το πιθανότερο είναι όμως ότι θα συμβεί ακριβώς το αντίθετο: ότι οι μηχανισμοί της βίας και του μίσους θα συνεχίσουν να λειτουργούν, άγνωστο ακόμη με πόση δύναμη.

Περισσότερο όμως από ο,τιδήποτε άλλο -καταλήγει ο Γκροσμάν- η παράλογη επιχείρηση εναντίον των ακτιβιστών δείχνει σε ποιο σημείο έχει φτάσει το Ισραήλ. Δεν χρειάζονται λόγια. Οποιος έχει μάτια βλέπει, αισθάνεται και καταλαβαίνει. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι στο αμέσως προσεχές διάστημα το (φυσιολογικό και δικαιολογημένο) αίσθημα ενοχής πολλών Ισραηλινών θα μετατραπεί σε κατηγορία εναντίον ολόκληρου του υπόλοιπου κόσμου.

Πηγή: La Repubblica, ΑΠΕ-ΜΠΕ

1 Ιουν 2010

Η επανάληψη σαν τραγωδία

Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr

«Κοιτούσα τη θάλασσα και τα πολεμικά που μας περικύκλωναν, τον εχθρό. Είχαν αράξει στα ήρεμα νερά του λιμανιού κι ετοιμάζονταν να μας πολεμήσουν. Τρία (βρετανικά) θωρηκτά και το τεράστιο καταδρομικό Ajax... Θαύμαζα το Ajax και δεν διανοήθηκα τότε ότι μια μέρα θα το συναντούσα κι ότι θα έφτανε εδώ, στη δική μας θάλασσα, να πολεμήσει εναντίον μας... Είδα πως οι δυο νεαροί Αγγλοι ναύτες, εχθροί μέχρι πριν από μια στιγμή, πρόσεχαν το περπάτημά τους να μην πατήσουν κανένα χέρι ή πόδι των ανθρώπων που ήταν ξαπλωμένοι στο κατάστρωμα...» (Σμουέλ Γιανάι, μέλος της Παλγιάμ συνοδός εβραίων μεταναστών στην Παλαιστίνη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.)

«Στη μέση της θάλασσας κοντά στην Χάιφα μας έπιασαν οι Αγγλοι... και μας μετέφεραν σ’ ένα μεγάλο πλοίο, ένα αγγλικό θωρηκτό. Δεν θέλαμε να πάμε και μάς τραβούσανε. Για να παραδοθούμε μάς έριχναν νερό με τις μάνικες και δακρυγόνα. Είχαμε πάρει εντολή να μην παραδοθούμε. Εγώ είχα μια φίλη εκεί, την Παουλίνα, που ήταν στα στρατόπεδα και είχε μάθει λίγα γερμανικά· ήξερε και αγγλικά κι έλεγε στους Αγγλους είστε ναζιστές. Οι Αγγλοι στρατιώτες δεν ήθελαν να τα κάνουν όλα αυτά, αλλά είχαν εντολή. Εμπαιναν μπροστά ώστε να σταματούν τα νερά στις πλάτες τους...» (Γκίλα Σαμάρι, κατάγεται από την Αρτα. Έφυγε για την Παλαιστίνη σε ηλικία 13 ετών με το πλοίο Henrietta Szold)

«Εκεί περίμενε το γνωστό Αγγλικό πλοίο Ajax, που είχε βυθίσει το γερμανικό Graf Spee στις αρχές του πολέμου και το οποίο συνόδευσε το Exodus σε όλη τη διαδρομή από τη Νότια Γαλλία μέχρι την Παλαιστίνη. Σε απόσταση 40 μιλίων από τις ακτές, οι Αγγλοι ανακοίνωσαν ότι το Exodus είχε μπει στα χωρικά ύδατα της Παλαιστίνης και έπρεπε να σταματήσει αμέσως...

»Στο μεταξύ, στο Exodus είχαν ολοκληρωθεί οι τελευταίες προετοιμασίες για την αναμενόμενη σύγκρουση με τους Αγγλους. Παραβαίνοντας τους διεθνείς κανόνες, οι Αγγλοι δεν επέτρεψαν στο πλοίο να πλησιάσει και του επιτέθηκαν την ανοιχτή θάλασσα. Ανοιξαν πυρ με αυτόματα όπλα προς το κατάστρωμά του και δύο αγγλικά θωρηκτά προσπάθησαν να το εμβολίσουν. Παράλληλα, προσπάθησαν να κατεβάσουν στρατιώτες στο κατάστρωμα. Οι μετανάστες υποδέχτηκαν τους Αγγλους εκσφενδονίζοντας κονσέρβες, βίδες και πατάτες... Η μάχη που έδιναν οι μετανάστες ήταν μάταιη. Οι Αγγλοι είχαν όπλα και εξασκημένους άνδρες και η πρώτη ομάδα στρατιωτών κατάφερε να ανέβει στο κατάστρωμα. Τρεις από αυτούς παραβίασαν το πιλοτήριο, χτύπησαν μέχρι θανάτου τον Αμερικανοεβραίο αξιωματικό Μπιλ Μπερνστάιν και τραυμάτισαν τον καπετάνιο και τον μηχανικό. Οι μετανάστες εξακολουθούσαν να τους επιτίθενται, όπως και στους υπόλοιπους στρατιώτες που ανέβαιναν στο κατάστρωμα...» (Εχουντ Αβριελ, «Ανοίξτε τις πύλες», Τελ Αβίβ 1979)

Οι σκόρπιες αυτές μαρτυρίες εβραίων που είχαν απομείνει από την ναζιστική φρίκη και αγωνιζόταν για μια πατρίδα στην Παλαιστίνη, καταγράφονται στο βιβλίο των Ιακών Σιμπή και Καρίνας Λάμψα «Ζωή απ’ την αρχή. Η μετανάστευση των Ελλήνων Εβραίων στην Παλαιστίνη (1945 - 1948)» εκδ. Αλεξάνδρεια. Αφιερώνεται στους δολοφονημένους ακτιβιστές, από μια κυβέρνηση εγκληματιών κατά της ανθρωπότητας σε μια χώρα που κάποτε ήθελε μόνο να είναι ασφαλής κι ελεύθερη.

Σκίτσο του Ανδρεα Πετρουλακη





















(από την Καθημερινή)