Το λεμονοστίφτη-Άνγκελα τον αγόρασα στο Βερολίνο τις προάλλες.
My pet
22 Μαΐ 2010
Το λεμονοστίφτη-Άνγκελα τον αγόρασα στο Βερολίνο τις προάλλες.
Posted by Christophorus at 12:58 μ.μ. 0 comments
15 Μαΐ 2010
Αντώνης Καρκαγιάννης, In Memoriam
Η χτεσινή Καθημερινή φιλοξένησε αρκετές συγκινητικές αναφορές και μαρτυρίες - δύο τις βρίσκεις εδώ ( από την Ελένη Μπίστικα) και εδώ (από τον Παντελή Μπουκάλα, απ' όπου και αντιγράφω:
"(...) Κρήτη (στο Καλάμι), Λέρος, Αίγινα, Γυάρος, Λευκάδα... (εννοεί τόπους εξορίας). Δεν πολυμιλούσε γι’ αυτά ο Αντώνης σε δικούς και φίλους, όπως δεν πολυμιλούσε κανείς από τους «χαοτικούς» αριστερούς που επέλεξαν τον δύσκολο τρόπο να νιώσουν την Αριστερά και να στοχαστούν γι’ αυτήν, κριτικά και αυτοκριτικά, μακριά από τη σιγουριά του ασάλευτου κόμματος και του αλάθητου δόγματος. Εχει πολλή εσωτερική μοναξιά και πολύ κόστος ο τρόπος αυτός, τόσο δυσνόητος και, βέβαια, αντεπαναστατικός, για τους μηρυκαστές τσιτάτων."
Ένα κείμενο του Αλέξη Παπαχελά βρίσκεις εδώ, ενώ εδώ θα βρεις τη σύντομη καταγραφή της πορείας του, από τον Μιχάλη Κατσίγερα.
Σκέπτομαι, με θαυμασμό, συγκίνηση και δέος, την σύντομη και εξαίσια απάντηση που έδινε όταν τον ρωτούσαν πώς και αυτός, γόνος ευκατάστατης αστικής οικογένειας, αποφάσισε να μπλεχτεί με την Αριστερά και να περάσει τόσα και τόσα: "Γιατί βαριόμουνα σπίτι".
Και διατηρώ την ελπίδα ο έντιμος αυτός στοχαστής και ως το τέλος συνεπής άθεος, να έχει βρεθεί από προχτές προ ευχαρίστου εκπλήξεως.
Posted by Christophorus at 10:21 π.μ. 0 comments
13 Μαΐ 2010
Θα μου λείψει η συνετή φωνή του, η σεμνή σοφία του και -ιδιατέρως- το ήθος του
Posted by Christophorus at 7:28 μ.μ. 1 comments
10 Μαΐ 2010
Όνειρο, σήμερα το ξημέρωμα
Λίγο μετά, ξύπνησα με τις εικόνες του ονείρου νωπές.
Posted by Christophorus at 3:58 μ.μ. 4 comments
6 Μαΐ 2010
Της Σοφιας Παπαϊωαννου, από την Καθημερινή
Ο εμπρηστής της Marfin έχει πρόσωπο και δεν ήταν κρυμμένος πίσω από μια κουκούλα. Αυτόπτες μάρτυρες που παρακολούθησαν όλη την πορεία μάς δίνουν μια σημαντική πληροφορία για τον τρόπο που έπιασε φωτιά το κτίριο με την τραγική κατάληξη του χαμού τριών νέων ανθρώπων. Ο μεγάλος όγκος της πορείας είχε περάσει μπροστά από τη Σταδίου και το κτίριο της τράπεζας, όταν ξαφνικά αρχίζει να προκαλείται «βαβούρα». Τα ΜΑΤ που είναι σε ετοιμότητα ρίχνουν χημικά και δακρυγόνα και φεύγουν. Κουκουλοφόροι σπάνε το βιβλιοπωλείο Ιανός και του βάζουν φωτιά με μολότοφ. Οι υπάλληλοι τη σβήνουν μόνοι τους. Στη συνέχεια οι κουκουλοφόροι σπάνε το κτίριο της Marfin και ρίχνουν μολότοφ. Υπάλληλος από τον Ιανό τρέχει με τον πυροσβεστήρα του βιβλιοπωλείου να σβήσει τη φωτιά στην τράπεζα. Τότε και αφού πια έχουν φύγει τα ΜΑΤ ένα νέο αγόρι, γύρω στα 25 με 28, ψηλός με μαύρα μαλλιά -τον περιέγραψαν ως ωραίο παιδί- κρατώντας ένα μπουκάλι του ενάμισι λίτρου νερό, γεμάτο βενζίνη, φεύγει από την πορεία τρέχει προς το κτίριο της Marfin, το οποίο ήδη φλέγεται, και πετά το μπουκάλι μέσα αποτελειώνοντάς τους. Oλος ο τόπος μυρίζει βενζίνη. Οι αυτόπτες μάρτυρες πιστεύουν ότι ήταν σαν να είχε οργανωθεί επίτηδες η πρόκληση της «βαβούρας» λίγο πιο πριν για να φύγουν τα ΜΑΤ και μετά να κάψουν.
Πανικόβλητοι οι υπάλληλοι βγαίνουν στα μπαλκόνια του νεοκλασικού κτιρίου, εκλιπαρώντας να τους λυπηθούνε, φωνάζοντας «θα πεθάνουμε». Κάποια παιδιά της πορείας κάνοντας άσεμνες κινήσεις και βρίζοντας τους, τους απαντούσαν «πηδήχτε» και «καλά να πάθετε που δουλεύετε». Πανικόβλητοι οι υπάλληλοι αρχίζουν να βγαίνουν από την ταράτσα και να πηδούν από τα διπλανά κτίρια κάτω στον δρόμο. Βρίσκουν ένας ένας καταφύγιο στο ντελικατέσεν του Βασιλόπουλου που βρίσκεται δίπλα. Το προσωπικό του καταστήματος σηκώνει τα ρολά και μπαίνουν μέσα μαυρισμένοι άνθρωποι σε κατάσταση σοκ, τρέχουν στο μπάνιο να πλυθούν και δεν βλέπουν μπροστά τους ούτε το χαρτί για να σκουπιστούν, ενώ τους προσφέρονται νερά. Ενας άντρας αρχίζει να μετρά έναν έναν τους υπαλλήλους της Marfin και συνειδητοποιεί ότι λείπουν τρεις. Βουρκωμένος αρχίζει να ανησυχεί και εύχεται να έχουν βγει από αλλού. Μεταξύ τους λένε ότι η Αγγελική, που ήταν έγκυος θα πήγαινε χθες να κάνει υπέρηχο για να δει το φύλο του παιδιού.
Λίγο αργότερα θα μαθευτεί η τραγική είδηση. Το τετράγωνο θα αποκλειστεί και μόνο οι συγγενείς των θυμάτων θα μπορέσουν να πλησιάσουν. Μια τραγική μάνα κάθεται κάτω σε ένα σκαλοπάτι μόνη της για ώρα περιμένοντας τα νέα.
Posted by Christophorus at 1:17 μ.μ. 8 comments
Του Χαρίδημου Κ. Τσούκα*
Ο φαύλος κύκλος στενεύει, μας πνίγει. Η αίσθηση του αδιεξόδου μας πανικοβάλλει. Ενεργούμε τυφλά, σπασμωδικά, αντι-δραστικά. Η λογική λέει πως όταν είσαι στριμωγμένος στη γωνία, προσπαθείς να απεμπλακείς, δεν στρέφεσαι εναντίον του εαυτού σου.
Η διεθνής κοινότητα μας δανείζει για να βγούμε από τη γωνία, να πάρουμε μια ανάσα, να ανασυγκροτηθούμε. Η αποπληρωμή των δανείων είναι επαχθής, συνεπάγεται θυσίες, αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση. Χρεοκοπία ή λιτότητα; Αυτό είναι το μόνο δίλημμα σήμερα, ο πρωθυπουργός έχει δίκιο. Το δίλημμα δεν μας αρέσει, αλλά σπάνια επιλέγουμε τα διλήμματά μας. Αν είμαστε σώφρονες, επιλέγουμε τι διλήμματα θέλουμε να αποφύγουμε. Δεν υπήρξαμε σώφρονες.
Δεν έχει σημασία τώρα σε ποιο βαθμό ο καθένας συνεισέφερε στη σημερινή οικονομική αθλιότητα της χώρας. Οσοι διαμαρτύρονται «να πληρώσουν τα λαμόγια» κι «αυτοί που δημιούργησαν την κρίση» προδίδουν αφέλεια. Οχι μόνο γιατί όλοι ποικιλοτρόπως δημιουργήσαμε την κρίση (τι άλλο δείχνουν η μαζική φοροδιαφυγή και η εκτεταμένη διαφθορά;), αλλά γιατί είναι αδύνατον να μετρηθεί η ατομική συνεισφορά του καθενός στην αποτυχία (ή την επιτυχία). Οι κοινωνικές αστοχίες (όπως και τα επιτεύγματα) είναι συλλογικά αποτελέσματα. Τα άτομα αλληλεπιδρούν.
Μαζί με τα ξερά καίγονται δυστυχώς και τα χλωρά. Η κοινωνία είναι εγγενώς αδιαφανής. Μπορεί να μην καπνίζεις αλλά με τους φόρους σου συνεισφέρεις στη θεραπεία των ασθενών με νοσήματα που προέρχονται από το κάπνισμα. Η ζωή μου εξαρτάται από τη ζωή σου. Οι φόροι σου χρηματοδοτούν τις επιλογές μου. Η φοροδιαφυγή μου επηρεάζει τη ζωή σου. Η παρακμή μας καθηλώνει όλους. Οι περικοπές αφορούν όλους - αναγκαστικά.
Η λογική συνιστά συλλογική αυτοσυντήρηση, ορθολογισμό, ψυχραιμία, γενναιότητα. Ο θυμός για την οικονομική κατάντια, τη διάχυτη φαυλότητα και την εθνική ταπείνωση μας ωθεί, αντιθέτως, στην τυφλή-ιδιοτελή αντίδραση. Παραβαίνουμε το νόμο, απαξιώνουμε τα πάντα, διαιωνίζουμε τον φαύλο κύκλο.
Ο ορίζοντας συρρικνώνεται, χάνουμε την αίσθηση του συλλογικού συμφέροντος, το πουλόβερ ξηλώνεται. Λεηλατούμε τα κοινά· αυτοκαταστρεφόμαστε αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Οταν το συνειδητοποιούμε, οργιζόμαστε ακόμη περισσότερο· είναι όμως αργά. Θέλουμε να καταστρέψουμε ό,τι συμβολίζει τη χώρα γιατί μισούμε τον εαυτό μας.
Εχουμε κάθε λόγο να είμαστε οργισμένοι. Πολύ. Εκλέγουμε, συνήθως, ανίκανους, ανεπαρκείς και συχνά διεφθαρμένους να μας κυβερνήσουν. Και φυσικά μας κυβερνούν με τον τρόπο που ξέρουν - με ανικανότητα, φαυλότητα, και ιδιοτέλεια. Εμείς όμως τους εκλέγουμε. Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα στο οποίο δεν μπορείς να μεμφθείς κάποιον τρίτο.
Η οργή χρειάζεται έλλογη επεξεργασία, διαφορετικά διαλύει τον φορέα της. Χρειαζόμαστε ηγέτες να τη μετασχηματίσουν, όπως ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Λεχ Βαλέσα και ο Βάτσλαβ Χάβελ μορφοποίησαν έλλογα την οργή των λαών τους. Δεν έχουμε δυστυχώς τέτοιους ηγέτες, κάτι που μας εξοργίζει ακόμη περισσότερο.
Φλυαρούν περί «υπευθυνότητας» οι πολιτικάντηδες, ακριβώς για να μη χρειαστεί να την ασκήσουν. Οι πραγματικοί ηγέτες παίρνουν ρίσκα, ενεργούν αντισυμβατικά, ξεφεύγουν από την πεπατημένη. Αν ο Σαμαράς ήταν υπεύθυνος πολιτικός θα υπερψήφιζε το πρόγραμμα διάσωσης της χώρας. Αν ο Παπανδρέου ήταν διορατικός θα δημιουργούσε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Αν η Παπαρήγα νοιαζόταν για τους εργαζόμενους θα διαπραγματευόταν τη συναίνεσή της. Τίποτε από όλα αυτά.
Εχουμε πυγμαίους πολιτικούς, κατώτερους των περιστάσεων, αντάξιους όμως του αναστήματός μας. Εχουμε εθιστεί στην περιφρόνηση του νόμου και τη λεηλασία των κοινών.
Ο υπερτροφικός ναρκισσισμός μας, θρεμμένος από τον εμετικό λαϊκισμό των πολιτικάντηδων, δεν γνωρίζει περιορισμούς, νόμους, δεσμεύσεις. Δεν σεβόμαστε τους κανόνες του παιχνιδιού γιατί το θεωρούμε στημένο. Αυτοεκπληρούμενη προφητεία, φυσικά.
Το έχω ξαναγράψει: το ελλαδικό δράμα ζητά αίμα για να επέλθει η κάθαρση. Χθες ήταν ο έφηβος Γρηγορόπουλος, σήμερα οι τρεις εργαζόμενοι της Μαρφίν, αύριο πιθανώς ένας πρύτανης ή ένας υπουργός. Θα ζήσουμε την τραγωδία μέχρι τέλους. Εκτός… εκτός αν η θέα της αβύσσου μας τρομάξει.
* Ο κ. Χαρίδημος Κ. Τσούκας (htsoukas@gmail.com) είναι καθηγητής στα Πανεπιστήμια Κύπρου και Warwick.
Από τη σημερινή Καθημερινή
Posted by Christophorus at 9:31 π.μ. 1 comments
1 Μαΐ 2010
Πρωτομαγιά
Πρωτομαγιά
Όλες οι γραμμές μας στραβωθήκαν κι αποτύχαν-
Ευτυχώς!- το νιώθω απόλυτα καθώς
'Απ' το πίσω κάθισμα κοιτώ τα ίδια μέρη
Τρυφερά με τα φανάρια μου σβηστά
'Αδεια χωριουδάκια κι ασυνάρτητη επαρχία
Καθετί μισοχωμένο μες στη γη
Όπως το κωφάλαλο αδερφάκι τώρα λάμπει
Με το φώς που βγάζει ο κόσμος ο μουγκός
Μέσα απ' τη ζέστα του σφαγείου και με στεφάνια δροσερά
Θ' αναταμωθούμε μια τρελή πρωτομαγιά
Και το πλυμένο σώμα πίσω απ' τα λουλούδια θα ενωθεί
Σα ζαλιστούμε απ' των χορών μας το κρασί
Σε παραλίες σκουπιδοτόπων με κασετόφωνα κι εγώ
Μια πολιτεία σωριασμένη έχω σκοπό
Όλα είναι τόσο τρομαγμένα μα τ' αγαπάω ο φτωχός
Δώσ' μου τα λόγια επιτέλους να μην είμαι μοναχός
Δίπλα απο το κύμα έχει τ' άλογα λυμένα
Θα τον δείς ο ασπροντυμένος μπουζουκτσής
Κι όλο κατεβαίνουν καπνεργάτριες και προσκόποι
Με φακούς μέσα απο κρότους και καπνούς
Τρέχουνε τα πεύκα το φεγγάρι ξεδιπλώνει
Διαρκώς με γάζες σκοτεινές το φώς
Κι άγριες παρέες νεαρών με γυφτοπούλες
Προσπερνούν και μαγεμένο μ' οδηγούν
Μέσα απ' τη ζέστα του σφαγείου και με στεφάνια δροσερά
Θ' αναταμωθούμε μια τρελή πρωτομαγιά
Και το πλυμένο σώμα πίσω απ' τα λουλούδια θα ενωθεί
Σα ζαλιστούμε απ' των χορών μας το κρασί
Σε παραλίες σκουπιδοτόπων με κασετόφωνα κι εγώ
Μια πολιτεία σωριασμένη έχω σκοπό
Όλα είναι τόσο τρομαγμένα μα τ' αγαπάω ο φτωχός
Δώσ' μου τα λόγια επιτέλους να μην είμαι μοναχός.
Όλη η εκπομπή εδώ:
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=20615&tsz=0&act=mMainView
Posted by Christophorus at 7:58 π.μ. 1 comments