Η καλύβα του Παππού: 09/01/2007 - 10/01/2007

28 Σεπ 2007

Ratatouille

Καιρό είχα να δω τόσο καλό cartoon...


Ίσως δε φτάνει το Nemo, αλλά είναι εξαίσιο!

Προτιμήστε το με υποτίτλους - έτσι θα έχετε την ευκαιρία να απολαύσετε την υπέροχα κακιασμένη φωνή του Peter O' Toole...

25 Σεπ 2007

Πολιτισμός 2007


Ακκιζόμενοι αοιδοί

και θλιβεροί χλεχλέδες δίνουν τον τόνο

στα δελτία και στα παράθυρα, καθώς

οι εκλεγμένοι προστάτες των Τεχνών,

υπακούοντας σε πιέσεις άδηλες,

ή ίσως μένοντας πιστοί

σε αυνανιστικά οράματα "συνέχειας"

των Εθνικών μας μύθων,

υπερηφάνως διαλύουν το ζωντανό της πολιτείας παρόν,

κωφεύοντες.


Ακουσίως, ομολογούν:

Μόνο το αρχαίο, ένδοξο παρελθόν

- μάρμαρα και μνημεία που λάξευσαν κάποιοι άλλοι-

παρέχει μια ψευδαίσθηση αξίας στο σήμερα του τόπου-

αφού δεν είμαστε άξιοι, ως φαίνεται, για ένα τώρα αλλιώτικο

από τη μίζερη πραγματικότητα

ενός λακέ, που κάμνει τεμενάδες

στο φουσκωμένο πορτοφόλι του αρχαιόπληκτου-

αφού και τα πλακόστρωτα,

τα φτιαγμένα με πόνο και μεράκι από μαστόρους
-σαν τον μακαριστό εκείνο, τον Πικιώνη-

τα ξεχώσανε,

για να μην φθείρουν, λέει, τα λάστιχα των πούλμαν.

--------------------------------------------------------------

"(...) [ενν. ο κ. Λιάπης} ... όταν ρωτήθηκε για την τύχη των δύο πολυκατοικιών της Δ. Αρεοπαγίτου ήταν σαφής: «συνεχίζω την πολιτική του προκατόχου μου. Για μας το θέμα έχει λυθεί οριστικά»".
(Από τον ημερήσιο Τύπο)

20 Σεπ 2007

Κarl Popper (1902-1994)


Τη Δευτέρα, 17 του μηνός, συμπληρώθηκαν δεκατρία χρόνια από το θάνατο του φιλόσοφου Καρλ Πόππερ.

Τολμηρός και οξύς, απρόσμενα απλός και πειστικός στο λόγο, υπήρξε εικονοκλάστης, αποκαθηλώνοντας πολλούς από τους ευρέως παραδεκτούς μύθους.

Στο δίτομο έργο του «Η Ανοιχτή Κοινωνία και οι εχθροί της» (στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδ. Δωδώνη), ο Πόππερ αποδομεί τον ιστορικισμό, εκείνη δηλ. την αντίληψη, σύμφωνα με την οποία η ανθρώπινη ιστορία διέπεται από νόμους που, άπαξ και κατανοηθούν, καθιστούν δυνατή την αλλαγή των κοινωνιών προς την επιθυμητή κατεύθυνση. Κατά τον Πόππερ, ο ιστορικισμός ανάγεται στην εποχή και στο έργο του Πλάτωνα (στον οποίον τα χώνει δεόντως-βλ. σημείωση παρακάτω) και διαποτίζει τη σκέψη του Χέγκελ και του Μαρξ (απέναντι στο Χέγκελ είναι κυριολεκτικά ανηλεής, θεωρώντας τον, ούτε λίγο ούτε πολύ, έναν κοινό καιροσκόπο και τυχοδιώκτη).


Ο Πόππερ είναι υπέρμαχος μιας βήμα-προς-βήμα «τμηματικής κοινωνικής μηχανικής» (piecemeal social engineering), η οποία συνίσταται σε μικρές, σταδιακές προσπάθειες βελτίωσης, επιδεκτικές ανάλυσης και αξιολόγησης σε κάθε τους στάδιο.

Μεταξύ άλλων, λέει:

"Ο ουτοπιστής θα υιοθετήσει τη μέθοδο της ανάλυσης και του αγώνα ενάντια στο μεγαλύτερο και πλέον επείγον δεινό της κοινωνίας, αντί της ανάλυσης και του αγώνα για το μεγαλύτερο αγαθό".

Η διαφορά ανάμεσα σ' αυτές τις δύο θεωρήσεις είναι, για τον Πόππερ,

"... η διαφορά μεταξύ μιας λογικής μεθόδου βελτίωσης της ανθρώπινης κατάστασης, και μιας μεθόδου που, εάν όντως εφαρμοστεί, μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε μια απαράδεκτη αύξηση του ανθρώπινου πόνου. Είναι η διαφορά μεταξύ μιας μεθόδου που μπορεί να εφαρμοστεί ανά πάσα στιγμή, και μιας μεθόδου που η επιχειρηματολογία της μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε μέσο αναβολής της δράσης, μέχρις ότου οι συνθήκες να καταστούν ευνοϊκότερες. Και είναι επίσης η διαφορά μεταξύ της μόνης μεθόδου βελτίωσης που έχει, ως τώρα, υπάρξει όντως αποτελεσματική, σε οποιοδήποτε χρόνο και σε οποιοδήποτε τόπο, και μιας μεθόδου που, οποτεδήποτε και αν εφαρμόσθηκε, οδήγησε μόνο στη χρήση βίας στη θέση της λογικής, και αν όχι στην ίδια την εγκατάλειψή της ως θεωρίας αυτής καθ'εαυτής, οπωσδήποτε στην εγκατάλειψη του αρχικού της σχεδιασμού" (μετάφραση δική μου - ολίγον ελεύθερη.)

Και αλλού:

"Εκείνοι που υπόσχονται έναν επίγειο παράδεισο, δεν παρήγαν ποτέ τίποτε άλλο, παρά μια κόλαση".

("Those who promise us paradise on earth never produced anything but a hell". )

Οι ρίζες της ιστορικιστικής θεώρησης της πολιτικής και κοινωνικής ζωής είναι πολύ βαθιές - σε κάποιο βαθμό, είμαστε όλοι εθισμένοι σε έννοιες και ιδέες που ακούγονται καθημερινά και χρησιμοποιούνται ευρύτατα, είτε από εκείνους που όντως τις πιστεύουν, είτε από τους κοινούς, κοινότατους δημαγωγούς.


Με τα διάφορα αόριστα και νεφελώδη που ακούσαμε από τους εκβιάζοντες την ψήφο μας πότε χαϊδεύοντες τα αυτιά μας με υποσχέσεις ευμάρειας κάθε απόχρωσης και πότε επισείοντες μπαμπούλες - βλ. το άρθρο του Π. Μανδραβέλη στο προηγούμενο ποστ - και με τα περισσότερα ακόμη που έχουμε ν' ακούσουμε, ξεσκόνισα τον Πόππερ, κι ο λόγος του μου ακούστηκε απολύτως επίκαιρος.

----------------------------------------------

Σημείωση για τον Πλάτωνα:

«Ο Σωκράτης είχε μόνον έναν άξιο μαθητή, τον παλιό του φίλο Αντισθένη (τον ρήτορα και ιδρυτή της Κυνικής σχολής), τελευταίο της Μεγάλης Γενιάς. Ο Πλάτων, ο πιο προικισμένος μαθητής του, επρόκειτο σύντομα να αποδειχθεί ελάχιστα πιστός. Επρόδωσε τον Σωκράτη, όπως ακριβώς είχαν κάμει και οι θείοι του (Κριτίας και Χαρμίδης), που όχι μόνο τον πρόδωσαν παρά και προσπάθησαν να τον εμπλέξουν στις τρομοκρατικές ενέργειές τους ­ πράγμα που δεν πέτυχαν, αφού εκείνος αντιστάθηκε.
Ο Πλάτων προσπάθησε να τον εμπλέξει στην υψιπετή προσπάθειά του να κατασκευάσει τη θεωρία της αναχαιτισμένης κοινωνίας ­ και δεν του ήταν δύσκολο, μια και ο Σωκράτης είχε πεθάνει».

19 Σεπ 2007

Σταχυολογώντας

Aπόσπασμα από άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην Καθημερινή της Δευτέρας:

" (...)Πέρα από τις τεχνικές λεπτομέρειες της πολιτικής (τις αδυναμίες του κ. Παπανδρέου, τη ρητορική δεινότητα του κ. Καραμανλή, την έλξη που ασκεί ο κ. Αλαβάνος στους νέους) υπάρχει και η ουσία της πολιτικής. Τι ψήφισε λοιπόν ο ελληνικός λαός; Κατ’ αρχήν υπερψήφισε μια κυβέρνηση που ρητορεύει διαρκώς για μεταρρυθμίσεις, αλλά δεν ενοχλεί κανένα εφαρμόζοντάς τες. Επληξε τον δικομματισμό υπερψηφίζοντας τους σχηματισμούς της άρνησης. ΚΚΕ, ΛΑΟΣ και ΣΥΡΙΖΑ. -πέρα από τα νεφελώδη «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός»- δεν προτείνουν κάτι. Απλώς αρνούνται κάθε αλλαγή, την οποία βαφτίζουν ανάλγητη και νεοφιλελεύθερη. Η ήττα του ΠΑΣΟΚ δεν οφείλεται στο ότι δεν χάραξε σαφή πορεία υπέρ των μεταρρυθμίσεων. Εχασε τη νεολαία του προς τον ΣΥΡΙΖΑ διότι ψέλλισε κάτι για αλλαγές στα ΑΕΙ και υπέρ της αλλαγής του άρθρου 16. Η συντριβή του οφείλεται στις παλινδρομήσεις, αλλά η ήττα του ξεκίνησε το 2002 όταν επιχείρησε να μεταρρυθμίσει το ασφαλιστικό.
Ο ελληνικός λαός ψήφισε συντηρητικά, και ας ψήφισε αριστερά. Εδωσε εντολή ακινησίας και αυτό είναι κατανοητό. Μετά τη θεωρία εκσυγχρονισμού του κ. Σημίτη -και της ιντελιγκέντσιας που τον πλαισίωσε- δεν δημιουργήθηκε ιδεολογία μεταρρυθμίσεων. Κανείς δεν εξήγησε πειστικά την ανάγκη τους. Αντιθέτως αφέθηκε άπλετος χώρος για να δημιουργηθούν παραμυθίες μεταρρυθμίσεων (το ασφαλιστικό θα λυθεί μαγικά, χωρίς θυσίες από κανένα) και ο μπαμπούλας των μεταρρυθμίσεων από τη λαϊκιστική αριστερά.
Το ζήτημα είναι ότι ο τόπος χρειάζεται μια καινούργια θεωρία μεταρρυθμίσεων. Ενα ιδεολογικό πλαίσιο πέρα από κούφιες ρητορείες και μεταμοντέρνα σχήματα το οποίο θα αναδείξει κάτι απλό: κόστος και όφελος ανά τομέα. Να εξηγηθεί τι κοστίζει σε κάποιους η μη αναθεώρηση του άρθρου 16 και ποιο το όφελος για τους υπόλοιπους. Να γίνει κατανοητό πως ο αποσυγχρονισμός που δημόσιου τομέα έχει ως αποτέλεσμα τραγωδίες σαν κι αυτές της Πελοποννήσου. Οτι το κόστος των μεταρρυθμίσεων δεν θα φορτωθεί στους ώμους των αδυνάτων, αλλά θα επιμεριστεί δίκαια. Ότι το ίδιο θα ισχύσει και για τα οφέλη".

...και του Δημήτρη Ρηγόπουλου, από την σημερινή Καθημερινή:

" (...) Η κ. Γιαννάκου «τιμωρήθηκε» από την εκλογική βάση του κόμματός της όχι γιατί έπραξε τα αυτονόητα στην Παιδεία, αλλά επειδή πρόβαλλε σθεναρή αντίσταση στους εθνικιστικούς κύκλους που ζητούσαν την άμεση και οριστική απόσυρση του περίφημου βιβλίου της Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού.
Η πρώην υπουργός δεν κλονίστηκε μπροστά στο διογκούμενο, φαιοκόκκινο κύμα διαμαρτυρίας, μίλησε με τη γλώσσα της λογικής και το πλήρωσε. Ισως ήταν προετοιμασμένη, ίσως και όχι. Οι έρευνες κοινής γνώμης τής είχαν στείλει προειδοποιητικά σήματα, καθώς ένα καθόλου αμελητέο τμήμα της κοινής γνωμής εμφανιζόταν σφόδρα δυσαρεστημένο με τους χειρισμούς της. Οι δημοσκόποι προέβλεπαν ότι το θέμα του βιβλίου της Ιστορίας θα είχε επιπτώσεις στην εκλογική επίδοση της Νέας Δημοκρατίας. Τελικά τα θύματα ήταν περιορισμένα, το εξής ένα.
Η κ. Γιαννάκου ήταν μία από τις βασικές μεταρρυθμιστικές φωνές της κυβέρνησης. Υπερασπίστηκε ένα νομοσχέδιο που προέβλεπε, ανάμεσα σε άλλα, την αξιολόγηση των καθηγητών και τη δυνατότητα λειτουργίας μη κρατικών πανεπιστημίων, όπως συμβαίνει σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες του δυτικού κόσμου. Αντιτάχθηκε στις πιο οπισθοδρομικές φωνές της ελληνικής κοινωνίας. Και ο λαός της Αθήνας την αντέμειψε όπως της έπρεπε. Την έστειλε σπίτι της.
Και τώρα, απαλλαγμένοι από την ενοχλητική της παρουσία μπορούμε να συνεχίσουμε την επέλασή μας προς το μέλλον".

...και του Αντώνη Καρκαγιάννη, επίσης από τη σημερινή Καθημερινή:

"(...) Ο κ. Ευ. Βενιζέλος, βουλευτής και στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, αργά το βράδυ των εκλογών και πριν ακόμα ο αρχηγός του παραιτηθεί, πριν να συνέλθουν τα αρμόδια όργανα για να επισημάνουν λάθη και να απονείμουν ευθύνες, έσπευσε να διεκδικήσει, ως σωτήρας, την ηγεσία του κόμματός του. (Κατά τη γνώμη μου η βιασύνη του και η αμετροέπειά του, τη στιγμή που 2,5 εκατομμύρια που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ ζούσαν στιγμές θλίψης και περισυλλογής ματαίωσαν ήδη τις φιλοδοξίες του Ευ. Βενιζέλου.) Αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί ούτε ο Ευ. Βενιζέλος ούτε οι φιλοδοξίες του ενδιαφέρουν. Ενδιαφέρει μόνο το ΠΑΣΟΚ και η τύχη του, ένα μεγάλο κόμμα με θέση και ρόλο στην πολιτική ζωή.
Την επομένη, δημοσιογράφοι, δημοσκόποι (της κακιάς ώρας) και μέσα ενημέρωσης δεν άφηναν καμιά αμφιβολία για τη… διαπλεκόμενη, μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας, διαπλοκή. Με σκοπό να ελέγξουν το ΠΑΣΟΚ! Οσα λάθη και αν έκανε ο Γιώργος Παπανδρέου, όσες και να είναι οι ευθύνες του για την ήττα του κόμματός του -ασφαλώς οφείλει να λογοδοτήσει και στο κόμμα και στους ψηφοφόρους- είναι ο «εκλεγμένος αρχηγός και σε αυτόν ανήκουν οι πρωτοβουλίες. Σε μας, που δεν έχουμε καμιά σχέση με το ΠΑΣΟΚ για λόγους δημοκρατικής συνέπειας, απομένει να αναφωνήσουμε στη διαπλοκή «κάτω τα χέρια από το ΠΑΣΟΚ»."

14 Σεπ 2007

Ένας κόσμος που φεύγει

Έφυγε πλήρης ημερών ο Δ.Π. - ο "Γιατρός", όπως τον προσφωνούσαν οι πιο πολλοί στο νησί.

Και στην κηδεία του, χιλιάδες κόσμος προσκύνησε τη σορό του.

Επικήδειοι πολλοί, κάποιοι σχοινοτενείς και ολίγον τυπικοί, αλλά οι πιο πολλοί βιωματικοί - όπως εκείνος ενός άλλου γιατρού, που είπε πως ο Δ.Π. ήταν ο τελευταίος γιατρός, μια και στην εποχή μας γεμίσαμε οφθαλμιάτρους, γυναικολόγους, επιστήμονες κάθε ειδικότητας, τέλος πάντων, αλλά δεν έχουμε πια γιατρούς.

Και το πιο έντονο, εκείνη η απλή, γερμένη γυναικούλα, που πλησίασε κάποια στιγμή, αφού όλοι οι παράγοντες της νήσου είχαν εκφωνήσει τους δικούς τους λόγους, και με έκδηλη συγκίνηση ευχαρίστησε τον εκλιπόντα, που την βοήθησε να μεγαλώσει δώδεκα παιδιά.

Είχε διατελέσει, μεταξύ άλλων, δήμαρχος και βουλευτής. Αλλά αυτά έμοιαζαν να μπαίνουν στο περιθώριο, στη σκιά του ήθους με το οποίο διακόνησε τον άνθρωπο - όλοι ήξεραν πως συχνά δεν έπαιρνε χρήματα από τους ασθενείς του.

Ήταν ο πατέρας ενός καλού μου φίλου.



Κι εγώ διερωτώμαι, εν αφελεία, πόσοι από εκείνους που ζητούν/ εκλιπαρούν/ εκβιάζουν την ψήφο μας την Κυριακή έχουν να καυχηθούν για κάτι ανάλογο.

13 Σεπ 2007

Το καλάμι της εξουσίας (από τη χθεσινή "Καθημερινή")

Του Στεφανου Μανου

Στις 3 Ιουλίου η ολομέλεια του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου και η Ολομέλεια του Κεντρικού Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων μεθόδευσαν απόφαση για την κατεδάφιση δύο διατηρητέων κτιρίων επί της οδού Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Καθοριστική υπήρξε η ψήφος του γενικού γραμματέα του υπουργείου Πολιτισμού.

Εναντιώθηκα στην απόφαση αυτή. Το σχόλιό μου δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» στις 11 Ιουλίου. Ακολούθησαν δεκάδες άρθρα ειδικών (αρχαιολόγων, αρχιτεκτόνων, πολεοδόμων, νομικών κ.ά.) που στη συντριπτική τους πλειοψηφία καταδίκαζαν την απόφαση. Κανένας αρμόδιος του υπουργείου Πολιτισμού δεν θεώρησε ότι έπρεπε να απαντήσει στον καταιγισμό των αρνητικών σχολίων.

Η γνωμοδότηση των δύο Συμβουλίων τελεί υπό την αίρεση της έγκρισης του υπουργού Πολιτισμού, κ. Βουλγαράκη.

Η προκήρυξη πρόωρων εκλογών μου έδωσε την εντύπωση ότι το θέμα θα επανεξεταζόταν μετά τις εκλογές. Εκανα λάθος.

Ο κ. Βουλγαράκης υπέγραψε απόφαση στις 30 Αυγούστου εγκρίνοντας την ολική και στο διηνεκές (sic) άρση του χαρακτηρισμένου ως μνημείου ακινήτου επί της οδού Διονυσίου Αρεοπαγίτου.

Για όσους αναγνώστες το έχουν ήδη λησμονήσει, υπενθυμίζω ότι στις 27 Αυγούστου διαπιστώθηκε η καταστροφή στην Αρχαία Ολυμπία.

Η εποπτεία και ασφάλεια των αρχαιολογικών χώρων ανήκει στον υπουργό Πολιτισμού. Κανονικά, μαζί με τις αρμοδιότητες πηγαίνουν και οι ευθύνες. Μέρες πριν καίγονταν τα βουνά γύρω από την Ολυμπία.

Δεν βρέθηκε κάποιος να διατάξει τη διάνοιξη μιας αντιπυρικής ζώνης ούτε κάποιος να ελέγξει αν το σύστημα πυρόσβεσης -που εγκαταστάθηκε το 2004- λειτουργούσε (βλ. ρεπορτάζ «Καθημερινής» την 1η Σεπτεμβρίου). Και μετά την πυρκαγιά ο κ. Καραμανλής δεν βρήκε κανέναν υπεύθυνο για την καταστροφή που έγινε.

Τρεις μέρες μετά την καταστροφή ο κ. Βουλγαράκης ξεπέρασε τη συγκίνησή του για τα «λίγα δέντρα που κάηκαν», έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά (το εθνικό συμφέρον προηγείται των εκλογών άλλωστε) και αποφάσισε την κατεδάφιση των δύο μνημείων της Διονυσίου Αρεοπαγίτου!

Οσοι στις επόμενες εκλογές προτίθενται να ψηφίσουν Νέα Δημοκρατία στην Α΄ Αθηνών, πρέπει να γνωρίζουν ότι δικαιούνται να δείξουν την προτίμησή τους σε 4 από τους 21 υποψηφίους του κόμματος. Περιμένω να δω πόσοι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας θα εκδηλώσουν την προτίμησή τους στον κ. Βουλγαράκη.

Η εκδήλωση της προτίμησής τους θα τον ενθαρρύνει να συνεχίσει με αμείωτο ενδιαφέρον το έργο του...

Έχοντας καλυφθεί από το άρθρο του κ. Μάνου, να συμπληρώσω εδώ, πως ο διαγωνισμός προέβλεπε ως βασική προϋπόθεση του αρχιτεκτονικού σχεδίου που θα προκρινόταν, τη διατήρηση του μετώπου της Διονυσίου Αρεοπαγίτου.

11 Σεπ 2007

Σκατά-updated...

Mας έστειλε ένα CDάκι ο κ. Υπουργός Πολιτισμού, καθώς μου θύμισε ο Αλέξης... Ενδεικτικό της ευαισθησίας του, με εξαίσια μουσική του υπέροχου Μάνου Χατζιδάκη, και μια πένθιμη διάθεση λόγω της πρόσφατης καταστροφής.

Ωραιότατα.

Και μετά μαθαίνω από το http://areopagitou17.blogspot.com/ :

"Στις 30 Αυγούστου 2007, δεκαπέντε μέρες πριν τις εκλογές, με κλειστή τη Βουλή, με τις φωτιές σε πλήρη εξέλιξη, με πληγωμένη την Αρχαία Ολυμπία, ο Υπουργός Πολιτισμού υπέγραψε την «έγκριση της ολικής και διηνεκούς άρσης προστασίας του χαρακτηρισμένου ως μνημείου ακινήτου της Δ. Αρεοπαγίτου 17, ώστε τούτο μετά προηγούμενη αναγκαστική απαλλοτρίωση να κατεδαφιστεί »".

Ας τους χαιρόμαστε. Ας τους ψηφίζουμε.

Σκατά.

Στα μούτρα τους -και τα δικά μας, γιατί αυτοί μας αξίζουν, γιατί φαίνεται πως μας ταιριάζει να κάνουμε την πόλη που ζούμε ακόμη πιο εκτρωματική.

7 Σεπ 2007

Το άρθρο του Αντώνη Καρκαγιάννη από την προχθεσινή "Καθημερινή", από το οποίο τα κάτωθι αποσπάσματα, με άφησε άφωνο και ημιπαράλυτο, για ώρα πολλή.

Και αυτό, διότι δεν μπορούσα να αποφασίσω αν ήταν αρμόζον:

α. να ουρλιάξω,

β.να αρχίσω να κλαίω γοερά, ή

γ.να σωριαστώ κατάχαμα από τα γέλια και να χτυπιέμαι, άχρι θανάτου.


Τώρα που συνήλθα, είπα να το μοιραστώ μαζί σας, να δω τι θα κάνει σ' εσάς.


"Στο σημείωμα της περασμένης Παρασκευής γράφαμε για μια απρέπεια (δεν βρίσκω ηπιότερο χαρακτηρισμό) του υπουργείου Παιδείας. Την επαναλαμβάνω με κάθε δυνατή συντομία.
Στις 13 Αυγούστου, προπαραμονή της Παναγίας, δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα του εν λόγω υπουργείου (δεν διαπιστώσαμε αν δημοσιεύθηκε και σε άλλο μέσο) πρόσκληση υποψηφίων για τον διορισμό τους ως καθηγητών μουσικής στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Η πρόσκληση επαριθμούσε επακριβώς πλήθος δικαιολογητικών που οι υποψήφιοι έπρεπε να προσκομίσουν. Η πρόσκληση όριζε (και ιδού η απρέπεια ή το σκάνδαλο) ότι τα δικαιολογητικά έπρεπε να συγκεντρωθούν και προσκομισθούν... εντός του εορταστικού τριημέρου, 14, 15, 16 Αυγούστου, όταν καμιά δημόσια υπηρεσία, φυσικά ούτε το υπουργείο Παιδείας, δεν λειτουργεί!

(...)
Προφανώς, η δημοσιευθείσα πρόσκληση ήταν φωτογραφική, οι εκλεκτοί του υπουργείου, τα «δικά μας παιδιά», είχαν εγκαίρως ειδοποιηθεί και η δημοσίευση αποσκοπούσε στην καταστρατήγηση του νόμου. Αυτά τα ωραία από το καθ’ υμάς υπουργείο Εθνικής (παρακαλώ) Παιδείας, που συμβαίνει να είναι και Θρησκευμάτων!

Περίμενα ότι θα με έπαιρναν την επομένη τηλέφωνο, θα μου έλεγαν ότι αυτά είναι ψευδή και ανυπόστατα, θα απαιτούσαν ανασκευή του σχολίου ή θα έβρισκαν κάποια δικαιολογία για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις. Τίποτε από όλα αυτά. Σιωπή! Υποθέτω με την πονηρή σκέψη να μη δώσουν ακόμα μεγαλύτερη δημοσιότητα στην απρέπεια.

Ισως και εγώ δεν θα είχα επανέλθει αν δεν λάβαινα στον υπολογιστή μου αρκετά γράμματα με ακριβώς όμοιες περιπτώσεις καταστρατήγησης του νόμου. Η νοστιμότερη από αυτές: Κάποτε έγινε πρόσκληση θεολόγων να διαγωνιστούν για κάποια θέση στη Θεολογική Σχολή. Και πού φαντάζεσθε ότι (οι θεομπαίχτες) δημοσίευσαν την πρόσκληση; Στον «Ριζοσπάστη», βέβαιοι ότι οι θεολόγοι δεν διαβάζουν «Ριζοσπάστη». Οπως καταλαβαίνετε είχαν ήδη βρει τον εκλεκτό και τον ευνοούμενό τους (ο οποίος τελικά και κατέλαβε τη θέση) και η δημοσίευση της πρόσκλησης στον «Ριζοσπάστη» αποσκοπούσε μόνο στην καταστρατήγηση του νόμου.
(...)
Αν αναρωτηθείτε πώς αυτό το κράτος χάλασε και διεφθάρη τόσο πολύ και τόσο βαθιά, ώστε να είναι τελικά και ανίκανο, σε αυτές τις μικροπονηριές, τα μικροσκάνδαλα, σε αυτά τα μικροσυμφέροντα των μανδαρίνων, τα μικρορουσφέτια, στην αλαζονεία της καρέκλας και στον παραγόμενο και αενάως αναπαραγόμενο πολτό των συνειδήσεων, θα πρέπει να αναζητήσετε την αιτία.

(...)Οι άνθρωποι αυτοί.... είναι βέβαιοι ότι ζουν στο φέουδό τους και από το φέουδό τους. Πιστεύουν ακόμη ότι τα υπουργεία και όλες οι άλλες δημόσιες υπηρεσίες υπάρχουν, όχι για να υπηρετούν το κοινό, αλλά για τις δικές τους ανάγκες ή φιλοδοξίες. Αν το καλοσκεφθείτε είναι και αυτό ένα είδος διαφθοράς και ανικανότητας."

Θα είχα, όμως, εγώ να προσθέσω πως όλοι αυτοί οι... δαιμόνιοι κομπιναδόροι του κρατικού μηχανισμού, εκκολάπτονται στη ζοφερή ατμόσφαιρα που όλοι μαζί δημιουργούμε.

Γιατί δεν είναι καθόλου λίγοι όσοι από μας έχουν ως όνειρο να τακτοποιηθούν, κι αυτοί και τα παιδιά και τρισέγγονά τους με κάποιον τέτοιον τρόπο...
Δικαίως διαμαρτύρεται, δικαίως απορεί ο κ. Καρκαγιάννης. Αλλά η τύφλα, η σαπίλα κι η βρομιά πάνε μέχρι το κόκκαλο.

Πώς τραγουδούσε, κοντά είκοσι χρόνια πριν, ο Διονύσης:

"...Τι φταίνε τώρα οι μαύροι κυβερνώντες,
οι "Κάπα", τα "ΠΑΣΟΚ" και τα "ΝουΔου"...
Εμείς το εμφυσήσαμε το νέφος
που εντός του επωάστηκαν
όλοι αυτοί..."

("Εμείς του '60 οι εκδρομείς")

Τότε, ο Διονύσης αναφερόταν στα λάθη και τα αδιέξοδα της γενιάς και της "παρέας" του.

Φοβάμαι πως ο στίχος ταιριάζει σε απίστευτα περισσότερους.

(Γμτ, όσο περνά ο καιρός, ανησυχώ πως μιλώ/γράφω περισσότερο σαν όντως Παππούς. Ου γαρ έρχεται μόνον.
Λες να ζυγώνει ο καιρός που θα ρουφάω τη σούπα μου ψελλίζοντας:

"Ωγαία θούπα... Με τγαγανιθτά κγουτόν..." ;;!)

3 Σεπ 2007

Χωρίς μακιγιάζ



Σκίτσο του Ηλία Μακρή, από την χθεσινή "Καθημερινή".


Μας ενδιαφέρει στ' αλήθεια να βρούμε ποιος φταίει για το ολοκαύτωμα;
Θέλουμε όντως να ανακαλύψουμε τους εμπρηστές;


Ίσως θα πρέπει να οπλιστούμε με θάρρος... και να κοιτάξουμε καλά-καλά, κι επίμονα, τον καθρέφτη.

"Προσωπικώς δεν αποκλείω το ενδεχόμενο οι πρόσφατες, όπως και παλαιότερες πυρκαγιές να είναι σε μικρότερο ποσοστό έργο καταπατητών, και κατά μέγα μέρος να οφείλονται σε οργανωμένο σχέδιο. Οχι όμως τρομοκρατών αλλά εμπρηστών μηδενιστών, που επεχείρησαν φέτος σε περισσότερες χώρες τουλάχιστον της Ευρώπης.
Δεν έχω στοιχεία να επικαλεσθώ· την σκέψιν μου οδηγεί η λογική των γεγονότων, η οποία με υποχρεώνει να αφήσω κατά μέρος τη φυσική είτε πολιτική ταυτότητα των αθέατων δραστών και να αναζητήσω την ψυχική. Αγνοούμε τα πάντα γι’ αυτούς· γνωρίζομε ωστόσο, μετά τους Δαιμονισμένους του Ντοστογιέφσκι, οξύτατου παρατηρητή του ανθρωπίνου μηδενός, την λογική της ατομικής ψυχολογίας των, η οποία μπορεί κάλλιστα να είναι και λογική μιας υποθετικής εξίσου διεθνούς των. Πρόκειται για την λογική ενός ψυχικού κενού, ατόμων τα οποία μη αναλαμβάνοντας την προσωπική υστέρησι είτε αποτυχία τους, βυθίζονται στο ψυχικό και κοινωνικό περιθώριο. Εκεί τυχαίνει κάποτε να «φωτίζωνται» και από εκεί επελαύνουν εναντίον του κόσμου μας, στο όνομα ενός υψηλού σκοπού, ο οποίος τους προσδίδει αύρα «μοναδικότητος» και μαλακώνει χιμαιρικά το τραύμα τους με αντάλλαγμα τον όλεθρο.
Εάν έχη ίχνη αλήθειας μια τέτοια εικασία, αντιμετωπίζουμε άτομα που επιδιώκουν την ίδια την καταστροφή, διαφορετικά από τους έως τώρα γνωστούς τρομοκράτες, οι οποίοι αναλαμβάνουν δημόσια την ευθύνη των πράξεών τους και δηλώνουν την ταυτότητά τους. Προφανώς, οι μηδενιστές μας εμπρηστές έχουν αποχαιρετίσει την καθιερωμένη αντίληψι της πολιτικής συγκρούσεως με την εξουσία, θεωρώντας ίσως την επικράτησί τους αδύνατη. Προετοιμάζουν έτσι εξέγερσι των μαζών στην απώτερη προοπτική μιας δραστικής υπονομεύσεως και ωθήσεως σε εφιαλτικό οικολογικό αδιέξοδο τον κατ’ αυτούς ήδη αδιέξοδο σημερινό πολιτισμό.
Τις υποθέσεις τούτες θα τις συζητούσα ευχαρίστως σε ιδιωτικό επίπεδο ή θα τις πρότεινα για κινηματογραφικό σενάριο, αλλά θα μου ήταν αδιανόητο να τις υιοθετήσω ως επίσημο κράτος και μάλιστα να τις προβάλλω σαν εξήγησι της πρόσφατης καταστροφής, χωρίς να υποστηρίξω την πεποίθησί μου με επαρκή στοιχεία. Θα το έκανα μόνο κακόπιστα, προκειμένου να υπηρετήσω αλλότρια σκοπιμότητα, να βάλω δηλαδή στις τρομαγμένες ψυχές των πυροπλήκτων, και όχι μόνο, ένα φόβητρο, για να ξεχάσουν όσα έπαθαν και να μου παραδοθούν, επειδή μπορεί να κινδυνεύσουν φρικτότερα μεθαύριο! "
(...) "...δεν έχει πρωταρχική σημασία τόσο να συλληφθούν κάποιοι εμπρηστές, όσο να βάλουμε τάξι μέσα μας. Αλλωστε, η εσωτερική διάσπασι επέτρεψε τις ακραίες διαστάσεις στη φωτιά και όχι οι ασκοί του Αιόλου.
Οταν η κρατική μηχανή παραλύη μπλεγμένη στο χάος της και οι φωτιές μαίνονται ανεξέλεγκτα, οι πολίτες που νοιώθουν εγκαταλελειμμένοι και ανασφαλείς, θα εκφράσουν αργά ή γρήγορα τα αισθήματά τους, παίρνοντας με ευθείς και πλαγίους τρόπους στα χέρια την προστασία τους, απόλυτα αδιάφοροι έως εχθρικοί προς το συλλογικό συμφέρον. Το προαναγγέλλουν ήδη κωμικοτραγικά όσα συμβαίνουν κατά τη χορήγησι επιδομάτων σε πυρόπληκτους και πλήθος ανεξιχνίαστους άλλους! Η εκτεταμένη φοροδιαφυγή είτε η εν ψυχρώ ρύπανσι των δημοσίων χώρων, εν αντιθέσει προς την καθαριότητα των ιδιωτικών, βεβαιώνουν ότι οι ψυχικές προϋποθέσεις υφίστανται και ότι πλέον δεν αποκλείεται να λάβουν χαρακτήρα ανακλαστικών επιβιώσεως. Είναι αρκετά πιθανό στο εγγύς μέλλον η ανάγκη αυτοπροστασίας στην φτώχεια και την ανασφάλεια να ευνοήσουν αντικοινωνικές συνομαδώσεις και να υποδαυλίσουν νοοτροπίες πολωτικών αντιπαραθέσεων από τις οποίες είδαμε και πάθαμε να απαλλαγούμε μόλις πρόσφατα. Πώς να διαχειρισθή την φτώχεια των χρόνων που έρχονται και πώς να ζήση στις ποντικοφωλιές των πόλεων, όπου θα καταφύγη σε ικανό ποσοστό ο πυρόπληκτος αγρότης, εφ’ όσον ούτε κράτος ανεπτυγμένης ευρωπαϊκής κοινωνίας υφίσταται για να τον νοιαστή, ούτε ιδιαίτερα προσόντα διαθέτει, ούτε κάποιο συλλογικό όραμα τον δένει ψυχικά με τις ανάγκες του παρόντος, για να μην πω ότι πολλά τείνουν να τον φυλακίζουν στο άνυδρο παρελθόν. Από την έμπρακτη μετάνοια του αμαρτωλού πολιτικού συστήματος και όχι από τα δοσίματα θα εξαρτηθή πόσο επικίνδυνες διαστάσεις θα λάβη το φαινόμενο."
(...)"Δεν ήταν οι ισχυροί άνεμοι και οι πολλαπλοί εμπρησμοί πρωτεύουσα αιτία του μεγάλου κακού· ήταν ένας ψυχισμός ασύντακτος και αχαλίνωτος, που μορφοποιεί ως ανευθυνότητα την ψυχική μας αναρχία. "
Από άρθρου του Στέλιου Ράμφου στη χθεσινή "Καθημερινή". Οι υπογραμμίσεις δικές μου.