Η καλύβα του Παππού: 6 Φεβ 2010

6 Φεβ 2010

Το αίμα των κοινωνιών

Του Nικου Γ. Ξυδακη

Η δημοσιονομική κρίση της Ελλάδας οφείλεται κυρίως σε δικές της δομικές αδυναμίες και σε εγκλήματα της πολιτικής τάξης κατ’ εξακολούθηση. Ωστόσο, η παρούσα δυσχέρεια κατά τον δανεισμό της δεν οφείλεται μόνο στις δικές της αμαρτίες. Μετά την αμαρτωλή Ελλάδα, οι αγορές πιέζουν αναλόγως και τις άλλες χώρες του μεσογειακού Νότου, όπως ακριβώς είχαν προβλέψει ανεξάρτητοι οικονομολόγοι, ενδέχεται δε να ακολουθήσουν και άλλες χώρες της Ε.Ε. Απώτερος στόχος είναι η Eυρωζώνη και το κοινό νόμισμα.

Οι αγορές ζητούν αίμα· το αίμα των κυβερνήσεων και των κοινωνιών. Μα ακριβώς αυτές οι ίδιες κυβερνήσεις και οι κοινωνίες, προ έτους έσπευδαν να στηρίξουν με το αίμα τους τις καταρρέουσες αγορές, όταν έσκαγαν οι φούσκες των γκόλντεν μπόις. Στο μπρα ντε φερ που ακολούθησε, με θέμα τον έλεγχο κινήσεως κεφαλαίων και τις ρυθμίσεις για αποτροπή και άλλης φούσκας, τα μεν ευρωπαϊκά κράτη ολιγώρησαν και κρύφτηκαν πίσω από Σύμφωνα εικοσαετούς ηλικίας, οι δε κερδοσκόποι ανασυντάχθηκαν ακαριαία επιζητώντας επαναφορά στην προτέρα κατάσταση χωρίς κανένα περιορισμό. Την κατίσχυση των κερδοσκόπων διαπιστώνουμε σήμερα, με θύμα όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά πρωτίστως το ευρώ και την ίδια την ευρωπαϊκή συνοχή.

Η εφημερίδα Le Monde έγραψε στο κύριο άρθρο της υπό τον τίτλο «Ολοι Ελληνες;» τα εξής προφητικά: «Η έξοδος από την κρίση προαναγγέλλεται δύσκολη πολιτικά και κοινωνικά – το υποδηλώνει η αναβίωση του λαϊκισμού. Ο τρόπος όμως που οι Ελληνες θα αποδεχθούν την επερχόμενη λιτότητα θα παρακολουθείται στενά από πολλές πρωτεύουσες, η πολιτική των οποίων ακολουθεί διακριτικά ανάλογο δρόμο».

Οι σοβαροί αναλυτές έχουν επισημάνει προ πολλού τον βαθύτατα πολιτικό χαρακτήρα της οικονομικής κρίσης· τώρα, επισημαίνουν επιπλέον τον κίνδυνο κοινωνικών εκρήξεων, με απρόβλεπτες συνέπειες, εφόσον η κρίση μετακυλισθεί μονομερώς στις κοινωνίες, ενώ οι αγορές θα παραμένουν αλώβητες και ανεξέλεγκτες, ικανές να επιβάλλουν τις ορέξεις τους, να επιτίθενται σε κράτη, να υπαγορεύουν πολιτική. Η κρίση θέτει πλέον ζητήματα κυριαρχίας και ισχύος.


Δεν έχω κάτι να προσθέσω στις, ώς συνήθως, καίριες επισημάνσεις του Νίκου Ξυδάκη. Μόνο την ευχή η κρίση να αποτελέσει ευκαιρία, εντός και εκτός συνόρων, ευκαιρία ποικίλων και τραγικά απαραίτητων επαναπροσδιορισμών- αν και για τα καθ' ημάς δεν ξέρω τι θα μπορούσε να δικαιολογήσει έστω και λίγη αισιοδοξία.

Αυτό που κυρίως με τρομάζει είναι το πόσο απροετοίμαστοι είμαστε, πόσοι αμάθητοι στις δυσκολίες και τις στερήσεις - πράγμα που μπορεί να αποδειχτεί πολύ πιο δύσκολο από την κρίση αυτή καθ' εαυτή. Αμάθητοι, κακομαθημένοι, λαπάδες με μόνο όραμα τα φράγκα, την κατανάλωση που δε γνωρίζει όρια (αλήθεια, έχει παρατηρήσει άλλος κανείς πόσο ανησυχητικά και μάλλον αδικαιολόγητα έχουν αυξηθεί οι Porsche -Cayenne και άλλα μοντέλα- στην Αθήνα;)