Η καλύβα του Παππού: 3 Σεπ 2007

3 Σεπ 2007

Χωρίς μακιγιάζ



Σκίτσο του Ηλία Μακρή, από την χθεσινή "Καθημερινή".


Μας ενδιαφέρει στ' αλήθεια να βρούμε ποιος φταίει για το ολοκαύτωμα;
Θέλουμε όντως να ανακαλύψουμε τους εμπρηστές;


Ίσως θα πρέπει να οπλιστούμε με θάρρος... και να κοιτάξουμε καλά-καλά, κι επίμονα, τον καθρέφτη.

"Προσωπικώς δεν αποκλείω το ενδεχόμενο οι πρόσφατες, όπως και παλαιότερες πυρκαγιές να είναι σε μικρότερο ποσοστό έργο καταπατητών, και κατά μέγα μέρος να οφείλονται σε οργανωμένο σχέδιο. Οχι όμως τρομοκρατών αλλά εμπρηστών μηδενιστών, που επεχείρησαν φέτος σε περισσότερες χώρες τουλάχιστον της Ευρώπης.
Δεν έχω στοιχεία να επικαλεσθώ· την σκέψιν μου οδηγεί η λογική των γεγονότων, η οποία με υποχρεώνει να αφήσω κατά μέρος τη φυσική είτε πολιτική ταυτότητα των αθέατων δραστών και να αναζητήσω την ψυχική. Αγνοούμε τα πάντα γι’ αυτούς· γνωρίζομε ωστόσο, μετά τους Δαιμονισμένους του Ντοστογιέφσκι, οξύτατου παρατηρητή του ανθρωπίνου μηδενός, την λογική της ατομικής ψυχολογίας των, η οποία μπορεί κάλλιστα να είναι και λογική μιας υποθετικής εξίσου διεθνούς των. Πρόκειται για την λογική ενός ψυχικού κενού, ατόμων τα οποία μη αναλαμβάνοντας την προσωπική υστέρησι είτε αποτυχία τους, βυθίζονται στο ψυχικό και κοινωνικό περιθώριο. Εκεί τυχαίνει κάποτε να «φωτίζωνται» και από εκεί επελαύνουν εναντίον του κόσμου μας, στο όνομα ενός υψηλού σκοπού, ο οποίος τους προσδίδει αύρα «μοναδικότητος» και μαλακώνει χιμαιρικά το τραύμα τους με αντάλλαγμα τον όλεθρο.
Εάν έχη ίχνη αλήθειας μια τέτοια εικασία, αντιμετωπίζουμε άτομα που επιδιώκουν την ίδια την καταστροφή, διαφορετικά από τους έως τώρα γνωστούς τρομοκράτες, οι οποίοι αναλαμβάνουν δημόσια την ευθύνη των πράξεών τους και δηλώνουν την ταυτότητά τους. Προφανώς, οι μηδενιστές μας εμπρηστές έχουν αποχαιρετίσει την καθιερωμένη αντίληψι της πολιτικής συγκρούσεως με την εξουσία, θεωρώντας ίσως την επικράτησί τους αδύνατη. Προετοιμάζουν έτσι εξέγερσι των μαζών στην απώτερη προοπτική μιας δραστικής υπονομεύσεως και ωθήσεως σε εφιαλτικό οικολογικό αδιέξοδο τον κατ’ αυτούς ήδη αδιέξοδο σημερινό πολιτισμό.
Τις υποθέσεις τούτες θα τις συζητούσα ευχαρίστως σε ιδιωτικό επίπεδο ή θα τις πρότεινα για κινηματογραφικό σενάριο, αλλά θα μου ήταν αδιανόητο να τις υιοθετήσω ως επίσημο κράτος και μάλιστα να τις προβάλλω σαν εξήγησι της πρόσφατης καταστροφής, χωρίς να υποστηρίξω την πεποίθησί μου με επαρκή στοιχεία. Θα το έκανα μόνο κακόπιστα, προκειμένου να υπηρετήσω αλλότρια σκοπιμότητα, να βάλω δηλαδή στις τρομαγμένες ψυχές των πυροπλήκτων, και όχι μόνο, ένα φόβητρο, για να ξεχάσουν όσα έπαθαν και να μου παραδοθούν, επειδή μπορεί να κινδυνεύσουν φρικτότερα μεθαύριο! "
(...) "...δεν έχει πρωταρχική σημασία τόσο να συλληφθούν κάποιοι εμπρηστές, όσο να βάλουμε τάξι μέσα μας. Αλλωστε, η εσωτερική διάσπασι επέτρεψε τις ακραίες διαστάσεις στη φωτιά και όχι οι ασκοί του Αιόλου.
Οταν η κρατική μηχανή παραλύη μπλεγμένη στο χάος της και οι φωτιές μαίνονται ανεξέλεγκτα, οι πολίτες που νοιώθουν εγκαταλελειμμένοι και ανασφαλείς, θα εκφράσουν αργά ή γρήγορα τα αισθήματά τους, παίρνοντας με ευθείς και πλαγίους τρόπους στα χέρια την προστασία τους, απόλυτα αδιάφοροι έως εχθρικοί προς το συλλογικό συμφέρον. Το προαναγγέλλουν ήδη κωμικοτραγικά όσα συμβαίνουν κατά τη χορήγησι επιδομάτων σε πυρόπληκτους και πλήθος ανεξιχνίαστους άλλους! Η εκτεταμένη φοροδιαφυγή είτε η εν ψυχρώ ρύπανσι των δημοσίων χώρων, εν αντιθέσει προς την καθαριότητα των ιδιωτικών, βεβαιώνουν ότι οι ψυχικές προϋποθέσεις υφίστανται και ότι πλέον δεν αποκλείεται να λάβουν χαρακτήρα ανακλαστικών επιβιώσεως. Είναι αρκετά πιθανό στο εγγύς μέλλον η ανάγκη αυτοπροστασίας στην φτώχεια και την ανασφάλεια να ευνοήσουν αντικοινωνικές συνομαδώσεις και να υποδαυλίσουν νοοτροπίες πολωτικών αντιπαραθέσεων από τις οποίες είδαμε και πάθαμε να απαλλαγούμε μόλις πρόσφατα. Πώς να διαχειρισθή την φτώχεια των χρόνων που έρχονται και πώς να ζήση στις ποντικοφωλιές των πόλεων, όπου θα καταφύγη σε ικανό ποσοστό ο πυρόπληκτος αγρότης, εφ’ όσον ούτε κράτος ανεπτυγμένης ευρωπαϊκής κοινωνίας υφίσταται για να τον νοιαστή, ούτε ιδιαίτερα προσόντα διαθέτει, ούτε κάποιο συλλογικό όραμα τον δένει ψυχικά με τις ανάγκες του παρόντος, για να μην πω ότι πολλά τείνουν να τον φυλακίζουν στο άνυδρο παρελθόν. Από την έμπρακτη μετάνοια του αμαρτωλού πολιτικού συστήματος και όχι από τα δοσίματα θα εξαρτηθή πόσο επικίνδυνες διαστάσεις θα λάβη το φαινόμενο."
(...)"Δεν ήταν οι ισχυροί άνεμοι και οι πολλαπλοί εμπρησμοί πρωτεύουσα αιτία του μεγάλου κακού· ήταν ένας ψυχισμός ασύντακτος και αχαλίνωτος, που μορφοποιεί ως ανευθυνότητα την ψυχική μας αναρχία. "
Από άρθρου του Στέλιου Ράμφου στη χθεσινή "Καθημερινή". Οι υπογραμμίσεις δικές μου.