Η καλύβα του Παππού: 12/01/2008 - 01/01/2009

23 Δεκ 2008

Νενικήκαμεν

Λοιπόν, ο Πάππος αναγγέλει περιχαρής τη βράβευση της -γνωστής στους συχνάζοντες στο καλύβι- φωτογραφίας που βλέπετε παρακάτω, στο Ελληνικό σκέλος του διεθνούς διαγωνισμού φωτογραφίας του National Geographic.


Τσιμπήσαμε το τρίτο βραβείο- μια Sony ψηφιακή, όταν την παραλάβω θα σας πω περισσότερα.

Καλά Χριστούγεννα και να είστε όλοι καλά.

20 Δεκ 2008

Αυγουστίνος και Παναγιώτης, «παράπλευρες απώλειες»

Της Μαριλης Mαργωμενου

Ο Αυγουστίνος είναι 26 χρονών και ο Παναγιώτης 25. Δύο χρόνια πριν, ο Αυγουστίνος ήταν φοιτητής και ο Παναγιώτης αστυνομικός. Μέχρι που τον Αυγουστίνο τον ξυλοκόπησαν οι αστυνομικοί και από τότε ζει σε κατάσταση μόνιμου σοκ, και τον Παναγιώτη τον χτύπησαν με λοστούς οι αναρχικοί, κι απ’ τα χτυπήματα το μυαλό του δεν συνήλθε ποτέ.

Στις 17 Νοεμβρίου του 2006, ο Αυγουστίνος Δημητρίου ήταν μόλις ένα μήνα φοιτητής στη Θεσσαλονίκη. Βγήκε βόλτα στην πόλη, χωρίς καν να ξέρει πως εκείνο το βράδυ γινόταν διαδήλωση για το Πολυτεχνείο. Οι αστυνομικοί που τον ξάπλωσαν κάτω τον χτυπούσαν ανελέητα για είκοσι λεπτά. Οταν ο Αυγουστίνος κατέληξε αιμόφυρτος στο νοσοκομείο, οι αστυνομικοί δεν πήραν καν τους δικούς του τηλέφωνο. Με τα μάτια τυφλά απ’ το αίμα, το παιδί ψηλάφισε το κινητό που είχε κρύψει στα εσώρουχά του, κι έστειλε μήνυμα στον αδελφό του: «Σχισμένα χείλη και διαλυμένη μύτη. Δεν μπορώ. Βοήθεια».

Δύο χρόνια μετά, ο Αυγουστίνος δεν θέλει πια να σπουδάσει. Στην πραγματικότητα, δεν θέλει πια τίποτα. Ακόμη κι όταν λέει πως «είμαι ικανοποιημένος που καταδικάστηκαν οι αστυνομικοί», τα μάτια του είναι κενά. Η ιδέα πως θα βγει απ’ το σπίτι του στην Κύπρο τον τρομοκρατεί - οι φίλοι του παλεύουν μέρες για να τον πείσουν να βγει έξω για έναν καφέ. Κάθε εβδομάδα αδειάζει ένα κουτί ψυχοφάρμακα. Οποτε τα κόβει, ξαναβλέπει αυτούς που τον χτυπούσαν να είναι πάλι ζωντανοί μπροστά του. Τις νύχτες δεν κοιμάται. Με το που τον παίρνει ο ύπνος, βλέπει πάλι τους ίδιους άνδρες να τον κυνηγούν. Ο πατέρας του συνήθως μπαίνει στο δωμάτιο την ώρα που ο γιος του ουρλιάζει «Σώστε με! Βοήθεια!». Ολη μέρα, απλώς κάθεται στον καναπέ με τα μάτια να κοιτούν στον απέναντι τοίχο. Στους δικούς του λέει πως δεν αισθάνεται τίποτα, εκτός από βαθιές τύψεις που τους ανάγκασε να τον βλέπουν σ’ αυτή την κατάσταση. Ο,τι θα αισθανόταν κι ο Παναγιώτης, αν οι σιδηρολοστοί είχαν κάνει μικρότερη ζημιά, και είχε συναίσθηση της κατάστασής του.

Στις 30 Ιουλίου του 2007, ο Παναγιώτης Τομαράς φορούσε τη στολή του και στεκόταν στο πάρκινγκ του γηπέδου μπέιζμπολ στο Ελληνικό. Πίσω του έπαιζε ακόμη η μουσική της συναυλίας, κι εκείνος φύλαγε τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.

Μέχρι να τον κυκλώσουν τα παιδιά με τους σιδηρολοστούς δεν πρέπει να είχε ποτέ φανταστεί πως υπάρχει περίπτωση κάποιος να θέλει το κακό του. Δεν άγγιξε καν το περίστροφό του. Στην Εντατική του Ασκληπιείου, οι γιατροί τον κοιτούσαν κατάπληκτοι. «Πώς γίνεται», έλεγαν, «ένας άνθρωπος με τέτοια τραύματα να ζει;».

Απ’ όλα αυτά, ο Παναγιώτης δεν θυμάται τίποτα, ούτε καν πως ήταν αστυνομικός. Οταν μετά από μήνες κατάφερε ξανά να βαδίσει οι γονείς του σχεδόν δεν το πίστευαν που τον ξανάβλεπαν όρθιο. Κι έτσι τώρα, το μόνο που κάνει ευλαβικά κάθε πρωί, είναι να πηγαίνει στο περίπτερο πενήντα μέτρα απ’ το σπίτι του και ν’ αγοράζει στον πατέρα του εφημερίδα. Του φθάνει που ο πατέρας του χαίρεται όταν του τη φέρνει, και δεν τον πειράζει που ο ίδιος δεν μπορεί να τη διαβάσει. Γιατί όπως είπαν απ’ την αρχή στους δικούς του οι γιατροί, τα χτυπήματα έκαναν το μυαλό του Παναγιώτη να λειτουργεί σα μυαλό πεντάχρονου αγοριού.

Ο αστυνομικός κι ο φοιτητής, παράλληλες ζωές σε αντικριστές όχθες. Μερικές μέρες πριν, ο ειδικός φρουρός που σκότωσε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο έγραψε από λάθος στην αίτηση αποφυλάκισής του πως «ο Τομαράς Παναγιώτης μόλις προχθές “έσβησε”». Αν δεν το είχε κάνει, δεν θα ξανακούγαμε για τον Παναγιώτη. Ο πατέρας του, όταν τον πλησίασαν οι δημοσιογράφοι, είπε δύο φράσεις πριν τους γυρίσει την πλάτη: «Τώρα θέλετε να σας μιλήσω; Γι’ αυτό που έπαθε το παιδί μου τόσον καιρό αδιαφορήσατε». Ο πατέρας του Αυγουστίνου είπε στις κάμερες περίπου το ίδιο πράγμα, μόνο πιο απλά: «Τι να σας πω; Του δικού μου του παιδιού του σκότωσαν την ψυχή».

«Δεν πέθανες;»

Πέρα απ’ τα πέντε ευρώ ανά ημέρα φυλάκισης που θα πληρώσουν οι άνθρωποι που τσάκισαν τη ζωή του φοιτητή, πέρα απ’ το «μπάτσοι – γουρούνια – δολοφόνοι» των 30 τραμπούκων που τραυμάτισαν με σιδηρολοστούς το μυαλό του αστυνομικού, υπάρχει η πραγματικότητα που ζουν τώρα ο Αυγουστίνος και ο Παναγιώτης. Κι αν ο δεύτερος δεν μπορεί να μιλήσει γι’ αυτήν, ο Αυγουστίνος τη ζει κάθε μέρα, ξανά και ξανά: «Ενας από αυτούς που με χτύπαγε να μου λέει “δεν πέθανες;”. Εγώ να είμαι διαλυμένος, σκοτωμένος εκεί, κι αυτός να μου λέει “δεν πέθαινες, να γλιτώναμε;”».

Από τη σημερινή "Καθημερινή".

15 Δεκ 2008

O Ποετάστρος διετύπωσε στην τελευταία του ανάρτηση σκέψεις λίγο-πολύ ταυτόσημες με τους δικούς μου προβληματισμούς για τα τελευταία γεγονότα. Δεν θα μπορούσα να τους εκφράσω καλύτερα.

Αντιγράφω, λοιπόν:

"(...) Θάνατος είναι ότι ο καθένας από μας σχηματίζει ένα αυτόνομο, περίκλειστο ολοκηρωτικό είναι. Δέκα εκατομμύρια ψυχές υψώνουν από ένα μπαϊράκι ατομικού ολοκληρωτισμού. (Ο ηθικός σου θάνατος η ζωή μου).
(...)
Πέρα από τη συζήτηση σχετικά με την υπερβολική ή όχι βία της αστυνομίας, την αδρεναλίνη των μαθητών που ανάβει ευκολότερα απ' το πετρέλαιο των μολότωφ, δίνοντας ώθηση στην πέτρα· πέρα απ' το γόρδιο δεσμό του δίκαιου ή του άδικου της κάθε πλευράς, με πιάνει πανικός στη σκέψη ότι επικροτώντας τη βία (είτε ως απότοκο ενός καταπιεσμένου δίκιου, είτε ως αυτοδικία) γαλουχουμε τους αυριανούς πολίτες, τους αυριανούς στυλοβάτες της κοινωνίας ταϊζοντάς τους το ξυνισμένο γάλα της βίαιης διεκδίκησης για την άμεση ικανοποίηση των απύθμενων απαιτήσεων του «Εγώ». Διαμορφώνουμε δυστυχισμένους ανθρώπους, ανίκανους να προσφέρουν ή ακόμα και να ζητήσουν, έτοιμους να ξεσηκωθούν και να αρπάξουν, στην παραμικρή αντίσταση που θα συναντήσουν.
Όμως τα σημαντικότερα πράγματα σε τούτο το βίο, όλα εκείνα που δίνουν χαρά και ευτυχία στη ζωή, ο έρωτας, η αγάπη, η σχέση με τους ανθρώπους, τον κόσμο και τα πράγματα δεν είναι ποτέ προϊόν βίαιης διεκδίκησης. Τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή είναι πάντοτε προϊόν σχέσης, προσφοράς, ενίοτε θυσιαστικής διάθεσης, υποχώρησης έναντι της ευεργετικής παρουσίας του άλλου.
Οι άνθρωποι που δεν μαθαίνουν να υποχωρούν, να δημιουργούν πισοπατώντας λίγο χώρο για τον άλλο, καταλήγουν ανίκανοι να αγαπήσουν και να σχετιστούν. Καταλήγουν δυστυχείς και μόνοι. Η ζωή ή είναι μια διαρκής δεξίωση κάποιου άλλου ή ένα κενό που αδυνατούν να παραγεμίσουν όλα τα υλικά αγαθά του κόσμου.
Θάνατος είναι να μεγαλώνεις συνειδητά ανθρώπους ανίκανους να αγαπήσουν και να δωθούν. Ανθρώπους κουρδισμένους μόνο να αρπάζουν ό,τι η ζωή τους «οφείλει»".

Όλη η ανάρτηση, εδώ.

14 Δεκ 2008

Στα Φωτογραφικά τετράδια έχω ανεβάσει κάποιες φωτογραφίες από το Βερολίνο- καμμία σχέση με τις εκεί κινητοποιήσεις, είχαμε ήδη γυρίσει όταν άρχισαν. Επιστρέψαμε Κυριακή επτά του μήνα, το βράδυ, σε μια Αθήνα που έβραζε.

11 Δεκ 2008

Το κατά Κούγιαν

«Δυστυχώς ο Θεός επέφερε αυτό το αποτέλεσμα, δεδομένου ότι η σφαίρα εξοστρακίστηκε».

Τάδε έφη Κούγιας.


Αυτό δεν είναι ηλιθιότητα. Είναι κτηνωδέστατος κυνισμός.

Τα σχόλια δικά σας, ούτε να θυμώσω δεν μπορώ.

9 Δεκ 2008

-Ένα παλληκαράκι, νεκρό από σφαίρα Αστυνομικού. "Ένας νεκρός στην αγκαλιά, αδύνατον να τον αναστήσεις, ή να τον φορτωθείς", καθώς έλεγε ο Διονύσης τριάντα-τόσα χρόνια πριν.

Κι ο τραγικός θάνατος είναι η θρυαλλίδα για το ξέσπασμα που ζούμε, ξέσπασμα που σαν από θαύμα δεν έχει οδηγήσει σε περισσότερους νεκρούς.

-Ξέσπασμα, με πρωταγωνιστές παιδάκια, άλλες τραγικές φιγούρες κι αυτά: Μεγαλωμένα με στέρηση ουσιαστικής παρουσίας τα πιο πολλά, αλλά με πληθώρα υλικών αγαθών, μαθημένα σε μια κουλτούρα "αγώνων" στους οποίους όλα επιτρέπονται, anything goes. Τρομαγμένα, ανασφαλή, με συχνά δικαιολογημένη οργή, υγιές δυναμικό, αλλά και καλομαθημένα, ευνουχισμένα, δίχως όρια, με μόνο πρότυπο αυτό του "αντιεξουσιαστή" που τα βάζει με την Αρχή- συχνά, την όποια Αρχή.
Κι οι ντεμέκ αριστεροί πολιτικάντηδές μας, ανίκανοι -κι ολότελα απρόθυμοι- να δείξουν κάποιον άλλο δρόμο σ' αυτά τα παιδιά, μια και υπολογίζουν μόνο στην ψήφο τους- σαν πραματευτήδες, μόνο κολακεύουν τον υποψήφιο "πελάτη", λέγοντας πως ό,τι κι αν κάνει είναι καλώς καμωμένο, ίσα για να ψωνίσει το εμπόρευμά τους. Μοιάζουν να είναι οι μόνο ιπου ενδιαφέρονται για τα παιδιά, αλλά στην πραγματικότητα τα εκμεταλλεύονται κυνικότατα.

-Αφελώς αναρωτιέμαι: Πόσο διαφέρει το μηδενιστικό ξέσπασμα της τυφλής βίας, από τον ένστολο που τραβά πιστόλι για να υπερασπιστεί τον... ανδρισμό του, ή την τιμή της μανούλας του; Κι αν υπάρχει διαφορά στα κίνητρα, όταν το μέσο είναι το ίδιο -η βία- γιατί να περιμένουμε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα;

-Απλουστευτικό, καταπραϋντικό βαθύτερων φόβων μας και λαϊκίστικο άλλοθι για πάσα χρήση: να δαιμονοποιείται αυτός που διαπράττει το Κακό, ένστολος ή όχι.

Μα όσο πιο βαθύ το εσώτερο κενό, τόσο πιο εύθραυστος και τραγικός είσαι, τόσο πιο εύκολα κλονίζεσαι. Ακόμη κι από έναν ψευτοτσαμπουκά πιτσιρικάδων.
Κι όσο πιο ταλαίπωρος είσαι, τόσο πιο εύκολα τραβάς όπλο.

Μακάριοι όσοι βλέπουν τον κόσμο σε ασπρόμαυρο. Μακάριοι όσοι μπορούν να αποκλείουν ενδεχόμενα. Εγώ δεν μπορώ. Ξέρω καλά, και κάθε μέρα διαπιστώνω, πως θα μπορούσα -όχι πολύ δύσκολα- να βρεθώ κι από τις δυο πλευρές του περιστρόφου.

Μα συνεχίζουμε να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από ασπρόμαυρα γυαλιά, έρμαιοι των δογματισμών μας, των ψυχολογικών μας άλλοθι, των ιδεοληψιών μας. Κι είναι μ' αυτόν τον τρόπο, που προετοιμάζουμε τους επόμενους θανάτους.

Όμως όλοι οι νεκροί διαλύονται και σαπίζουν στο χώμα το ίδιο. Οι νεκροί δεν έχουνε χρώμα, στολή ή ιδιότητα άλλη, πέραν μιας: Αυτής του νεκρού.

UPDATE:

Λέω παραπάνω διάφορα ψύχραιμα κατά της βίας, κλπ. Και δεν είμαι ο μόνος: Η φίλη Stassa έγραψε νωρίτερα σήμερα ένα από τα καλύτερα κείμενα που διάβασα αυτές τις μέρες- αντιγράφω:

"
Δεν έχω τίτλους...

Το ξαναλέω μ' άλλα λόγια, αυτό που είπα και σ' αυτό το σχόλιο- αυτό που σκέφτομαι αυτές τις μέρες. Γιατί έγινε της πουτάνας μετά που σκοτώσανε τον πιτσιρικά; Ήταν αφορμή, λέει, αυτό, για να ξεσπάσει η κρυμμένη οργή που σιγόκαιγε τόσον καιρό.

Πόσον καιρό; Ένα χρόνο; Πέρσι το καλοκαίρι κάηκε όλη η Ελλάδα, και πεθάναν τόσοι άνθρωποι. Γιατί δεν ξεχείλισε τότε η οργή; Και γιατί δεν έγινε της πουτάνας όταν την πέφτανε οι χρυσαυγίσκοι στους Πακιστανούς, ή οι μπάτσοι στους Κούρδους και τους Αφγανούς στην Πάτρα; Τη χώρα την κυβερνάνε σόγια, ένας Καραμανλής κι ένας Παπανδρέου, και πού είναι οι δημοκρατικοί πολίτες να τα κάνουνε λαμπόγυαλο, η γενιά του 114 και του Πολυτεχνείου που βγάζανε σπυριά στην ιδέα της ολιγαρχίας; Με τί ιδανικά μεγαλώσανε τα παιδιά τους- τί τα μάθανε, να γκρινιάζουνε τη μια χρονιά γιατί παίρνουνε μόνο 600 ευρώ και την επόμενη γιατί παίρνουνε μόνο 700; Αυτό είναι το όραμα της νεολαίας, ένας καλός μισθός; Τα σπάμε γιατί μετράμε τα πάντα με τα φράγκα, και κάποιος πρέπει να πληρώσει που δεν έχουμε αρκετά;

Το 85, δολοφονήθηκε ο Καλτεζάς και για βδομάδες μετά επικρατούσε το χάος, καήκαν πάλι τα πάντα, όπως σήμερα. Από τότε, γίνανε μπάχαλα πολλά κι οι μπάτσοι σκοτώσαν άλλους τόσους- και προχτές ξαναγίναν τα ίδια, άλλος ένας δεκαπεντάχρονος νεκρός, με τον ίδιο τρόπο, από το ίδιο χέρι. Τα μπάχαλα δεν αλλάξανε τίποτα, δεν καταφέραν να σώσουν κανέναν αθώο από κανέναν άδικο θάνατο.

Η βία φέρνει μόνο τη βία- σπέρνουμε φόνους και θερίζουμε μπάχαλα, σπέρνουμε μπάχαλα και θερίζουμε φόνους. Τα σπάμε, τα καίμε κι η οργή μας εκτονώνεται. Και δεν καταλήγει ποτέ πουθενά παρά μόνο σε περισσότερο αίμα και περισσότερη βία.

Η βία είναι η εύκολη λύση. Μόνο που δεν είναι λύση. Είναι το πρόβλημα. Είναι η αρρώστια που μας τρώει. Κι εμείς την αγκαλιάζουμε με πάθος. "

Και μετά.... λοιπόν, αντιγράφω από Stassa και πάλι:

"Στο γραπτό υπόμνημα του ενός κατηγορούμενου αναφέρονται τα ακόλουθα: «Δεχτήκαμε επίθεση από αναρχικούς και πυροβολήσαμε τρεις φορές. Όπως έχουμε πληροφορηθεί οι νέοι αυτοί κατοικούν σε περιοχές των βορείων προαστίων αλλά συχνάζουνη στα Εξάρχεια και στα γήπεδα, όπου προκαλούν επεισόδια, τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με την ηλικία τους. Μάλιστα, ο θανών είχε αποβληθεί από τη Σχολή Μωραΐτη και άλλαζε συχνά σχολεία εξαιτίας αυτής της απρεπούς συμπεριφοράς του».

Η Σχολή Μωραϊτη διαψεύδει:

"Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος φοίτησε στη Σχολή Μωραΐτη από την Α΄ τάξη του Δημοτικού ως τη Γ’ Γυμνασίου. Μετά την κανονική αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο, η μητέρα του, με την οποία το Σχολείο είχε πάντα άριστη συνεργασία, αποφάσισε, όπως συμβαίνει και σε άλλες περιπτώσεις, να τον εγγράψει σε άλλο Λύκειο χωρίς καμία επέμβαση της Σχολής. Σε όλο το διάστημα της φοίτησής του ο Αλέξανδρος είχε λαμπρές σχέσεις με τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές του, ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στο διδακτικό προσωπικό, είχε πολύ καλή συμπεριφορά και η διαγωγή χαρακτηριζόταν (και ήταν) πάντα κοσμιότατη."

Έχει κι άλλο:"Όλα είναι, δυστυχώς, μια παρεξήγηση" είπε ο αξιότιμος κ. Κούγιας.

Δηλαδή, ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος μπήκε στο χώμα από παρεξήγηση; Μήπως να του το εξηγήσουμε, μπας και αναστηθεί, και μας βγάλει όλους από τη δύσκολη θέση;

Δε γαμιέστε, ρε, ν' ασπρίσετε;

Μετά από τόση απροκάλυπτη χυδαιότητα, άντε να πείσεις τους πιτσιρικάδες πως δεν κυριαρχούν μόνο οι Κούγιες και οι Κορκονέοι σ' αυτόν τον τόπο. Άντε εσύ να τους πείσεις να μην τα κάνουν όλα λαμπόγυαλο από τώρα και για έξι μήνες σερί.