Η καλύβα του Παππού: 09/01/2008 - 10/01/2008

25 Σεπ 2008

“Το όλο θέμα έχει προκαλέσει την αντίδραση της Εκκλησίας. Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, κατά τη χθεσινή συνεδρίασή της, ζήτησε να συνεχίσει να εφαρμόζεται η εγκύκλιος του 2006 που προέβλεπε την απαλλαγή από τα Θρησκευτικά εφόσον δηλωνόταν η αιτιολογία. «Το μάθημα των Θρησκευτικών είναι για τον Ελληνα Ορθόδοξο μαθητή υποχρεωτικό, σύμφωνα με το άρθρο 16 του ισχύοντος Συντάγματος και διδάσκεται σε όλες τις σχολικές μονάδες της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, σύμφωνα με τα επίσημα υποχρεωτικά αναλυτικά προγράμματα που έχουν καθορισθεί από το υπ. Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων» σημειώνεται σε ανακοινωθέν της Συνόδου. Η απόφαση του υπουργείου προκάλεσε και την αντίδραση της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης. Σε επιστολή του προς τον υπ. Παιδείας ο κοσμήτορας της Σχολής, καθηγητής κ. Ιω. Κογκούλης, αναφέρει: «Το υπουργείο σας με την εγκύκλιο αυτή ενισχύει την προσπάθεια όλων εκείνων που επιδιώκουν να παραγνωρίζονται, να αποσιωπούνται ή να διαστρεβλώνονται οι θυσίες και η προσφορά της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο γένος, ενώ παράλληλα στο πλαίσιο της ιδεολογικής υποδούλωσης και μετάλλαξης της πατρίδος μας και στο όνομα του “εξευρωπαϊσμού” μας, επιχειρούν να επηρεάσουν τη σκέψη και τη συνείδηση των παιδιών μας», επισημαίνει.”

(Καθημερινή, 28/08/08).

Τις τελευταίες ημέρες διαβάζω τις πολύ ενδιαφέρουσες εισηγήσεις στο συνέδριο με θέμα «Ορθοδοξία και Νεωτερικότητα» που πραγματοποιήθηκε το χειμώνα 2001- 2002 στην Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών της Ιερής Μητρόπολης Δημητριάδος και το συνοδευτικό τόμο «Ορθοδοξία και νεωτερικότητα – προλεγόμενα» του Παντελή Καλαϊτζίδη. Αντιγράφω, αντί άλλου σχολίου, από το τελευταίο:

«(...) ο προνεωτερικός "χριστιανικός" κόσμος, που τόσο εξυμνήθηκε και εξιδανικεύτηκε από τις Εκκλησίες, τη θεολογία ή και την philosophia perennis, δεν είναι παρά μια φάση και ένα σχήμα (ενδεχομένως όχι και το καλύτερο) στην ατέλεστη και διαρκώς εμπλουτιζόμενη σχέση κόσμου και Εκκλησίας, πολιτισμού και χριστιανισμού, και σε καμμία περίπτωση η μοναδική ή οριστική δυνατότητα. Γι' αυτό και αποστολή και πρωταρχική μέριμνα της Εκκλησίας δεν μπορεί να είναι η πάση θυσία διαφύλαξη του προνεωτερικού ή πραδοσιακού μοντέλου της κοινωνίας, ή η χιμαιρική καθήλωση στο σχήμα της κωνσταντίνειας περιόδου, αλλά ο ευαγγελισμός και η σωτηρία του κόσμου, η εσχατολογική διάνοιξη και μεταμόρφωση της Ιστορίας. Πολύ περισσότερο όμως δεν μπορεί να αποτελεί ποιμαντική πρόταση της Εκκλησίας προς τον σύγχρονο κόσμο η δήθεν «αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση» και οι αθεολόγητες κορώνες για την υπεράσπιση της εθνικής ταυτότητας και συνέχειας ή η ιεροποίηση της έννοιας του «τόπου» και του «θεοφόρου ελληνικού λαού», που μας γυρνάνε στον προ Χριστού ιουδαϊκό εθνικισμό και φυλετισμό, καθώς και στις ξεπερασμένες από τη θεολογία και την πράξη της αρχέγονης Εκκλησίας αντιλήψεις περί «περιούσιου λαού του Θεού. Γιατί όπως μας θυμίζει και το κείμενο του π. Alexander Scmemann (…) “μετά τον Χριστό, και ιδίως στην προοπτική της εσχατολογικής αναμονής, δεν υπάρχουν ούτε «άγιοι τόποι» ούτε «ιερές γεωγραφίες», καθώς «η ίδια η Εκκλησία ήτανε η νέα και ουράνια Ιερουσαλήμ. Η Εκκλησία στην Ιερουσαλήμ ήτανε αντίθετα δίχως σημασία. Το γεγονός πως ο Χριστός έρχεται και είναι παρών είχε πολύ μεγαλύτερη σημασία από τα μέρη που Εκείνος βρέθηκε”».

20 Σεπ 2008

Richard (Rick) Wright 1943-2008





Δυο από τις πιο χαρακτηριστικές συνθέσεις του για το Dark Side of the Moon.

Καλό ταξίδι...

8 Σεπ 2008

Erbarme dich, mein Gott

Erbarme dich, mein Gott,
um meiner Zähren willen!
Schaue hier, Herz und Auge
weint vor dir bitterlich.
Erbarme dich, mein Gott.




Ίλεως γενού, Κύριε,

Χάριν των δακρύων μου!

Ιδέ, ενώπιόν Σου,

Καρδία και οφθαλμοί θρηνούν πικρώς.

Ίλεως γενού μοι, Κύριε.




Ίσως το αγαπημένο μου μουσικό κομμάτι, η άρια "Erbarme Dich" από τα 'Κατά Ματθαίον Πάθη" του Μπαχ. Έκλεψα την ιδέα από τον Αλέξη.