Η καλύβα του Παππού: 18 Ιαν 2007

18 Ιαν 2007

Χριστοδούλου λόγος, "Περί κουσουρίων"



«Δεν είναι δυνατόν ο Απόστολος Παύλος να λέει ότι από τη βασιλεία των ουρανών αποκλείονται οι μοιχοί, οι πόρνες και οι αρσενοκοίτες, δεν μπορεί να λέει αυτά ο Απόστολος Παύλος και εμείς να λέμε διαφορετικά για να μη μας παραλάβουν οι δημοσιογράφοι και να μη μας ξεφτιλίζουν στις εκπομπές τους τα βράδια και τα πρωινά».


Τάδε έφη ο Αθηνών Χριστόδουλος.

Χώρια που ο Παύλος μιλά για "πόρνους" και όχι για πόρνες, αν αναρωτηθεί κανείς γιατί επέλεξε να αναφερθεί σε τρία μόνο από τα όσα αναφέρει ο Παύλος, καταλήγει στο ότι όλη αυτή η εστίαση στα σχετικά με τη σεξουαλικότητα, είναι μάλλον μια ύποπτη ιστορία... Ο Παύλος, μεταξύ άλλων, αναφέρει κλέφτες και λοιδορούς - εδώ που τα λέμε, μάλλον κανείς άνθρωπος δεν εξαιρείται από τον κατάλογό του...

Απορία ψάλτου βηξ - γκουχ- γκουχ! Το να μιλάς για "κουσούρι" δεν αποτελεί λοιδορία, όπως λέει και γνωστός μου παπάς;

Γκουχ, και πάλιν ερώ, γκουχ: Μήπως είναι πολύ εξυπηρετικό να θεωρηθεί ως θανάσιμη αμαρτία κάτι που μπορεί κανείς να το διαπράττει κρυφά και με την άνεσή του, όπως είναι τα σαρκικά; Ο πλούτος, για παράδειγμα, δεν μπορεί να κρυφτεί, ούτε η κραυγαλέα αδιαφορία για τον συνάνθρωπο.

Τι να πεις και τι να ομολοήσεις... Πολύ ασχολήθηκα και δεν αξίζει. Το μόνο που ήθελα να πω, με πολύ καημό, είναι πως θα ήταν ευχής έργον αν όλοι αυτοί οι μεγαλόσχημοι κήρυκες της ηθικής είχαν ένα μικρό μόνο μέρος από την πίστη και την ευλάβεια του μακαριστού κυρ-Γιάννη Τσαρούχη.

Που είναι ο Χειμώνας; ο έ ο ;;;!



Μια και δεν βλέπω να δούμε φέτος άσπρη μέρα, ας θυμηθούμε τα περσινά...



Για τον Eliot



Στις 4 Ιανουαρίου, καταπώς έγραφα και τις προάλλες, συμπληρώθηκαν 41 χρόνια από το θάνατο του Τ. Σ. Έλιοτ.

Γεννημένος στο Σαιντ Λούις, αυτός ο μεγάλος τεχνίτης του λόγου, θεωρήθηκε ο μεγαλύτερος Αγγλόφωνος ποιητής του 20ου αιώνα – με το χαριτωμένο αποτέλεσμα να φιγουράρει στις ανθολογίες τόσο της Αμερικανικής, όσο και της Αγγλικής ποίησης.

Δεν θα ασχοληθώ σ’ αυτό το σύντομο κείμενο με την ποίησή του και την αξία της – άλλωστε δεν νιώθω και πολύ κατάλληλος γι’ αυτό. Πολλά από όσα έχει γράψει δεν μπορώ να τα κατανοήσω.


Έχω συχνά την αίσθηση ότι ένα έργο τέχνης είναι πάντα λειψό, πάντα ανολοκλήρωτο και δεκτικό παρερμηνειών, όσο αγνοούμε πολλά για τον ίδιο το δημιουργό του και τη ζωή του. Ίσως να κάνω λάθος. Όπως και να ‘χει, νομίζω πως η περίπτωση του Έλιοτ παρουσιάζει πολλαπλό ενδιαφέρον.

Η ποίησή του είναι συχνά σκοτεινή και απαισιόδοξη. Η βαριά σκιά της ενοχής για την κατάληξη της πρώτης του γυναίκας σε ψυχιατρικό ίδρυμα, και ο εν γένει πουριτανισμός του, πέφτουν πάνω σε όλο σχεδόν το έργο του. Αυτό που νομίζω πως σώζει την κατάσταση, είναι η ικανότητά του, έχοντας ως αφετηρία τα δικά του βιώματα και τον δικό του πόνο, να μιλήσει για τον πόνο όλων, για την ανθρώπινη κατάσταση εν συνόλω. Και όσον αφορά στη θρησκευτική του πίστη, νιώθει κι εκεί κανείς μια βαριά, καταθλιπτική σκιά.

Όλα έμελλε ν’ αλλάξουν στο τέλος της ζωής του, όμως, χάρη στο πείσμα μιας γυναίκας.

H Valerie Fletcher ήταν παιδούλα ακόμα, δεκάξι χρονών, όταν άκουσε μια ηχογραφημένη απαγγελία του ποιήματός του «Το ταξίδι των Μάγων». Και αποφάσισε όταν μεγαλώσει να γίνει γραμματέας του κ. Έλιοτ. Και το κατάφερε!

Επτά χρόνια μετά, ο Έλιοτ της έκανε πρόταση γάμου – θα το είχε κάνει νωρίτερα, αλλά δεν ήταν, λέει, σίγουρος για τα αισθήματά της (δεν το σχολιάζω καν...).

Του έμελλε να ζήσει άλλα επτά χρόνια. Και τα έζησε σαν ένας χαρούμενος άνθρωπος, προς μγάλη έκπληξη όσων τον γνώριζαν, που διακιολογημένα απορούσαν βλέποντάς τον να είναι δημόσια τρυφερός απέναντι στην κατά 38 χρόνια νεότερή του Valerie – αυτός, ο πιο Εγγλέζος κι από τους Εγγλέζους.

Αποκήρυξε κατά μεγάλο μέρος το έργο της νεότητάς του και γεύτηκε, επιτέλους, λίγη χαρά.




Καλό, ε;