Η καλύβα του Παππού: 06/01/2007 - 07/01/2007

29 Ιουν 2007

Πένθος...


Δεν θα κάτσω να γράψω ευφάνταστα σενάρια για εμπρηστές, Τούρκους κι Αγαρηνούς, ή γηγενείς.

Δεν θα επαναλάβω τα κατηγορητήρια κατά παντός υπευθύνου - το κάνουν, χρόνια τώρα, τα κανάλια που έχουν ειδικευτεί σ' αυτό - και μου γυρίζουν τ' άντερα.

Θα γράψω μόνο το αφόρητα κοινότοπο, πως είναι μεγάλο κρίμα για τον τόπο, η καταστροφή του Δρυμού της Πάρνηθας. 30.000 στρέματα ελατοδάσους, από τα 38.000 συνολικά, έγιναν στάχτη.

Δεν ξέρω πόσο νόημα έχει να αρχίσουμε να συζητάμε για να συγκεκριμενοποιήσουμε το πού αναλογούν πόσες και ποιες ευθύνες. Ας τις επιμερίσουν οι αρμόδιοι προς τούτο.
Χρήσιμο είναι, αναμφισβήτητα.

Αλλά δεν φτάνει...

Το μόνο βέβαιο, είναι πως ο τρόπος που διαλέξαμε να ζούμε κι ο τρόπος που έχουμε για να νοούμε τα πράγματα, προάγουν το θάνατο της φύσης - και τον δικό μας.

Φυσικές καταστροφές υπήρχαν πάντα - και θα υπάρχουν. Θα τις αντέχαμε, και εμείς και τα υπόλοιπα έμβια όντα αυτού του κόσμου, αν έλειπαν οι ανθρωπογενείς.

Δεν ξέρω αν υπήρξε εμπρησμός αυτή τη φορά. Μπορεί ναι, όπως τόσες φορές, μπορεί όχι.

Τι θ' αλλάξει αν το μάθουμε; Όλη η κουλτούρα μας οδηγεί στο θάνατο τα δάση - κι αν δεν υπάρχουν φυσικοί αυτουργοί σ' αυτή τη φωτιά, υπάρχουν ηθικοί.

Ακόμα κι αν η φωτιά ξεκίνησε από φυσικά αίτια, το μέγεθος της καταστροφής εκατονταπλασιάζεται από το γεγονός ότι δεν έχει απομείνει σχεδόν κανένας πυρήνας πρασίνου στην Αττική. Κι αυτά που κάηκαν, δεν θα ξαναγίνουν όπως ήταν -αν γίνουν- προτού περάσουν τουλάχιστον καμμιά κατοσταριά χρόνια.

Αντιγράφω από την "Καθημερινή":

«Οταν καίγεται ένα δάσος στενοχωριόμαστε. Οταν όμως καίγεται ένα ελατόδασος, κλαίμε». Με αυτά τα λόγια, ο κ. Νικόλαος Μπόκαρης, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Δασολόγων Δημοσίων Υπαλλήλων, δείχνει το μέγεθος της καταστροφής στην Πάρνηθα. Εως πριν από λίγα 24ωρα ήταν το στοίχημα που έβαζαν μεταξύ τους οι δασικοί υπάλληλοι. «Να μην καεί η Πάρνηθα». Το ελατόδασος της Πάρνηθας έχει δημιουργηθεί πριν πολλά χρόνια, εξηγεί. Θα χρειαστούν περισσότερα από 100 χρόνια για να αναγεννηθεί φυσικά, προσθέτει. «Στη φύση ο χρόνος μετρά διαφορετικά. Διακόσια χρόνια για τη δημιουργία ενός ελατόδασους δεν είναι τίποτα. Για εμάς όμως είναι τέσσερις γενεές». Για να γεννηθεί λοιπόν ένα ελατόδασος, χρειάζεται ένα προδάσος, σύμφωνα με τους επιστήμονες, δηλαδή η δημιουργία ενός δάσους από μαύρη πεύκη ή άλλο ενδημικό είδος που θα παρέχει την απαραίτητη σκίαση και υγρασία στα μικρά έλατα. «Σιγά σιγά, τα έλατα θα μεγαλώσουν και θα υπερισχύσουν του άλλου είδους» εξηγεί ο κ. Μπόκαρης. Τα πράγματα δυσκολεύουν καθώς το κλίμα έχει γίνει περισσότερο ξερό στην περιοχή, οπότε το περιβάλλον είναι δυσμενές για την ανάπτυξη του ελατοδάσους.


Είχα κάνει ένα μήνα φαντάρος, ψηλά στα ραντάρ. Είχα δει ελαφάκια να τρέχουν αμέριμνα μέσα στο στρατόπεδο - όσα είχαν γλυτώσει από τους λαθροκυνηγούς, μια και είναι μαγκιά να τρως κυνήγι, και μάλιστα σκοτωμένο κοντά στο σπίτι σου, σου δίνει πόντους εκεί απ' όπου σου λείπουνε- και τα βράδια μια αλεπουδίτσα ερχόταν στα μουλωχτά και έτρωγε από τα αποφάγια των μαγειρείων.

Πένθος, για τα έλατα και τα πεύκα, τα κόκκινα ελάφια και τα τσακάλια, τις αλεπούδες και τα πουλιά.

Πένθος για μας, που από νωρίς θα νιώσουμε στο πετσί μας τη διαφορά, αφού η απώλεια τόσων δέντρων θα ωθήσει τη θερμοκρασία ακόμη ψηλότερα.

Πένθος για την κατάντια μας, που καιγόταν η Πάρνηθα και λίγο πιο κάτω κόσμος πολύς περιδρόμιαζε κοψίδια στις ταβέρνες.

Πένθος, γιατί όλα γίνονται πια θέαμα για μας - κι ο ίδιος ο γράφων, βγήκε κι έκανε ένα τσιγάρο κοιτώντας από μακριά τις φλόγες.

Κρίμα. Και φοβάμαι πως, σε κάποιο βαθμό, φταίμε όλοι.

27 Ιουν 2007

Καλοκαίρι,

με το ρόγχο του air condition

μεσημέρι...

(Διονύσης Σαββόπουλος)



Δροσιστείτε με ολίγη από Emmanuelle Beart...










...και να μην ξεχνάμε την διόλου αντιπαθή Laetitia...












18 Ιουν 2007

Σαν σήμερα


Διάβαζα στης Πασταφλώρας τι τράβηξαν στο Eject όσοι πήγαν να δουν και ν' ακούσουν τους Beastie Boys.

Κι έτσι θυμήθηκα, πριν έναν ακριβώς χρόνο, 18 Ιουνίου του 2006, τη συναυλία του Roger Waters στα πλαίσια του Terravibe στη Μαλακάσα.


Εμείς, είχαμε σταθεί πολύ πιο τυχεροί. Εξαιρουμένης της τεράστιας ταλαιπωρίας -παρκάραμε 2,5 χλμ. μακριά, πάει να πει πολύ περπάτημα πριν και μετά τη συναυλία, και κάναμε περί τη μιάμιση ώρα να βγούμε στην Εθνική μετά το τέλος- η συναυλία ήταν μια από 'κείνες τις στιγμές...


Εκείνες, που δικαιώνουν τις προσδοκίες που έτρεφαν κάποιοι σαν εμένα για 17 χρόνια και βάλε, προκειμένου να αξιωθούν να παρευρεθούν σε μια τέτοια βραδιά.



Ο Roger ήταν εξαιρετικός. Πολύ ζωντανή παρουσία, με πολλή όρεξη. Και τα τραγούδια, παιγμένα άψογα: Μεταξύ άλλων, In the flesh, Set the controls for the heart of the sun, Sheep, Shine on you crazy diamond, Wish you were here, το πολιτικό Leaving Beirut και όλο το Dark Side of the Moon στο β' μέρος. Και στο encore, Bring the boys back home, Vera, Comfortably numb.


Εμπειρία, να παρακολουθείς ζωντανά μία από τις σημαντικότερες συνθέσεις στην ιστορία της rock μουσικής, παιγμένη από τον ζωντανό μύθο που τη δημιούργησε.


Πενηντάρηδες, σαραντάρηδες, τριαντάρηδες, έως δεκαεξάρηδες, ήξεραν απ' έξω τους στίχους και τους τραγουδούσαν- παρντόν: τους ούρλιαζαν.



Αντιφατική προσωπικότητα ο Waters, καθώς συμβαίνει συχνά. Περιέγραψε με εξαιρετική διεισδυτικότητα την ανθρώπινη αποξένωση, πράγμα που δεν εμπόδισε τις εξουσιαστικές του τάσεις -απ' ό,τι λέγεται- να οδηγήσουν στη διάλυση του γκρουπ.

Τα τελευταία χρόνια, νιώθω να λείπει κάτι από την τέχνη του. Και δεν εννοώ την αναμενόμενη κάμψη στη σύνθεση και τη στιχουργική του, που έρχεται συν τω χρόνω (τα όσα έργα κυκλοφόρησε μετά τους Floyd έχουν αξιόλογες στιγμές, αλλά δεν είναι κάτι ιδιαίτερο σαν συνολικές δουλειές), αλλά και την ίδια την οπτική του. Νιώθω να τον διακατέχει ένα κόλλημα, μια εμμονή στην πολιτική ματιά πάνω στα πράγματα. Σαν να λείπει αυτό που θα "μπόλιαζε" την τέχνη του με νέα, φρέσκια πνοή.

Ίσως να είναι αναπότρεπτο. Ίσως, σκέπτομαι, μόνο μια μεταφυσική πρόταση -που να έχει νόημα, να μην αποτελεί κατασίγαση με θρησκευτικά ματζούνια των ορμέμφυτων, αρχέγονων φόβων του ανθρώπου- να μπορεί να βοηθήσει να αρθρωθεί κάτι πιο πέρα από όλα αυτά. Μια πνοή σαν αυτή που νιώθει κανείς ακούγοντας το Anthem, ή το Ιf it be Your will του Leonard Cohen.

Όπως και νά 'χει, αυτά είναι λεπτομέρειες, όσον αφορά τη δική μου σχέση με το έργο του.
Η τέχνη του Waters αποτελεί τμήμα της προσωπικής μου, εσωτερικής αποσκευής από όταν ήμουν 17 χρονών.


Οι φωτό αλιεύθηκαν από το internet.

13 Ιουν 2007

Γεροντικαί κακίαι


"(...) Οι εκδηλώσεις στο Φεστιβάλ των Φιλίππων περιλαμβάνουν συγκροτήματα και καλλιτέχνες από τη Σιβηρία μέχρι την Αίγυπτο και την Απω Ανατολή. Στη φωτογραφία καλλιτεχνικό συγκρότημα από την Κίνα που θα εμφανιστεί στο Φεστιβάλ.
(...)
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει εικαστικές εκθέσεις και συναυλίες κλασικής και σύγχρονης μουσικής.
(...)
Η έναρξη του Φεστιβάλ θα γίνει στις 30 Ιουνίου μ' ένα εικαστικό θέαμα από 13 πίνακες του Κώστα Τσόκλη με τίτλο «Συμπερασματικός Οιδίπους», οι οποίοι αφηγούνται κινηματογραφικά επεισόδια από τη ζωή του Οιδίποδα. "

Από τον ημερήσιο τύπο

Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου ήρθε στο νου ο στίχος του Τζιμάκου που λέει:

"Όχι άλλη Jazz,
είμαι απ' τα Τρίκαλα".

Διόρθωση, μετά από ευγενή παρέμβαση του doctor:

Ο στίχος του Τζιμάκου είναι:

"Δεν θ'ελω πια ν' ακούω jazz,
Είμαι απ' την Τρίπολη"

11 Ιουν 2007

Η γυναίκα του Καίσαρος

"Πνεύμα και Ηθική", ανέκραζε με στόμφο ο Αυλωνίτης, ενώ εξείχε ένας στηθόδεσμος από την τσέπη του.

Με σκάνδαλα ομολόγων να τρέχουν, καθώς και άλλα τέτοια, με Μπουρμπούλιες και Γιοσάκηδες, πώς να μην κάνει ο καχύποπτος πάππος τον συνειρμό με τον αλησμόνητο Αυλωνίτη;

Γνωστή η τακτική, πανανθρώπινη: Εξαντλούμε την αυστηρότητά μας στους άλλους, για να φαινόμαστε εμείς υπεράνω.

Είναι που η γυναίκα του Καίσαρος οφείλει να φαίνεται τίμια - το βασικό είναι να φαίνεται - άλλο τώρα αν ο Καίσαρ δυσκολεύεται, ένεκα κερατοειδών αποφύσεων, να διέλθει της θύρας του οίκου του.

5 Ιουν 2007

Μια ανάσα καθαρού αέρα...

...μια και μετά τις μοντερνιστικές "σούπες", είπα να αναφερθώ σε κάτι αλλιώτικο.


Δωρικό, τραχύ, ακατέργαστο, λερωμένο. Αλλά λάμπει, όπως το μαυρισμένο ασήμι.

Φωτεινό κι αληθινό.
Όπως λεει ένας φίλος, τονίζοντας τον κάθε φθόγγο, " α ν θ ρ ώ π ι ν ο ".
Όχι "ανοιγοκλεισίματα του ματιού", τιμώμενα 50 Ευρώπουλα -κατ' ελάχιστον- και παπαριές...

Ήμουν φοιτητής σαν ανακάλυψα το ρεμπέτικο - το συνηθίζουν, δεκατείες τώρα, πλείστοι όσοι εν Ελλάδι άρρενες φοιτητές. Πήρα κι ένα -άθλιας κατασκευής- μπαγλαμαδάκι. Για χρόνια έπρηζα καλοπροαίρετους φίλους, με το "Μπουζούκι μου Διπλόχορδο" του Μάρκου (ο γάτος της μάνας μου, πιο άμεσος και ειλικρινής, αν τύχαινε να βρίσκεται στο δωμάτιο με τον φέρελπι μουσικό, νιαούριζε με εμφανή τον εκνευρισμό του δυο-τρεις φορές και μετά αποχωρούσε).

Μετά, αγόρασα ένα σάζι. Εκεί, τα πήγα κάπως καλύτερα - ο γάτος, πάντως, συνέχισε να αντιδρά ομοίως.

Πάνε χρόνια που δεν μπορώ ν' ακούσω πια ρεμπέτικα μόνος μου, αλλά μόνο σε παρέα - δεν γράφτηκαν, άλλωστε, για να τ' ακούς μοναχός.

Αλλά φωνές σαν αυτήν παρακάτω.... Όλο έλεγα, χρόνια, να ψάξω να το βρω το βιβλίο, ν' αφουγκραστώ τι έχει άραγε να μου πει, και μια δεν κυκλοφορούσε πια, μια εγώ ξεχνιόμουνα.
Τό 'βρα σ' ένα βιβλιοπωλείο προ καιρού, ψάχνοντας γι' άλλα πράματα.
Ζεσταίνεται η καρδιά με κάτι τέτοια.



"Τράβηξε η καρδιά μου να γράψω την ιστορία μου. Θέλω να την ιδώ γραμμένη και να τη διαβάσω απ’ την αρχή ώς το τέλος σα να ήταν κάποιου άλλου. Πιστεύω πως έτσι θα ξεθυμάνει το φούσκωμα της καρδιάς που μου σταλάξανε τόσα πολλά και διάφορα, τέτοια που ο καθένας δεν θα ήθελε να τα ’χει στη δική του την ιστορία. Έχω σκοπό να δημοσιέψω κιόλας την ιστορία μου.

H χριστιανή που μου κάνει το γραμματικό λέει πως οι πρώτοι χριστιανοί ξεμολογιόντουσαν δυνατά, μπρος σε όλο τον κόσμο, κι όλος ο λαός τούς συγχωρούσε και ξαλάφρωναν για καλά. Όμως τώρα ο κόσμος είναι χαλασμένος και ξέρω πως σήμερα θα βρεθούνε πολλοί που θα σκεφτούνε πως έπρεπε να ντραπώ να ομολογήσω πολλά πράγματα. Eγώ θα πάρω το θάρρος τούς τέτοιους να μην τους λογαριάσω. O άνθρωπος, για να λέγεται αληθινός άνθρωπος, πρέπει να μπορεί νά ’ρθει και στη θέση του άλλου, του ομοίου του. Γιατί απ’ όσα θα σας πω και τα παθήματα και τα φταιξίματα ίδια είναι. Kαι τα φταιξίματα είναι κι αυτά παθήματα.

Δεν εγεννήθηκα κακός ούτε σκέφτηκα ποτές μου να φχαριστηθώ άμα λυπηθεί ο άλλος. Δεν εγεννήθηκα κακός, ούτε για να ζήσω τη ζωή μου όπως την έζησα. Kαι γι’ αυτό παίρνω το θάρρος να εκθέσω τα αμαρτήματά μου στον κόσμο. Σε έναν κόσμο που εγώ πρώτος τού τραγούδησα τις χαρές και τις λύπες του, τα πλούτη και τη φτώχεια του, την ορφάνια του και την ξενιτιά του.

Aυτός ο κόσμος θέλω να γίνει ο εξομολόγος μου και πιστεύω ότι όλοι αυτοί για τους οποίους έχω γράψει και γράφω μα και θα γράφω εκατοντάδες τραγούδια, θα με συγχωρέσουν, μια και αυτός είναι ο σκοπός της περιγραφής και εξιστορήσεως της ζωής μου, δηλαδή η συγγνώμη και η συγχώρεση. Γι’ αυτό όσοι θα διαβάσετε την ιστορία μου, φίλοι ή ξένοι, γνωστοί ή άγνωστοι, και μάλιστα οι γνωστοί μου, να ’ρθείτε και να μου σφίξτε το χέρι και να μου πείτε ένα ανοιχτόκαρδο γεια σου. "

Από την Αυτοβιογραφία του Μάρκου Βαμβακάρη, εκδ. Παπαζήση (οι υπογραμμίσεις δικές μου)




2 Ιουν 2007

In the Blink of an Eye-ή, μια συνταγή για μια καλή αρπαχτή

Παίρνετε τη μουσική ενός ταλαντούχου Τούρκου συνθέτη.
Προσθέτετε χορευτές ασκημένους στο χορό των Δερβίσηδων.
Προσθέτετε ένα παιδάκι να περιφέρεται εκνευριστικά και μάλλον άσκοπα, συμβολίζοντας κατά τρόπο εντελώς φτηνό και ψυχολογικά εκβιαστικό, την "αθωότητα"-ή ό,τι άλλο θέλετε, ούτως ή άλλως, μόνον εσείς καταλαβαίνετε τι θέλετε να πείτε.


Διανθίζετε την παράσταση με απαγγελίες αποσπασμάτων από την ποίηση του Τζελαλλουντίν Ρουμί στα Περσικά και στα Τούρκικα. Υπέρτιτλοι δεν υπάρχουν, έτσι, για να είναι όλα πιο μυστηριακά.
Βάζετε λίγα ακόμη σύμβολα, ακατανόητα για τον αμύητο - πιθανότατα, και για το μυημένο- θεατή: Κέρατα, χελώνες, πουλιά, ψάρια, λίγα κέρατα ακόμα, μια φάλαινα.
Φροντίζετε η μουσική να εκτελείται από ένα γκρουπ δεξιοτεχνών.
Εξασφαλίζετε ικανό τεχνικό φωτισμού.


Τα βάζετε όλα στο μπλέντερ και χτυπάτε δυνατά.


Εξασφαλίζετε η παγκόσμια πρεμιέρα της παράστασης να γίνει στην Αθήνα, που κατεβάζει τα βρακιά της για να θεωρηθεί ότι συμμετέχει στην "πρωτοπορία".



Συγχαρητήρια, τα καταφέρατε! Η αρπαχτή σας ολοκληρώθηκε!

Αυτά, αντί άλλων σχολίων, για την παράσταση που έστησε ο πολύς Robert Wilson με τον τίτλο "In the Blink of an Eye", και που είχα την τύχη να παρακολουθήσω την περασμένη Τρίτη στο 'Παλλάς"...

1 Ιουν 2007

Για την Αμαλία

Μην πάρεις φακελάκι - Μην δώσεις φακελάκι



«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»


(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του ΕΣΥ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.



Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.


(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: inf0@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515) Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία" .

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

What am I doing in this place?

Why

does the doctor

have no face?

Rolling Stones, "Sister Morphine"