Η καλύβα του Παππού: 24 Ιουν 2008

24 Ιουν 2008


Ως παιδί, υπήρξα φανατικός πολέμιος μιας συνήθειας του πατέρα μου- του καπνίσματος. Δεν κατάφερα και πολλά.

Ως έφηβος, είχα τη φρόνηση να μη θέλω να δοκιμάσω, φοβούμενος ότι θα κολλούσα - αλλά όχι και τη σοφία ν' ακολουθήσω αυτή μου τη διαίσθηση μέχρι τέλους.

Δοκίμασα τσιγάρο- δεν μου είπε και πολλά. Η ζημιά έγινε όταν είδα τον "Κύκλο των Χαμένων Ποιητών", και θέλησα να ποζάρω κι εγώ ως διανοουμενίζων νεανίας: Ξέθαψα τα τσιμπούκια του παππού, βρήκα καπνό, δεν ήθελε και πολύ: η γεύση με κέρδισε.

Με κάτι χλιαρές και ανεπιτυχείς απόπειρες να το ελαττώσω ή να το κόψω, πέρασαν τα επόμενα 18 χρόνια.

Σήμερα είναι η 12η μέρα από τότε που κάπνισα για τελευταία(;) φορά- με τη βοήθεια βελονισμού. Μάλλον πάμε καλά, ο βελονισμός μειώνει την αίσθηση της στέρησης τις πρώτες κρίσιμες μέρες σε επίπεδα που μπορώ να παλέψω.

Αλλά κάποιες φορές μου λείπει πολύ - και, όσο κι αν ακούγεται περίεργο, με λυπεί κιόλας που στερούμαι την πίπα μου. Σαν κάποιου είδους ακρωτηριασμός...