O εξαίσιος μουργούλης που βλέπετε βρέθηκε έξω από την αυλόπορτά μου το βράδυ της Παρασκευής. Ημίαιμος, με στοιχεία σέτερ.
Αξιαγάπητος (όσο και χειριστικός - βλ. βλέμμα που σφάζει), είναι το νέο γλυκό βασανάκι της ζωής μας με τη Ν., η οποία και τον βρήκε.
Εικάζω ότι μου τον πέταξε κάποιο καθίκι, από αυτά που βρίσκονται σε αφθονία στον κατα τ' άλλα πολιτισμένο μας τόπο.
Εκτός αν το έσκασε από κάπου - αλλά τώρα πια είν' αργά: αν εμφανιστούν τ' αφεντικά του, θα ποιήσω την νήσσαν- δεν τον δίνω! Να προσέχατε καλύτερα να μην έφευγε! Ουφ!
Εντέλει θα τον υιοθετήσει η Ν., οπότε ο μάγκας έκανε την τύχη του.
To πρόβλημά μου τώρα, είναι πως με πιάνει μελαγχολία στην προοπτική του αποχωρισμού...
Σνιφ...
