Photo by NM
Εδώ μέναμε. Στο νησάκι Dorsoduro. Τυπικό βενετσιάνικο κτίριο του 15ου αι., απ' έξω δεν γεμίζει το μάτι.
Η σοφίτα που νοικιάσαμε, όμως, ήταν πολύ ζεστή και φιλόξενη. Όπως και το ζευγάρι στο οποίο ανήκε το σπίτι. Τα πρωινά ξυπνούσαμε με Mozart και Βach...
Photo by NM
...και ακολούθως η Trudy πέρναγε για μια επίσκεψη.
Πριν από 4 εβδομάδες
2 σχόλια:
Στη Venezia έχω γευτεί την πιο θεαματική "προσγείωση" στη ζωή μου...
Τιμώντας σε μια Baccarata το πολιτιστικό concept του Erasmus, με στόχο την κοινωνική εξοικείωση με το διαφορετικό, την πολιτισμική ανταλλαγή και τη βιωματική εμπειρία της κοινής ιστορίας μεταξύ των Ευρωπαίων - κοινώς τριγυρνούσαμε σε όλη την πόλη με μονίμως παραγεμισμένα τα ποτήρια μας κόκκινο κρασί (σύνθεση παρόμοια με αυτήν της Σανγκρία) κάνοντας στάσεις κάθε τόσο για καμιά μπουκιά πίτσα (κάτι να ενισχύσει τις αντοχές μας), ανηφορίζοντας και συνεπώς κατηφορίζοντας (χα! ιδού η παγίδα) μια από τις τόοοοσες γέφυρες της Βενετιάς, ε δεν ήθελε και πολύ, στραβοπατάω στην άκρη του σκαλοπατιού, πατάω το ποδαράκι της φίλης μου που περπατάει μπροστά μου (κατ'ευφημισμόν "περπατάει" με τόσο κρασί..) πέφτω πάνω της, πού να αντέξει το βάρος μου, επιβεβαιώνουμε σε ένα σφιχτό εναγκαλισμό τον ανελέητο νόμο της βαρύτητας και "κατεβαίνουμε" τα εναπομείναντα 5 σκαλιά σα μια μπάλα! Το κρασί της φίλης μου όοοοολο πάνω στο λευκό υπέροχο ολοκαίνουργιο παλτουδάκι μου (το δικό μου ποτήρι ήταν άδειο από ώρα...), εγώ με τη μούρη στο δρόμο μυρίζω κυριολεκτικά την υγρασία της Βενετίας και η κολλητή δε λέει να σηκωθεί από πάνω μου, γιατί σου λέει την είχε κουράσει η ορθοστασία τόση ώρα!!!
Να 'ναι καλά ένα γλυκύτατο Ισπανάκι που ακόμα και σε αντίξοες συνθήκες τιμούσε το πολιτιστικό concept (βλ. παραπάνω) με πήρε αγκαλιά και με απόθεσε σε ένα παγκάκι. Μελανιές all over (κατά το shake it all over) κι ένα παραζαλισμένο χαμόγελο (κάτι το κρασί κάτι η κουτρουβάλα κάτι ο Ισπανός) που αποκάλυπτε μια υπέροχα βυσσινί χρωματισμένη γλώσσα και δόντια.... Τρέλα σου λέω!!! :))
oYάΟυ!!!!
Tω όντι, λίαν θεαματικό! Σχεδόν ξεπερνά και την εμήν πτώσιν, μετά του Βάλρογος, εν Μόρια.... ;))
Εμένα μου έκανε εντύπωση πόσο ευγενείς ήταν όλοι οι Βενετσιάνοι. Βγήκαν από το δρόμο τους πρόθυμα για να μας βοηθήσουν να βρούμε το σπίτι που μέναμε, με μια ανοιχτοκαρδία (υπάρχει η λέξη, ή γένηκα γλωσσοπλάστης;) και φυσικότητα συγκινητική....
Θα ξαναπάω οπωσδήποτε!
Προς το παρόν, θα ανεβάσω καμμιά 15αριά φωτογραφίες ακόμα και κάπου εκεί θα το κλείσω...
Μ' άρεζε που πέρασες κι έγραψες τόσα. Τιμή μου. Σνιφ! (ένεκα της ηλικλιας, ο πάππος είναι ευσυγκούνητος εσχάτως....)
Δημοσίευση σχολίου