Η καλύβα του Παππού: Φανταστική Ιστοριούλα ...

14 Μαρ 2007

Φανταστική Ιστοριούλα ...


...με τις πέντε λέξεις που σημαίνονται με bold στοιχεία, συνεχίζοντας το παιχνίδι που άρχισε η αγαπητή Oistros:

Μου είχαν χαρίσει μια κορνίζα, επάργυρη, κάποτε. Είχα βάλει μια φωτογραφία που ήμασταν κι οι τρεις, χαμογελαστοί, ευτυχείς, αθώοι. Η φωτογραφία έχει καταχωνιαστεί σε κάποιο συρτάρι από χρόνια, κι η κορνίζα μένει άδεια, να σκονίζεται.
Δεν τους σκέπτομαι συχνά, μόνο σήμερα άκουσα στο ράδιο μια μπαλάντα που αγαπούσε πολύ η Μαρία κι είχα βοηθήσει τον Θανάση να την μάθει στη κιθάρα, για να της την τραγουδά. Κι ένιωσα πάλι πως τα συναισθήματα δεν ξέρουν από χρόνο, καθώς όλα εισέβαλλαν ορμητικά στο τώρα.


Μοιάζουν να έχουν περάσει ατέλειωτα χρόνια από τότε, κι άλλοτε, μοιάζει σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα. Σαν να ήταν μόλις προχτές που καθόμασταν, πλάι στη θάλασσα, με το Θανάση και τη Μαρία. Πίναμε υπέροχη τσικουδιά, φερμένη από την Κρήτη – την έφτιαχνε ο πατέρας της Μαρίας.
Ίσως εκείνη η εκδρομή στη Σίφνο να ήταν η τελευταία πραγματικά ευτυχισμένη περίοδος της κατά τ’ άλλα μίζερης και μάλλον ανώφελης ζωής μου.
Αθώα εκείνα τα χρόνια… Τους αγαπούσα στ’ αλήθεια αυτούς τους δυο – ο Θανάσης έχει εξαίρετο μυαλό, και απίθανο πνεύμα. Κι η Μαρία, συναισθηματική, κατά βάθος, αλλά αρκετά κλειστή. Και όμορφοι, πολύ όμορφοι και οι δυο.

Μετά, άρχισαν τα ζόρια: δουλειές, αυτοί οι δυο παντρεύτηκαν, ήρθε και το παιδί. Στήριξαν το μύθο του ευτυχισμένου γάμου τους όσο μπορούσαν, αλλά στα έξι χρόνια ήρθε το αναπότρεπτο τέλος.

Η Μαρία κι εγώ βρεθήκαμε πιο κοντά. Την πόνεσε η ψυχή μου – ευάλωτη, μόνη, πανέμορφη, κι ένα βράδυ επήλθε το (υπέροχο και εκστατικό) μοιραίο. Ο Θανάσης δεν έμαθε ποτέ τίποτε, αλλά εγώ ταλαιπωρήθηκα από εφιάλτες κι ενοχές για μήνες ολάκερους - κι ας ήξερα πως η σχέση τους είχε τελειώσει πολύ πριν γίνει το οτιδήποτε ανάμεσα σε μένα και τη Μαρία. Την είχα ερωτευτεί, αλλά Κύριος οίδε τι δαίμονες κουβαλά ο καθείς στην ψυχή του. Προτίμησα να τελειώσω τη σχέση, και να τιμωρήσω έτσι τον εαυτό μου.

Η Μαρία ξαναπαντρεύτηκε έναν μεγαλύτερό της άνδρα, κι ο Θανάσης είναι μόνιμος κάτοικος Παρισίων από χρόνια. Για τη ζωή του δεν ξέρω τίποτε.

Κι εγώ κάθομαι και γράφω αυτήν την ιστορία. Για χρόνια θεωρούσα τη μεγαλύτερη αμαρτία της ζωής μου εκείνην τη «μοιχεία». Αν με ρωτήσεις σήμερα, αναγνώστη, θα σου πω με πόνο πως το έγκλημά μου το μεγάλο ήταν που άφησα τη Μαρία να μου φύγει, θεωρώντας πως αυτό ήταν το μόνο δίκαιο και έντιμο πράγμα που απέμενε να κάνω. Δεν είχα τα κότσια να μείνω σταθερός και να αναλάβω το κόστος της επιλογής μου. Κι έτσι εγώ μεν την έχασα, ενώ εκείνη βρήκε παρηγοριά σε μια σχέση που της δίνει ασφάλεια και σταθερότητα, αλλά πιθανότατα τίποτε περισσότερο.
Ένας ψυχαναλυτής θα έκανε χρυσές δουλειές με την πάρτη μου και θα έχτιζε ίσως και κανένα σπιτάκι…

Σήμερα ξέρω πως έφυγα μακριά της γιατί αν έμενα, θα έπρεπε να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου κατάφατσα και να προσπαθήσω ν’ αλλάξω.
Από τον εαυτό μου δεν κατορθώνω ποτέ να ξεφύγω, έχει την τάση να με προφταίνει πίσω απ’ τις γωνιές. Κι έτσι προσπαθώ ν’ αλλάξω αναγκαστικά, μην έχοντας άλλη επιλογή.

Αλλά δεν έχω πια τη Μαρία.

11 σχόλια:

Αλέξης Χαρισιάδης είπε...

"Από τον εαυτό μου δεν κατορθώνω ποτέ να ξεφύγω"

Ποιος είμαι "εγώ" και ποιος ο "εαυτός μου". Ποιο είναι αυτός που προσπαθεί να ξεφύγει και από τι; Κι όμως έτσι είμαστε, και υποκείμενα και αντικείμενα. Είναι η αυτοπαρατήρηση αυτό που μας ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα θηλαστικά (για να μην ξεχνιώμαστε) και κάνει τη ζωή μας τόσο πολύπλοκη και ενδιαφέρουσα.

Σκόρπιες πρωινές σκέψεις, με αφορμή τη φράση σου.

Καλημέρα.

oistros είπε...

Eίστε "φανταστικός" όταν γράφετε .. φανταστικές ιστοριούλες.
Μόνο ένα "Αχ Μαρία" μου ρχεται στο μυαλό τώρα.

Christophorus είπε...

Η ιστορία είναι φανταστική, όσον αφορά τα πρόσωπα και την εξέλιξη του μύθου.

Τέτοια κατάσταση δεν έχω ζήσει ατην πραγματική μου ζωή, αλλά τα συναισθήματα μου είναι οδυνηρά γνώριμα....

Χαιρετώ αμφότερους, Αλέξη και Οίστρε...

Ανώνυμος είπε...

Σε πέτυχα, ρε αλήτη. Εσύ μου πήδηξες τη γυναίκα και το έπαιζες και φίλος. Άντε μην έρθω εκεί και τότε δεν σε σώζει καμιά κλαψομαρία. Γμτ πουτάνα μου μέσα λέω!!! Κι άσε τα ψόφια περί φανταστικού. Και τι έγινε ρε που είχαμε χωρίσει; Μοιχεία λέγεται η παπαριά σας. Ναι, ρε, μοιχεία. Μοιχοχέσματα!!!

Θανάσης

Christophorus είπε...

Πώς είναι το Παρίσι, θανάση;

Δεν άλλαξες καθόλου...

Ανώνυμος είπε...

Εσένα πάντως μακρύναν τα γένια σου, άσπρισες κιόλας και το χαίρομαι. Ασχημομούρη. Καλό είναι το Παρίσι αλλά σε σχέση με την Κωλοπετινίτσα... τρίχες...

Ομολογώ πάντως ότι η ιστορία σου ήταν πολύ καλή, αν και με πληγώνει βαθιά το περιεχόμενο. Γαμώτο έπρεπε να τη λένε Μαρία;

Christophorus είπε...

Ε, τι να κάνω, αδρεφέ μου, έπρεπε να βάλω ένα όνομα. Αν τα είχα φτιάξει με το θανάση, ας πούμε, για να είμαι και πολιτικώς ορθώς, μπορεί να μου την έλεγαν κάποιοι άλλοι... Τι να κάνει κι ο συγγραφεύς, ρισκάρει... Θα μπορούσα να διαλέξω άλλο όνομα, π.χ. Δωροθέα, Ισαβέλλα, Γερτρούδη, Αλκμήνη, Ιππολύτη, αλλά διάλεξα το κοινό και όμορφο Μαρία...

Filomila είπε...

Ουφ, αυτές οι ιστορίες πάντα με "χαλάνε"... Κοινότοπες, χιλιοειπωμένες, χιλιοϊδωμένες... τόσο αληθινές και πικρές...

Εγώ είμαι πάντα με το μέρος του ρίσκου σε ό,τι αφορά τον έρωτα. Ή, έστω, μέχρι τώρα "πάντα".

"Τα λεφτά μου όλα δίνω για ένα τανγκό..."

... ... ...

Βλέπω πάντως κι ο ήρωάς σου GPS έχει... θα κάνουμε κόμμα και θα θεσπίσουμε νόμο να τα καταργήσουμε τα αναθεματισμένα τα αυτο-ρανταράκια!!! :)))

Τα σέβη μου (και τα φιλιά μου), μεγάλε Olorin. :)

Christophorus είπε...

Χαίρε, Φιλομηλάκι!


Κοινότοπες ιστορίες... ναι, και να ήταν τουλάχιστον αληθινή η δική μου... Απλώς τζάμπα τα άκουσα από τον Εφλατούν/Θανάση! Αλλά είναι παλιόφιλος, οπότε αντιπαρερχόμεθα με την αρμόζουσα σε έναν Maia του βεληνεκούς ημών!

Καλό είναι το ρίσκο στον έρωτα, δε λέω.... Αρκεί να πρόκειται για έρωτα στ' αλήθεια, κι όχι για νεύρωση. Συχνα διαπιστώνει κανείς πως το μόνο που καταφέρνει είναι να ζει και να ξαναζει τα πρωταρχικά του αδιέξοδα, ελπίζοντας ενδόμυχα να "λυθεί η κατάρα". Ψ είσαι, καταλαβαίνεις... Σε τέτοιες περιπτώσεις, το μόνο που γίνεται είναι να μεγενθύνεται η αίσθηση της ματαίωσης.

Σκέψεις, με αφορμή το τρίγωνο της φανταστικής μου ιστορίας - φανταστικής ως προς την εξέλιξη. Είπαμε, τα συναισθήματα τα έχω ζήσει.

Όσον αφορά το GPS, την πάτησα φτιάχνοντας μπλογκ με το πραγματικό μου όνομα, αλλά τώρα είναι λίγο αργά!

Φιλώ σε, Φιλομήλα!

Χριστόφορος

Christophorus είπε...

Χμ... "με την αρμόζουσα ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ " ήθελον ειπείν, αλλά την αξιοπρέπεια την έφαγε η μαρμάγκα...

Christophorus είπε...

...ως και άλλα πράγματα...