(...)
Σε μια θρησκευτική τελετουργία πηγαίνουμε για να εξευμενίσουμε το υπερβατικό, να προσευχηθούμε σ’ αυτό, να εξασφαλίσουμε με τη λατρεία μας ατομική αξιομισθία. Το εκκλησιαστικό γεγονός το συγκροτούμε ψάχνοντας έναν τρόπο χρήσης των υλικών πραγμάτων ικανό να ανταποκριθεί στο κάλλος και στη σοφία των υλικών δωρημάτων που συνιστούν και συντηρούν την ύπαρξή μας – τρόπο ικανό να ανταποκριθεί στον έρωτα «μανικού εραστή» και Νυμφίου. Στον τρόπο που φτιάχνεται ένα «στασίδι», στην τεχνοτροπία μιας εκκλησιαστικής εικόνας, στο καντήλι με το λάδι, στο αναμμένο κερί, σπουδάζουμε το πώς η ύλη του κόσμου μπορεί να γίνει αντιχάρισμα στην αγάπη που μας δωρίζεται με την υλική μας υπόσταση και τη συντήρησή της.
(...)
Ο δικός μας, σημερινός Χριστιανισμός δεν παράγει Τέχνη, δεν πλαστουργεί πολιτισμό, δηλαδή δεν δίνει σημάδια ζωής. Αντίθετα, μοιάζει ηδονικά συμβιβασμένος με έναν απαρόμοιαστο αισθητικό εκβαρβαρισμό, την αποθέωση του «κιτς». Και παράγει λόγια, φλυαρία καταιγιστική: Κηρύγματα, «ποιμαντικές» εγκυκλίους, ακατάσχετη έντυπη λογοδιάρροια, ραδιοφωνική προπαγάνδα – τρέφει τη διάνοια με ταχυπετή αναίδεια. Ναι, αναίδεια, γιατί ο σημερινός «χριστιανικός» λόγος πουλάει σιγουριά, ξέρει τα πάντα για το άγνωστο, το απερινόητο, το ακατάληπτο. Ξέρει λεπτομέρειες, έχει για όλα πληροφόρηση. Ετσι εξασφαλίζει και το κύρος για να πατρονάρει κάθε πρακτική πτυχή του ενθάδε βίου, να ποδηγετεί ανθρώπους που φοβούνται τη διακινδύνευση της σχέσης, την ευθύνη της ενηλικίωσης.
Χρήστου Γιανναρά, από την επιφυλλίδα του στην "Καθημερινή" της προηγούμενης Κυριακής
Πριν από 3 εβδομάδες
4 σχόλια:
Είναι η διαφορά μεταξύ της ουσίας του θρησκευτικού βιώματος από την μία και της μετατροπή του σε όχημα εξουσίας και δύναμης από την άλλη.
Ο Νϊτσε είπε: "o τελευταίος χριστιανός πέθανε πάνω στο σταυρό"
Η ουσία που λες είναι γεγονός σχέσης. Όσο για το Νίτσε, έχει διατυπώσει μια φοβερή κατηγορία κατά των Χριστιανών:" Χριστιανοί είναι εκείνοι που έχουν χάσει τη χαρά".
Σαν ψυχοθεραπευτής, θα έχεις έρθει, φαντάζομαι, σε επαφή με ανθρώπους που ταλαιπωρούνται φριχτά από τα σύνδρομα που γεννά και συντηρεί η θρησκευτική παθολογία.
By the way, ο Γιανναράς συχνά με εκνευρίζει με τη γκρίνια του, αλλά το "Αλφαβητάρι της Πίστης" (εκδ. Δόμος) είναι πολύ καλό. Ξεκαθαρίζει πολά πράγματα για το ποια είναι κατ' ουσίαν η Υπαρξιακή-Μεταφυσική πρόταση της Ορθόδοξης Θεολογίας.
Καλημερίζω!
Παραθέτω το "λ" που έφαγε ο δαίμων της πληκτρολόγησης από τη λέξη "πολλά" στο προηγούμενο σχόλιό μου...
Έχω κι εγώ τους ψυχαναγκασμούς μου, τι να κάνουμε!
Αν με το "θρησκευτική παθολογία" εννοείς τους φανατικά θρησκευόμενους, θα έλεγα πως λίγοι από αυτούς αναζητούν την ψυχοθεραπεία. Και όσοι το κάνουν, φυσικά, δεν έρχονται με πρόβλημα αυτή καθ' εαυτή την πίστη τους, όσο υπερβολική και αν είναι αλλά τις συνέπειες.
Συμφωνώ απολύτως για το πόσο επώδυνη και αντιπαραγωγική μπορεί να είναι μια πίστη συνοδευμένη με φανατισμό και υπερβολή.
Τελικά, όσο περνάει ο καιρός, μου φαίνεται πως αυτοί που πραγματικά πιστεύουν είναι ελάχιστοι. Όσο γι αυτούς που δηλώνουν την πίστη τους, αυτό είναι άλλο ζήτημα.
Για να μιλήσω προσωπικά, προτιμώ χίλιες φορές τον παθιασμένο Νίτσε, τον άθεο, από έναν χλιαρό "πιστό". Επίσης σέβομαι απόλυτα την ουσιαστική πίστη ανθρώπων όπως ο Κίρκεγκωρ.
Όσο για τον Γιανναρά, ούτε κι εμένα μου αρέσει σε μεγάλο μέρος των λεγομένων του. Αλλά ευτυχώς δεν χρειάζεται να πάρω όλο το πακέτο.
Και μια και είμαστε στις διοθρώσεις, ας προστεθεί ένα σίγμα τελικό, στη λέξη μετατροπή του πρώτου μου σχολίου. Ετσι, για το ψυχαναγκαστικό, που λες κι εσύ, του πράγματος:)
Δημοσίευση σχολίου