Πένθος...

Δεν θα κάτσω να γράψω ευφάνταστα σενάρια για εμπρηστές, Τούρκους κι Αγαρηνούς, ή γηγενείς.

Δεν θα επαναλάβω τα κατηγορητήρια κατά παντός υπευθύνου - το κάνουν, χρόνια τώρα, τα κανάλια που έχουν ειδικευτεί σ' αυτό - και μου γυρίζουν τ' άντερα.

Θα γράψω μόνο το αφόρητα κοινότοπο, πως είναι μεγάλο κρίμα για τον τόπο, η καταστροφή του Δρυμού της Πάρνηθας. 30.000 στρέματα ελατοδάσους, από τα 38.000 συνολικά, έγιναν στάχτη.

Δεν ξέρω πόσο νόημα έχει να αρχίσουμε να συζητάμε για να συγκεκριμενοποιήσουμε το πού αναλογούν πόσες και ποιες ευθύνες. Ας τις επιμερίσουν οι αρμόδιοι προς τούτο.
Χρήσιμο είναι, αναμφισβήτητα.

Αλλά δεν φτάνει...

Το μόνο βέβαιο, είναι πως ο τρόπος που διαλέξαμε να ζούμε κι ο τρόπος που έχουμε για να νοούμε τα πράγματα, προάγουν το θάνατο της φύσης - και τον δικό μας.

Φυσικές καταστροφές υπήρχαν πάντα - και θα υπάρχουν. Θα τις αντέχαμε, και εμείς και τα υπόλοιπα έμβια όντα αυτού του κόσμου, αν έλειπαν οι ανθρωπογενείς.

Δεν ξέρω αν υπήρξε εμπρησμός αυτή τη φορά. Μπορεί ναι, όπως τόσες φορές, μπορεί όχι.

Τι θ' αλλάξει αν το μάθουμε; Όλη η κουλτούρα μας οδηγεί στο θάνατο τα δάση - κι αν δεν υπάρχουν φυσικοί αυτουργοί σ' αυτή τη φωτιά, υπάρχουν ηθικοί.

Ακόμα κι αν η φωτιά ξεκίνησε από φυσικά αίτια, το μέγεθος της καταστροφής εκατονταπλασιάζεται από το γεγονός ότι δεν έχει απομείνει σχεδόν κανένας πυρήνας πρασίνου στην Αττική. Κι αυτά που κάηκαν, δεν θα ξαναγίνουν όπως ήταν -αν γίνουν- προτού περάσουν τουλάχιστον καμμιά κατοσταριά χρόνια.

Αντιγράφω από την "Καθημερινή":

«Οταν καίγεται ένα δάσος στενοχωριόμαστε. Οταν όμως καίγεται ένα ελατόδασος, κλαίμε». Με αυτά τα λόγια, ο κ. Νικόλαος Μπόκαρης, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Δασολόγων Δημοσίων Υπαλλήλων, δείχνει το μέγεθος της καταστροφής στην Πάρνηθα. Εως πριν από λίγα 24ωρα ήταν το στοίχημα που έβαζαν μεταξύ τους οι δασικοί υπάλληλοι. «Να μην καεί η Πάρνηθα». Το ελατόδασος της Πάρνηθας έχει δημιουργηθεί πριν πολλά χρόνια, εξηγεί. Θα χρειαστούν περισσότερα από 100 χρόνια για να αναγεννηθεί φυσικά, προσθέτει. «Στη φύση ο χρόνος μετρά διαφορετικά. Διακόσια χρόνια για τη δημιουργία ενός ελατόδασους δεν είναι τίποτα. Για εμάς όμως είναι τέσσερις γενεές». Για να γεννηθεί λοιπόν ένα ελατόδασος, χρειάζεται ένα προδάσος, σύμφωνα με τους επιστήμονες, δηλαδή η δημιουργία ενός δάσους από μαύρη πεύκη ή άλλο ενδημικό είδος που θα παρέχει την απαραίτητη σκίαση και υγρασία στα μικρά έλατα. «Σιγά σιγά, τα έλατα θα μεγαλώσουν και θα υπερισχύσουν του άλλου είδους» εξηγεί ο κ. Μπόκαρης. Τα πράγματα δυσκολεύουν καθώς το κλίμα έχει γίνει περισσότερο ξερό στην περιοχή, οπότε το περιβάλλον είναι δυσμενές για την ανάπτυξη του ελατοδάσους.


Είχα κάνει ένα μήνα φαντάρος, ψηλά στα ραντάρ. Είχα δει ελαφάκια να τρέχουν αμέριμνα μέσα στο στρατόπεδο - όσα είχαν γλυτώσει από τους λαθροκυνηγούς, μια και είναι μαγκιά να τρως κυνήγι, και μάλιστα σκοτωμένο κοντά στο σπίτι σου, σου δίνει πόντους εκεί απ' όπου σου λείπουνε- και τα βράδια μια αλεπουδίτσα ερχόταν στα μουλωχτά και έτρωγε από τα αποφάγια των μαγειρείων.

Πένθος, για τα έλατα και τα πεύκα, τα κόκκινα ελάφια και τα τσακάλια, τις αλεπούδες και τα πουλιά.

Πένθος για μας, που από νωρίς θα νιώσουμε στο πετσί μας τη διαφορά, αφού η απώλεια τόσων δέντρων θα ωθήσει τη θερμοκρασία ακόμη ψηλότερα.

Πένθος για την κατάντια μας, που καιγόταν η Πάρνηθα και λίγο πιο κάτω κόσμος πολύς περιδρόμιαζε κοψίδια στις ταβέρνες.

Πένθος, γιατί όλα γίνονται πια θέαμα για μας - κι ο ίδιος ο γράφων, βγήκε κι έκανε ένα τσιγάρο κοιτώντας από μακριά τις φλόγες.

Κρίμα. Και φοβάμαι πως, σε κάποιο βαθμό, φταίμε όλοι.