Το μικροσκοπικό, χαριτωμένο πλάσμα εμφάνισε νωρίς τα συμπτώματα της ασθένειας: καταρροή, αδυναμία, αφαγία. Το έκπληκτο, αθώο βλέμμα του, με το οποίο ανακάλυπτε έναν κόσμο που αντίκρυζε για πρώτη φορά, έχασε τη σπιρτάδα του.
Δεν υπήρχε τίποτε που να μπορεί να κάνει κανείς. Κι αυτό και η μάνα του ήταν σωστά αγρίμια - αδύνατον να δεχτούν να πάρουν φάρμακα.
Μέρα τη μέρα, παραπονιόταν με ολοένα πιο αδύναμη φωνή.
Η μητέρα του, στην οποία έμοιαζε εντυπωσιακά, παρέστεκε πλάι του, αδύναμη να προσφέρει κάποια ουσιαστική βοήθεια. Απλώς στεκόταν μαζί του, στα σκαλιά, ρουφώντας λίγο φθινοπωρινό ήλιο και το άγγιζε, το αγκάλιαζε και απαντούσε στα αδύναμα κλαυθμυρίσματά του με παρηγοριές ειπωμένες στην παράξενη γλώσσα τους.
Δεν άντεξε πολύ το μικρό. Η μαμά γάτα θα το ξεχνούσε, ασφαλώς, πολύ σύντομα - ήταν ήδη ασυνήθιστη για το είδος της η φιλοστοργία που είχε επιδείξει κατά τις τελευταίες ημέρες του μικρού της.
Ο παρατηρητής, στην αυλή του οποίου έλαβαν χώρα τα γενόμενα, το βρήκε ψόφιο μετά από λίγες ημέρες και περισυνέλεξε το πανάλαφρο, άψυχο κορμάκι, νιώθωντας αίφνης να γίνετα θολή και ασαφής η νοητή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο ζωώδες και το ανθρώπινο.
10 σχόλια:
Ένας λόγος που δεν έχω κατοικίδιο είναι ότι πρέπει κάποια στιγμή να το αποχωριστώ.
Το έζησα μικρός και δεν θα το ξαναζήσω.
doctor
Υ.Γ. Χριστόφορε, είσαι έτοιμος για την Κυριακή; Ακόνισε το σπαθί σου όμως ε;
έχω ζήσει τόσες τέτοιες απώλειες... και κάθε φορά μου φαίνεται σαν να είναι η πρώτη. Μαυρίζει η ψυχή μου γι' αυτά τα πλασματάκια που έρχονται και φεύγουν τόσο άδοξα...
Εγώ αποστασιοποιούμαι πλέον, όσο είναι δυνατόν...
Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο περιστατικό που διηγήθηκα ήταν η ασυνήθιστη αντίραση της μάνας γάτας.
Πίσω στην ουσία...
Τι εννοείς, Αθανασία;
@Christophorus,
Μ' άρεσε το ποστ, το αισθάνθηκα να γυρίζει πολύ ωραία πίσω στην ουσία της ζωής και του θανάτου... Αλλά παραήμουν λακωνική. :-)
λάτρης των γατιών, βίωσα πολλές φορές την απώλειά τους...με στενοχώρησε η σκέψη (την προσπαρνάμε όμως)
καληνύχτα
(Ο Ratatouille εξαιρετικός!!!)
@ Ελαφίνι:
Eγώ προσπαθώ να τις αντιμετωπίζω σαν απρόσωπη μάζα, κατά το δυνατόν, αλλιώς θα ήμουν μονίμως στα μαύρα πανιά. Κι αυτό είναι μια πολυτέλεια που δεν μπορώ να έχω. Η ζωή έχει πολλή στενοχώρια ούτως ή άλλως, δεν μπορώ να πενθώ κάθε λίγο για τις γάτες.
Βέβαια, πάντα βρίσκεται κάποιο πιο χαριτωμένο από τα άλλα που ανατρέπει τους σχεδιασμούς μου...
Η τελευταία παράγραφος μου θύμισε λίγο Παπαδιαμάντη.
@ ev'rything is gonna work out fine:
Θα το πάρω σαν μέγιστο κοπλιμάν...
Ευχαριστούμε θερμώς!
Δημοσίευση σχολίου