Η καλύβα του Παππού

Ήταν μια μέρα συντονισμένης δράσης των ιστολόγων χθές, αφιερωμένη στο περιβάλλον.
Δεν το πήρα εγκαίρως είδηση και δεν "ανέβασα" τίποτα.

Δεν βαριέσαι, δεν έχασε κι η Βενετιά βελόνι.

Στριμόκωλα, λέει, τα πράγματα - τι να πω, τα ξέρουμε: Ανεβαίνουν τα νερά, οι πολικές αρκούδες και άλλα είδη ζώων σε τριάντα χρόνια μπορεί να είναι παρελθόν, το κλίμα πάει απ' το κακό στο χειρότερο, η Ελλάδα θα θυμίζει Λιβύη, η Νότια Ισπανία ερημοποιείται, και λοιπές ιστορίες φρίκης.




Όσον αφορά τα καθ' ημάς, κανείς δεν θέλει να ξαναδεί εικόνες σαν κι αυτές:

Ό,τι κι αν σκέπτομαι να γράψω μοιάζει φτωχό, κούφιο κι ανώφελο. Ούτε ευχολόγια, ούτε κατηγορητήρια χωρούν.

Ίσως η ελπίδα να υπάρχει μόνο σε τέτοιες προσπάθειες.

Πήγαμε με τη Ν. μια φορά. Άλλο κλίμα, άλλο ήθος απ' ό,τι συνήθως βλέπουμε κι ακούμε.

Ντρέπομαι που συμμετείχα μόνο άπαξ. Αλλά θα υπάρξουν κι άλλες ευκαιρίες.