Η καλύβα του Παππού: Σινεμά

17 Δεκ 2007

Σινεμά

Χτες βράδυ είδαμε με τη Ν. "Το βιολί" (El violin) του Μεξικανού Φρανσίσκο Βάργκας.

Η ιστορία διαδραματίζεται στις περιοχές των φτωχών αγροτικών πληθυσμών των ιθαγενών στο Μεξικό της δεκαετίας του '70 και αφορά τις προσπάθειες του ηλικιωμένου βιολιστή Δον Πλουτάρκο (στο ρόλο ο έξοχος Δον Άνχελ Ταβίρα, που βραβεύτηκε στις Κάννες γι' αυτήν την ερμηνεία -είναι στα αλήθεια μουσικός και έχει κομμένο χέρι από τον καρπό και ο ίδιος) να βοηθήσει τους επαναστατημένους συγχωριανούς του (μεταξύ των οποίων και ο γιος του) στον αγώνα τους ενάντια στην αυταρχική εξουσία.

Οι μελωδίες του βιολιού του Δον Πλουτάρκο μοιάζουν να εξημερώνουν τα ήθη και να αμβλύνουν τις διαφορές ανάμεσα στον φτωχό μουσικό και τον εκπρόσωπο της εξουσίας, τον μουσικόφιλο διοικητή των κρατικών στρατευμάτων. Όμως η προδοσία, που έρχεται σχεδόν αναπότρεπτα, σημαίνει το τέλος της μουσικής.



Χαμηλών τόνων κινηματογράφηση σε ασπρόμαυρο, δυνατή ερμηνεία από τον πρωταγωνιστή, συγκινητικά ανθρώπινο το αποτέλεσμα.

Απορία: γιατί το γαϊδουράκι που καβαλούσε ο Δον Πλουτάρκο μεταφραζόταν ως "μουλάρι";!

7 σχόλια:

doctor είπε...

Ενδιαφέρον φαίνεται.

Ισπανόφωνο φαντάζομαι ε;

doc

Christophorus είπε...

Είναι και ενδιαφέρον και ισπανόφωνο.

Καλημερίζω (μπρρρρρ!!!!)

athanasia είπε...

Δεν το είδα και μου κίνησες το ενδιαφέρον. Κι έρχεται κι η επανακυκλοφορία στις αίθουσες του Κόκκινου Μπαλονιού (Le Ballon Rouge), με το παιδάκι που χάνει το μπαλόνι του και το ακολουθεί στους δρόμους του Παρισιού, μαγεία...

:)

Christophorus είπε...

Nαι, ναι! το είχα δει παιδί στην τηλεόραση, θα σπεύσω!!!!

Christophorus είπε...

athanasia, ξαναείδαμε χτες βράδυ με τη Ν. το "It's a wonderful life" του Frank Capra, με τον James Stewart. Άλλο μαγικό και γλυκύτατο παραμυθάκι...

athanasia είπε...

To Ιt's a wonderful life είναι πολύ αγαπημένη ταινία...

:)

Christophorus είπε...

Χαίρομαι που το αγαπάς κι εσύ...

Πριν λίγα χρόνια, όταν το είχα ξαναδεί, μου είχε φανεί κάπως αφελές και υπερβολικά αισιόδοξο.
Χτες κατασυγκινήθηκα - σκούπιζα, δήθεν αδιάφορα, τα μάτια μου στην τελευταία σκηνή.

Φαίνεται μαλακώνω με τα χρόνια...