Μόναχο

Δευτέρα 24, παραμονή, φύγαμε για Μόναχο.


Μετά από κάτι λιγότερο από δύο ώρες, φάνηκαν οι Άλπεις.

Εξαίσιο το θέαμα - επίσης, καθώς με είχε κόψει η πείνα, συνειδητοποίησα πως μάλλον οι Άλπεις ήταν αυτές που παρείχαν στους maitres της ζαχαροπλαστικής την έμπνευση για τη δημιουργία του γνωστού γλυκού Black Forest - Μέλας Δρυμός, επί το ελληνικότερον.

Για δείτε κι εσείς... Δε μοιάζει;!

Kαθώς κατεβαίναμε, είδαμε αυτό το τοπίο κι αρχίσαμε να υποψιαζόμαστε πως θα νιώθαμε Χειμώνα.

Κι εδώ κάποιες απόψεις της περιοχής που μέναμε, το Schwabing. Όμορφη γειτονιά, γεμάτη εξαιρετικά σπίτια, των αρχών του 20ού αιώνα τα περισσότερα - έχω κάποια αδυναμία στα Altbauten (=παλαιά κτίρια, σπίτια- για τα Γερμανικά μου έχω κάποιες αμφιβολίες). Αυτό που ασπρίζει στις στέγες είναι παγετός (οι καιρικές συνθήκες ήταν κάπως ασυνήθιστες: χαμηλές θερμοκρασίες και καθόλου χιόνι.)

Η παραπάνω φωτογραφία είναι από τη Χριστουγεννιάτικη αγορά της περιοχής.

Είπαμε, η περιοχή -και η πόλη, γενικά- είναι πολύ όμορφη, αυτό όμως δε σημαίνει πως δε βλέπει κανείς και μερικές αηδίες σαν την παρακάτω...

Λίγες φωτογραφίες από το πανέμορφο σπίτι που μείναμε. Πέμπτος όροφος, Dachgeschoss, δηλαδή "στεγόσπιτο", κοινώς σοφίτα. Χωρίς ασανσέρ. Ο Π. και η Π. που μας φιλοξενούσαν, φίλοι της Ν. από παλιά, πολύ φιλόξενοι, ενδιαφέροντες και ευχάριστοι.

Ακριβώς από πάνω, η Ferdie, που ενθουσιάστηκε με το παιχνιδάκι που της χαρίσαμε (τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ράτσας της, δεν επιτρέπουν τον ενθουσιασμό να φανεί στο πρόσωπό της...)

Στη Marienplatz.

Χριστούγεννα μας κάλεσαν ο Κ. και η Μ., έλληνες που ζουν στο Μόναχο χρόνια. Ήταν πολύ ζεστά, οικογενειακά, όμορφα.

Η γειτονιά, αρκετά εκτός του κέντρου, απλή και προσεγμένη, με χαμηλά σπιτάκια, καθένα από τα οποία είχε κι ένα κηπάκι. Τους κοινόχρηστους χώρους, από παρκάκια μέχρι παιδικές χαρές, τους περιποιούνται όλοι μαζί, αυτονόητα, και περνούν πολύ καλά.

Κάτι τέτοια είναι που με κάνουν και ντρέπομαι, που σ' εμάς εδώ κάτι τέτοιο είναι η εξαίρεση των εξαιρέσεων. Πώς συνέβη, πώς λησμονήθηκε αυτό το ήθος -πείτε το κοινή λογική, αν προτιμάτε-, πώς γίναμε ένας λαός κακομαθημένων που τα αξιώνουν όλα από το Μεγάλο Μπαμπά-Κράτος, είναι αντικείμενο μακροσκελούς συζήτησης.

Το σούρουπο κάναμε μια μεγάλη βόλτα στο κρύο τοπίο.

Το κτίριο της Alte Pinakothek, όπου θαυμάσαμε -εν τάχει- έργα των Giotto, Greco, Da Vinci και άλλων.

Το κτίριο της Νέας πινακοθήκης -Neue Pinakothek. Το βρήκα εξαίρετο, οι φωτογραφίες το αδικούν. Μακάρι και τα μουσεία που χτίζουμε εδώ να ήταν ανάλογης αισθητικής - αλλά ας μην αρχίσω.

Είδαμε Van Gogh...

Gauguin...

και Klimt...

...αυτός ο πίνακας του Ferdinand Hodler, όμως, με τίτλο "Αυτοί που κουράστηκαν απ' τη ζωή", μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση.

Το είχα παρατηρήσει και στο Βερολίνο αυτό, την αστεία, για τα δικά μου μάτια, εμμονή να γίνονται άκρως περιγραφικοί στους τίτλους των έργων.

Ο παρακάτω πίνακας έχει τον απροσδόκητο τίτλο "Έλατα στο χιόνι".

Δεν φτάνει, βέβαια, το κορυφαίο "Ερείπια Πύργου με Δράκο", που είχα θαυμάσει στο Βερολίνο, και απεικόνιζε-μαντέψατε; Έναν ερειπωμένο πύργο, στην κορυφή του οποίου κοιμόταν ένας δράκος...

Στον πανέμορφο Αγγλικό Κήπο, δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων. Λιακάδα, το νερό παγωμένο, ο κόσμος να αψηφά τις προειδοποιητικές πινακίδες και να χαίρεται παντοιοτρόπως τον πάγο... άλλη μια ρωγμή στο στερεότυπο που έχουμε στο νου για τους Γερμανούς...

Το παραπάνω κουτάκι παρέχει σακκουλάκια, με τα οποία μαζεύει ο καθένας τα περιττώματα του σκύλου του. Μια ιδέα που αν κάποιος λάνσαρε εδώ, μάλλον θα πτώχευε λίαν συντόμως.

Και κάποιες σκόρπιες φωτογραφίες από την πόλη.

Μια μέρα πήγαμε στο Garmisch, το πιο δημοφιλές θέρετρο της Βαυαρίας. Περπατήσαμε την περίμετρο της παγωμένης λίμνης Eibsee. Τι άλλο να πω, οι φωτογραφίες είναι αρκούντως εύγλωττες, νομίζω.

Ακούσαμε και τη "φωνή" του πάγου, ένα άγριο, υπόκωφο βρυχηθμό, ήχος που παράγεται όταν ο πάγος σπάει και τα κομμάτια του τρίβονται μεταξύ τους.

Το ίδιο το Garmisch είναι ωραίο και γραφικό, αν και αρκετά τουριστικό.

Άποψη του Isar, του ποταμού που διατρέχει την πόλη του Μονάχου.

Στο ζωολογικό κήπο, όπου είχα την τύχη να δω τους ελέφαντες να παίρνουν το μπανάκι τους. Παρά τη μελαγχολία του βλέμματος στην παρακάτω φωτογραφία, το απολάμβαναν με την ψυχή τους!

Το μεγάλο τζερτζελέ έκαναν οι πιγκουίνοι, προς τέρψιν μικρών και μεγάλων.

Λόγω γωνίας λήψης, η διαφορά μεγέθους ανάμεσα στον άνθρωπο και την αρκούδα, που περιμένει λαίμαργα το φαγητό της, έχει υπερτονιστεί. Ακόμα κι έτσι, όμως, είναι τεράστιο ζώο. Σε λίγα χρόνια, κατά πάσα πιθανότητα, μόνο σε ζωολογικούς κήπους θα υπάρχουν πια.

Αν θυμάμαι καλά, πρόκειται για θαλάσσιους λέοντες. Όμορφα πλάσματα, απροσδόκητα άγρια η φωνή τους.

Στη Γλυπτοθήκη. Mεταξύ των άλλων, εκτίθενται τα αετώματα από το ναό της Αφαίας, στην Αίγινα, αλλά δεν τα φωτογράφησα.

Μικρό και πολύ περιποιημένο μουσείο, ιδανικός χώρος στέγασης τέτοιων γλυπτών.

Ο κάτωθι κοιμώμενος Φαύνος, κάπως αναιδώς ξαπλωμένος, to say the least, έχει ενδιαφέρουσα ιστορία - περισσότερα εδώ.

Σούρουπο στο Lenbachhaus, άλλοτε οικία του ζωγράφου Lenbach, σήμερα μουσείο με αξιόλογη συλλογή με έργα εξπρεσιονιστών -Kandinsky, κτλ.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς, και μας έκανε την τιμή να χιονίσει για λίγο. Φωτό τραβηγμένες πέριξ της Virktualienmarkt, της κεντρικής υπαίθριας αγοράς τροφίμων της πόλης.

Μετά το.... άκρως υγιεινό δείπνο της παραμονής - fondue με κρέας και λαχανικά μέσα σε ζωικό λίπος (γενικά υπάρχει μια μανία με την υγιεινή ζωή, αλλά τα αλλαντικά έχουν την τιμητική τους καθ' εκάστην στη Βαυαρία, πράγμα που μοιάζει να ακυρώνει όλα τα υπόλοιπα, βιολογικά αυγά, ντοματάκια, κτλ), οι οικοδεσπότες και οι άλλοι καλεσμένοι πήγαν λίγο έξω από την πόλη, να θαυμάσουν τα πυροτεχνήματα.

Εμείς βαριόμασταν και προτιμήσαμε να τα δούμε απ' το παράθυρο.

Πρωτοχρονιά στις 09:30, ώρα Γερμανίας, φύγαμε.

Το Βερολίνο είναι η πρώτη αγάπη, και μάλλον θα παραμείνει. Αλλά και το Μόναχο με κέρδισε.

Θα ξαναπάω...

Καλή χρονιά σε όλους.