A Song for Europe

Είναι Νοέμβρης, πέντε χρόνους πριν, σουλάτσο αμέριμνο στις Βρυξέλλες, τη Μπρυζ και την Αμβέρσα. Χάζι στην παράξενη, μπαρόκ ωραιότητα των πόλεων, υποδυόμενος τον περιηγητή, γράφοντας ολίγους, μάλλον δήθεν, στίχους, για"... έναν καθεδρικό επιβλητικό, από καιρό ακατοίκητο κι εκείνη -την όποια εκείνη- απούσα πάντοτε". Xα!

Κι έπειτα, δυο χρόνια πιο μετά, Αγία Πετρούπολη ...

- προσκύνημα στον τάφο του Μεγάλου Αμαρτωλού...

...κι έπειτα Μόσχα, περίπατος στην οδό Αρμπάτ..

...και τβόλτα στο Κρεμλίνο, θλιβόμενοι με τα καζίνα σε κάθε δεύτερη γωνιά και τα δροσερά κοριτσάκια που περιμένουν στο lobby του ξενοδοχείου να εμφανιστεί ο ματσωμένος πελάτης, που ορέχτηκε άγουρη σάρκα. Παρέα μου καλοί φίλοι, άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο δεμένοι, καλά περνάμε.

Ένα χρόνο πιο μετά, καλοκαίρι, επαφή πρώτη με το Βερολίνο, την άπλα και την ανοχή του, τα όμορφα του σπίτια, τα πάρκα και τις λίμνες, με την ανθρώπινη...

...αθώα άνεση των Γερμανών να ξαπλώνονται ολόγυμνοι στον ήλιο. Συντροφευμένος τούτη τη φορά, με τη Ν., ν' ανασαίνουμε λίγο ένα γλυκό "μαζί" στην όμορφη πόλη, σουλατσάροντας στο Nikolaiviertel... ...και στους δρόμους του Potsdam. Αγάπησα την πόλη αυτή, πήγαμε και το άλλο καλοκαίρι- ήταν, ίσως, ακόμα πιο όμορφα- παρέα μ' άλλους δυο φίλους.

Φλεβάρης πέρυσι, καρναβάλι, επίσκεψη ιαματική στην παλιά αρχόντισσα πόλη- ποίηση τα παλιά αρχοντόσπιτα, η σοφίτα που μέναμε, τα ζευγάρια των μασκαρεμένων Βενετσιάνων- παντού μια γλυκιά αύρα νοσταλγίας, βόλτες και μπίρα στο Campo Santo Stefano και στην Academia, εγώ ν' ανακτώ δυνάμεις βαθμιαία και να ξεδιαλύνω τα μέσα μου κουβάρια, χάρη στη Ν. που παρέστεκε υπομονετικά κι ανεχόταν.



Kαι τώρα Μόναχο, στο κρύο τοπίο της κεντρικής Ευρώπης- τα είδατε τις προάλλες.

Κι έπειτα προσγείωση στην πόλη που με γέννησε, και που πάντα θα κουβαλάω μαζί μου, είτε το νιώθω, είτε όχι. Στον εαυτό μου και στο σπίτι μου, σ' έναν τόπο που, στην καλύτερη περίπτωση, ψάχνει να βρει ποιος είναι, όταν δεν φτιασιδώνεται στον καθρέφτη και δεν πιθηκίζει διάφορα, αλλότρια και ξένα.

Πίσω στη ρουτινιέρικη, ανιαρή δουλειά, στα απογέματα παρέα με τα X-files μέχρι να νυστάξω, στους διαλόγους με την αφεντιά μου, στο ιστολόγιο τούτο, καθώς και τα δικά σας, στην κιθάρα που πασχίζω να γρατζουνίσω λίγο καλύτερα, στους φίλους με τους οποίους ξεμακρύναμε, ψάχνοντας να ξαναπιαστεί το νήμα, με τη Ν. να ψάχνουμε χρόνο να βρεθούμε, και μέ τον Ε. ...

...τον όμορφο και απλό στο νου μακρινό μας εξάδερφο, που ήρθε ως εξ ουρανού, κρατώντας κλειδιά για πόρτες κλειστές στο στόμα του, χωρίς να το ξέρει.

Όχι, να μην πιστέψω τον κ. Bryan Ferry, τον ευγενή δανδή, il y a plus que le passe, πρέπει να υπάρχει και κάτι ακόμα να μας συνδέει, μεταξύ μας και με τον τόπο, όχι μόνο το παρελθόν -ένα παρελθόν, απ' το οποίο επιλεκτικά διαλέγουμε ένδοξες στιγμές και γαντζωνόμαστε, αφήνοντας ένα παρόν σχεδόν ανύπαρκτο, να παραπαίει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα στο ρεύμα του ανέμου.

Έτσι, καθώς κυλά ο Γενάρης ετούτου του χρόνου.