Η καλύβα του Παππού

Θυμάμαι ακόμα ονόματα και φάτσες. Ίσως κάποια από αυτά τα καλόπαιδα σήμερα να κάνουν καριέρα ως μπράβοι.

Το σπορ τους ήταν να σκοτώνουν με στυλιάρια τις νύχτες τις γάτες του στρατοπέδου. Και να ασκούν τρομοκρατία στους καινούριους φαντάρους -τους "νέους". Ένα παληκαράκι, εμφανώς μειωμένης αντίληψης, υποχρεώθηκε να κάνει στριπτήζ στο θάλαμο. Εγώ στάθηκα πιο τυχερός: υποχρεώθηκα μόνο να πω την προσευχή.

Απ’ ό,τι λέγαν οι παλιότεροι, όλα ετούτα συνέβαιναν με την ανοχή της Διοίκησης του στρατοπέδου, για να τυγχάνει -η Διοίκηση- διευκολύνσεων στα μαγαζιά που διηύθυναν οι γονείς των εν λόγω βλαστών. Δεν ξέρω αν ήταν όντως έτσι, αλλά δεν θα με παραξένευε. Καθόλου.

Τα παρακολουθούσα όλα βράζοντας, μισώντας τους –πρώτη φορά μίσησα έτσι ανθρώπους-, πολύ μόνος για ν’ αντιδράσω.

Δεν έλειπαν και οι εξαιρέσεις, αλλά ήταν μόνο αυτό: εξαιρέσεις.

Τι να έφταιξε; Ίσως τα πολλά λεφτά που πέσαν στο νησί τις τελευταίες δεκαετίες; Ο εύκολος πλουτισμός, ο τουρισμός των κλαμπ και η συνεπαγόμενη υποκουλτούρα της νύχτας; Δεν μπορώ να ξέρω.

Πάντως, πολλές μονάδες γύρισα στη θητεία μου, αλλά τόσους ανθρώπους, πραγματικά διεστραμμένους, πραγματικά σάπιους, μόνο εκεί συνάντησα.

Δεν έχω σκοπό να προσβάλλω το νησί και τους κατοίκους του. Πρώτοι οι ίδιοι οι Μυκονιάτες είναι που υφίστανται τη συνύπαρξη όλο αυτό το συρφετό. Κι ήταν χαρακτηριστική η συγκέντρωση διαμαρτυρίας της προηγούμενης Κυριακής, παρά το ότι αρκετοί δεν παρέστησαν, από φόβο. Διαβάζουμε στην "Καθημερινή":

«….Δεν ήταν καθόλου τυχαία η αθρόα συμμετοχή των Μυκονιατών το βράδυ της Κυριακής, στην πλατεία Μαντώς Μαυρογένους σε μια βουβή διαμαρτυρία για τα όσα τόσα χρόνια λαμβάνουν χώρα στο νησί τους, γι’ αυτά που «έβλεπαν» να αμαυρώνουν την εικόνα του, αλλά ίσως ποτέ δεν πίστευαν ότι θα έφταναν να κοστίσουν τη ζωή ενός αθώου ανθρώπου. Περισσότεροι από 600 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στην πλατεία και η σιωπή τους ήταν εκκωφαντική. Οι ντόπιοι δεν θυμούνται περισσότερο συγκλονιστική στιγμή από τον αυθόρμητο σχηματισμό ανθρώπινης αλυσίδας που το σούρουπο «αγκάλιασε» το Γιαλό της Μυκόνου.

Θα ήταν όλο το νησί. Ο φόβος όμως κράτησε πολλούς μακριά. «Ποιος θέλει να εμφανιστεί, να μιλήσει και να βρεθεί μετά σε κανένα χαντάκι;» λέει χαρακτηριστικά στην «Κ» ο Μυκονιάτης συγγραφέας Δημήτρης Ρουσουνέλος. «Η συμμετοχή όμως ήταν μεγάλη. Ηταν αναμενόμενο. Μέσα μας βράζαμε, ήταν ένα θέμα που συζητιόταν συνεχώς, δεν μας άφηνε να ησυχάσουμε. Το πρόσωπο αυτού του παιδιού που καθρεφτιζόταν στο πρόσωπο του πατέρα του μας συγκλόνισε. Ισως με μια γκαζιά παραπάνω, το παιδί να γλίτωνε, αλλά αυτό δεν έχει πια σημασία. Φτάσαμε στο ώς εδώ και μη παρέκει. Κι αυτό φάνηκε την Κυριακή. Ποιος ξέρει, ίσως όλο αυτό να αποτέλεσε τη θρυαλλίδα που θα αλλάξει τα πράγματα. Θα το δούμε στην πορεία...» »

(http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_05/08/2008_280161)

Δείτε κι εδώ, τον καημό των ντόπιων.

Μακάρι κάτι να γίνει. Γιατί το διακύβευμα είναι μεγαλύτερο από το καλό όνομα της χώρας μας στα ταξιδιωτικά γραφεία του εξωτερικού. Πολύ μεγαλύτερο.