Η καλύβα του Παππού

O Ποετάστρος διετύπωσε στην τελευταία του ανάρτηση σκέψεις λίγο-πολύ ταυτόσημες με τους δικούς μου προβληματισμούς για τα τελευταία γεγονότα. Δεν θα μπορούσα να τους εκφράσω καλύτερα.

Αντιγράφω, λοιπόν:

"(...) Θάνατος είναι ότι ο καθένας από μας σχηματίζει ένα αυτόνομο, περίκλειστο ολοκηρωτικό είναι. Δέκα εκατομμύρια ψυχές υψώνουν από ένα μπαϊράκι ατομικού ολοκληρωτισμού. (Ο ηθικός σου θάνατος η ζωή μου).
(...)
Πέρα από τη συζήτηση σχετικά με την υπερβολική ή όχι βία της αστυνομίας, την αδρεναλίνη των μαθητών που ανάβει ευκολότερα απ' το πετρέλαιο των μολότωφ, δίνοντας ώθηση στην πέτρα· πέρα απ' το γόρδιο δεσμό του δίκαιου ή του άδικου της κάθε πλευράς, με πιάνει πανικός στη σκέψη ότι επικροτώντας τη βία (είτε ως απότοκο ενός καταπιεσμένου δίκιου, είτε ως αυτοδικία) γαλουχουμε τους αυριανούς πολίτες, τους αυριανούς στυλοβάτες της κοινωνίας ταϊζοντάς τους το ξυνισμένο γάλα της βίαιης διεκδίκησης για την άμεση ικανοποίηση των απύθμενων απαιτήσεων του «Εγώ». Διαμορφώνουμε δυστυχισμένους ανθρώπους, ανίκανους να προσφέρουν ή ακόμα και να ζητήσουν, έτοιμους να ξεσηκωθούν και να αρπάξουν, στην παραμικρή αντίσταση που θα συναντήσουν.
Όμως τα σημαντικότερα πράγματα σε τούτο το βίο, όλα εκείνα που δίνουν χαρά και ευτυχία στη ζωή, ο έρωτας, η αγάπη, η σχέση με τους ανθρώπους, τον κόσμο και τα πράγματα δεν είναι ποτέ προϊόν βίαιης διεκδίκησης. Τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή είναι πάντοτε προϊόν σχέσης, προσφοράς, ενίοτε θυσιαστικής διάθεσης, υποχώρησης έναντι της ευεργετικής παρουσίας του άλλου.
Οι άνθρωποι που δεν μαθαίνουν να υποχωρούν, να δημιουργούν πισοπατώντας λίγο χώρο για τον άλλο, καταλήγουν ανίκανοι να αγαπήσουν και να σχετιστούν. Καταλήγουν δυστυχείς και μόνοι. Η ζωή ή είναι μια διαρκής δεξίωση κάποιου άλλου ή ένα κενό που αδυνατούν να παραγεμίσουν όλα τα υλικά αγαθά του κόσμου.
Θάνατος είναι να μεγαλώνεις συνειδητά ανθρώπους ανίκανους να αγαπήσουν και να δωθούν. Ανθρώπους κουρδισμένους μόνο να αρπάζουν ό,τι η ζωή τους «οφείλει»".

Όλη η ανάρτηση, εδώ.