Η καλύβα του Παππού

3 Ιαν 2009

Γέννησε η μαρτυρική Μέση Ανατολή έναν Γιάσερ Αραφάτ, αγωνιστή, άνθρωπο-σύμβολο, που έχει ήδη καταχωρηθεί στα βιβλιά της Ιστορίας- μεταξύ άλλων, γιατί κλώτσησε ευκαιρίες σημαντικών συμβιβασμών και εκμεταλλεύτηκε την αγωνία και τον καημό των ανθρώπων του, τάζοντάς τους εκείνα που, ήξερε καλά, δεν ήταν και δεν θα ‘ναι δυνατόν να γίνουν πράξη ποτέ: Πρωτεύουσα του παλαιστινιακού κράτους, να είναι η Ιερουσαλήμ.

Γέννησε έναν Αριέλ Σαρόν, άνθρωπο που έχει περάσει στα κατάστιχα της Ιστορίας σαν «Χασάπης», ήδη από τα χρόνια του ’80, όταν ήταν Υπουργός Άμυνας του Ισραήλ και βοήθησε τους Λιβανέζους Φαλαγγίτες στις φρικτές σφαγές της Σάμπρα και της Σατίλα.

Γέννησε πολλούς, που βαδίζουν στα ίδια χνάρια. Κι ακόμη περισσότερους, κι από τις δυο πλευρές, που τα ονόματά τους δεν θα καταγραφούν σε κανένα ιστορικό εγχειρίδιο – είναι γιατί οι καημοί και οι πόθοι, τα δάκρυα κι η αγωνία των απλών ανθρώπων, που δεν έχουν αξιώματα και τίτλους, δεν ενδιαφέρουν αρκετά, ώστε να αξίζουν μια μνεία στα ιστορικά εγχειρίδια.

Κι αυτοί, οι πολλοί, είναι μπλεγμένοι σ’ έναν ατέλειωτο φαύλο κύκλο από αίμα και βία, έρμαια της απόγνωσής τους και των φαντασιώσεων δύναμης και μεγαλείου του κάθε μικρού ή μεγάλου πολέμαρχου- κι υπάρχουν πολλοί τέτοιοι, που δεν βρίσκουν καλύτερο απ’ τον πόλεμο: Χάρη σ’ αυτόν υπάρχουν και είναι κάποιοι.

Στο έξοχο βιβλίο «From Beirut to Jerusalem», ο Thomas L. Friedman, Αμερικανοεβραίος δημοσιογράφος, που έζησε από κοντά τον εμφύλιο του Λιβάνου, αναφέρει το παρακάτω αποκαλυπτικό γεγονός:

Η Βηρυττός, ρημαγμένη, χωρισμένη στα δυο, κάθε βράδυ κοιμάται ανήσυχο ύπνο, που τον ταράζουν οι ρίψεις όλμων κι απ’ τις δυο μεριές.

Μετρά ήδη εννιά χρόνια σπαραγμού, κι οι κάτοικοι δεν το αντέχουν άλλο. Οργανώνουν μια μεγάλη πορεία ενάντια στον πόλεμο, διεκδικώντας να πάρουν πίσω τη ζωή τους και την πόλη τους.

Το βράδυ πριν την πορεία, η Βηρυττός συγκλονίζεταιε από τις εκρήξεις μιας λυσσαλέας ανταλλαγής όλμων, τόσο που με λύπη οι οργανωτές αποφασίζουν να ματαιώσουν την πορεία. Μόνο δυο φανταράκια του Λιβανικού στρατού εμφανίζονται τηνεπομένη στην αφετηρία, δεν έμαθαν τα της ματαίωσης.

Το ίδιο βράδυ, η πόλη θα γνωρίσει ίσως την πιο ήσυχη νύχτα που είχε ζήσει καθ’όλη τη διάρκεια του εμφυλίου-χωρίς να έχουν συνεννοηθεί, οι εκατέρωθεν πολέμαρχοι μοάζουν να συμφωνούν στο ότι ο στόχος έχει επιτευχθεί και ότι τίπτε δεν απειλεί το status quo του πολέμου, που τους είναι τόσο απαραίτητος.

...................................

Τα λεβεντόπαιδα της Χαμάς και της Χεζμπολλάχ, αλλά και τα ισραηλινά νεγκατίφ τους, κλεισμένοι στα κοστούμια και τις στολές με τα παράσημα, υπάρχουν, επιβεβαιώνονται, εκλέγονται σε θέσεις εξουσίας, χάρη στη βία και τη σφαγή. Δεν θ’ αφήσουν εύκολα να ειρηνεύσει ο τόπος.


Στην τωρινή συγκυρία, με δεδομένο το άνισο της σύγκρουσης, το Ισραήλ παίζει αυτό το ρόλο του θύτη. Στο κάτω-κάτω, δεν κατάφερε η Χαμάς να γίνει η εκλεγμένη κυβέρνηση των Παλαιστινίων της Γάζας από μόνη της – οι ισραηλινές ακρότητες, οι εποικισμοί, το τείχος, ο συνεχιζόμενος αποκλεισμός, όλα ήταν βούτυρο στο ψωμί των ηγετών της.

Κι όσο κι αν δεν έχω καμμιά αμφιβολία για το τι θα έπρατταν οι μάγκες της Χαμάς αν είχαν τη δύναμη πυρός των Ισραηλινών, η ανισότητα της σύγκρουσης δεν παύει να σοκάρει και να βάζει σε σκέψεις για το τι τελικά έχει κατά νου η Ισραηλινή ηγεσία. Ίσως να έχουν αποφασίσει από καιρό να εφαρμόσουν κάποιου είδους «Τελική Λύση».

Αυτά, όμως, είναι γνωστά. Αυτό που με βασανίζει εμένα, είμαστε εμείς, εμείς και οι διαμαρτυρίες μας.

Tη στιγμή αυτή, οι διαμαρτυρίες για την Ισραηλινή βία είναι επιβεβλημένες. Όσο κι αν το ζητά ο ψυχισμός μας, όμως, σχηματικοί "καλοί" και "κακοί" δεν θα βρεθούν, τέτοιοι όπως τους έχουμε ανάγκη για να κοιμόμαστε ήσυχοι και να μη βλέπουμε πως όλοι είναι δυνατόν -και συχνά εύκολο- να γλιστρήσουμε στην κτηνωδία. Δεν βλέπω να έχουμε την ωριμότητα να καταδικάσουμε τη βία και τις ακρότητες της άλλης πλευράς, ακόμα κι ότανπρόκειται για τυφλά χτυπήματα, επιθέσεις αυτοκτονίας σε λεωφορεία και μπαρ.
Άραγε, γιατί; Η βία του Ισραήλ και η βία των Χαμάς, Χεζμπολλάχ, κλπ, διαφέρουν ποσοτικά- κι αυτό έχει τη σημασία του. Ποιοτικά, πόσο διαφέρουν;

Δεν θα είμαι politically correct: Εμείς… όπως είμαστε αντι-αμερικανοί, έτσι είμαστε κι αντι-Ισραηλινοί, εδώ και πολλά χρόνια- αυτά τα δυο πάνε μαζί, άλλωστε.

Οι συλλογικοί μας μύθοι, και οι ποικίλοι ιστορικοί μας εθισμοί, μας το επιβάλλουν. Τη στάση μας, των απλών πολιτών, συχνά καθορίζουν τα πάσης φύσεως απωθημένα μας, ή τα εξαρτημένα αντανακλαστικά μας- κι ας το παραδεχτούμε: στον τρόπο που σκεπτόμαστε υπάρχει ένας καλά ριζωμένος αντισημιτισμός, που δεν αφορά μόνο τον κ. Καρατζαφέρη και την παρέα του, αλλά ακόμα και τους παρ’ ημίν προοδευτικούς (τα πιθανά εισαγωγικά τα αφήνω στη διακριτική ευχέρεια του αναγνώστη).


Και διερωτώμαι: όταν η στάση μας απέναντι στη βία είναι προϊόν σχετικισμού, όσο δεν καταδικάζουμε τη βία γενικώς και ανεξαιρέτως, από όπου κι αν προέρχεται, συμβάλλουμε άραγε στη λύση της τραγωδίας; Ή μήπως το αντίθετο;

Φοβάμαι πως έτσι συμβάλλουμε στη διαιώνιση της φρίκης. Όντας έτοιμοι να δικαιώσουμε τις ακρότητες στις οποίες προβαίνει ή θα προβεί η πιο αδύναμη πλευρά της σημερινής σύγκρουσης, συμμετέχουμε στην προετοιμασία της αυριανής αντιστροφής της, όταν τα σημερινά θύματα ή ίσως οι κληρονόμοι τους - γνήσιοι ή ψευδεπίγραφοι, ειλικρινείς ή κάπηλοι μου είναι αδιάφορο - θα έχουν τη δύναμη να ξεπληρώσουν - και με τόκο- τη βία του σήμερα. Φοβάμαι πως θα έχουν υιοθετήσει τον κυνισμό, τη ρητορική και την αγριότητα των σημερινών διωκτών τους.

8 σχόλια:

stassa είπε...

Ο αντισημιτισμός είναι υπαρκτός και ζωντανός (in rude health που λένε οι Ιγγλέζοι). Και συμμερίζομαι την ανησυχία σου. Δεν ξέρω όμως, όταν σ' έχουνε μαντρωμένο στη Γάζα και σε βομβαρδίζουνε για εξάσκηση, για πόσο θα μπορέσεις να συγκρατήσεις τα πολεμοχαρή κι αιμοβόρα ένστικτα που έχουμε όλοι μέσα μας. Τον εξτρεμισμό που υπάρχει στη Μέση Ανατολή δεν τον βλέπουμε ας πούμε στην κεντρική Ευρώπη, την βόρεια Αμερική, την Αυστραλία, την Ιαπωνία... τον συναντάμε σε μέρη που οι άνθρωποι έχουν εξαθλιωθεί από τη συνεχή καταπάτηση κάθε δικαιώματος και κάθε αξιοπρέπειάς τους, και ζουν σε απαράδεκτες συνθήκες. Θέλω να σου πω, όταν δεν έχεις στον ήλιο μοίρα, και σε δολοφονούνε καθημερινά, μην περιμένεις να σε οδηγούνε τίποτα υψηλές ηθικές αξίες. Εμείς έχουμε μια κάποια άνεση, για να μιλάμε μην ξεχνάς.

Δε συμφωνώ λοιπόν μαζί σου, οτι κι οι δύο πλευρές φταίνε εξίσου. Στην συγκεκριμμένη περίπτωση, το αν θα γινόταν ειρήνη ή πόλεμος, ήταν καθαρά στο χέρι των Ισραηλινών- αυτοί έχουν την υπεροχή σε κάθε τομέα. Στο χέρι τους ήταν να πλησιάσουν τους μετριοπαθείς και να απομονώσουν τους εξτρεμιστές. Διαλέξαν όμως την εύκολη λύση.

Κι εγώ δεν συμπαθώ τους ισλαμιστές πειρσσότερο από τους στρατιώτες του Ισραήλ. Εδώ όμως σφάζονται ανθρώποι από άλλους ανθρώπους. Ποιός φταίει για τη σφαγή, αυτός που σφάζεται ή αυτός που σφάζει; Για να θεωρήσω τη Χαμάς ως το ίδιο ένοχη με την Ισραηλινή ηγεσία, θα περιμένω να τους δω να σφάζουνε μαζικά τους Ισραηλινούς.

Constantine είπε...

Όχι.

Η επίσημη θέση των διαφόρων Χαμάς, Χεζμπολάχ κλπ. αλλά και του κ. Αχμαντινετζάντ (του οποίου το κράτος δεν συνορεύει καν με το Ισραήλ) είναι : "να εξαφανιστεί το Ισραήλ".

Τι θα μπορούσαν να κάνουν οι Ισραηλινοί για αυτό;

Christophorus είπε...

@ stassa:

ΧΑΙΡΕ!

ΛΕΣ:"... για να μιλάμε μην ξεχνάς".
ΜΥ POINT EXACTLY! ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΘΗΚΑ ΤΟΣΟ ΣΤΟ ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΙ, ΟΣΟ ΣΤΟ ΤΙ ΣΤΑΣΗ ΚΡΑΤΑΜΕ ΕΜΕΙΣ. ΑΛΛΩΣΤΕ ΑΝΑΦΕΡΘΗΚΑ ΣΤΙΣ ΑΘΛΙΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠ' ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΖΟΥΝ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ.
ΛΕΣ: "Δε συμφωνώ λοιπόν μαζί σου, οτι κι οι δύο πλευρές φταίνε εξίσου". ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΑ ΤΗ ΛΕΞΗ "ΦΤΑΙΝΕ", ΟΥΤΕ ΑΠΟΠΕΙΡΑΘΗΚΑ ΝΑ ΕΠΙΜΕΡΙΣΩ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ
ΜΙΛΗΣΑ ΚΥΡΙΩΣ ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ Η ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ, ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ, ΑΠ' ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ, ΚΙ ΟΣΑ ΕΛΑΦΡΥΝΤΙΚΑ ΚΙ ΑΝ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΒΙΑΙΟΠΡΑΓΟΥΝΤΕΣ- ΚΙ ΟΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΙ ΕΧΟΥΝ Π Α Ρ Α Π Ο Λ Λ Α.

Η ΔΙΑΦΟΡΑ, ΟΜΩΣ, ΠΟΥ ΣΥΝΗΘΩΣΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΣΟΤΙΚΗ. ΚΙ ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΗΜΑΝΤΟ ΑΥΤΟ, ΟΤΑΝ ΟΙ ΡΟΥΚΕΤΕΣ ΤΗΣ ΧΑΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΣΚΟΤΩΣΕΙ 15 ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΥΣ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 7 ΧΡΟΝΙΑ, ΕΝΩ Η ΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 500, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ.
ΝΑΙ, ΟΝΤΩΣ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΠΛΙΑ ΚΑΙ ΠΛΕΙΟΔΟΤΕΙ ΣΤΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΒΛΑΚΕΙΑ, ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΗΝ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ ΤΩΝ ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΑ ΑΡΑΒΙΚΑ ΚΡΑΤΗ.

ΑΛΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΗ, ΕΓΩ ΘΕΛΗΣΑ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΘΩ ΣΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΠΡΟΦΑΝΕΙΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ.

ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, ΕΓΡΑΨΑ Ο,ΤΙ ΕΓΤΡΑΨΑ ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ, ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΟΤΙ Η ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ -ΥΠΟ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ- "ΑΓΑΘΗ".
ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΠΕΧΘΗΣ, ΕΙΤΕ Ο ΔΡΑΣΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΑΡΟΝ, ΕΙΤΕ Η ΤΖΙΠΥ ΛΙΒΝΙ, ΕΙΤΕ Ο ΧΑΣΑΝ ΝΣΡΑΛΑ, ΕΙΤΕ Ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ.

ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, ΕΓΡΑΨΑ Ο,ΤΙ ΕΓΡΑΨΑ ΓΙΑΤΙ ΤΡΕΜΩ ΤΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ. ΚΑΙ ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΤΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΜΕ ΣΥΧΝΑ ΒΑΣΕΙ ΤΟΥ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΙΚΟΥ ΔΙΠΟΛΟΥ "ΟΙ ΚΑΚΟΙ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΙ/ΘΥΤΕΣ"-'ΟΙ ΑΘΩΟΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΙ/ΘΥΜΑΤΑ".

ΘΕΣ ΝΑ ΔΕΙΣ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΘΕΙ Η ΗΓΕΣΙΑ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ ΠΟΥ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΑ ΠΑΝΔΕΙΝΑ -ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΠΙΑ- ΚΑΙ ΜΕΝΕΙ ΚΟΛΛΗΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΟ ΤΟΥ ΑΙΩΝΙΟΥ ΘΥΜΑΤΟΣ;
ΚΟΙΤΑ ΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ.

Christophorus είπε...

@ stassa:

Sorry για τα ιδιαζόντως ενοχλητικά κεφαλαία...


@ Constantine:

Δεν ξέρω τι θα μπορούσαν να κάνουν, πάντως αυτά που κάνουν τώρα, θα πυκνώσουν τις τάξεις της Χαμάς και της Χεζμπολλάχ...

Constantine είπε...

Δεν ξέρω πώς θα μπορούσε κανείς να αντιμετωπίσει κάποιον, που επιθυμεί τον ολοκληρωτικό αφανισμό του.
Ο σκοπός του post όμως ήταν άλλος : να επισημάνει, ότι με παράλογες αξιώσεις του τύπου "να εξαφανιστεί το Ισραήλ", ακόμη και όταν έχεις δίκιο, το χάνεις.
Διότι με τον τρόπο αυτό (και με το να εκτοξεύει κανείς ρουκέτες από κατοικημένες περιοχές, χρησιμοποιώντας ως ανθρώπινη ασπίδα εκείνους, τους οποίους δήθεν προστατεύει), δείχνει, ότι δεν του αρκεί απλώς να βρεί το δίκιο του.
Θέλει και να χάσουν οι άλλοι το δικό τους.

stassa είπε...

Χμ, νομίζω οτι όλοι προσπαθούμε να κρατήσουμε κάποιες ισορροπίες...

Έχω πει κι εγώ τί πιστεύω για τη βία. Πάντα όμως κάποιος καταλήγει να γίνεται θύμα της και κάποιος θύτης της. Έτσι επικοινωνούν οι άνθρωποι γύρω μας...

Κι εγώ με ποιόν να τα βάλω; Όταν ξέρω οτι Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί είναι το ίδιο κάφροι (κι όλοι οι υπόλοιποι); Μα δεν τα βάζω και με κανέναν, θυμώνω, γιατί ό,τι και να κάνω, ό,τι και να πώ, η σφαγή δε σταματάει.

Και, Κωνσταντίνε, εγώ δεν βλέπω οτι κινδυνεύει το Ισραήλ από κανέναν. Ιδίως από τις στρακαστρούκες των Παλαιστινίων...

Να σου απαντήσω, "τί θα μπορούσαν να κάνουν οι Ισραηλινοί γι' αυτό" (τις απειλές των Αράβων): Να κρατάνε την κοιλιά τους από τα γέλια.

giant13 είπε...

Πολύ όμορφο άρθρο και ανάλυση Παπούλη.

Πολλές φορές κι εγώ αναρωτιέμαι για τον αντισημιτισμό που επικρατεί στην χώρα μας.
Ακόμη κι εδώ στην Θεσσαλονίκη, που κάποτε η ακμή της πόλης αυτής οφείλονταν στο μεγάλο εβραικό στοιχείο της.
Ενας σοβαρός λόγος αντισημιτισμού που μπορώ να υποθέσω είναι και η μεταξύ μας θρησκευτική αντιπαλότητα.
Ισως πάλι όμως, να κάνω και λάθος.

Υ.Γ 1. Πολύ χαίρομαι για την φωτογραφική βράβευση σου.

Y.Γ.2. Να χεις μιά ευτυχισμένη δημιουργική χρονιά.

Christophorus είπε...

giant, ευχαριστώ για τις ευχές σου και ανταποδίδω! Ό,τι καλύτερο για σένα και για τους αγαπημένους σου!

Θεωρώ πως εμείς οι "Χριστιανοί" έχουμε μεγάλο μερίδιο της ευθύνης για τον αντισημητισμό που υπάρχει...

Πάντως, το Ισραήλ έχει ξεπεράσει αγρίως τα όρια αυτή τη φορά... Μέχρι κι ο σθνήθως ουδέτερος Ερυθρός Σταυρός το καταγγέλει.