Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini. gr
Είναι φρικτά όσα διαδραματίζονται στη Γάζα και στο αίμα δεν χωράει συμψηφισμός. Οχι μόνο στον αριθμό των νεκρών, αλλά κι εξαιτίας της διαφορετικής θέσης που έχουν οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές. Το Ισραήλ είναι μια δυτική δημοκρατία, η οποία έχει κατ’ ουσία να αντιμετωπίσει ένα ιδιότυπο πρόβλημα τρομοκρατίας. Οι ρουκέτες που εκτοξεύουν οι «τρελοί του Θεού» τρομοκρατούν, και παρά το γεγονός ότι είναι μικρής ισχύος δημιουργούν ανασφάλεια στον πληθυσμό. Δεν είναι μικρό πράγμα να περπατάς στον δρόμο και ξαφνικά να σκάει δίπλα σου μια ρουκέτα και φυσικά δεν είναι ευχάριστο να ζεις υπό το καθεστώς της διαρκούς απειλής. Εστω κι από ρουκέτες μικρής ισχύος.
Ομως το Ισραήλ είναι δημοκρατία και από τις δημοκρατίες μάθαμε να ζητάμε αυτοσυγκράτηση. Ακόμη και όταν απειλούνται ή δέχονται επίθεση. Οχι για ηθικούς λόγους, αλλά για πολύ πρακτικούς. Διδαχθήκαμε από την ιστορία ότι η βία δεν λύνει προβλήματα, αλλά τα διογκώνει. Και επειδή οι δημοκρατικές χώρες έχουν ένα επίπεδο μεγαλύτερης ωριμότητας, απ’ όσο ο κατσαπλιάδες της Χαμάς, περιμένουμε από τις δημοκρατίες να κάνουν τη δύσκολη δουλειά. Πρέπει να βρίσκουν ευφάνταστους τρόπους για να τερματιστεί η βία. Φταίνε, δεν φταίνε. Περιμένουμε από οργανωμένες χώρες να λειτουργούν όπως οι αστυνομικοί στις οργανωμένες κοινωνίες. Να αμύνονται, αλλά χωρίς υπερβολική βία. Να επιβάλλουν το νόμιμο, όχι όμως με μέτρα που πλήττουν δικαίους και αδίκους, αμάχους και παρανόμους. Δεν είναι εύκολη δουλειά, όπως και η δουλειά των αστυνομικών δεν είναι εύκολη. Ομως, από οργανωμένα κράτη και σε οργανωμένες κοινωνίες περιμένουμε να γίνουν τα αδύνατα, δυνατά. Να γίνουν όλα εκείνα τα βήματα που θα σπάσουν τον κύκλο της βίας.
Στην Ελλάδα, βέβαια, έχουμε ένα περίεργο τρόπο θεώρησης του Μεσανατολικού. Το θυμόμαστε μόνο σαν κινηθεί το Ισραήλ. Το άλλο παράδοξο είναι ότι αυτοί που μπήγουν τις γοερότερες κραυγές για τη σκληρή πολιτική του Ισραήλ είναι οι κήρυκες της σκληρής πολιτικής απέναντι στον «Δαβίδ» της δικής μας διαμάχης, απέναντι στην ακατονόμαστη βόρειο γείτονά μας. Εκείνοι που θρηνούν για τον αποκλεισμό της Γάζας ήταν οι πιο ένθερμοι χειροκροτητές του ελληνικού εμπάργκο κατά της «Φυρομίας».
Εντάξει! Καταλαβαίνουμε πως είναι διαφορετικό να σου ρίχνουν ρουκέτες στο κεφάλι και διαφορετικό να σου πετούν προσβολές του στυλ «εμείς είμαστε απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων», αλλά υπάρχει μια συνομοταξία αριστερών που θυμούνται τον διεθνισμό μόνο σε ό,τι αφορά τους συμμάχους των ΗΠΑ. Το άλλο παράδοξο είναι ότι από τη μια ελεεινολογούν το Ισραήλ, τη σκληρή πολιτική του, και από την άλλη εκφράζουν τον ανυπόκριτο θαυμασμό τους: «Θα επέτρεπε ποτέ το Ισραήλ να γίνει αυτό;» Υποβαθμίζουν την απειλή της Χαμάς, με εκφράσεις του στυλ «εκτόξευσαν λίγες ρουκετούλες» (sic), ή «αμόλησαν μερικές στρακαστρούκες», αλλά θεωρούν μέγιστη πρόκληση το να ονομαστεί ένα γήπεδο «Βασιλέας Φίλιππος ο Β΄».
Ευτυχώς δεν θα μάθουμε ποτέ, αλλά θα είχε ενδιαφέρον να ξέραμε τι θα ζητούσαν από την ελληνική κυβέρνηση, αν ο δικός μας γείτονας αντί για «προκλήσεις», εκτόξευε σε τακτά χρονικά διαστήματα μερικές πραγματικές «ρουκετούλες» σε μια ακτίνα μέχρι τη Λάρισα.
Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini. gr
Είπαμε ότι οι δημοκρατίες είναι πιο ανεκτικές, απ’ ό, τι καθεστώτα ανεγκέφαλων φανατικών που σπρώχνουν τους λαούς στην καταστροφή, αλλά ποιο είναι το όριο της ανοχής των; Μέχρι της αυτοκαταστροφής των ίδιων των δημοκρατιών; Σύμφωνοι! Ο παλαιστινιακός λαός εξέλεξε τη Χαμάς και η επιλογή του είναι σεβαστή, αλλά αυτό σημαίνει ότι πρέπει και να τη χειροκροτούμε; Ή μήπως να τη χρηματοδοτούμε χωρίς καν να ελέγχουμε τι γίνονται τα λεφτά που στέλνουμε;
Μια από τις αριστερές μπαρούφες που άκριτα διακινούνται στον δημόσιο διάλογο είναι ότι ΗΠΑ και Ευρώπη σταμάτησαν να χρηματοδοτούν τους Παλαιστινίους μόλις αυτοί εξέλεξαν τους «τρελούς του Θεού» στην εξουσία: «Τιμωρούν τον παλαιστινιακό λαό για τις επιλογές του», είναι το σύνθημα που διαρκώς επαναλαμβάνεται μέχρι που έγινε σκληρό δόγμα. Και με αυτή τη στρεβλή λογική ρίχνουν και τις αντιευρωπαϊκές βολές: «Δεν σας τα λέγαμε εμείς; ΕΟΚ και ΝΑΤΟ είναι το ίδιο συνδικάτο. Η Ευρώπη ξεσκεπάστηκε και ακολουθεί την πολιτική των ΗΠΑ».
Το πρώτο ερώτημα, βέβαια, σ’ αυτού του τύπου τις αιτιάσεις είναι: Και τι ακριβώς έπρεπε να κάνει η Δύση μετά το ανεπιθύμητο γι’ αυτήν αποτέλεσμα; Να αυξήσει τη χρηματοδότηση; Να σκεφθεί ότι τώρα, λόγω Χαμάς, οι Παλαιστίνιοι θα έχουν περισσότερα έξοδα για ρουκέτες και θα πρέπει να δώσουν κάτι παραπάνω; Να πουν «μπράβο, παιδιά, που εκλέξατε αυτούς που θέλουν την καταστροφή του Ισραήλ και να… Εμείς δεν σας τιμωρούμε, αλλά πάρτε και κάτι επιπλέον για να εξοπλιστεί καλύτερα η Χαμάς»;
Τα παραπάνω δεν είναι σχήμα λόγου, είναι η διαμάχη που έχουν οι χρηματοδότριες χώρες με τους εκλεγμένους των Παλαιστινίων. Η Χαμάς θέλει τη βοήθεια εν λευκώ, οι χρηματοδότες θέλουν να εξασφαλίσουν ότι τα λεφτά τους δεν θα γίνονται εκρηκτικά για να ανατινάζονται παιδάκια σε ισραηλινά λεωφορεία. Κι εξάλλου, όταν ένας λαός λιμοκτονεί –κατά πώς λένε τα ελληνικά ΜΜΕ– ξοδεύεις και την τελευταία πεντάρα σε τρόφιμα, δεν αγοράζεις πυραύλους για να τους εκτοξεύεις σ’ αυτούς που σε αδίκησαν. Κινητοποιείς τον λαό να ικανοποιήσει τις ζωτικές του ανάγκες, δεν ρίχνεις το βάρος στη στρατολόγηση αμούστακων παλικαριών για να γίνουν «μάρτυρες». Οργώνεις όση γη κατέχεις, δεν φτιάχνεις τούνελ για τη μεταφορά οπλισμού.
Σε κάθε πόλεμο οργιάζει η εκατέρωθεν προπαγάνδα. Την ισραηλινή τη βλέπουμε και ορθώς την επικρίνουμε με σφοδρότητα. Αυτή έχει να κάνει κυρίως με την πολιτική τους στα κατεχόμενα. Ολο δηλώνουν ότι αποσύρονται στα σύνορα του 1967 και όλο κάποιοι δικοί τους ανεγκέφαλοι επεκτείνουν τους οικισμούς.
Από την άλλη, όμως, υπάρχει και η προπαγάνδα της Χαμάς, που χρησιμοποιεί το δράμα ενός λαού για να επιτύχει τα έτσι κι αλλιώς ανεδαφικά θρησκευτικο–πολιτικά της οράματα. Η στρατηγική της είναι η θυματοποίηση των Παλαιστινίων, για να μπορούν να δείχνουν νεκρά μωρά στην τηλεόραση. Σύμφωνοι! Το Ισραήλ φέρει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για όσα γίνονται. Αλλά αυτό δεν αθωώνει τους Χανίγια και άλλους θρησκόληπτους αυτού του κόσμου.
Στην Ελλάδα, το πρόβλημα για μια ακόμη φορά είναι ο δαλτονισμός στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Είπαμε: Το πρώτο θύμα ενός πολέμου είναι η αλήθεια, αλλά τόσοι πρόθυμοι θύτες δεν υπάρχουν ούτε στα παλαιστινιακά εδάφη.
5 σχόλια:
ΚΑΛΗΣΠΈΡΑ πΑΠΠΟΎΛΗ χΡΙΣΤΌΦΟΡΕ!
κΑΛΉ ΧΡΟΝΙΆ!
Κρίμα όμως για τον Πάσχο να γράφει τέτοιες @@ριές. Πολύ κριμα.
Τώρα τελευταία τον έχει πιάσει μια τέτοια αλλεργία σε κάθε τί αριστερό, που δεν θα εςκπλαγώ αν κόψει το αριστερό του χέρι, πόδι, κτλ κτλ.
Όσο για το κυρίως θέμα, πολύ βολικά ξεχνάει το ασήμαντο γεγονός της κατοχής της Δυτικής Όχθης επί δεκαετίες, του εξαναγκασμού των παλαιστινίων να καταφύγουν στην προσφυγιά, τού αποκλεισμού εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων στην ασήμαντη και ασφυκτικά κλειστή από παντού λωρίδα της Γάζας, το τείχος του αίσχους προς τα κατεχόμενα και του αποκλεισμού των Παλαιστινίων από το Ισραήλ, της αντιμετώπισής τους (όσων δεν έφυγαν) σαν πολίτες β κατηγορίας, κτλ , κτλ...
Ντροπή σου Πάσχο. Με κάνεις ειλικρινά ν' αναρωτιέμαι για τα κίνητρά σου. ιατί είσαι ένας πανέξυπνος άνθρωπος, που ως τώρα εκτιμούσα. Και δεν πιστεύω με τίποτα ότι τα γράφεις αυτά με την καρδιά σου.
Καλή χρονιά, Μαυρόγατε!
Σε τι ακριβώς διαφωνείς;
Γιατί εμένα με εκφράζουν τα όσα λέει.
Για να μην παρεξηγούμαι, τα όσα πράττει το Ισραήλ τις τελευταίες εβδομάδες είναι φριχτά, δικαίως διαμαρτύρονται τόσοι και τόσοι.
Αλλά ποτέ, ποτέ δεν θυμάμαι να διαμαρτυρηθήκαμε για την τυφλή βία Παλαιστίνιων ή ισλαμιστών εξτρεμιστών.
Δεν παραβλέπω τα όσα λες για την κόλαση που ζούσαν οι κάτοικοι της Γάζας και πριν τον πολεμο. Απλώς ενοχλούμαι από την καπηλεία και τη μονόπλευρη αντιμετώπιση. Και δεν νομίζω πως με τον τρόπο που αντιδρούμε συμβάλλουμε στη λύση του δράματος.
Άσε που έχουμε μια όλως ιδιαίτερη -σχεδόν ύποπτη- ευαισθησία για το παλαιστινιακό. Ίσως γιατί βάζοντάς τα με το Ισραήλ, και με τις Η.Π.Α., δίνουμε -ανέξοδα- την παράσταση του αντι-ιμπεριαλιστή. Αμφισβητώ τα κίνητρά μας, Γάτε. Πάρα πολύ.
Υποκλίνομαι απέναντι στους Ισραηλινούς που διαδηλώνουν ενάντια στις επιλογές της κυβέρνησής τους. Κι ακόμη πιο πολύ, στους στρατιώτες που αρνούνται να υπακούσουν σε ανήθικες εντολές. Αλλά... καμμία σχέση με πολλούς απο 'μας, και με τις δικές μας διαμαρτυρίες.
Κι έπειτα... είναι άλλο πράμα να κατανοώ τι είναι αυτό που σπρώχνει κάποιον να γίνει βομβιστής, κι άλλο να αποδέχομαι -έστω, σιωπηρά- αυτό που κάνει.
Μην ξεχνάς, πολλοί ήταν αυτοί που δεν έκρυβαν τη χαρά τους την 11.09.2001. Πάνω-κάτω οι ίδιοι που γούσταραν τη 17Ν. Έχουμε και ένα κάποιο θέμα με τη βία και τη "νομιμοποίησή" της, δε βρίσκεις;
Προς Μαύρο Γάτο:
1. Τι σχέση έχει το θέμα της Παλαιστίνης με την αριστερά;
2. Ο Πάσχος δεν λέει πουθενά, ότι οι Ισραηλινοί φέρονται καλά στους Παλαιστίνιους.
Όπως και ο Χριστόφορος, αναρωτιέμαι σε τι ακριβώς διαφωνείς;
Άργησα αλλά ήρθα. Ο Πάσχος Μανδραβέλης κάνει έξοχες αναλύσεις, μακρυά από δογματισμούς και πολιτικές σκοπιμότητες.
Αν διαβάσει κανείς το άρθρο της 15/1/09 θα δει πόσο εύκολα καταρρίπτεται ο μύθος των τουρκικών προκλήσεων για δική τους εσωτερική κατανάλωση.
Μάλλον για δική μας πρόκειται...
Καλησπέρα. Δεν αποφεύγω ν απαντήσω, αλλά δεν μπορώ εδώ να κάνω την ενδελεχή ανάλυση που αρμόζει σ ένα τόσο σοβαρό ζήτημα. Στο προηγούμενό μου σχόλιο όμως προσπάθησα ν' αφήσω κάποιες επικεφαλίδες, από αυτά που είναι τεράστια κεφάλαια. Τα ξαναλέω εδώ: Η κατοχή επί δεκαετίες της Παλαιστίνης από τους Ισραηλινούς. Ο αποκλεισμός τους στα εδάφη που τελικά τους "παραχωρήθηκαν" μετά από τόσο και τόσο αίμα που θυσίασαν (οι Παλαιστίνιοι). Η πλήρης άρνηση του Ισραήλ να δώσει λύση στο Παλαιστινιακό. όλα αυτά είναι πράγματα που ο Π.Μ. αγνοεί, στην ανάλυσή του.
Δημοσίευση σχολίου