Μετά είκοσι έτη...

.... για πολλούς Βερολινέζους το τείχος υφίσταται ακόμα- αόρατο, εσωτερικό, φασματικό:

Πολλοί κάτοικοι των παλιών εργατικών συνοικών, που έγιναν trendy και τα νοίκια εκτοξεύθηκαν, νοσταλγούν τον καιρό της DDR...

Πολλοί Δυτικοβερολινέζοι παραμένουν καχύποπτοι απέναντι στους Ανατολικούς, μιλούν γι' αυτούς όπως πολλοί Νεοέλληνες για τους Αλβανούς, και δεν έχουν καμμιά όρεξη να επισκεφτούν ωραίες γωνιές της πόλης, μόνο και μόνο γιατί ανήκαν στο Ανατολικό. Κι αν συναντήσουν κανέναν ευκατάστατο Ανατολικό, κάποιας ηλικίας, κάπως κλειστό και λιγομίλητο, ξεχειλίζουν βεβαιότητα: Πέραν πάσης αμφιβολίας, ο κ. .... ή τ α ν Stasi.






Όσον αφορά εμένα... όταν υπήρχε ακόμη το τείχος, Βερολίνο σήμαινε μια μάλλον μουντή πόλη, σκηνικό μιας παράδοξης, όσο και τρυφερής, ιστορίας με αγγέλους που είχα δει στο σινεμά.


Ένα ακόμα τοπωνύμιο.

Ένας τόπος μακρινός, σκισμένος στα δυο από ένα τείχος- του αίσχους το έλεγαν.


Και κάποτε το τείχος έπεσε, με έξαλλους πανηγυρισμούς - και θυμάμαι τους μεγαλύτερους, άλλοτε πυρετικούς στον ενθουσιασμό τους απέναντι στις κοσμογονικές αλλαγές, άλλοτε να εκφράζουν τις ανησυχίες τους για την ανυπαρξία, πλέον, "αντίπαλου δέους", ή διάφορους χαζοβιόληδες να διακηρύττουν πως τα όσα συνέβησαν στο Βερολίνο και στις χώρες του -τότε- Ανατολικού Μπλοκ, απεδείκνυαν μόνο πως "είχαμε δίκιο, εμείς οι οπαδοί της ελεύθερης αγοράς", κτλ.

Και μετά oκτώ μήνες, στιγμές έκστασης: Ιούλιος του '90, και καρφωμένος μπροστά την TV να βλέπω τον Roger Waters, που πολύ θαύμαζα, με κάμποσους άλλους καλλιτέχνες, να ανεβάζει εί, στο Βερολίνο, την παράσταση από ένα από τα πλέον εμβληματικά concept album της εφηβείας μου, το "The Wall"( χρόνια πριν, σε ανύποπτο χρόνο, όταν είχε ερωτηθεί για το αν θα το ανέβαζε ξανά, είχε πει χαριτολογώντας: "Μόνο αν πέσει το τείχος του Βερολίνου").


Μια εικοσαετία μετά, και εκείνη η παράσταση μου φαίνεται βαρυφορτωμένη, με εμηνείες παράταιρες- αν και κάποιες μ' ανατριχιάζουν ακόμα, όπως της Sinead O' Connor στο "Mother", ή του Van Morrisson στο "Comfortably Numb", στο σύνολο προτιμώ την κλασική ηχογράφηση. Αλλά δεν πειράζει, είναι η συμβολική σημασία της παράστασης εκείνης που έχει σημασία, η γιορτή, η μέθη της επανένωσης, όχι τόσο η καλλιτεχνική της αρτιότητα.

Στο βιντεάκι παρακάτω, στην αρχή, υπάρχουν πλάνα από τις διάφορες -ως τότε- μεταμορφώσεις της Potsdamer Platz.



Δεν θα μπορούσα να φανταστώ πως στην ερημιά, τόν αδειανό εκείνο χώρο, τη no man's land της τότε Potsdamer Platz, όπου παρουσιάστηκε το The Wall, θα κάναμε κάποτε τις βόλτες μας με τη N., χαζεύοντας το Sony Center και άλλα εμβληματικά μοντέρνα κτίρια.

Δεν θα φανταζόμουν ποτέ ότι θα έπεφτα θύμα της γοητείας αυτής της πόλης, ούτε πώς θα υφαινόταν με την δική μας ιστορία, εμένα και της Ν.



Παρά τα προβλήματά της- την υψηλή ανεργία, τις ρατσιστικές επιθέσεις που συμβαίνουν, κάποτε, στις υποβαθμισμένες γειτονιές- ο αέρας της πόλης παραμένει φιλόξενος, η κουλτούρα της είναι κουλτούρα αποδοχής. Αλλά η ζωή μιας πόλης είναι μια δυναμική ισορροπία που πάντα παίζεται. Ποια θα είναι η όψη του αυριανού Βερολίνου; Θα ισορροπήσει ανάμεσα στη μητροπολιτική της χάρη, τις μποέμικες τάσεις των πολλών καλλιτεχνιζόντων που εγκαταστάθηκαν στην πόλη που συνδυάζει τον κοσμοπολιτισμό με το χαμηλό κόστος ζωής, από τη μια, και στην οικοδομική έξαρση, καθώς και την λαχτάρα για πλουτισμό των πολλών που ανακαινίζουν τα παλιά κτίρια για να τα μοσχοπουλήσουν σε πλούσιους και διάσημους ξένους και ονειρεύονται μόνο κρουνούς χρημάτων και ανελέητο clubbing;

Άδηλο, καθώς είναι πάντα το μέλλον.