Χτες βράδυ αργά, γύρω στη μία παρά, γωνία Αγησιλάου και Κολωνού, λίγο κάτω απ' την Ομόνοια. Καμμιά δεκαριά Κινέζοι χτυπούσαν αλύπητα ένα παληκάρι. Φωνάξαμε, είπαμε ότι έρχεται η αστυνομία, τον άφησαν.
Έχανε αίμα. Είπα δυο-τρεις φορές να προσπαθήσουμε να σταματήσουμε την αιμορραγία, αλλά κανείς μας δεν τόλμησε να τον αγγίξει - ούτε οι αστυνομικοί που ήρθαν λίγο μετά.
Το ασθενοφόρο ήρθε μετά από σαράντα λεπτά, παρά τις διαδοχικές κλήσεις που έγιναν.
Ήταν ήδη νεκρός. Έσβησε ήσυχα, δεν καταλάβαμε τη στιγμή του θανάτου.
Απ' ό,τι είδα σήμερα στη σχετική ανακοίνωση που δημοσιεύτηκε στο naftemporiki.gr, είχε φάει δυο μαχαιριές - μια στα πλευρά και μια στο πόδι. Παρηγοριέμαι στη σκέψη ότι ίσως να μην καταφέρναμε τίποτε, ακόμη κι αν είχαμε προσπαθήσει. Αλλά όπως και νά 'χει, είναι βαρύ: Ο δόλιος έσβησε μπροστά μας, δίπλα μας. Το πιο πολύ που κάναμε ήταν να του αγγίξουμε λίγο το μέτωπο, να πούμε δυο λόγια του τύπου "Κρατήσου, έρχεται βοήθεια". Είμασταν απλά παρόντες, ενώ εκείνος ξεψυχούσε στο πεζοδρόμιο.
Πριν από 1 εβδομάδα
4 σχόλια:
Συμμετοχή σε παρόμοιες σκηνές: ο μεγάλος τρόμος, όχι μόνο ως θύμα αλλά και ως θύτης......
Έλληνας ή Κινέζος; Όχι ότι αλλάζει κάτι απλά η περιέργεια..
Γεια σου Κατερίνα.
Ήταν Έλληνας, μάλλον χρήστης ουσιών.
Ίσως να τους είχε κλέψει - ουσιαστικά, επρόκειτο για λυντσάρισμα.
Ο φτωχός, ούτε τ' όνομά του δε μάθαμε.
Hλιογράφε γεια... τι ακριβώς εννοείς; δεν σε "πιάνω"...
Δημοσίευση σχολίου