Η καλύβα του Παππού

Τα όσα ζούμε όλον τον τελευταίο χρόνο, δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια αμφιβολίας:
Όλες οι αξίες μας -όσες έχουμε, τέλος πάντων-, όλος ο... σπουδαίος πολιτισμός μας, η "Ενωμένη" μας Ευρώπη, ο μικρός μας τόπος, που συχνά-πυκνά αρεσκόμαστε να λέμε πως έδωσε τα φώτα στην οικουμένη (τρομάρα μας!), αποδεικνύονται πεπερασμένα,  λειψά, τραγικά ανεπαρκή, σαθρά και ετοιμόρροπα.

Η παράδοσή μας στα πιο πρωτόγονα ένστικτά μας ήδη συντελείται, ντυμένη εκλογικέυσεις, λιγότερο ή περισσότερο βαθυστόχαστες, του τύπου "καλά του κάνανε του Χατζηδάκη, αφού όλοι τους ίδιοι είναι", ή "σιγά μη δώσω εγώ τα φράγκα μου, που με κόπο κι αίμα μάζεψα!  Όλοι αυτοί που κλαίγονται πως είναι φτωχοί, είναι παράσιτα, π' ανάθεμα το κράτος πρόνοιας που τους κακομαθαίνει". Τακτικές γνωστές σε όλους μας - παλιά θα τις λέγαν, θαρρώ, "προφάσεις εν αμαρτίαις".

Αυτή ήταν, είναι, θα είναι η φύση μας.

Πόσο εύκολη μοιάζει η κατακρήμνιση στην κτηνωδία.

Πόσο έντονη η ανάγκη για τον Ερχόμενο.

Καλά σας Χριστούγεννα - κι αντίς για τα συνήθη κάλαντα, δείτε αυτό:



Από την ταινία "Joyeux Noel" του 2005, βασισμένη στο πραγματικό γεγονός της ανακωχής των Χριστουγέννων του 1914.