Ντίνος Χριστιανόπουλος, Το απόγευμα
Ήταν ωραίο εκείνο το απόγευμα με την ατέλειωτη συζήτηση στο πεζοδρόμιο.
Τα πουλιά κελαηδούσαν, οι άνθρωποι πέρναγαν, τ' αυτοκίνητα τρέχανε
και χάνονταν εκεί που είχαμε κατέβει την τελευταία φορά.
Στο απέναντι παράθυρο το ράδιο έπαιζε ρεμπέτικα
και το κορίτσι του διπλανού μας τραγούδαγε το ντέρτι του.
Φυλλορροούσε η ακακία κι ευώδιαζε το γιασεμί
και μες στην Τάπια τα παιδιά παίζαν κρυφτούλι
και τα κορίτσια γύρναγαν σχοινί -
παίζαν στην Τάπια και δεν ξέραν από θάνατο,
παίζαν στην Τάπια και δεν ξέραν από τύψη,
κι εγώ τους αγάπησα πολύ τους ανθρώπους εκείνο το απόγευμα,
δεν ξέρω γιατί, πολύ τους αγάπησα, σαν ένας μελλοθάνατος.
Πριν από 4 εβδομάδες
3 σχόλια:
εξαιρετικός,ο κύριος Δημητριάδης και μου φαίνεται περίεργο να έχω ξεχάσει αυτό του το ποίημα.
Θα ήθελα να του σφίξω το χέρι.
Το συγκεκριμένο ποίημα το αγαπώ πολύ.
Δημητριάδης; Το Χριστιανόπουλος είναι ψευδώνυμο, δηλαδή;
ναι,είναι ψευδώνυμο.
Κωνσταντίνος Δημητριάδης αυτό που γράφει η ταυτότητα.Όμως μου αρέσει πολύ το Χριστιανόπουλος - ίσως και επειδή τον μάθαμε έτσι.
Δημοσίευση σχολίου