Μπεκετικοί διάλογοι... ή περίπου

Το Φαγκρί

Εμιλούσα με την φίλην μου Μ... τις προάλλες, απο τηλεφώνου. Πολλά και διάφορα ελέγοντο από αμφοτέρους, εμβριθή, βεβαίως-βεβαίως, κατά το πλείστον. Αμπελοφιλοσοφώντας, λοιπόν, και ενώ απλήστως εφουμάριζα το τσιγαράκι μου, η Μ.... μονολόγησε, με φωνήν σοβαρά και –ως μου φάνηκε- τεθλιμμένη:

-Χτες ήταν το μνημόσυνο του πατέρα μου...

Εμβήκα αίφνης σε mode πένθιμης συζητήσεως˙ εν μέρει ακουσίως και εν μέρει ενσυνειδήτως, προετοιμάστηκα δια να αναλάβω τον παρηγορητικόν μου ρόλον – ρόλον εις τον οποίον έχω διαπρέψει επί έτη συναπτά, ων ουκ έστιν αριθμός, και τον οποίον έχω εντέχνως συνδυάσει με τον πολλαπλώς άχαρον ρόλον του «καληνυχτάκια», για να μην ειπώ μετά κυνισμού, ως λέγουν διάφοροι κακεντρεχείς και χυδαίοι, του «γκομενοφύλακα». (Εις μάτην! Η Ρόδος φανερά, πλην πήδημα γιοκ).

Δια να μην σας τα πολυλογώ, εις την συγκεκριμένην περίπτωσιν λόγος τέτοιος δεν συνέτρεχε, όπερ σημαίνει πως ο ρόλος, τον οποίον προετοιμάστηκα να λάβω, ήτο γνησίως εκείνου, ο οποίος θέτει ευήκοον ους εις την διάθεσιν αγαπητής φίλης.

-Πόσα χρόνια πέρασαν; Ρώτησα

-Δύο.

-Κιόλας! Πώς τρέχει ο χρόνος, μονολόγησα στοχαστικώ τω τρόπω, τεθλιμμένος κατά τι κι εγώ. Κι ενώ ετοιμαζόμουν να συνεχίσω τον παρηγορητικόν μου μονόλογον, διανθίζοντας αυτόν με αποφθέγματα χιλιοειπωμένα, πλην κατάλληλα δια την περίστασιν, του τύπου « Τι είναι ο άνθρωπος....», ή «Ένα τίποτε είμαστε», και ενώ εις το πίσω μέρος του μυαλού μου ήδη ανεσύροντο τα ψαλμικά «Άνθρωπος, ως η χόρτος αι ημέραι αυτού, ωσεί άνθος του αγρού ούτως εξανθήσει», εκείνη συνέχισε:

-Ναι... Και πήγαμε, που λες, σε μια ταβέρνα, μετά την Εκκλησία, και παραγγείλαμε ένα φαγκρί, γύρω στα πεντέμισυ κιλά. Και δώσαμε τρακόσα ευρώ, ρε φίλε, αν είναι δυνατόν!