Η καλύβα του Παππού

24 Μαρ 2007

Οι σουπιές του κυρ-Νίκου

(μικρό προσωπικό σχόλιο, στο περιθώριο της διαμάχης για το επίμαχο βιβλίο της Ιστορίας)

Του άρεσαν οι μεζέδες του κύριου Νίκου, ήτανε πολύ μερακλής. Κι είχε αδυναμία, πάθος σωστό με τα θαλασσινά. Έβγαινε, λοιπόν, συχνά κι έκανε μια μεγάλη βόλτα, στην μεταπολεμική Αθήνα του ’50, κατέβαινε στην αγορά και ψώνιζε. Τα θαλασσινά τότε στα τύλιγε ο έμπορος σ’ ένα χάρτινο χωνί – μια φορά, λέει, είχε πάρει κάτι οστρακοειδή, ζωντανά βέβαια, και μέσα στο λεωφορείο, καθώς γύριζε στο Παγκράτι, όπου έμεναν τότε, εκείνα τα δόλια αρχίσανε να σαλεύουν και να βγαίνουν από το χαρτί. Εκείνος για πολλή ώρα δεν πήρε πρέφα τίποτε, μέχρι που οι άλλοι επιβάτες άρχισαν να κοιτούν περίεργα, μια αυτόν, μια το χωνί από εφημερίδα που κρατούσε στα χέρια του, κι απ’ όπου τα μικρά οστρακόδερμα πάσχιζαν να βγουν.

Τότε δεν ήταν εύκολα τα πράγματα για τις νοικοκυρές- το να καθαρίζεις σουπιές, ήταν ολόκληρη περιπέτεια.
Η έρημη η κυρα-Ειρήνη, η γυναίκα του, καλή της ώρα, μια μέρα δεν άντεξε: Σαν μπήκε εκείνος,
όπως τόσες και τόσες φορές, κι όλο καμάρι ανήγγειλε «Πήρα κάτι σουπιές», εκείνη έσπασε. Του βούτηξε απ’ τα χέρια το χωνί κι άρχισε να χτυπάει μ’ αυτό τον καναπέ, χωρίς να νοιάζεται για τα μελάνια που πετάγονταν προς κάθε κατεύθυνση, φωνάζοντας και μονολογώντας διάφορα ακατάληπτα- πλην συνήθη, αναμενόμενα και εντελώς ανθρώπινα.

Δεν ξέρω πόσος καιρός πέρασε μέχρι να ξαναψωνίσει σουπιές ο κυρ-Νίκος, ίσως να μην το ξανατόλμησε έκτοτε.

Σμυρνιός, είχε έρθει στην Ελλάδα με την Καταστροφή. Ψηλός, ογκώδης, ήπιος άνθρωπος – από τους λίγους αυθεντικά γαλήνιους ανθρώπους που είχα την τύχη να γνωρίσω. Κοσμοπολίτης- τρεις γλώσσες μιλούσε, και διάβαζε πολύ, παντός είδους πράματα. Ευλαβής, αν και δεν πήγαινε συχνά στην εκκλησία. Με πίστη βαθιά, για την οποία δεν έλεγε τίποτα. Δεν κατηγόραγε τον άλλον, ό,τι κι αν λεγόταν γι’ αυτόν. Για έναν ταλαντούχο, αλλά φοβερά ναρκισσιστή πολιτικό, που έχει πεθάνει κι αυτός εδώ και χρόνια, κι άλλοι ομνύουν στ’ όνομά του, ενώ άλλοι τον βλαστημάνε, όπως βλασφημούσαν και τότε που ζούσε κι εύχονταν να «του στείλει ο Θεός κανένα καρκίνο», το πιο πολύ που τον άκουσα να λέει ήταν πως είναι «ζευζέκης»- πάει να πει ανόητος, χαζός, εκτός πραγματικότητας. Και γέλαγε, ανάβοντας το τσιμπούκι του.

Δεν έκανε ποτέ κακό σε ζωντανό πλάσμα του Θεού, κι είχε μεγάλη αγάπη στα ζώα. Γάτες, κουνέλια, καναρίνια, απ’ όλα έτρεφε – κιβωτός του Νώε ήταν το σπίτι τους.
Μόνο τα ποντίκια φοβότανε, κι έλεγε να τα σκοτώνουμε, γιατί είχε ζήσει τη χολέρα στη Σμύρνη.

Στους Αγγλογάλλους τους τό 'χε κρατημένο απ’ το ‘22, μα όσο για τους γείτονές μας, απ’ την άλλη μεριά της θάλασσας, όταν πηγαίνανε άλλοι να τον μπλέξουν σε συζητήσεις περίεργες, εκείνος έλεγε μόνο: «Οι Τούρκοι, μπρε, είναι καλοί άνθρωποι».



Πάνε κοντά εικοσιπέντε χρόνια που κοιμήθηκε. Ήταν ο παππούς μου.

9 σχόλια:

Γεώργιος Χοιροβοσκός είπε...

Δεν κατηγόραγε τον άλλον, ό,τι κι αν λεγόταν γι’ αυτόν.

Ε, αυτό είναι πίστη.Λίγο τόχεις να καταπίνεις τέτοιο γάιδαρο, να σηκώνεις τέτοιο Σταυρό!

Να γράψεις κι άλλα τέτοια Ωραία!

Christophorus είπε...

Δυστυχώς, ο παππούς έφυγε όταν ήμουν δώδεκα χρονώ. Τι ένιωθα τότε κι εγώ, μικρός πολύ ήμουνα. Ένα ζωντανό κομμάτι ιστορίας έφυγε μαζί του, καιμαζί η δυνατότητα μαθητείας σ' αυτό το ήθος. θα αλιεύσω κι άλλες τέτοιες ιστορίες από τη μάνα μου.
Είναι κάτι πράματα, που έρχεται η ώρα και γυρεύεις να βρεις τον τρόπο που ανασταίνονται.

Να είσαι καλά.

Αλέξης Χαρισιάδης είπε...

Πολύ μου άρεσε το κείμενο σου. Και το τέλος του, το πως χαρακτηρίζει δηλ. τους Τούρκους ταιριάζει και με το δικό μου βίωμα. Δεν είναι οι λαοί που δεν μπορούν να ζήσουν μαζί. Αλλα φταίγανε και φταίνε.

Μπάμπης Πυλαρινός είπε...

Η αναζητήσεις σου αυτογνωσιακές.Προχώρα, ξέρεις έχουν μια γλύκα όλα αυτά.

Ανώνυμος είπε...

Μάλλον δεν ζούσε μαζί σας ποτέ ο παππούς αυτός Φούι. Ε; Δεν θυμάμαι να μιλάς ποτέ γι΄ αυτόν.
Και ακούγεται πολύ καρτερικός και γλυκός αυτός ο πάππος.
Κάτι από αυτόν θα είναι και μέσα σε σένα. Δεν μπορεί...
Έτσι πάνε οι αλυσίδες της ζωής.
Φτάνει να βρεί κανείς τα ψήγματα της κληρονομιάς μέσα του και να τα καλλιεργήσει...

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραίο κείμενο και πιο ωραίο να έχεις γνωρίσει τον κυρ Νίκο από κοντά.
Αλλά τι γίνεται με μερικά πόστ; Μου φαίνεται κάτι θέλουν να σου πουν; Να μας πούν; Εγώ τα βλέπω με i.e. και ανάμεσα στις παραγράφους μού βγάζει κάτι

if!supportEmptyParas
endif

δηλαδή EmptyParas (Οι τσέπες σου αδειάσανε από παρά;)

και if !support (αν θέλουμε να συνδράμουμε;)

και [endif](αλλιώς θα έρθει το τέλος;)

Τι διάολο; Δεν καταλαβαίνω. Αν χρειάζεσαι δανεικά πες το καθαρά. Τι το γράφεις με κώδικα;

Christophorus είπε...

@Φούι:
Μετά το θάνατο της γιαγιάς της Ειρήνης ο παππούς ήρθε κι έμενε μαζί μας. Τον έζησα επτά χρόνια. Αλλά τα χρόνια εκείνα, που ήταν πιο καθοριστική η ανάγκη της παρουσίας του, είχε φύγει πια.
Με συγκίνησαν τα όσα έγραψες... Σε φιλώ πολύ.

@εφλατούν μαλλιαδέθ:

Να είσαι καλά!
Όσο για τον κώδικα, είναι σημείον και τέρας του διαδικτυακού εξερευνητού...

Βλέπ εμαθήτευσας παρά την ξ-ψιλικατζού. Άξιος!

gitsaki είπε...

Τον αγαπούσες πολύ τον παππού,ε;Κρίμα που δε μεγάλωσες μαζί του,που δεν τον έζησες περισσότερα χρόνια.
Είχα κι εγώ μια γιαγιά που λάτρευα.Ευτυχώς,έφυγε όταν ήμουν πια μεγάλη.Αλλά θα ήθελα να ζούσε ακόμα,η καλή μου!

Christophorus είπε...

Xαιρετώ, Γιτσάκι! Χρόνια πολλά, Χριστός Ανέστη!

Τον έζησα τον παππού, αλλά όχι αρκετά...

Κι είναι ο μόνος από τους γονείς των γονιών μου που πρόλαβα να ζήσω από κοντά, έστω για τόσο. Όλοι οι άλλοι πέθαναν πολύ νωρίς, ίσα που θυμάμαι τις δυο γιαγιάδες μου και τίποτα απολύτως από τον άλλο παππού.