Μεγάλη Τρίτη

Σήμερον ο Χριστός παραγίνεται

εν τη οικία του Φαρισαίου

και γυνή αμαρτωλός προσελθούσα

τοις ποσίν εκυλινδούτο βοώσα:

Ίδε την βεβυθισμένην τη αμαρτία,

την απηλπισμένην δια τας πράξεις,

την μη βδελυχθείσαν παρά της σης αγαθότητος.

Και δος μοι Κύριε την άφεσιν των κακών

και σώσον με.

Αυτή η γυναίκα πέτυχε εκεί που οι άλλοι απέτυχαν: Απαλλαγμένη από οποιονδήποτε αυτοδικαιωτισμό τόλμησε και άλειψε τα πόδια του Χριστού με μύρα και δάκρυα, "προς το ενταφιάσαι". Δε φοβήθηκε να δει την κατάντια της κι έτσι είδε τον άλλον.

Όσο για μας... καθένας με τα αυτοείδωλά του και την οίησή του, για να χρησιμοποιήσω μια παλιά και ξεχασμένη ορολογία, ή άλλως τις νευρωτικές του άμυνες... Προσωπεία, όχι πρόσωπα. Μάσκες, με βλέμμα κενό, που κοιτούν και δεν βλέπουν.

Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου,

πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας μη μοι δως.

Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης,

υπομονής και αγάπης χάρισαί μοι τω σω δούλω.

Ναι, Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα

και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου, ότι ευλογητός ει, εις τους αιώνας των αιώνων.