De gustibus et de coloribus... Disputandum, disputandum est!

Όσοι από μας είμαστε χορτάτοι, αναπτύσσουμε συχνά έναν αισθητισμό -κάποιες φορές πολύ ελιτίστικο, μάλλον εκτός ρεαλιστικής αποτίμησης της πραγματικότητας. Δεν μπορώ, για παράδειγμα, πια, την γκρίνια για την ασχήμια των κτισμάτων της Αθήνας, εκείνων που φτιάχτηκαν τις δεκαετίες '50-'60. Δεν την αντέχω, γιατί ξέρω πόσες οικογένειες σώθηκαν από την ανέχεια χάρη στην δυσώνυμη "αντιπαροχή" (το ότι τα αποτελέσματα αυτής της άνευ προηγουμένου οικιστικής ανάπτυξης είναι μάλλον εξαμβλωματικά είναι εξάπαντος αληθές, αλλά έτσι το κρίνουμε εμείς σήμερα, ζώντας σε άλλες συνθήκες, με τις ανάγκες μας-αληθείς ή φαντασιώδεις- να έχουν ανέλθει αρκετά στην πυραμίδα των ανθρώπινων αναγκών. Γιατί αναπαράγουμε το αίσχος σήμερα, αυτό είναι το ερώτημα, όχι να τα βάζουμε με το τι έγινε πριν πενήτα χρόνια, σε μια χώρα φτωχή και ρημαγμένη).

Πρ' όλ' αυτά, κάποια πράγματα χτυπούν πολύ άσχημα στα μάτια μου και προδίδουν μάλλον νεοπλουτισμό, όχι καταφρόνηση της αισθητικής χάριν της εξυπηρέτησης ζωτικότερων, πιο άμεσων αναγκών της βιοτής.

............................................................................................

Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα καλός με τα χρώματα και το πώς τα συνδυάζει κανείς. Έχω και μια εκ γενετής δυσχρωματωψία.

Πλην, δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω, στο πρόσφατο ταξίδι στη Σκιάθο την κυριαρχία του μπλε χρώματος... Σε όλων των ειδών τις αποχρώσεις- και συνδυασμένο φρικτά με πορτοκαλί κάγκελα, μυσταρδί τοίχους, κ.ο.κ. Το αποκαλούσαμε- με τρόπον δηλωτικόν απεχθείας- "μπλιέεεε"!

Το αποκορύφωμα ήταν όταν φτάσαμε στο μικρό παρεκκλήσι του Αγίου Σώζοντος, ανοίξαμε την πόρτα και....

Φευ! Το πλέον σοκαριστικό, ήταν ένα καμπαναριό σε καναρινί χρώμα - μετανοώ πικρώς που δεν το φωτογράφισα...

Μα γιατί; Τι πάθανε;

Και καλά, εδώ ο ιδιοκτήτης του σπιτιού έχει προφανή λατρεία στις πεταλούδες...


...αλλά η Δημοτική Αρχή, τι κόλλημα έφαγε με τα, συμπαθέστατα και αξιαγάπητα, κατά τα άλλα, δελφίνια και έδωκε το σχήμα τους στους καλλωπιστικούς θάμνους;





Χώρια το κάτωθι άγαλμα...




Και άλλα τέτοια, πολλά, τα οποία δεν φωτογράφισα.

Ψάχναμε να βρούμε το γιατί τόση κακογουστιά σ' ένα τόσο μικρό μέρος. Και ακούσαμε ότι στην κατοχή η πόλη είχε καεί από τους Γερμανούς. Είναι κάτι σαν... ελαφρυντικό, όπως και να πεις.

Αργότερα μάθαμε πιο πολλά- η πλήρης ιστορία, σύμφωνα με τα όσα μας είπαν, έχει περίπου ως εξής:

Κάποιοι σκότωσαν "ηρωικότατα"έναν Ιταλό αξιωματικό. Σε αντίποινα, οι Γερμανοί έβαλαν φωτιά στο χωριό. Οι κάτοικοι ήταν όλοι στο μοναστήρι της Παναγιάς της Κουνίστρας που είχε πανήγυρη. Άρχισαν να παρακαλούν την Παναγία να κάνει κάτι για να σωθεί το βιος τους.



Περιέργως, παρά την καλοκαιρία, μαζεύτηκαν σύννεφα και έπιασε βροχή. Κάηκαν μόνο δώδεκα σπίτια.

Πού να χωρέσει όμως το τυχαίο, το απροσδόκητο, το απροσδιόριστο, ενδεχομένως το θαύμα, όταν μόνος παίρνεις τα χεράκια σου και βγάνεις τα ματάκια σου; Κι ατυχώς αυτό φαίνεται να ισχύει για όλα τα πράματα και για όλους μας, όχι μόνο για τα θέματα αισθητικής - κι ούτε μόνο για το τι κάνουν στραβό στα δικά μου μάτια οι Σκιαθίτες.