Σαν σήμερα

Διάβαζα στης Πασταφλώρας τι τράβηξαν στο Eject όσοι πήγαν να δουν και ν' ακούσουν τους Beastie Boys.

Κι έτσι θυμήθηκα, πριν έναν ακριβώς χρόνο, 18 Ιουνίου του 2006, τη συναυλία του Roger Waters στα πλαίσια του Terravibe στη Μαλακάσα.


Εμείς, είχαμε σταθεί πολύ πιο τυχεροί. Εξαιρουμένης της τεράστιας ταλαιπωρίας -παρκάραμε 2,5 χλμ. μακριά, πάει να πει πολύ περπάτημα πριν και μετά τη συναυλία, και κάναμε περί τη μιάμιση ώρα να βγούμε στην Εθνική μετά το τέλος- η συναυλία ήταν μια από 'κείνες τις στιγμές...


Εκείνες, που δικαιώνουν τις προσδοκίες που έτρεφαν κάποιοι σαν εμένα για 17 χρόνια και βάλε, προκειμένου να αξιωθούν να παρευρεθούν σε μια τέτοια βραδιά.



Ο Roger ήταν εξαιρετικός. Πολύ ζωντανή παρουσία, με πολλή όρεξη. Και τα τραγούδια, παιγμένα άψογα: Μεταξύ άλλων, In the flesh, Set the controls for the heart of the sun, Sheep, Shine on you crazy diamond, Wish you were here, το πολιτικό Leaving Beirut και όλο το Dark Side of the Moon στο β' μέρος. Και στο encore, Bring the boys back home, Vera, Comfortably numb.


Εμπειρία, να παρακολουθείς ζωντανά μία από τις σημαντικότερες συνθέσεις στην ιστορία της rock μουσικής, παιγμένη από τον ζωντανό μύθο που τη δημιούργησε.

Πενηντάρηδες, σαραντάρηδες, τριαντάρηδες, έως δεκαεξάρηδες, ήξεραν απ' έξω τους στίχους και τους τραγουδούσαν- παρντόν: τους ούρλιαζαν.

Αντιφατική προσωπικότητα ο Waters, καθώς συμβαίνει συχνά. Περιέγραψε με εξαιρετική διεισδυτικότητα την ανθρώπινη αποξένωση, πράγμα που δεν εμπόδισε τις εξουσιαστικές του τάσεις -απ' ό,τι λέγεται- να οδηγήσουν στη διάλυση του γκρουπ.

Τα τελευταία χρόνια, νιώθω να λείπει κάτι από την τέχνη του. Και δεν εννοώ την αναμενόμενη κάμψη στη σύνθεση και τη στιχουργική του, που έρχεται συν τω χρόνω (τα όσα έργα κυκλοφόρησε μετά τους Floyd έχουν αξιόλογες στιγμές, αλλά δεν είναι κάτι ιδιαίτερο σαν συνολικές δουλειές), αλλά και την ίδια την οπτική του. Νιώθω να τον διακατέχει ένα κόλλημα, μια εμμονή στην πολιτική ματιά πάνω στα πράγματα. Σαν να λείπει αυτό που θα "μπόλιαζε" την τέχνη του με νέα, φρέσκια πνοή.

Ίσως να είναι αναπότρεπτο. Ίσως, σκέπτομαι, μόνο μια μεταφυσική πρόταση -που να έχει νόημα, να μην αποτελεί κατασίγαση με θρησκευτικά ματζούνια των ορμέμφυτων, αρχέγονων φόβων του ανθρώπου- να μπορεί να βοηθήσει να αρθρωθεί κάτι πιο πέρα από όλα αυτά. Μια πνοή σαν αυτή που νιώθει κανείς ακούγοντας το Anthem, ή το Ιf it be Your will του Leonard Cohen.

Όπως και νά 'χει, αυτά είναι λεπτομέρειες, όσον αφορά τη δική μου σχέση με το έργο του.
Η τέχνη του Waters αποτελεί τμήμα της προσωπικής μου, εσωτερικής αποσκευής από όταν ήμουν 17 χρονών.

Οι φωτό αλιεύθηκαν από το internet.