Η καλύβα του Παππού: Σαν σήμερα

18 Ιουν 2007

Σαν σήμερα


Διάβαζα στης Πασταφλώρας τι τράβηξαν στο Eject όσοι πήγαν να δουν και ν' ακούσουν τους Beastie Boys.

Κι έτσι θυμήθηκα, πριν έναν ακριβώς χρόνο, 18 Ιουνίου του 2006, τη συναυλία του Roger Waters στα πλαίσια του Terravibe στη Μαλακάσα.


Εμείς, είχαμε σταθεί πολύ πιο τυχεροί. Εξαιρουμένης της τεράστιας ταλαιπωρίας -παρκάραμε 2,5 χλμ. μακριά, πάει να πει πολύ περπάτημα πριν και μετά τη συναυλία, και κάναμε περί τη μιάμιση ώρα να βγούμε στην Εθνική μετά το τέλος- η συναυλία ήταν μια από 'κείνες τις στιγμές...


Εκείνες, που δικαιώνουν τις προσδοκίες που έτρεφαν κάποιοι σαν εμένα για 17 χρόνια και βάλε, προκειμένου να αξιωθούν να παρευρεθούν σε μια τέτοια βραδιά.



Ο Roger ήταν εξαιρετικός. Πολύ ζωντανή παρουσία, με πολλή όρεξη. Και τα τραγούδια, παιγμένα άψογα: Μεταξύ άλλων, In the flesh, Set the controls for the heart of the sun, Sheep, Shine on you crazy diamond, Wish you were here, το πολιτικό Leaving Beirut και όλο το Dark Side of the Moon στο β' μέρος. Και στο encore, Bring the boys back home, Vera, Comfortably numb.


Εμπειρία, να παρακολουθείς ζωντανά μία από τις σημαντικότερες συνθέσεις στην ιστορία της rock μουσικής, παιγμένη από τον ζωντανό μύθο που τη δημιούργησε.


Πενηντάρηδες, σαραντάρηδες, τριαντάρηδες, έως δεκαεξάρηδες, ήξεραν απ' έξω τους στίχους και τους τραγουδούσαν- παρντόν: τους ούρλιαζαν.



Αντιφατική προσωπικότητα ο Waters, καθώς συμβαίνει συχνά. Περιέγραψε με εξαιρετική διεισδυτικότητα την ανθρώπινη αποξένωση, πράγμα που δεν εμπόδισε τις εξουσιαστικές του τάσεις -απ' ό,τι λέγεται- να οδηγήσουν στη διάλυση του γκρουπ.

Τα τελευταία χρόνια, νιώθω να λείπει κάτι από την τέχνη του. Και δεν εννοώ την αναμενόμενη κάμψη στη σύνθεση και τη στιχουργική του, που έρχεται συν τω χρόνω (τα όσα έργα κυκλοφόρησε μετά τους Floyd έχουν αξιόλογες στιγμές, αλλά δεν είναι κάτι ιδιαίτερο σαν συνολικές δουλειές), αλλά και την ίδια την οπτική του. Νιώθω να τον διακατέχει ένα κόλλημα, μια εμμονή στην πολιτική ματιά πάνω στα πράγματα. Σαν να λείπει αυτό που θα "μπόλιαζε" την τέχνη του με νέα, φρέσκια πνοή.

Ίσως να είναι αναπότρεπτο. Ίσως, σκέπτομαι, μόνο μια μεταφυσική πρόταση -που να έχει νόημα, να μην αποτελεί κατασίγαση με θρησκευτικά ματζούνια των ορμέμφυτων, αρχέγονων φόβων του ανθρώπου- να μπορεί να βοηθήσει να αρθρωθεί κάτι πιο πέρα από όλα αυτά. Μια πνοή σαν αυτή που νιώθει κανείς ακούγοντας το Anthem, ή το Ιf it be Your will του Leonard Cohen.

Όπως και νά 'χει, αυτά είναι λεπτομέρειες, όσον αφορά τη δική μου σχέση με το έργο του.
Η τέχνη του Waters αποτελεί τμήμα της προσωπικής μου, εσωτερικής αποσκευής από όταν ήμουν 17 χρονών.


Οι φωτό αλιεύθηκαν από το internet.

8 σχόλια:

BK είπε...

Ήμουν κι εγώ εκεί.

Pastaflora είπε...

Ηταν πραγματικά μια μαγική συναυλία, όπως μου διηγήθηκαν όσοι βρέθηκαν τότε στη Μαλακάσα. Οι Πινκ Φλόιντ με ή χωρίς τον "καταραμένο" Σιντ Μπάρετ είναι ένα από τα ωραιότερα και ουσιαστικότερα μουσικά τριπαρίσματα...

Christophorus είπε...

Nαι, ήταν εξαίσια συναυλία. Κρίμα που η γνωστή ανοργανωσιά γίνεται αίτιο τόσης ταλαιπωρίας, όμως. Για τον Γουώτερς χαλάλι τόση κούραση, αλλά αμφιβάλλω αν θα το ξαναέκανα για άλλο μουσικό σχήμα.

Δίσκοι σαν το Dark side of the moon δεν ξαναβγαίνουν, φοβάμαι.

@ toixorixo: Καλώς μας ήρθες!

gitsaki είπε...

Κι εγώ εκεί!
Καλημέρα!

Filomila είπε...

Όλοι στο "κότερο" βλέπω ήσασταν! :))

Χριστόφορε, από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο, ποστ σου μέχρι τώρα (κατά τη διόλου ταπεινή γνώμη μου!).

Τα σέβη μου, Γέροντα.

Christophorus είπε...

@ όλον τον καλό τον κόσμο:

Χαίρομαι που μοιραζόμαστε μια κοινή αδυναμία στη μουσική του Γουώτερς!

@ Φιλομηλίδιον: Σας ευχαριστούμε... Αλλά γιατί σου άρεσε τόσο πολύ; Τι σου κάνει;

Filomila είπε...

chris said:
@ Φιλομηλίδιον: Σας ευχαριστούμε... Αλλά γιατί σου άρεσε τόσο πολύ; Τι σου κάνει;

--------

"Μμμμμ" μου κάνει!
:))

Λοιπόν, αγαπητέ, το ποστ σου είναι καθαρά προσωπικό, αυτό που γράφεις είναι βιωμένο. Φαίνεται η κατάθεση εμπειρίας για την οποία δεν προσπαθείς να μας πείσεις. Η αυθεντικότητα αυτή έφτασε στην οθόνη μου. Κι αυτό είναι που μου άρεσε τόσο.

Επίσης, δεν είναι περίτεχνο, δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει, δεν αμπελοφιλοσοφεί (ok λίγο στην προτελευταία παράγραφο - τόσο όσο να γίνεται πιο spicy). Το μέγεθος του κειμένου είναι ιδανικό - ούτε πολύ μεγάλο να κουράσει, ούτε πολύ μικρό να μην είναι ολοκληρωμένο.

Τέλος ασχολείται με μουσική και δεν έχει το ύφος ειδήμονα (που οι περισσότεροι σε κάποιο βαθμό νομίζουμε ότι είμαστε).

Για αυτούς τους λόγους, εν συντομία, μου άρεσε και του απονέμω από αυτό εδώ το βήμα το Βραβείο του Καλύτερου Ποστ σου.

(Applause)

Λό-γο, λό-γο, λό-γο!

Christophorus είπε...

We are deeply honoured, my lady.

Our humblest thanks...