...με όλον τον αναμενόμενο λαϊκιστικό συρφετό, δημοσιογράφων και πολιτικάντηδων, που σπεύδουν να εκμεταλλευτούν την πυρκαγιά της Πάρνηθας.
Ώρες - ώρες, γίνονται γραφικοί, έως γελοίοι:
"Δεν είναι ώρα σήμερα να μιλήσουμε για ευθύνες", είπε επιστρέφοντας εσπευσμένα από τη Ζυρίχη ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, σε μια προσπάθεια να δείξει ένα χαμηλό προφίλ, ήπιων τόνων. Δεν κρατήθηκε, όμως, και το χάλασε, καθώς βιάστηκε να συμπλήρώσει: "Ευθύνες, όμως υπάρχουν!"
Η απέναντι μεριά μπαλώνει τα αμπάλωτα όπως- όπως, και σχεδόν όλοι πλειοδοτούν σε λαϊκισμό και γραφικότητα, να μην πω χυδαιότητα.
Πέραν αυτών, ενδεικτικών του επιπέδου της πολιτικής αντιπαράθεσης, και των αντίστοιχων τρομολαγνικών ρεπορτάζ, σήμερα διάβασα κάποια ενδιαφέροντα πράγματα σχετικά με τις πυρκαγιές, γραμμένα από ανθρώπους που το δάσος και η μελέτη του είναι η δουλειά και ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής τους.
Κάνω link εδώ, http://biostore-aloa.blogspot.com/2007/06/blog-post_29.html, σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο από το blog "Υγιεινή Διατροφή", που εμένα τουλάχιστον με οδήγησε σε βαθύτερη κατανόηση του θέματος "πυρκαγιές".
Πέρα από τις συναισθηματικές εκρήξεις μας και τα εν θερμώ ειπωμένα, υπάρχει και η αντικειμενική πραγματικότητα, την ουσιαστική γνώση της οποίας συχνά δεν έχουμε.
Γιατί τα τρομολάγνα ρεπορτάζ και τα σλόγκαν των καναλιών ("η επέλαση (sic) της πύρινης λαίλαπας", κλπ), διαμορφώνουν και εδραιώνουν αντιλήψεις που συχνά απέχουν από την αλήθεια.
Το http://anadasosi.blogspot.com/ είναι ένα μπλογκ που δημιουργήθηκε αμέσως μετά την πυρκαγιά, με σκοπό τη συσπείρωση των όσων ενδιαφέρονται σε κοινή δράση.
Πριν από 3 εβδομάδες
4 σχόλια:
You have and αηδια and I have an απελπισία. Δηλαδή έλλειψη ελπίδας ότι τα ανθρωπάκια-διαχειριστές θα κάνουν οτιδήποτε ουσιαστικό και αποτελεσματικό.
Το μόνο καλό στην όλη αυτή υπόθεση για μένα ήταν ότι δεν είχα τηλεόραση, καθώς την έχουμε διώξει από το σπίτι εντελώς, εδώ και ένα χρόνο. Με τρόμο σκεφτόμουνα το τι παρέλαση ανοησίας θα έγινε. Ήταν σαν να τους έβλεπα, στους γνωστούς ρόλους, με το γνωστό ύφος και τις γνωστές κοινότοπες ατάκες.
Τι έμεινε, ο Υμηττός; Και μετά η μετανάστευση.
Eγώ το πήρα είδηση από τους γείτονες που μένουν σε ψηλότερα κτίρια κι ήταν όλοι στα μπαλκόνια... Και μετά είδα τη Σελήνη κατακόκκινη και την τέφρα που έπεφτε σαν χιόνι.
Απ' ό,τι φαίνεται, έγιναν χονδροειδή λάθη. Όπως και νά 'ναι, όμως, το να βρούμε φταίχτη δεν λύνει ως δια μαγείας όλα μας τα προβλήματα - άσε που, με το όργιο που παρελαύνει από τα κανάλια, όπου όλοι κατηγορούν όλους τους άλλους, διερωτώμαι πόσο αφελείς πρέπει να είμαστε, αν στ' αλήθεια πιστεύουμε πως υπάρχει περίπτωση να μάθουμε ποτέ τι στ' αλήθεια συνέβη.
Δεν ξέρω πόσο μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα υπάρξει μια οργανωμένη και ουσιώδης αντίδραση, που θα είναι κάτι παραπάνω από λεκτικά πυροτεχνήματα που εξαπολύουμε για το δικό μας δευτερόλεπτο δημοσιότητας, ή για να καθησυχάσουμε τις τύψεις μας.
Ελπίζω να γίνει κάτι καλό, κάτι που να μας ωθήσει κι εμάς ως πολίτες να βγούμε από τον εφησυχασμό μας και ν'α αλλάξουμε κάτι- στον τρόπο που ζούμε εμείς την καθημερινότητά μας πρωτίστως. Αλλά δεν σου κρύβω, ότι κι εγώ το νιώθω δύσκολο... κι είναι πάντα βολικό να εκχωρούμε-αν όχι με τα λόγια, τότε με τη στάση μας- την ευθύνη στους εκλεγμένους διαχειριστές της εξουσίας... πράγμα που παραπέμπει ευθέως στο σημερινό σου post.
Θέτεις έμμεσα το ζήτημα, πολιτική δράση ή ιδιώτευση. Προσωπικά έχω ασχοληθεί, δυστυχώς (και λέω δυστυχώς γιατί τελικά δεν νομίζω πως είχε νόημα) με την πολιτική δράση με αρκετά διαφορετικούς τρόπους. Έχω απογοητευτεί. Δεν βρίσκω να αξίζει τον κόπο. Για να καταλάβεις το βάθος της απογοήτευσης μου θα σου πως πως θα ήθελα να δω τα παιδιά μου να φεύγουν από ατή την χώρα και να ριζώνουν αλλού.
Παρόλα αυτά, έχω κάνει τις πολιτικές μου επιλογές και για άλλη μια φορά έχω αναμιχθεί ενεργά (όσο μου το επιτρέπει ο χρόνος μου) σε πολιτική δράση. Ρίχνοντας μια ματιά στα link του blog μου θα καταλάβεις. Τι να πω, όπως μπορεί ο καθένας.
Δεν έχω και πολλή εμπιστοσύνη στις πολιτικές δράσεις, Αλέξη.
Μικρές ομάδες "παλαβών" που εκδηλώνουν το νοιάξιμό τους, περιποιούμενοι στοιχειωδώς ένα παρκάκι, π.χ., είναι το μόνο στο οποίο ελπίζω- αλλά κι εγώ, μόνος, δεν ξεκουνιέμαι.
Θα άξιζε τον κόπο, όμως...
Δημοσίευση σχολίου