Η καλύβα του Παππού

Μονεμβασιά, Malvasia, Μονεμβάσια.

Άλλαξε χέρια πολλές φορές - δυο περιόδους Ενετοκρατίας και δύο Τουρκοκρατίας εναλλάξ μετρά η ιστορία της.

Μετά ρήμαξε. Πριν καμμιά τριανταριά χρόνια, άρχισαν να επιστρέφουν οι ντόπιοι και να επισκευάζουν τα σπίτια του κάστρου.

Η καστρόπολη είναι ένα κόσμημα. Τουριστική, βέβαια, και κάπως ακριβή, αλλά η τόση ομορφιά αποζημιώνει. Και βρίσκεις και μαγαζιά που αποπνέουν γνησιότητα, όπως το ζαχαροπλαστείο με τα παραδοσιακά γλυκά της Μαρίας. Ανοιχτόκαρδος άνθρωπος, καθαρό βλέμμα. Και αξιόλογα σχόλια για τα νέα εμπορικά ήθη, που όλοι ψάχνουν ν' αντιγράψουν ιδέες ο ένας απ' τον άλλον, κι έτσι βουλιάζουν σε αμοιβαία καχυποψία όλοι μαζί σούμπιτοι, και χάνουν και σεπρωτοτυπία: "Ξεκίνησε ένας, τώρα όλα τα μαγαζιά έχουνε νεραϊδούλες και πουλάνε".
Το κατάστημα, σε παλιακό στυλ, με πολύ μεράκι φτιαγμένο. Δεν είχαμε τις μηχανές μαζί, να παίρναμε καμμιά φωτογραφία.



Φέτος, σταθήκαμε τυχεροί στην βόλτα μας στην ερειπωμένη Πάνω Πόλη: Πετύχαμε ανοικτή την Αγία Σοφία. Περισσότερες φωτό θα βρείτε στα Φωτογραφικά Τετράδια.

Εξαίσιος ναός (αν και οι ταλαίπωροι οι Βυζαντινοί δεν είχανε τέχνη σπουδαία, μόνο θρησκευτική, μαθές, ούτε σκάμπαζαν και πολλά από αρχιτεκτονικές και τέτοια...)

Αυτήν την εποχή, κυριαρχούν οι πανέμορφοι κρόκοι και τα σεμνά κυκλάμινα.
Στην Πάνω Πόλη τα βρίσκεις παντού. Με τα χίλια ζόρια, χρησιμοποιώντας ως αυτοσχέδια εργαλεία πετρούλες και κλαριά, ξεχώσαμε με τη Ν. ένα ματσάκι κρόκους. Ελπίζω να πιάσουν.

Οι δυο φωτογραφίες που ακολουθούν τραβήχτηκαν με διαφορά ενός χρόνου. Δεν είναι μόνο το φως που είναι αλλιώτικο, είναι και που δεν έχει βρέξει. Φέτος ετούτο το σημείο ήταν γεμάτο ξερόκλαδα. Θλιβερό έδειχνε, σα σκηνικό εξορίας.

Ότανπέσει σκοτάδι, η πόλη αποκτά ακόμη πιο παραμυθένια όψη.

...................................................................................................................................................................

Φεύγοντας απ' τη Μονεμβασιά το μεσημέρι της Δευτέρας, είπαμε να πάρουμε τον ορεινό δρόμο, να δούμε τον Πάρνωνα και να κατέβουμε στο Λεωνίδειο.
Η διαδρομή δικαίωσε την επιλογή μας. Είδαμε λίγο από τα χρώματα και το φως του φθινοπώρου, που απουσιάζουν πια απο την Αθήνα.

Κάποτε φτάσαμε στον Κοσμά, ωραίο χωριό στα 1.150 μέτρα. Είχε πάρει να βραδιάζει 'κει πάνω, καθώς ο ήλιος κυλούσε πίσω απ' τις κορφές.

Πεινούσαμε, και μπήκαμε σ' ένα ετιατόριο στην πλατεία. Η τηλεόραση έδειχνε "ΣΚΑΪ" και το πλαστικό λουλούδι βασίλευε σε κάθε γωνιά.

Αυτοί που δούλευαν το μαγαζί, απέπνεαν κάτι ζεστό και αδιόρατα οικείο. Και όμορφο. Στον τρόπο που μιλούσαν μεταξύ τους, στο πώς αστειεύονταν και πείραζαν τη γιαγιά, η οποία έχαιρε παράλληλα κάθε σεβασμού, και που βρισκότανε ανάμεσα στα τραπέζια, καθηλωμένη στο αναπηρικό της καροτσάκι.

Σταδιακά, καταλάβαμε πως είναι τυφλή και πως προσευχόταν συνέχεια.

Νιώσαμε μια γλυκιά ησυχία στο ταπεινό μαγαζάκι.

Τ' αναθυμάμαι τώρα, κι ακούω μια φωνή μέσα στο κεφάλι να μου λέει:

" Αχ, ταλαίπωροι! Που λιγωθήκατε με την τυφλή γριά, που μουρμούριζε τα πατερημά της όλη την ώρα, και θαρρήσατε πως βρεθήκατε σ' ένα σημείο παγωμένο σε Παπαδιαμαντικούς χρόνους! Όλοι αυτοί, βρε, μπορεί να είναι κάφροι, κατά βάθος. Τι νόμισες, δεν θά 'χουν αυτοί τη σκοτεινή πλευρά τους;"

Πάει να με κλονίσει, αλλά θυμάμαι πως όλοι έχουμε την σκοτεινή πλευρά μας, ας έχουν κι αυτοί, άμα λάχει, τι μ'αυτό; Δεν είν' εκεί που παίζεται το παιχνίδι. Του λέω να βγάλει το σκασμό, του μαλάκα, και ξανακοιτάζω τη φωτογραφία της γιαγιάς, κάνοντας ζουμ στο άδειο (;) της βλέμμα.

Παράξενο πράμα η ομορφιά, ξετρυπώνει από 'κει που δεν την περιμένεις. Ακόμα και μέσα στα πλαστικά λουλούδια, με την τηλεόραση να δείχνει "ΣΚΑΪ".

Και κάποιοι λένε πως θα σώσει τον κόσμο.