"Η Γιορτή", Μπάμπη Πυλαρινού

Κρατώντας ένα ολότελα δικό του, απρόσιτο στους άλλους, εσώτερο ρυθμό,
τανύζει τα μακριά μέλη του και πάλι συστρέφεται,
σκύβει και πετιέται πάλι κατά πάνω με μάτια μισόκλειστα,
αναπέμποντας βραχνά την παράδοξη, αγαπημένη προσευχή:

Μ' αεροπλάνα και βαπόρια
και με τους φίλους τους παλιούς
τριγυρνάμε στα σκοτάδια-
κι όμως Εσύ δεν μας ακούς....

Την άλλη μέρα στο εργαστήρι πιάνει και ιστορεί με πάθος παράξενες γιορτές, αναστάσιμες, πανηγύρια στον Άη-Λύπιο και πλανητικά πάρτυ, όπου οι πανηγυριστές προσέρχονται μ' αεροπλάνα και βαπόρια καμωμένα από φρούτα κι άλλα απροσδόκητα, ενώ τα σεμνά, καλογερίστικα κυπαρίσσια νεύουν και υποδέχονται, υπό τα φωτεινά βλέμματα μιας δροσερής Σελήνης κι ενός έφηβου Ήλιου.

Το πανηγύρι του Άγιου Λύπιου στη Ζάκυνθο την Κυριακή του Θωμά.
Ακρυλικό σε καμβά

Κι από ένα πιάνο, μυσοβυθισμένο στη θάλασσα, πετιούνται μουσικές ολόφωτες και μας παίρνουν για πέρα.

"Σηκώθηκα ανήσυχος χαράματα, κατέβηκα στη θάλασσα. Όσοι τα τελευταία χρόνια είχαν εξοριστεί από τους παραθεριστές, ήταν όλοι εκεί και γιόρταζαν ότι τους έχει χαριστεί απ’ τους αιώνες και είχαν στερηθεί τα τελευταία χρόνια".

"Την πρώτη βδομάδα του Σεπτέμβρη, την πανσέληνο νύχτα που την έκλεψε απ’ τον Αύγουστο, συναντηθήκαμε κρυφά στον Άγιο Λύπιο... για να πετάξουμε αετό . Την τρέλα της παρέας ακολούθησε και ο Τσίφτης, ο σκύλος του Σκούληκα. Από παλιά το μέρος εκείνο ήτανε τόπος μεταφυσικός για μας."


Καθώς λέει κι ο ίδιος:

"...Δεν είναι "η Γιορτή" η ζωή ενός χαζοχαρούμενου, αλλά ενός ανθρώπου που ζει και διαπιστώνει ότι κάθε στιγμή και καθετί είναι δώρο που του χαρίζεται".

Μέχρι τις 15 τρέχοντος, στο χώρο των εκδόσεων "Περίπλους", Ζαϊμη 31, κοντά στο Μουσείο.