Η καλύβα του Παππού

Εν δυνάμει ένοχοι λόγω... μετανάστευσης

Mε τη νέα πρωτοφανή ρύθμιση ουσιαστικά ποινικοποιείται η ιδιότητά τους ως αλλοδαπών και όχι η πράξη...

Του Τάκη Kαμπύλη, από την Καθημερινή

Πριν από 15-20 χρόνια, όταν το πρώτο μεταναστευτικό κύμα ξέσπασε στα ελληνοαλβανικά σύνορα, επίσης άρχισε να καταγράφεται με αξιοσημείωτη και συνεχώς αυξανόμενη συχνότητα ένα νέο φαινόμενο: Πολύ συχνές απαγωγές βοσκών της ελληνικής μεθορίου ή μικρομεσαίων επαγγελματιών των πλησιέστερων αστικών κέντρων.

Σε δύο, τρία χρόνια το φαινόμενο είχε πάρει ανησυχητικές διαστάσεις και συνήθως αποδιδόταν είτε σε «Aλβανούς εμπόρους ναρκωτικών» είτε γενικώς στην «αλβανική μαφία».

Με τα χρόνια αποδείχτηκε πως αυτή ήταν η μία πλευρά. Η άλλη, που επιμελώς αποσιωπήθηκε από τις τοπικές αστυνομικές αρχές, είχε να κάνει με την αθέτηση της «μπέσας».

Eλληνες κτηνοτρόφοι και επαγγελματίες αγόραζαν από Αλβανούς συναδέλφους τους γάλα και άλλα κτηνοτροφικά προϊόντα και στη συνέχεια, οχυρωμένοι πίσω από τα σύνορα, απλώς δεν εκπλήρωναν τις υποχρεώσεις τους. Με αποτέλεσμα -μη έχοντας άλλον τρόπο διεκδίκησης- οι Αλβανοί να καταφεύγουν στις πράξεις βίαιης αντεκδίκησης.

Από αυτή την ιστορία έμαθαν πολλά οι έμποροι και οι κτηνοτρόφοι, τόσα ώστε στη συνέχεια να τηρούν τις υποχρεώσεις τους. Οχι όμως και η πολιτεία. Η οποία μόλις προχθές νομοθέτησε ότι αρκεί η ποινική δίωξη κατά αλλοδαπού ώστε αυτός να τιμωρείται (πριν καν τελεσιδικήσει δικαστικά) με απέλαση.

Η ουσία της ρύθμισης

Η πρωτοφανής στον σύγχρονο νομικό πολιτισμό ρύθμιση θεωρείται βέβαιο από πολλούς νομικούς πως θα εκπέσει ως αντισυνταγματική. Αυτό είναι το ένα ζήτημα. Το άλλο έχει να κάνει με την ουσία της ρύθμισης. Με αυτήν, επί της ουσίας χαρακτηρίζονται ως εν δυνάμει ένοχοι περίπου 2.000.000 ανθρώπων που ζουν δίπλα μας.

Διότι, όταν αρκεί ο χαρακτηρισμός «μετανάστης» ως επαρκές τεκμήριο ενοχής, τέτοιο ώστε να μην του επιτρέπεται να υπερασπισθεί τον εαυτό του, τότε ποινικοποιείται όχι η πράξη αλλά η ιδιότητα. Η οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση θεωρείται περίπου γονιδιακή διότι δεν ξεχωρίζει τον νόμιμο, από τον παράνομο, το παιδί από τον πατέρα.

Σε μία περίπτωση ανάμεσα στις πολλές που έχουν φθάσει στις ανεξάρτητες αρχές, ο Μίλτος Παύλου, σήμερα διευθυντής του παρατηρητήριου για τον ρατσισμό, θα θυμηθεί εκείνη που ξέσπασε ανάμεσα σε μία οικογένεια Πακιστανών. Ο σύζυγος κακοποιούσε τη γυναίκα, αλλά αυτή χωρίς χαρτιά τελικά υποχρεώθηκε σε απέλαση μαζί με το παιδί τους. «Ο όρος «νόμιμο» είναι τόσο δυσδιάκριτος από τον όρο «παράνομο» ώστε πολύ εύκολα ο μετανάστης μπορεί να πέσει θύμα του οποιουδήποτε θελήσει να τον καταγγείλει στην αστυνομία. Κι αυτό σπανίως θα συμβεί σε μια ενδοοικογενειακή διαφορά, αλλά πολύ πιο εύκολα σε μία οικονομική διαφορά. Eτσι, με τη συγκεκριμένη διάταξη, καθίσταται ο μετανάστης όμηρος στις διαθέσεις κάθε συμπατριώτη μας».

Μέτρο... προστασίας

Eπίσης ανοίγει ένας νέος κύκλος καχυποψίας στην καθημερινότητα, αφού πλέον το «Eλληνας» και «ξένος» διαχωρίζεται και «νομικά».

Ο κ. Μίλτος Παύλου θα σημειώσει επίσης πως τέτοια διάταξη είναι πρωτόγνωρη στη σύγχρονη Ευρώπη και είναι απορίας άξιο τι τελικά είχε στο μυαλό του ο νομοθέτης. (Πιθανόν το 7% του ΛΑΟΣ;)

Στην ίδια κατεύθυνση, υπενθυμίζεται από τον Μίλτο Παύλου και μία άλλη διάταξη, σύμφωνα με την οποία παρατείνεται για τους μετανάστες ο χρόνος προφυλάκισης κι αυτό αιτιολογείται από τον νομοθέτη ως μέτρο για την προστασία τους! Για να προστατευθούν από ρατσιστικές συμπεριφορές. Με λίγα λόγια φυλακίζεις το υποψήφιο θύμα ώστε να το προστατεύσεις από τον θύτη!

Το τελικό ερώτημα μπροστά σε όλον αυτό τον παραλογισμό είναι «πού θα φθάναμε αν το ποσοστό του ΛΑΟΣ έφθανε στο 10%;».

Πρέπει να θεωρείται αυταπόδεικτος ο συσχετισμός του πρόσφατου εκλογικού αποτελέσματος με τα συγκεκριμένα νομοθετικά μέτρα;

Η ομηρία στην οποία καταδικάζονται πλέον άνθρωποι που ζουν μια 20ετία και περισσότερο δίπλα μας, που τα παιδιά τους είναι συμμαθητές των δικών μας απεικονίζει άραγε το σημερινό πρόσωπο της Ελλάδας;

Τα όρια

Η πολιτική σκοπιμότητα θεωρείται θεμιτή αρκεί τα όριά της να μην ξεπερνούν τα όρια που οι ίδιοι θέτουμε στην ποιότητα της καθημερινότητάς μας.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση ένας νέος γύρος πολέμου θα είναι επιζήμιος όχι επειδή ξέρουμε τους νικητές, αλλά τους ηττημένους. Και τότε αυτός που ξεκινά τέτοιο πόλεμο αυτοδικαίως χαρακτηρίζεται «λίγος»...

Οι υπογραμμίσεις, δικές μου.

Η ανησυχία κι η αηδία που νιώθω εντείνονται.

Κατά τ' άλλα, "Όχι, όχι, εμείς οι έλληνες δεν είμαστε ρατσιστές"!