Berlin, μέρος δεύτερον

H Πύλη του Βρανδεμβούργου.

Ο Καθεδρικός του Βερολίνου - γνωστός ως Dom.

Μια χαριτωμένη φωκίτσα στο Ζωολογικό Κήπο...

...και η Saina Pali, η νεαρή ελεφαντίνα.

Καρχαρίες στο Aquarium του Ζωολογικού Κήπου.

Τεράστια βιβλιοπωλεία. Κρίμα να μην ξέρω Γερμανικά. Ο παράδεισος του βιβλιολάτρη.

Στην Ολλανδική συνοικία του Potsdam.

Στη Ρωσσική συνοικία του Potsdam -τα σπίτια χτίστηκαν για να στεγαστεί μια Ρώσικη χωρωδία (!).

Στο Spandau.

Πανοραμική φωτογραφία από τον πύργο της ακρόπολης του Spandau.

Στη λίμνη Schlachtensee, λιγότερο από μια ώρα με το τρένο απόσταση από το κέντρο της πόλης.

Γκράφιτι σε τμήμα του τείχους που διασώζεται, στην αρχική του θέση. Το μουσείο στο Checkpoint Charlie, αφιερωμένο στις απόπειρες των Ανατολικογερμανών να αποδράσουν, είναι ανατριχιαστικό.

Έκθεση γλυπτών από άμμο.

Κτίρια στη Fasanenstrasse, έναν από τους ακριβότερους δρόμους της πόλης. Κάτι τέτοια μ' έκαναν να ζηλεύω θανάσιμα...

Βροχή στο Ζωολογικό κήπο.

Σε ένα παλιό ζυθοποιείο, που έχει αξιοποιηθεί ως πολυχώρος, με θέατρα, καφετέριες, σινεμά, κτλ. Το όνομα αυτού, Κulturbrauerei.

Στη λίμνη Weissensee, εντός της πόλης -μισή ώρα με το ποδήλατο από την Alexanderplatz.

Ο σιδηροδρομικός σταθμός στη Hackescher Markt.

Πλανόδιοι μουσικοί μπροστά στο σταθμό -παίζανε εβραϊκές μελωδίες.

Εσωτερικό εστιατορίου στην ίδια γειτονιά -πάνω από το θολωτό ταβάνι, περνάει το τρένο.

Η εκκλησία του Κάιζερ Γουλιέλμου, πληγωμένη από τους βομβαρδισμούς.

Στο εστιατόριο του πολυκαταστήματος KaDeWe - καλό δείγμα μοντέρνας αισθητικής.

Τα πουλάκια στο Βερολίνο ήταν άφοβα...

...πράγμα που μας άρεσε πολύ. Αυτό που βλέπετε στις φωτογραφίες, συνέβαινε διαρκώς.

Berlin

Δεν ζηλεύω συχνά, ούτε λιγώνομαι με τα επιτεύγματα των ξένων. Κι ούτε αλλάζω την Αθήνα, μια και έζησα εδώ όλη την ως τώρα ζωή μου.


Αλλά είναι πολύ ωραία πόλη το Βερολίνο... Ζηλευτή. Έχω βρεθεί σε πόλεις πιο γοητευτικές, πιο "ερωτεύσιμες", όπως τη Βενετία, την Κωνσταντινούπολη ή τη Μπρυζ. Αλλά το Βερολίνο αποπνέει έναν φιλόξενο αέρα. Σε κάνει να την αγαπήσεις αυτή η πόλη. Άνετη, ήσυχη, παρά το ότι είναι η δεύτερη -μετά το Λονδίνο- βιομηχανική πόλη της Ευρώπης. Παντού μπορείς να κυκλοφορείς με ποδήλατο. Και οι πολίτες με αναπηρία, μετακινούνται άνετα παντού με τα αμαξίδιά τους.

Στο Βερολίνο, απ' ό,τι λένε και οι ίδιοι οι Βερολινέζοι, τα πράγματα δεν είναι τόσο "σφιχτά", όσο σε άλλες πόλεις της Γερμανίας. Λένε χαρακτηριστικά, "το Βερολίνο δεν είναι Γερμανία". Κι αυτό συντελεί στην φιλόξενη ατμόσφαιρα της πόλης.

Πάρκα, πράσινο παντού. Και λίμνες, πανέμορφες, στις οποίες μπορείς να κολυμπήσεις.

Και αυτό που ζήλεψα περισσότερο, η αισθητική των κτιρίων. Τα παλιά, όμορφα σπίτια και τα μοντέρνα αρχιτεκτονήματα.

Φαντάζομαι, αυτό είναι που μας διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους: η μακραίωνη παιδεία τους στον αστικό πολιτισμό και τρόπο ζωής. Αυτοί έχουν καταλάβει ποιους απλούς κανόνες πρέπει να υιοθετούν, όχι από ανωτερότητα, αλλά για να είναι ανθρώπινη η ζωή τους.
Ελπίζω να έρθει κι η σειρά μας...

Α, μην ξεχάσω: Πολύ φτηνότερο το Βερολίνο από την Αθήνα... Γαμώτο!

Ο καιρός ήταν αρχικά βροχερός. Μετά, το γύρισε σε καύσωνα, για να σταθεροποιηθεί σε λιακάδα με δροσούλα.

Μουσεία, μπύρες, βόλτες με ποδήλατα, μπάνιο στις λίμνες.... Κι η παρέα -βασικότατο- έδεσε μια χαρά. Ωραία ήταν.

Τώρα, τα κεφάλια μέσα...

Μήπως να ψάξω να βρω καμμιά ευκαιρία, κανένα διαμερισματάκι εκεί κοντά στην Alexanderplatz;


Υπέροχος ο Zωολογικός Kήπος...

O Bao-Βao, το πάντα-σταρ του κήπου, μας έκανε την τιμή να είναι ξύπνιος, πράγμα που δεν συνηθίζει.


Κι εδώ ο μικρός και γλυκύτατος Knut, το πολικό αρκουδάκι. Γεννήθηκε το Δεκέμβρη. Έσωσε το ζωολογικό κήπο με τους επισκέπτες που προσελκύει.





Η κεφαλή της Νεφερτίτης. Τα μουσεία του Βερολίνου είναι άλλη ιστορία. Μπορείς να περάσεις πολλές μέρες και να μην έχεις δει ακόμη τίποτα.




Στο πάρκο του παλατιού Sanssouci στο Potsdam.

Το Κινέζικο τεϊοποτείο στο πάρκο του παλατιού.

O πύργος της τηλεόρασης στην Αlexanderplatz, μισοκρυμμένος από τα σύννεφα.




Η Neptunbrunnen (κρήνη του Ποσειδώνα) στην Alexanderplatz.

Φωτογραφίες από την αγαπημένη μου γειτονιά, τη Nikolaiviertel. Τα περισσότερα κτίρια είχαν ισοπεδωθεί στον πόλεμο, αλλά ανακατασκευάστηκαν.

Το Sony Center στην Potsdamer Platz. Δείγμα μοντέρνας αρχιτεκτονικής, ωραιότατο.

Ο κόσμος δροσίζεται στο συντριβάνι.

Το Reichstag.

Στο θόλο του Reichstag.

Στο μνημείο για τα θύματα του ολοκαυτώματος.

Το γνωστό άγαλμα της Νίκης, που γνωρίσαμε στα "Φτερά του Έρωτα" του Βιμ Βέντερς.

Still his guitar gently weeps...

Φεύγοντας, να σας τρατάρω με κάτι...

Αυτό το τραγούδι του πρόωρα αναχωρήσαντος George Harrison, είναι από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια.

Eδώ, είναι από τη Συναυλία για το λιμαζόμενο Bangladesh, το 1971.




Για όσους δεν τον αναγνώρισαν, ο άλλος κιθαρίστας είναι ο Eric Clapton.

Και εδώ, από τη συναυλία εις μνήμην του Harrison το 2002.




Αυτή εδώ η διασκευή, έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον. Και φρεσκάδα.

Στο επανιδείν!

Εις το επανιδείν

Το μπλογκ πάει διακοπές.

Θεού θέλοντος, και άλλων παραγόντων επιτρεπόντων (μια και μου γίνανε ολίγον τσατάλια τα νεύρα στη δουλειά μέχρι να πάρω το τελικό Ο.Κ., για άδεια ήδη εγκεκριμένη από διμήνου), τη Δευτέρα το βράδυ πηγαίνουμε στο Ελ. Βενιζέλος, επιβιβαζόμεθα στο καλόγουστο πρασινο-πορτοκαλί αεροκουβαδάκι της Easyjet-έχοντας φροντίσει από πριν να έχουμε κατευνάσει την πείνα και τη δίψα μας, καθόσον κοστίζει κάτι τέτοιο εν πτήσει- και πετάμε για το Βερολίνο.

Μπύρα, wurst (ήτοι: κάτι λουκάνικα), μπύρα, βόλτες στην όμορφη και φιλική προς τον χρήστη πόλη, μπάνιο στις λίμνες, μπύρα, καλή παρέα, μπύρα, πολλές φωτογραφίες, επίσκεψη στο Ζωοολογικό κήπο και τα μουσεία, πάντα με εκλεκτή παρέα, και λίγη μπύρα ακόμα...

Θα επιστρέψω στις 22 του μηνός.

Ως τότε, εύχομαι σε όλους να είστε καλά - και ελπίζω να μην καούν κι όσα έμειναν άκαυτα μέχρι να γυρίσω...

I have an αηδία

...με όλον τον αναμενόμενο λαϊκιστικό συρφετό, δημοσιογράφων και πολιτικάντηδων, που σπεύδουν να εκμεταλλευτούν την πυρκαγιά της Πάρνηθας.

Ώρες - ώρες, γίνονται γραφικοί, έως γελοίοι:

"Δεν είναι ώρα σήμερα να μιλήσουμε για ευθύνες", είπε επιστρέφοντας εσπευσμένα από τη Ζυρίχη ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, σε μια προσπάθεια να δείξει ένα χαμηλό προφίλ, ήπιων τόνων. Δεν κρατήθηκε, όμως, και το χάλασε, καθώς βιάστηκε να συμπλήρώσει: "Ευθύνες, όμως υπάρχουν!"


Η απέναντι μεριά μπαλώνει τα αμπάλωτα όπως- όπως, και σχεδόν όλοι πλειοδοτούν σε λαϊκισμό και γραφικότητα, να μην πω χυδαιότητα.


Πέραν αυτών, ενδεικτικών του επιπέδου της πολιτικής αντιπαράθεσης, και των αντίστοιχων τρομολαγνικών ρεπορτάζ, σήμερα διάβασα κάποια ενδιαφέροντα πράγματα σχετικά με τις πυρκαγιές, γραμμένα από ανθρώπους που το δάσος και η μελέτη του είναι η δουλειά και ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής τους.


Κάνω link εδώ, http://biostore-aloa.blogspot.com/2007/06/blog-post_29.html, σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο από το blog "Υγιεινή Διατροφή", που εμένα τουλάχιστον με οδήγησε σε βαθύτερη κατανόηση του θέματος "πυρκαγιές".

Πέρα από τις συναισθηματικές εκρήξεις μας και τα εν θερμώ ειπωμένα, υπάρχει και η αντικειμενική πραγματικότητα, την ουσιαστική γνώση της οποίας συχνά δεν έχουμε.
Γιατί τα τρομολάγνα ρεπορτάζ και τα σλόγκαν των καναλιών ("η επέλαση (sic) της πύρινης λαίλαπας", κλπ), διαμορφώνουν και εδραιώνουν αντιλήψεις που συχνά απέχουν από την αλήθεια.

Το http://anadasosi.blogspot.com/ είναι ένα μπλογκ που δημιουργήθηκε αμέσως μετά την πυρκαγιά, με σκοπό τη συσπείρωση των όσων ενδιαφέρονται σε κοινή δράση.

Πένθος...

Δεν θα κάτσω να γράψω ευφάνταστα σενάρια για εμπρηστές, Τούρκους κι Αγαρηνούς, ή γηγενείς.

Δεν θα επαναλάβω τα κατηγορητήρια κατά παντός υπευθύνου - το κάνουν, χρόνια τώρα, τα κανάλια που έχουν ειδικευτεί σ' αυτό - και μου γυρίζουν τ' άντερα.

Θα γράψω μόνο το αφόρητα κοινότοπο, πως είναι μεγάλο κρίμα για τον τόπο, η καταστροφή του Δρυμού της Πάρνηθας. 30.000 στρέματα ελατοδάσους, από τα 38.000 συνολικά, έγιναν στάχτη.

Δεν ξέρω πόσο νόημα έχει να αρχίσουμε να συζητάμε για να συγκεκριμενοποιήσουμε το πού αναλογούν πόσες και ποιες ευθύνες. Ας τις επιμερίσουν οι αρμόδιοι προς τούτο.
Χρήσιμο είναι, αναμφισβήτητα.

Αλλά δεν φτάνει...

Το μόνο βέβαιο, είναι πως ο τρόπος που διαλέξαμε να ζούμε κι ο τρόπος που έχουμε για να νοούμε τα πράγματα, προάγουν το θάνατο της φύσης - και τον δικό μας.

Φυσικές καταστροφές υπήρχαν πάντα - και θα υπάρχουν. Θα τις αντέχαμε, και εμείς και τα υπόλοιπα έμβια όντα αυτού του κόσμου, αν έλειπαν οι ανθρωπογενείς.

Δεν ξέρω αν υπήρξε εμπρησμός αυτή τη φορά. Μπορεί ναι, όπως τόσες φορές, μπορεί όχι.

Τι θ' αλλάξει αν το μάθουμε; Όλη η κουλτούρα μας οδηγεί στο θάνατο τα δάση - κι αν δεν υπάρχουν φυσικοί αυτουργοί σ' αυτή τη φωτιά, υπάρχουν ηθικοί.

Ακόμα κι αν η φωτιά ξεκίνησε από φυσικά αίτια, το μέγεθος της καταστροφής εκατονταπλασιάζεται από το γεγονός ότι δεν έχει απομείνει σχεδόν κανένας πυρήνας πρασίνου στην Αττική. Κι αυτά που κάηκαν, δεν θα ξαναγίνουν όπως ήταν -αν γίνουν- προτού περάσουν τουλάχιστον καμμιά κατοσταριά χρόνια.

Αντιγράφω από την "Καθημερινή":

«Οταν καίγεται ένα δάσος στενοχωριόμαστε. Οταν όμως καίγεται ένα ελατόδασος, κλαίμε». Με αυτά τα λόγια, ο κ. Νικόλαος Μπόκαρης, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Δασολόγων Δημοσίων Υπαλλήλων, δείχνει το μέγεθος της καταστροφής στην Πάρνηθα. Εως πριν από λίγα 24ωρα ήταν το στοίχημα που έβαζαν μεταξύ τους οι δασικοί υπάλληλοι. «Να μην καεί η Πάρνηθα». Το ελατόδασος της Πάρνηθας έχει δημιουργηθεί πριν πολλά χρόνια, εξηγεί. Θα χρειαστούν περισσότερα από 100 χρόνια για να αναγεννηθεί φυσικά, προσθέτει. «Στη φύση ο χρόνος μετρά διαφορετικά. Διακόσια χρόνια για τη δημιουργία ενός ελατόδασους δεν είναι τίποτα. Για εμάς όμως είναι τέσσερις γενεές». Για να γεννηθεί λοιπόν ένα ελατόδασος, χρειάζεται ένα προδάσος, σύμφωνα με τους επιστήμονες, δηλαδή η δημιουργία ενός δάσους από μαύρη πεύκη ή άλλο ενδημικό είδος που θα παρέχει την απαραίτητη σκίαση και υγρασία στα μικρά έλατα. «Σιγά σιγά, τα έλατα θα μεγαλώσουν και θα υπερισχύσουν του άλλου είδους» εξηγεί ο κ. Μπόκαρης. Τα πράγματα δυσκολεύουν καθώς το κλίμα έχει γίνει περισσότερο ξερό στην περιοχή, οπότε το περιβάλλον είναι δυσμενές για την ανάπτυξη του ελατοδάσους.


Είχα κάνει ένα μήνα φαντάρος, ψηλά στα ραντάρ. Είχα δει ελαφάκια να τρέχουν αμέριμνα μέσα στο στρατόπεδο - όσα είχαν γλυτώσει από τους λαθροκυνηγούς, μια και είναι μαγκιά να τρως κυνήγι, και μάλιστα σκοτωμένο κοντά στο σπίτι σου, σου δίνει πόντους εκεί απ' όπου σου λείπουνε- και τα βράδια μια αλεπουδίτσα ερχόταν στα μουλωχτά και έτρωγε από τα αποφάγια των μαγειρείων.

Πένθος, για τα έλατα και τα πεύκα, τα κόκκινα ελάφια και τα τσακάλια, τις αλεπούδες και τα πουλιά.

Πένθος για μας, που από νωρίς θα νιώσουμε στο πετσί μας τη διαφορά, αφού η απώλεια τόσων δέντρων θα ωθήσει τη θερμοκρασία ακόμη ψηλότερα.

Πένθος για την κατάντια μας, που καιγόταν η Πάρνηθα και λίγο πιο κάτω κόσμος πολύς περιδρόμιαζε κοψίδια στις ταβέρνες.

Πένθος, γιατί όλα γίνονται πια θέαμα για μας - κι ο ίδιος ο γράφων, βγήκε κι έκανε ένα τσιγάρο κοιτώντας από μακριά τις φλόγες.

Κρίμα. Και φοβάμαι πως, σε κάποιο βαθμό, φταίμε όλοι.

Καλοκαίρι,

με το ρόγχο του air condition

μεσημέρι...

(Διονύσης Σαββόπουλος)



Δροσιστείτε με ολίγη από Emmanuelle Beart...

...και να μην ξεχνάμε την διόλου αντιπαθή Laetitia...

Σαν σήμερα

Διάβαζα στης Πασταφλώρας τι τράβηξαν στο Eject όσοι πήγαν να δουν και ν' ακούσουν τους Beastie Boys.

Κι έτσι θυμήθηκα, πριν έναν ακριβώς χρόνο, 18 Ιουνίου του 2006, τη συναυλία του Roger Waters στα πλαίσια του Terravibe στη Μαλακάσα.


Εμείς, είχαμε σταθεί πολύ πιο τυχεροί. Εξαιρουμένης της τεράστιας ταλαιπωρίας -παρκάραμε 2,5 χλμ. μακριά, πάει να πει πολύ περπάτημα πριν και μετά τη συναυλία, και κάναμε περί τη μιάμιση ώρα να βγούμε στην Εθνική μετά το τέλος- η συναυλία ήταν μια από 'κείνες τις στιγμές...


Εκείνες, που δικαιώνουν τις προσδοκίες που έτρεφαν κάποιοι σαν εμένα για 17 χρόνια και βάλε, προκειμένου να αξιωθούν να παρευρεθούν σε μια τέτοια βραδιά.



Ο Roger ήταν εξαιρετικός. Πολύ ζωντανή παρουσία, με πολλή όρεξη. Και τα τραγούδια, παιγμένα άψογα: Μεταξύ άλλων, In the flesh, Set the controls for the heart of the sun, Sheep, Shine on you crazy diamond, Wish you were here, το πολιτικό Leaving Beirut και όλο το Dark Side of the Moon στο β' μέρος. Και στο encore, Bring the boys back home, Vera, Comfortably numb.


Εμπειρία, να παρακολουθείς ζωντανά μία από τις σημαντικότερες συνθέσεις στην ιστορία της rock μουσικής, παιγμένη από τον ζωντανό μύθο που τη δημιούργησε.

Πενηντάρηδες, σαραντάρηδες, τριαντάρηδες, έως δεκαεξάρηδες, ήξεραν απ' έξω τους στίχους και τους τραγουδούσαν- παρντόν: τους ούρλιαζαν.

Αντιφατική προσωπικότητα ο Waters, καθώς συμβαίνει συχνά. Περιέγραψε με εξαιρετική διεισδυτικότητα την ανθρώπινη αποξένωση, πράγμα που δεν εμπόδισε τις εξουσιαστικές του τάσεις -απ' ό,τι λέγεται- να οδηγήσουν στη διάλυση του γκρουπ.

Τα τελευταία χρόνια, νιώθω να λείπει κάτι από την τέχνη του. Και δεν εννοώ την αναμενόμενη κάμψη στη σύνθεση και τη στιχουργική του, που έρχεται συν τω χρόνω (τα όσα έργα κυκλοφόρησε μετά τους Floyd έχουν αξιόλογες στιγμές, αλλά δεν είναι κάτι ιδιαίτερο σαν συνολικές δουλειές), αλλά και την ίδια την οπτική του. Νιώθω να τον διακατέχει ένα κόλλημα, μια εμμονή στην πολιτική ματιά πάνω στα πράγματα. Σαν να λείπει αυτό που θα "μπόλιαζε" την τέχνη του με νέα, φρέσκια πνοή.

Ίσως να είναι αναπότρεπτο. Ίσως, σκέπτομαι, μόνο μια μεταφυσική πρόταση -που να έχει νόημα, να μην αποτελεί κατασίγαση με θρησκευτικά ματζούνια των ορμέμφυτων, αρχέγονων φόβων του ανθρώπου- να μπορεί να βοηθήσει να αρθρωθεί κάτι πιο πέρα από όλα αυτά. Μια πνοή σαν αυτή που νιώθει κανείς ακούγοντας το Anthem, ή το Ιf it be Your will του Leonard Cohen.

Όπως και νά 'χει, αυτά είναι λεπτομέρειες, όσον αφορά τη δική μου σχέση με το έργο του.
Η τέχνη του Waters αποτελεί τμήμα της προσωπικής μου, εσωτερικής αποσκευής από όταν ήμουν 17 χρονών.

Οι φωτό αλιεύθηκαν από το internet.

Γεροντικαί κακίαι

"(...) Οι εκδηλώσεις στο Φεστιβάλ των Φιλίππων περιλαμβάνουν συγκροτήματα και καλλιτέχνες από τη Σιβηρία μέχρι την Αίγυπτο και την Απω Ανατολή. Στη φωτογραφία καλλιτεχνικό συγκρότημα από την Κίνα που θα εμφανιστεί στο Φεστιβάλ.

(...)

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει εικαστικές εκθέσεις και συναυλίες κλασικής και σύγχρονης μουσικής.

(...)

Η έναρξη του Φεστιβάλ θα γίνει στις 30 Ιουνίου μ' ένα εικαστικό θέαμα από 13 πίνακες του Κώστα Τσόκλη με τίτλο «Συμπερασματικός Οιδίπους», οι οποίοι αφηγούνται κινηματογραφικά επεισόδια από τη ζωή του Οιδίποδα. "

Από τον ημερήσιο τύπο

Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου ήρθε στο νου ο στίχος του Τζιμάκου που λέει:

"Όχι άλλη Jazz,

είμαι απ' τα Τρίκαλα".

Διόρθωση, μετά από ευγενή παρέμβαση του doctor:

Ο στίχος του Τζιμάκου είναι:

"Δεν θ'ελω πια ν' ακούω jazz,
Είμαι απ' την Τρίπολη"

Η γυναίκα του Καίσαρος

"Πνεύμα και Ηθική", ανέκραζε με στόμφο ο Αυλωνίτης, ενώ εξείχε ένας στηθόδεσμος από την τσέπη του.

Με σκάνδαλα ομολόγων να τρέχουν, καθώς και άλλα τέτοια, με Μπουρμπούλιες και Γιοσάκηδες, πώς να μην κάνει ο καχύποπτος πάππος τον συνειρμό με τον αλησμόνητο Αυλωνίτη;

Γνωστή η τακτική, πανανθρώπινη: Εξαντλούμε την αυστηρότητά μας στους άλλους, για να φαινόμαστε εμείς υπεράνω.

Είναι που η γυναίκα του Καίσαρος οφείλει να φαίνεται τίμια - το βασικό είναι να φαίνεται - άλλο τώρα αν ο Καίσαρ δυσκολεύεται, ένεκα κερατοειδών αποφύσεων, να διέλθει της θύρας του οίκου του.

Μια ανάσα καθαρού αέρα...

...μια και μετά τις μοντερνιστικές "σούπες", είπα να αναφερθώ σε κάτι αλλιώτικο.

Δωρικό, τραχύ, ακατέργαστο, λερωμένο. Αλλά λάμπει, όπως το μαυρισμένο ασήμι.

Φωτεινό κι αληθινό.

Όπως λεει ένας φίλος, τονίζοντας τον κάθε φθόγγο, " α ν θ ρ ώ π ι ν ο ".

Όχι "ανοιγοκλεισίματα του ματιού", τιμώμενα 50 Ευρώπουλα -κατ' ελάχιστον- και παπαριές...

Ήμουν φοιτητής σαν ανακάλυψα το ρεμπέτικο - το συνηθίζουν, δεκατείες τώρα, πλείστοι όσοι εν Ελλάδι άρρενες φοιτητές. Πήρα κι ένα -άθλιας κατασκευής- μπαγλαμαδάκι. Για χρόνια έπρηζα καλοπροαίρετους φίλους, με το "Μπουζούκι μου Διπλόχορδο" του Μάρκου (ο γάτος της μάνας μου, πιο άμεσος και ειλικρινής, αν τύχαινε να βρίσκεται στο δωμάτιο με τον φέρελπι μουσικό, νιαούριζε με εμφανή τον εκνευρισμό του δυο-τρεις φορές και μετά αποχωρούσε).

Μετά, αγόρασα ένα σάζι. Εκεί, τα πήγα κάπως καλύτερα - ο γάτος, πάντως, συνέχισε να αντιδρά ομοίως.

Πάνε χρόνια που δεν μπορώ ν' ακούσω πια ρεμπέτικα μόνος μου, αλλά μόνο σε παρέα - δεν γράφτηκαν, άλλωστε, για να τ' ακούς μοναχός.

Αλλά φωνές σαν αυτήν παρακάτω.... Όλο έλεγα, χρόνια, να ψάξω να το βρω το βιβλίο, ν' αφουγκραστώ τι έχει άραγε να μου πει, και μια δεν κυκλοφορούσε πια, μια εγώ ξεχνιόμουνα.
Τό 'βρα σ' ένα βιβλιοπωλείο προ καιρού, ψάχνοντας γι' άλλα πράματα.
Ζεσταίνεται η καρδιά με κάτι τέτοια.

"Τράβηξε η καρδιά μου να γράψω την ιστορία μου. Θέλω να την ιδώ γραμμένη και να τη διαβάσω απ’ την αρχή ώς το τέλος σα να ήταν κάποιου άλλου. Πιστεύω πως έτσι θα ξεθυμάνει το φούσκωμα της καρδιάς που μου σταλάξανε τόσα πολλά και διάφορα, τέτοια που ο καθένας δεν θα ήθελε να τα ’χει στη δική του την ιστορία. Έχω σκοπό να δημοσιέψω κιόλας την ιστορία μου.

H χριστιανή που μου κάνει το γραμματικό λέει πως οι πρώτοι χριστιανοί ξεμολογιόντουσαν δυνατά, μπρος σε όλο τον κόσμο, κι όλος ο λαός τούς συγχωρούσε και ξαλάφρωναν για καλά. Όμως τώρα ο κόσμος είναι χαλασμένος και ξέρω πως σήμερα θα βρεθούνε πολλοί που θα σκεφτούνε πως έπρεπε να ντραπώ να ομολογήσω πολλά πράγματα. Eγώ θα πάρω το θάρρος τούς τέτοιους να μην τους λογαριάσω. O άνθρωπος, για να λέγεται αληθινός άνθρωπος, πρέπει να μπορεί νά ’ρθει και στη θέση του άλλου, του ομοίου του. Γιατί απ’ όσα θα σας πω και τα παθήματα και τα φταιξίματα ίδια είναι. Kαι τα φταιξίματα είναι κι αυτά παθήματα.

Δεν εγεννήθηκα κακός ούτε σκέφτηκα ποτές μου να φχαριστηθώ άμα λυπηθεί ο άλλος. Δεν εγεννήθηκα κακός, ούτε για να ζήσω τη ζωή μου όπως την έζησα. Kαι γι’ αυτό παίρνω το θάρρος να εκθέσω τα αμαρτήματά μου στον κόσμο. Σε έναν κόσμο που εγώ πρώτος τού τραγούδησα τις χαρές και τις λύπες του, τα πλούτη και τη φτώχεια του, την ορφάνια του και την ξενιτιά του.

Aυτός ο κόσμος θέλω να γίνει ο εξομολόγος μου και πιστεύω ότι όλοι αυτοί για τους οποίους έχω γράψει και γράφω μα και θα γράφω εκατοντάδες τραγούδια, θα με συγχωρέσουν, μια και αυτός είναι ο σκοπός της περιγραφής και εξιστορήσεως της ζωής μου, δηλαδή η συγγνώμη και η συγχώρεση. Γι’ αυτό όσοι θα διαβάσετε την ιστορία μου, φίλοι ή ξένοι, γνωστοί ή άγνωστοι, και μάλιστα οι γνωστοί μου, να ’ρθείτε και να μου σφίξτε το χέρι και να μου πείτε ένα ανοιχτόκαρδο γεια σου. "

Από την Αυτοβιογραφία του Μάρκου Βαμβακάρη, εκδ. Παπαζήση (οι υπογραμμίσεις δικές μου)