Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»


(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του ΕΣΥ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.



Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: inf0@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515) Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία" .

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

What am I doing in this place?

Why

does the doctor

have no face?

Rolling Stones, "Sister Morphine"

Για την Αμαλία

Υστατο χαίρε στη γενναία Αμαλία του Διαδικτύου
Συγκλονισμένοι όσοι γνώρισαν τον αγώνα κατά του καρκίνου μέσω της ιστοσελίδας της

Της Λινας Γιανναρου

Από n. ago: «Καλό ταξίδι Αμαλία». Από ανώνυμη: «Στο καλό γλυκιά μου». Από kopeli: «Θα σε θυμόμαστε για πάντα». Από sofi-k: «Καλή ξεκούραση Αμαλία...». Από mondo: «Σήμερα έχω μόνο δάκρυα». Από dormammu: «Δεν υπάρχουν λόγια...» Από γιατρό: «Θα προσπαθήσω να θυμάμαι την ιστορία σου πάντα...».

Το όνομα Αμαλία «αντηχεί» τις τελευταίες ημέρες στους διαδρόμους του ελληνικού Διαδικτύου. Κανείς δεν μπορεί, δεν θέλει να πιστέψει ότι δύο μόλις εβδομάδες μετά το τελευταίο της post στο προσωπικό της ιστολόγιο, όπου περιέγραφε λεπτομερώς (και με ονόματα) τη σκληρή μάχη που έδινε όχι μόνο με τον καρκίνο, αλλά -κυρίως- με τo κακό πρόσωπο του ΕΣΥ στη χώρα μας (εύγλωττος ο τίτλος του: fakellaki.blogspot.com), η Αμαλία Καλυβίνου, στα 30 της χρόνια, θα έφευγε από τη ζωή. Το μήνυμα που «ανέβασε» την προηγούμενη Παρασκευή στο blog η κοινωνική λειτουργός του νοσοκομείου όπου η Αμαλία νοσηλευόταν πάγωσε τη διαδικτυακή κοινότητα: «Η Αμαλία έφυγε από κοντά μας σήμερα τα ξημερώματα...»

Ακολούθησε καταιγισμός μηνυμάτων -πάνω από 900 ξεχωριστοί χρήστες μπήκαν στο blog τής Αμαλίας για να γράψουν δυο λόγια παρηγοριάς στους τραγικούς γονείς και την αδελφή τής αδικοχαμένης κοπέλας. Αλλά και για να προειδοποιήσουν: «ο αγώνας της θα συνεχιστεί». Ηδη, η πρωτοφανής κινητοποίηση που προκάλεσε ο θάνατος της φοιτήτριας της Φιλοσοφικής οδήγησε τους Ελληνες bloggers στην ανακήρυξη της 1ης Ιουνίου ως ημέρας αφιερωμένης στην Αμαλία. «Το στερνό αντίο δεν θα είναι σιωπηλό και τυπικό. Θα είναι βροντερό και ουσιαστικό», γράφει ένας από αυτούς.

Το ιστολόγιο της Αμαλίας δεν ήταν μια κραυγή αγωνίας για την ασθένειά της. Ηταν ένα δριμύ κατηγορώ προς το σύστημα περίθαλψης της Ελλάδας και τους γιατρούς που δεν στέκονται δίπλα, αλλά απέναντι από τον ασθενή, με τη σκέψη τους στην τσέπη και όχι στον πόνο του. «Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ’ αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών», έγραψε η μητέρα και η αδελφή της Αμαλίας στο blog που δημιούργησε η κοπέλα πριν από δύο χρόνια και έμελλε να γίνει ένα από τα πιο δημοφιλή της ελληνικής μπλογκόσφαιρας.

Μόλις πριν από δύο μήνες, σε μια διακοπή της χημειοθεραπείας, έγραφε η Αμαλία: «Εχω πονέσει αφόρητα,... έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές να αυτοκτονήσω,... έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες,... έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω χάσει εκδρομές,... έχω αντιμετωπίσει παράλογη γραφειοκρατία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς,... έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς, έχω νοσηλευθεί σε καθαρά νοσοκομεία όπου ήμουν πελάτισσα και το βλέμμα ήταν πάντα στην τσέπη που μπορούσε και όχι στο πόδι που πονούσε,... έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα, έχω υπάρξει άθυρμα του κάθε αμόρφωτου δημοσιοϋπαλληλίσκου...».
Η Αμαλία ήταν παιδάκι όταν ξεκίνησε η περιπέτεια της υγείας της. Ισως όμως τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά εάν μια σειρά λανθασμένων διαγνώσεων δεν είχαν καθυστερήσει τη λήψη της ενδεδειγμένης θεραπείας. Εάν οι γιατροί δεν ενδιαφέρονταν μόνο να κάνουν εισαγωγή στην ιδιωτική τους κλινική από το να της παρέχουν κάθε δυνατή φροντίδα. Εάν το γεγονός ότι η ίδια αρνούνταν πεισματικά να δώσει «φακελάκι» δεν οδηγούσε σε αναβολές προγραμματισμένων χειρουργείων...
«Σας εξορκίζω: κρατήστε αναμμένη τη φλόγα που άναψε η Αμαλία και μεγαλώστε τη», γράφει ο πατέρας της Δημήτρης Καλυβίνος στο blog. Η οικογένεια καλεί όσους το επιθυμούν να καταθέσουν στη μνήμη της Αμαλίας ένα ποσό στον σύλλογο Ελπίδα «ή σε όποια άλλη παρόμοια προσπάθεια γίνεται και γνωρίζετε».

Από την "Καθημερινή"

Στο http://yperoptix.blogspot.com/ μπορεί όποιος θέλει να ενημερωθεί για την κοινή προσπάθεια που ετοιμάζεται, ώστε να γίνει κάτι την 1η Ιουνίου.

Τριημέρου Παραλειπόμενα

Φωτογραφία σαλταρισθέντος φίλου, του οποίου την ανωνυμία προστατεύουμε...

Μικρή απόδραση

Ήταν όμορφα στο κάμπινγκ.

Καλή παρέα, νερό κρύσταλλο (παγωμένο - από παντού ανάβλυζε γλυκό νερό από το βουνό), ηρεμία. Και στο βάθος, ένα κοπάδι δελφίνια να παίζουν στα κύματα. Κρίμα που δεν ήρθαν κοντύτερα, ήθελα πολύ να πιάσω φιλίες μαζί τους.

Καιρός καλός, μόνο στο τέλος μας τα χάλασε λίγο και παιδευτήκαμε στις λάσπες, χρησιμοποιώντας ως τζιπ αυτοκίνητα που ούτε τέτοιες προδιαγραφές έχουν, ούτε την διάθεση τέτοιων πειραματισμών ουδέποτε εξεδήλωσαν.

Τέτοιες σύντομες ανάσες ζωής κοντά στη φύση, μακριά από το θόρυβο της πόλης, με το βιολογικό μου ρολόι να επανέρχεται για λίγο στους κανονικούς ρυθμούς του, κοντά σε φίλους... Αυτό είναι το καλοκαίρι για μένα, από τότε που είχα την τύχη να μυηθώ στις χαρές και στις χάρες αυτού του τρόπου διακοπών.

Και δεν το χορταίνω.

Ατυχώς, τα μέρη που μπορεί κάποιος να κατασκηνώσει, μειώνονται προοδευτικά. Οπότε, μην περιμένετε να σας αποκαλύψω από ποιο σημείο της επικράτειας είναι οι φωτογραφίες...

Ένα ακόμα ζήτημα αισθητικής

H προϊσταμένη μου προβληματίζεται εντόνως σχετικά με το νέο της μπάνιο. Μας έλεγε ότι θα κυριαρχεί το μαύρο χρώμα.


Θέλησα να κάμω ένα point, ούτως ειπείν, ενδεχομένως να υπονοήσω κάτι, και εδημιούργησα το κάτωθι.




Νομίζω ότι το βρήκε μάλλον χαριτωμένο.

De gustibus et de coloribus... Disputandum, disputandum est!

Όσοι από μας είμαστε χορτάτοι, αναπτύσσουμε συχνά έναν αισθητισμό -κάποιες φορές πολύ ελιτίστικο, μάλλον εκτός ρεαλιστικής αποτίμησης της πραγματικότητας. Δεν μπορώ, για παράδειγμα, πια, την γκρίνια για την ασχήμια των κτισμάτων της Αθήνας, εκείνων που φτιάχτηκαν τις δεκαετίες '50-'60. Δεν την αντέχω, γιατί ξέρω πόσες οικογένειες σώθηκαν από την ανέχεια χάρη στην δυσώνυμη "αντιπαροχή" (το ότι τα αποτελέσματα αυτής της άνευ προηγουμένου οικιστικής ανάπτυξης είναι μάλλον εξαμβλωματικά είναι εξάπαντος αληθές, αλλά έτσι το κρίνουμε εμείς σήμερα, ζώντας σε άλλες συνθήκες, με τις ανάγκες μας-αληθείς ή φαντασιώδεις- να έχουν ανέλθει αρκετά στην πυραμίδα των ανθρώπινων αναγκών. Γιατί αναπαράγουμε το αίσχος σήμερα, αυτό είναι το ερώτημα, όχι να τα βάζουμε με το τι έγινε πριν πενήτα χρόνια, σε μια χώρα φτωχή και ρημαγμένη).

Πρ' όλ' αυτά, κάποια πράγματα χτυπούν πολύ άσχημα στα μάτια μου και προδίδουν μάλλον νεοπλουτισμό, όχι καταφρόνηση της αισθητικής χάριν της εξυπηρέτησης ζωτικότερων, πιο άμεσων αναγκών της βιοτής.

............................................................................................

Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα καλός με τα χρώματα και το πώς τα συνδυάζει κανείς. Έχω και μια εκ γενετής δυσχρωματωψία.

Πλην, δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω, στο πρόσφατο ταξίδι στη Σκιάθο την κυριαρχία του μπλε χρώματος... Σε όλων των ειδών τις αποχρώσεις- και συνδυασμένο φρικτά με πορτοκαλί κάγκελα, μυσταρδί τοίχους, κ.ο.κ. Το αποκαλούσαμε- με τρόπον δηλωτικόν απεχθείας- "μπλιέεεε"!

Το αποκορύφωμα ήταν όταν φτάσαμε στο μικρό παρεκκλήσι του Αγίου Σώζοντος, ανοίξαμε την πόρτα και....

Φευ! Το πλέον σοκαριστικό, ήταν ένα καμπαναριό σε καναρινί χρώμα - μετανοώ πικρώς που δεν το φωτογράφισα...

Μα γιατί; Τι πάθανε;

Και καλά, εδώ ο ιδιοκτήτης του σπιτιού έχει προφανή λατρεία στις πεταλούδες...


...αλλά η Δημοτική Αρχή, τι κόλλημα έφαγε με τα, συμπαθέστατα και αξιαγάπητα, κατά τα άλλα, δελφίνια και έδωκε το σχήμα τους στους καλλωπιστικούς θάμνους;





Χώρια το κάτωθι άγαλμα...




Και άλλα τέτοια, πολλά, τα οποία δεν φωτογράφισα.

Ψάχναμε να βρούμε το γιατί τόση κακογουστιά σ' ένα τόσο μικρό μέρος. Και ακούσαμε ότι στην κατοχή η πόλη είχε καεί από τους Γερμανούς. Είναι κάτι σαν... ελαφρυντικό, όπως και να πεις.

Αργότερα μάθαμε πιο πολλά- η πλήρης ιστορία, σύμφωνα με τα όσα μας είπαν, έχει περίπου ως εξής:

Κάποιοι σκότωσαν "ηρωικότατα"έναν Ιταλό αξιωματικό. Σε αντίποινα, οι Γερμανοί έβαλαν φωτιά στο χωριό. Οι κάτοικοι ήταν όλοι στο μοναστήρι της Παναγιάς της Κουνίστρας που είχε πανήγυρη. Άρχισαν να παρακαλούν την Παναγία να κάνει κάτι για να σωθεί το βιος τους.



Περιέργως, παρά την καλοκαιρία, μαζεύτηκαν σύννεφα και έπιασε βροχή. Κάηκαν μόνο δώδεκα σπίτια.

Πού να χωρέσει όμως το τυχαίο, το απροσδόκητο, το απροσδιόριστο, ενδεχομένως το θαύμα, όταν μόνος παίρνεις τα χεράκια σου και βγάνεις τα ματάκια σου; Κι ατυχώς αυτό φαίνεται να ισχύει για όλα τα πράματα και για όλους μας, όχι μόνο για τα θέματα αισθητικής - κι ούτε μόνο για το τι κάνουν στραβό στα δικά μου μάτια οι Σκιαθίτες.

Ζέστη....

Στην καθημερινή σχοινοβασία που είναι η ζωή μας...


...άλλοτε φοβάμαι να ξεμυτίσω, νιώθοντας μικρός ....

...και απροστάτευτος...


...κι άλλοτε νιώθω σα το θηρίο στο κλουβί.

Χώρια η ζέστη! Αρχίζει και βαράει κατακούτελα.

Καλοκαιριάζει νωρίς.
...................................................


Σαν ήμουν παιδί, ήταν απλά τα πράγματα, τα καλοκαίρια.

Διακοπές με τους γονείς - πράγμα που σήμαινε, μεταξύ άλλων...



....οικογενειακές επισκέψεις, που είχαν τη χάρη τους, αλλά και...


...διάφορους, μάλλον εκνευριστικούς συγγενείς, που φώναζαν διαρκώς καθώς "συζητούσαν" (στην πραγματικότητα, μιλούσαν μόνοι τους, αλλά δεν το καταλάβαιναν).

Τι πείραζε, όμως; Εγώ είχα μυαλό μόνο για τη θάλασσα, και δεν εννοούσα να ενοχληθώ από τις παντός είδους και σχήματος "θείτσες" με τα ταπεράκια, ούτ' από τις φωνές...


....ή τα διάφορα θωρηκτά που κατέπλεαν υπερήφανα.


Τα θυμήθηκα σήμερα, λόγω των υψηλών θερμοκρασιών. Δεν είμαι πια τόσο ανεκτικός, ούτε απέναντι στη ζέστη, ούτε απέναντι στην πολυκοσμία.

Μού 'ρχεται να ρίξω ένα σάλτο....


...και να την κάνω γι' αλλού, μακριά, πολύ μακριά, να βρώ καταφύγιο από τον σκληρό ήλιο και όλα τ' άλλα....


....παρέα με φίλους αγαπημένους, στη σκιά των δένδρων...


...και να παίζουμε με το νερό ολημερίς, πάλι σαν παιδάκια...

Το τριήμερο του Αγίου Πνέυματος είναι κοντά. Ως τα τότε, κάνω υπομονή.


Σημ: Όλες τις φωτογραφίες τις έχω τραβήξει, σε διαφορετικές στιγμές, στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο - από τις αγαπημένες βόλτες μου. Copyright Christophorus.

Στο ίδιο πνεύμα...

...και ένεκα των υψηλών θερμοκρασιών...

Frederick Carl Frieseke (1874-1939), Venus in the Sunlight

Απόπειρα χειραγωγήσεως του κοινού ; (ή, απλά, κάτι που μ' αρέσει;)

Μια και η επισκεψιμότης του καλυβίου μου έπεσε προσφάτως, είπα να λάβω υπ' όψιν μου το κοινόν αίσθημα και τας συγχρόνους τεχνικάς του marketing....

Ως έλεγεν το πάλαι και η Μελίνα Τανάγρη,

"Βυζάκια έξω, λοιπόν!"

Πάντοτε με στυλ, με υψηλήν αισθητικήν...

Paul Gauguin, λοιπόν. Απλά, υπέροχος. Με συγκινεί ο ερωτισμός που αποπνέει ο συγκεκριμένος πίνακας. Oμορφιά, που καλεί σε διάλογο χωρίς να βιάζει τις αισθήσεις.

ΑΠΟΡΙΑ

ΜΑ... ΚΑΝΕΝΑΝ, ΚΑΝΕΝΑΝ ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ ΟΙ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΜΟΥ;

Η ΤΥΧΗ ΤΟΥ ΠΕΥΚΟΥ ΜΟΥ;!


ΔΕΝ ΑΙΣΧΥΝΕΣΘΕ...


ΕΝΩ ΑΝ POSTΑΡΑ ΚΑΝΕΝΑ

Β Υ Ζ Ι...

S.O.S.! Η αισχροκέρδεια και η βλακεία σκοτώνουν-μεταξύ των άλλων- τα δέντρα

Έχω την τύχη να μένω σε σπίτι με κήπο. Ένα μικρό οικοσύστημα: Γάτες, πουλιά -αρκετά κοτσύφια-, χελώνες, ενίοτε σκαντζόχοιροι. Και δέντρα πολλά, ο βασιλιάς των οποίων είναι ένα τεράστιο πεύκο, με υπέροχη σκιά. Πρέπει να είναι πάνω από εξήντα ετών.

Ένα φιλικό ζευγάρι που είχα καλέσει προχθές, παρατήρησε το δυσάρεστο: Το δέντρο προσεβλήθη από βαμβακίαση - αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε.

Δεν έχω την παραμικρή ιδέα σχετικά με το τι μπορεί να κάνει κάποιος σ' αυτήν την περίπτωση. Αν το πεύκο πεθάνει, χάνεται ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής του κήπου.

Θα μου πείτε, τώρα που ήρθε στο σπίτι μου το κακό ευαισθητοποιήθηκα κι εγώ; Ναι, μάλλον έτσι έχουν τα πράγματα για τους περισσότερους από μας και δεν αποτελώ εξαίρεση.

Αν ξέρει κανείς κάτι περισσότερο και μπορεί να με διαφωτίσει, τον παρακαλώ θερμά να το κάνει.

Για την ιστορία του πράγματος, αντιγράφω από ένα παλιό φύλλο της "Καθημερινής":

Eχουν γραφεί άρθρα επί άρθρων από ειδικούς επιστήμονες, με τα οποία κρούουν τον κώδωνα του άμεσου κινδύνου εξαφάνισης (στην Aττική, αλλά και σε ολόκληρη την Eλλάδα...) του χαρακτηριστικότερου, ίσως, δένδρου της ελληνικής χλωρίδας, του πεύκου, εξαιτίας του εμβολιασμού του (και μάλιστα με... άδεια και χρηματοδότηση της πολιτείας που διέθεσε το 1996 735 εκατ. δραχμές, στο πλαίσιο του B΄ KΠΣ – εκεί βρήκαν να εξαντλήσουν την απορροφητικότητα των κοινοτικών κονδυλίων;) με το έντομο «marchalina hellenica», προκειμένου να αυξήσουν την... παραγωγή πευκόμελου (το 60% της ετήσιας παραγωγής μελιού στην Eλλάδα, είναι πευκόμελο) και να ικανοποιήσουν έτσι ένα πιεστικό αίτημα των μελισσοκόμων. Eξαιτίας αυτής της πρόχειρης και δίχως προηγούμενη μελέτη για τις οικολογικές επιπτώσεις της ενέργειας του κράτους, καταστράφηκε η «ισορροπία» που υπήρχε στη φύση, με αποτέλεσμα να βλέπουμε σήμερα χιλιάδες πεύκα να «μπαμπακιάζουν», να ατροφούν και, τελικά, να ξεραίνονται και να πέφτουν νεκρά, ιδίως στην περιοχή της Aττικής, που τόση ανάγκη πρασίνου έχει, ακόμη και σε άλση αναψυχής και μικρά «περιαστικά» δάση – και τούτο, παρά την απαγόρευση που υποτίθεται ότι υπήρξε για να μην γίνει ο εμβολιασμός των δένδρων σε τέτοιες περιοχές!

Του Θάνου Οικονομόπουλου, από την "Καθημερινή" της 27-05-2005

Νομίζω ότι τα δικά μου σχόλια περιττεύουν.

Προορισμός

Το σίγουρο είν' ότι ξεκίνησα πάλι αργά

Και πάω με τα πόδια, συνέχεια χαζεύω, κοιτάζω
Μυρμήγκια που σκάβουν στου κόσμου το ρήμαγμα
Μου λένε να σκάψω λιγάκι κι εγώ, μα διστάζω


Κι αν είμαι σε κάτι στ' αλήθεια καλός
Φοβάμαι πως είναι το αμήχανο βήμα
Μα εκεί προς το μέρος σου λάμπει ένα φως
Που δείχνει πως είσαι ο προορισμός
Κι αν είναι ένας τρόπος για να' ρθω είν' αυτός
Ν' αλλάζω στη διαδρομή συνεχώς


Το σίγουρο είν' ότι πηγαίνω στην ομορφιά
Μα μέσα μου αντίπαλος βιάζεται, τρέχει να φτάσει
Κοιτάω τ' όνομά του που αστράφτει στην αγορά
Ακούω το τραγούδι του που θέλει απλά να σου μοιάσει


Κι αν είναι σε κάτι στ' αλήθεια καλός
Φοβάμαι πως είναι ο μηχανισμός του
Μα εκεί προς το μέρος σου λάμπει ένα φως
Που δείχνει πως είσαι ο προορισμός
Κι ο δρόμος σου σίγουρα δεν είν' αυτός
Να μένω ο ίδιος, μα πιο βιαστικός


Το σίγουρο είν' ότι δεν υπάρχει σιγουριά
Στο δρόμο αυτό δεν υπάρχουν ταμπέλες και βέλη
Μονάχα ουρανός και αέρας και μοναξιά
Κι αυτό που η καρδιά μου συνέχεια κι ακούραστα θέλει


Κι αν είμαι σε κάτι στ' αλήθεια καλός
Το ξέρω πως είναι ότι απλά συνεχίζω
Κι εκεί προς το μέρος σου λάμπει ένα φως
Που δείχνει πως είσαι ο προορισμός
Θα φτάσω εκεί κάποτε- θα'ρθει ο καιρός-

Να σου τραγουδήσω να γίνουμε φως...


Το παραπάνω τραγούδι ανήκει στον νέο δίσκο του Φοίβου Δεληβοριά, με τίτλο "Έξω".
Όμορφο. Από τις πολύ καλές στιγμές της νέας δουλειάς.

Είναι καλή περίπτωση ο Φοίβος. Διεισδυτικός, ποιητικός, κεφάτος. Μιλά τη γλώσσα του καιρού μας, είναι ένας νέος του καιρού μας - χωρίς καμμιά ενοχή γ' αυτό, και χωρίς την πόζα των μαυροντυμένων, τάχα αυτοκαταστροφικών και καταθλιπτικών τύπων που αναμασούν μια μίζερη μανιέρα και την σερβίρουν ως "τέχνη".

Κι είναι και καλό παιδί.

Οι φωτό είναι από το χτεσινό πάρτυ-παρουσίαση του δίσκου στο "ΖΥΓΟ" της Κυδαθηναίων. Copyright δ'κ'όμ'!

Κι ένα ανέκδοτο που είπε χτες ο Φοίβος, από εκείνα τα κουφά που ενθουσιάζουν, ενίοτε, ανθρώπους σαν κι αυτόν -ή σαν κι εμένα:

-Πώς έλεγαν τη γιαγια της Χιονάτης;
-Πώς;
-Χιονάτη...