Η καλύβα του Παππού

".... βροχή ή χιονόνερο στα ανατολικά και νότια και χιόνια στα ορεινά. Σταδιακή βελτίωση από τα βόρεια και τα δυτικά" (από τη σημερινή πρόγνωση).

Winter kept us warm, covering

Earth in forgetful snow, feeding

A little life with dried tubers.


Ο χειμώνας μας κράτησε ζεστούς, καλύπτοντας

Τη γη με χιόνι λησμονιάς, ταϊζοντας

Μια μικρή ζωή με ξερούς βολβούς.

T.S. Eliot, από την "'Έρημη Χώρα".


Να βαστούσε λίγο ακόμα,

Να σαβανώσει ό,τι νεκρό,

Να παγώσει τις μνήμες

που δαγκώνουν σαν ρεύμα ηλεκτρικό σαν τις αγγίζεις,

Να αγνίσει την επιφάνεια -έστω!-

Σκεπάζοντας λευκά τα άμορφα σπαράγματα,

Ως ανάχωμα απωθώντας

Μελανοχίτωνες σκέψεις.

For further reading: "Ο έρωτας στα χιόνια" του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.

Μπροστά σ' αυτό το διήγημα, πλείστα όσα είναι απλώς οδοντόπαστες.

Update:

"(...) ...Eξεπιάσθη από την λαβήν του. Eκλονήθη, εσαρρίσθη, έκλινε και έπεσεν. Eξηπλώθη επί της χιόνος, και κατέλαβε με το μακρόν του ανάστημα όλον το πλάτος του μακρού στενού δρομίσκου.

Άπαξ εδοκίμασε να σηκωθή, και είτα εναρκώθη. Eύρισκε φρικώδη ζέστην εις την χιόνα.

«Eίχαν οι φωτιές έρωτα!... Eίχαν οι θηλιές χιόνια!»

Kαι το παράθυρον προ μιας στιγμής είχε κλεισθή. Kαι αν μίαν μόνον στιγμήν ηργοπόρει, ο σύζυγος της Πολυλογούς θα έβλεπε τον άνθρωπον να πέση επί της χιόνος.

Πλην δεν τον είδεν ούτε αυτός ούτε κανείς άλλος. K’ επάνω εις την χιόνα έπεσε χιών. Kαι η χιών εστοιβάχθη, εσωρεύθη δύο πιθαμάς, εκορυφώθη. Kαι η χιών έγινε σινδών, σάβανον.

Kαι ο μπαρμπα-Γιαννιός άσπρισεν όλος, κ’ εκοιμήθη υπό την χιόνα, διά να μη παρασταθή γυμνός και τετραχηλισμένος, αυτός και η ζωή του και αι πράξεις του, ενώπιον του Kριτού, του Παλαιού Hμερών, του Tρισαγίου."